เช้าวันใหม่มาถึง เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้น และด้วยความตกใจที่เห็นมัลฟอยนอนอยู่ข้างๆและเอาแขนพาดตัวเธอ
เธอจึงผลักเขาตกเตียง
“โอ๊ย นี่เธอทำอะไรของเธอ”มัลฟอยร้องด้วยความเจ็บ
“ฉันอาจจะไม่ผลักให้นายตกเตียงหรอกน่าถ้านายไม่กอดฉันน่ะ” เธอตอบด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ
เมื่อนึกถึงการกระทำของเขาเมื่อคืน และดูเหมือนเขาก็คิดเหมือนเธอ สังเกตได้จากสีหน้า
“เอ่อ..ขอโทษ..” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว และชี้ไปที่ขวดแก้วขนากเล็กที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง
“แล้วสมุนไพรนั่นคืออะไร”
“อ้อ ซลัมเบอรา น่ะ กลิ่นของมันทำให้รู้สึกง่วง และหลับได้ในเสี้ยววินาที”
เธออธิบายแล้วจัดที่นอนไปด้วย
“งั้นเหรอ ฉันไม่เห็นเธอจำเป็นต้องใช้มันเลย”
“ก็เอาไว้เมื่อจำเป็นไง” เธอตอบแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้มัลฟอยเอนตัวหลับไปอีกพัก
. . . . . . