Chapter 10: ควิดดิชรอบชิงแชมป์

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ในห้องสมุดขึ้นมันทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องไปกักบริเวณกับมาดามพินซ์ทุก ๆ เย็นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์  ซึ่งนั่นสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนที่รู้เรื่องนี้อย่างมาก

“เธอโดนกักบริเวณเหรอเฮอร์ไมโอนี่!”  รอนถามด้วยน้ำเสียงและท่าทางเหลือเชื่อในขณะที่เขากำลังเคี้ยวสตูคำโตอยู่ที่โต๊ะอาหารตอนเช้า ( รอนกินเยอะกว่าทุกวันเพราะเมื่อเช้าแองเจลิน่ามาลากเขาไปซ้อมควิดดิชตั้งแต่ตี 5  )

“ฉันว่าเธอกินให้หมดแล้วค่อยพูดก็ได้นะรอน” เฮอร์ไมโอนี่เอ็ด

“เธอโดนใครกักบริเวณ  เสนปเหรอ” แฮร์รี่ถามเธอ

“ไม่ใช่  ฉันโดนกักบริเวณกับมาดามพินซ์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบหน่าย ๆพลางเอาส้อมขูดจานสีหน้าครุ่นคิด

“มาดามพินซ์!”  แฮร์รี่กับรอนร้องออกมาพร้อมกัน  เพียงแต่รอนนั้นมีอาหารอยู่เต็มปากสิ่งที่เขาพูดจึงได้ยินเป็น ‘ อาอามอิน ’ แทน

“ไม่จริงมั้งเฮอร์ไมโอนี่  มาดามพินซ์เนี่ยนะ”  แฮร์รี่ท้วงด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่พูด  ถึงแม้มาดามพินซ์จะเป็นคนขี้โมโหไปนิด  แต่เธอคงไม่ถึงกับกักบริเวณเฮอร์ไมโอนี่หรอกน่า

“แต่มันเกิดขึ้นแล้วแฮร์รี่  และวันนี้ฉันก็ต้องไปที่ห้องสมุดตอนทุ่มตรง” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเบื่อหน่าย

“เยี่ยม  เวลาเดียวกับที่เราต้องซ้อมควิดดิชเลยเนอะ  แฮร์รี่”  รอนพูดขึ้นมา  คราวนี้ไม่มีเสียงอู้อี้อีกแล้วเพราะเขา ( สามารถ ) กลืนสตูชิ้นเท่าช้างลงไปในท้องได้  และตอนนี้มือของเขาก็กำลังควานหาเหยือกน้ำอยู่

“แล้วเธอไปทำอะไรล่ะถึงได้โดนกักบริเวณน่ะ”  แฮร์รี่ถามเธอส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็นิ่งเงียบ  เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแล้วก็ถอนหายใจและเธอก็เลือกที่จะไม่พูดถึงมันดีกว่า

“ฉันไม่อยากพูดถึงมัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“เอ่อ  งั้นก็ตามใจเธอนะ”  แฮร์รี่พูดมองเธอด้วยแววตาเห็นใจ



เมื่อถึงตอนเย็นเฮอร์ไมโอนี่ไปหามาดามพินซ์ตอนทุ่มตรงตามเวลาที่เธอบอกไว้  ส่วนแฮร์รี่กับรอนนั้นแยกไปซ้อมควิดดิช  เมื่อไปถึงห้องสมุดเธอก็เห็นมาดามพินซ์กำลังวุ่นวายอยู่กับหนังสือกองโตอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่เคยเห็นเป็นประจำทุกครั้งที่มาอ่านหนังสือ

“อ้อ  มิสเกรนเจอร์  เธอมาก็ดีแล้ว  มาทางนี้สิ”  มาดามพินซ์พูดขึ้นทันทีที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่

ตลอดเวลาสองชั่วโมงของการกักบริเวณนั้นมาดามพินซ์ไม่ได้ใช้ให้เธอทำอะไรหนักหนาเลย  เพียงแค่จัดเรียงหนังสือเข้าชั้น  ทำความสะอาดชั้นวางหนังสือ  หรือไม่ก็ช่วยเธอเช็คบัญชียืม – คืนหนังสือว่ายังมีใครมีหนังสือค้างยังไม่ได้คืนอีก  และระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังตรวจสอบบัญชีอยู่ ( ส่วนมาดามพินซ์ไปเอาหนังสือที่เธอสั่งเข้ามาใหม่ขึ้นบนชั้น )  เธอก็สะดุดตาเข้ากับหนังสือ ‘ ยาพิษต้องห้าม ’ เข้า

เฮอร์ไมโอนี่เลยนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องส่งเรียงความของเสนปและเธอก็ทำมันไม่ได้ถ้าไม่มีหนังสือเล่มนี้ซึ่งถูกคนอื่นยืมไปอยู่  เฮอร์ไมโอนี่เช็คที่จำนวนหนังสือว่ามีหนังสือเรื่องนี้อยู่กี่เล่ม  และคำตอบที่เธอได้ก็คือหนึ่งเล่ม  และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่เมื่อวานเธอหาหนังสือเล่มนี้ไม่เจอเพราะมีคนมายืมไปแล้ว

“ใครกันนะที่ยืมไป”  เธอคิดพลางไล่รายชื่อของคนที่ยืมหนังสือเล่มนี้จนมาถึงคนสุดท้ายและเขาก็คือ    ‘ ซิลเวีย  เดอ  เวซอง ’  

เมื่อได้เห็นชื่อซิลเวียความเกลียดชังของเธอก็พุ่งขึ้นทันที  และความรู้สึกอยากยืมหนังสือเล่มนั้นก็ค่อย ๆ ลดลงอย่างไม่น่าเชื่อ

ตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเด็กผู้หญิงที่เธอเกลียดมากที่สุดในฮอกวอตส์นั้นคือ ‘ แพนซี่  พาร์กินสัน ’  แต่ตอนนี้ดูเหมือนกับว่า ‘ ซิลเวีย  เดอ  เวซอง ’ นั้นจะเบียดแพนซี่ตกอันดับไปเลย  เพราะความเกลียดชังที่เธอมีต่อซิลเวียนั้นนับวันมันยิ่งจะเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ

และก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเสียงของมาดามพินซ์ก็ดังขึ้น

“มิสเกรนเจอร์  พอได้แล้ว  เธอกลับได้แล้ว”  มาดามพินซ์พูดพลางเดินมาที่เคาท์เตอร์ที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งทำงานอยู่  และเมื่อเธอบอกให้เฮอร์ไมโอนี่กลับ  เฮอร์ไมโอนี่ก็กล่าวขอบคุณเธอก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดไปที่ระเบียงที่มืดมิด

ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินกลับห้องนั่งเล่นรวม  ( ตอนนี้เวลาสามทุ่มแล้ว ) ก็มีใครบางคนเข้ามาฉุดแขนเธอไว้  เฮอร์ไมโอนี่อุทานขึ้นมาก่อนที่จะหันไปดูร่างนั้นที่ถูกปกคลุมไว้ด้วยความมืด

“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา  ยังไม่หายตกใจ

“ก็ฉันน่ะสิ”  มัลฟอยพูดเสียงยานคาง  “คิดว่าใครล่ะ”  เขายิ้มเจ้าเล่ห์

“นายทำฉันตกใจรู้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างโกรธ ๆ แต่เธอเองก็ดีใจไม่น้อยที่ได้เจอเขา

“ขอโทษและกัน  แต่คราวหน้าฉันจะทำให้เธอตกใจมากกว่านี้อีก”  มัลฟอยพูดกวน ๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นทำหน้าบูดใส่เขา

“โถ่เกรนเจอร์  ฉันล้อเล่น”  มัลฟอยพูด  “แล้วนายมาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ ที่นี่ล่ะมัลฟอย”

“ถามแปลก ๆ ฉันก็มาหาเธอน่ะสิยัยเพี้ยน”  มัลฟอยกัดเธอเข้า  “ฉันได้ยินว่าเธอโดนกักบริเวณ”

“นายรู้ได้ยังไง” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขาอย่างสงสัยที่มัลฟอยรู้เรื่องนี้ก่อนที่เธอจะบอกเขา

“เธอไม่ต้องสนใจหรอก  เอาเป็นว่าฉันรู้และกัน”  มัลฟอยตอบอย่างไม่ใส่ใจแต่เฮอร์ไมโอนี่พอจะเดาออกว่าเขารู้ได้อย่างไร

“ซิลเวียบอกนายใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา  ส่วนมัลฟอยเมื่อได้ยินที่เธอพูดเขาก็คิดว่าไม่มีอะไรประโยชน์ที่จะปิดบังเธอ

“ใช่ยัยนั่นบอกฉัน  คือเขาแค่พูดถึงเรื่องของเธอ”  มัลฟอยตอบเธอ  “แต่ก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรมากหรอกนะ  แล้วตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ฮะเกรนเจอร์”  มัลฟอยถามเธอ  เฮอร์ไมโอนี่นั้นถึงแม้จะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่นัก แต่เธอก็คิดว่าเธอควรที่จะบอกเขา  และเฮอร์ไมโอนี่ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องสมุดทั้งหมดให้มัลฟอยฟัง

“เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดหลังจากที่เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมด

“แล้วเรื่องไอ้เจ้าครัมนั่นล่ะ”  มัลฟอยถามเธอ

“ไรอันทำไม” เฮอร์ไมโอนี่พูดงง ๆ แต่เธอก็พอเดาได้ว่าซิลเวียไปพูดอะไรกับมัลฟอยบ้าง

“ยัยนั่นบอกฉันว่าเห็นเธอกอดกับครัมในห้องสมุด”  มัลฟอยพูด  ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็รู้สึกว่าเขาไม่ควรถามเฮอร์ไมโอนี่เรื่องนี้  เพียงแต่ว่าความอยากรู้นั้นมันเอาชนะความรู้สึกว่าไม่ควรไปแล้วน่ะสิ

“ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่อ้ำอึ้ง  เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าซิลเวียต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกมัลฟอยแน่  เพียงแต่เมื่อมัลฟอยมาถามเธอแบบนี้  เธอกลับไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่าอย่างไรดี

“ฉันกอดกับไรอันจริง” เฮอร์ไมโอนี่สารภาพ  เปล่าประโยชน์ที่จะโกหกเขา  “แต่มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น  นายจะเชื่อฉันหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับนายนะมัลฟอย”  เธอพูดโดยที่ไม่มองหน้าเขา  ตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามัลฟอยคงต้องโกรธเธอหรือไม่ก็หึงเธอเป็นแน่  แต่เธอก็รู้ว่าเธอคิดผิดถนัดเมื่อมัลฟอยดึงเธอมากอด

“ฉันเชื่อเธอเกรนเจอร์”  มัลฟอยกระซิบเข้าที่ข้างหูเธอเบา ๆ พร้อม ๆ กับเพิ่มแรงกอดขึ้นอีก

“ไม่โกรธฉันเหรอมัลฟอย” เ ฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย  ถ้าตามปกติมัลฟอยคงโกรธจนแทบจะฆ่าไรอันได้แล้วมั้ง

“ฉันไม่โกรธเธอ“ เมื่อได้ยินอย่างนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็อดที่จะโล่งใจไม่ได้  เธอยิ้มน้อย ๆ

“แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่โกรธเจ้านั่น”  พอมัลฟอยพูดจบรอยยิ้มบนหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็หายไป

“นายจะทำอะไรเขา  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา  ส่วนมัลฟอยทำหน้าครุ่นคิด

“ก็อาจจะไปจับกรอกยาพิษต้องห้าม  หรือไม่ก็ใช้คาถากรีดแทง”  เมื่อเขาพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำหน้าตกใจ  “นายทำอย่างนั้นไม่ได้นะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง

“ก็ได้  ถ้าอย่างนั้นก็หักแขนมันเลยดีมั้ย  จะได้ไม่มากอดผู้หญิงของฉันอีก”  มัลฟอยพูดพร้อม ๆ กับที่รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปากเรียวซีดของเขา  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นตกใจกับคำพูดของมัลฟอยแต่พอเธอได้ยินที่เขาพูดว่า ‘ ผู้หญิงของฉัน ’ เฮอร์ไมโอนี่ก็ถึงกับหน้าแดง

“ฉันไม่ให้นายทำอย่างนั้น  นายทำอย่างนั้นกับเขาไม่ได้นะมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนพลางทุบกำปั้นลงที่แผ่นอกของเขา

“แล้วใครบอกว่าฉันจะทำอย่างนั้นจริงเล่าเกรนเจอร์”  มัลฟอยพูดยิ้ม ๆ แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นมองหน้าเขาอย่างงอน ๆ เมื่อมัลฟอยเห็นเช่นนั้นก็คว้าตัวเธอมากอดแน่นกว่าเก่า

“แต่ฉันก็ไม่อยากให้คนอื่นมาทำอย่างนั้นกับเธออีก”  มัลฟอยกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้แนบอกจนเด็กสาวสัมผัสได้ถึงไออุ่นของเขา

“สัญญาได้ไหมเกรนเจอร์ว่าจะไม่ให้ใครมาทำอย่างนี้อีก  นอกจากฉัน”  มัลฟอยพูดมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตาสีซีดแต่อ่อนโยนของเขา

“ได้สิมัลฟอย  ฉันสัญญา” เฮอร์ไมโอนี่รับคำ  มัลฟอยมองเธอยิ้ม ๆ พร้อมกับเชยคางเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาและริมฝีปากของเขาก็ก้มลงสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา

หลังจากนั้นมัลฟอยก็เดินไปส่งเฮอร์ไมโอนี่ที่หอกริฟฟินดอร์แล้วเขาจึงค่อยกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมบ้านสลิธีริน  และคืนนั้นก็เป็นคืนสุดท้ายที่เฮอร์ไมโอนี่ได้อยู่กับมัลฟอยสองต่อสอง  เพราะหลังจากนั้นทั้งสองก็แทบไม่ได้เจอกันเลย  อาจจะเป็นเพราะเรื่องของซิลเวียและมัลฟอยนั้นก็ต้องไปซ้อมควิดดิชทุกวันเหมือนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่ต้องไปทำงานที่ห้องสมุดทุก ๆ เย็น



หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์การแข่งขันควิดดิชนัดชิงแชมป์ก็มีขึ้นในเย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน  ซึ่งนัดนี้เป็นการชิงแชมป์กันระหว่างบ้านกริฟฟินดอร์กับบ้านสลิธีริน  นักเรียนจำนวนมากนั้นต่างรีบไปจับจองที่นั่งในสนามควิดดิชทันทีที่เลิกเรียนเพราะว่าใคร ๆ ก็ไม่อยากพลาดโอกาสในการได้ดูการแข่งขันนัดสำคัญครั้งนี้  โดยเฉพาะบ้านที่ลงแข่งนั้นเป็นบ้านที่เป็นคู่อริกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วด้วย  มันจึงทำให้คนจำนวนมากอดลุ้นไม่ได้ว่าใครกันนะที่จะได้ถ้วยควิดดิชไปครองในปีนี้

“ทางนี้เฮอร์ไมโอนี่”  ปาราวตีตะโกนเรียกเฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งเข้ามาดูการแข่งขันโดยมีไรอันเดินตามเธอมาด้วย  ส่วนลาเวนเดอร์นั้นก็โบกไม้โบกมือเหมือนกับจะบอกว่า ‘ พวกเราอยู่ทางนี้ ’  เมื่อเห็นเช่นนั้นเฮอร์ไมโอนี่จึงเดินไปสมทบกับพวกเพื่อน ๆ ซึ่งในบริเวณนั้นก็มีแต่เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ทั้งนั้นจนถ้ามองไกล ๆ อาจจะเห็นเป็นคลื่นคนสีเหลืองแดงได้  เฮอร์ไมโอนี่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะฝ่าฝูงชนเข้ามาหาพวกเพื่อน ๆ ของเธอได้

“ทำไมเธอลงมาช้าจัง”  ลาเวนเดอร์ถามเฮอร์ไมโอนี่  เพราะพวกเธอนั้นลงมาจองที่ตั้งแต่โรงเรียนเลิกแล้ว  ( การแข่งขันควิดดิชมีขึ้นหลังโรงเรียนเลิก 1 ชั่วโมง )

“ฉันนั่งทำการบ้านอยู่น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบและการบ้านที่เธอหมายถึงนั้นก็คือเรียงความเรื่อง ‘ ยาพิษต้องห้าม ’ ที่เสนปสั่งเธอและนี่ก็เป็นเหตุผลที่เฮอร์ไมโอนี่มาดูควิดดิชพร้อมไรอันเพราะเฮอร์ไมโอนี่ต้องให้เขาช่วยในการทำเรียงความที่เธอไม่มีหนังสือประกอบ

ไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้พูดอะไรอีก  เสียงเซ็งแซ่ของนักเรียนทั่วทั้งแสตนก็เงียบลงเมื่อเฮอร์ไมโอนี่มองลงไปที่สนามเธอก็เห็นมาดามฮูชก้าวเข้ามาที่ใจกลางสนามในมือถือลูกควัฟเฟิลอยู่ด้วย

“ฉันหวังอยากให้เกมส์ดำเนินไปตามกติกานะ”  มาดามฮูชพูดขึ้นก่อนที่จะโยนลูกควัฟเฟิลขึ้นบนฟ้า  ขณะเดียวกับที่ลูกบลัดเจอร์และลูกสนิชถูกปล่อยออกมา  และเฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอเห็นมัลฟอยส่งสายตามาให้เธอแวบหนึ่งก่อนที่การแข่งขันจะเริ่ม  ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พวกสลิธีรินเริ่มร้องเพลง ’ วีสลีย์นั้นราชันย์ของเรา ‘

“เอาล่ะครับการแข่งขันก็เริ่มขึ้นแล้วนะครับ  ตอนนี้กริฟฟินดอร์เป็นฝ่ายได้ลูกไปครองครับ”  ลี  จอร์ดันที่ทำหน้าที่บรรยายการแข่งขันกำลังพูดอย่างมันในอารมณ์  “โอ๊ะ  แต่ดูเหมือนจะโชคไม่ดีครับเพราะว่าตอนนี้มานทาคิวกัปตันทีมสลิธีรินแย่งลูกควัฟเฟิลไปจากแองเจลิน่า  จอห์นสันเสียแล้วครับ  ระหว่างที่กัปตันทีมของทั้งสองทีมกำลังขับเคี่ยวกันอยู่แวะมาดูที่ผู้เล่นคนอื่นดีกว่าครับ  แหมรู้สึกว่าปีนี้ไฟร์โบลต์ของแฮร์รี่  พอตเตอร์จะแรงไม่ตกเลยนะครับ  ตอนนี้เขาบินแซงหน้าคู่แข่งตลอดกาลอย่างเดรโก  มัลฟอยไปแล้วครับ”

“จอร์ดัน!”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาหันมาดุพร้อมส่งสายตาขุ่นเขียวมาให้

“ขอโทษครับ  อาจารย์”  ลีทำหน้าเจื่อน ๆ ก่อนที่จะหันมาบรรยายต่อ

“มาดูทางนี้ดีกว่าครับ  สองพี่น้องวีสลีย์ยังเล่นดีเหมือนเดินไม่เคยเปลี่ยนเลยครับ  ตอนนี้เฟร็ด  วีสลีย์หรือ จอร์จนะ  เอ๊  หรือเฟร็ดนะ  ซักคนแหละครับหวดลูกบลัดเจอร์เฉียดหัวกอยล์บีตเตอร์ทีมสลิธีรินไปนิดเดียวเองครับ  เอาเลยเพื่อนขยี้มันเลย!”  ลียังคงบรรยายตามอารมณ์ของเขา

“จอร์ดัน!”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหันมาดุเขาอีกครั้งด้วยหน้าตาที่น่ากลัวกว่า  ส่วนลีนั้นก็หน้าถอดสี  “ขอโทษครับอาจารย์  ผมลืมตัว” ลีแก้ตัวแต่ไม่ทันที่เขาจะบรรยายต่อก็เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดขึ้น  ลูกบอลที่ใช้ในการแข่งขันนั้นเกิดสั่นอย่างรุนแรงก่อนที่จะพุ่งไปรอบทิศทาง  ไม่เว้นแม้แต่ลูกควัฟเฟิลที่เพิ่งพุ่งจากอ้อมแขนของอลิเซีย  สพินเน็ตไปกระแทกหน้าของแครบจนเขาหงายหลังตกลงจากไม้กวาด  และพวกมันไม่เพียงพุ่งเข้าใส่ผู้เล่นเท่านั้นคนดูบนแสตนก็ด้วย ปาราวตีเพิ่งก้มหัวหลบลูกบลัดเจอร์ที่พุ่งเฉียดหัวเธอไปไม่กี่เซนด์เท่านั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องพลางกระโดดหลบลูกควัฟเฟิลก่อนที่มันจะพุ่งเข้าใส่ท้องเธอ  ตอนนี้ทั้งสนามควิดดิชเกิดความวุ่นวายไปหมด  ส่วนทางด้านผู้แข่งขันนั้นก็ต้องพากันบินหนีลูกบอลบ้าคลั่งพวกนั้นจนไม่เป็นอันแข่งกัน  แฮร์รี่เพิ่งบินหลบลูกบลัดเจอร์ที่จะพุ่งเข้าใส่หัวของเขาไปเมื่อกี๊เขาหรี่ตาอย่างครุ่นคิดและงงงวยกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้เป็นอย่างมาก

“ลาเวนเดอร์ระวัง!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องพร้อมกับฉุดเพื่อนสาวของเธอให้พ้นจากลูกควัฟเฟิลบ้าคลั่ง  แต่เฮอร์ไมโอนี่หารู้ไม่ว่าลูกบลัดเจอร์ลูกหนึ่งนั้นกำลังพุ่งเข้าไปเธอ  และเมื่อแฮร์รี่และมัลฟอยเห็นเช่นนั้น

“เฮอร์ไมโอนี่ / เกรนเจอร์”  พวกเขาตะโกนขึ้นพร้อม ๆ กับที่เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง

“อิมเปดิเมนต้า!”


TBC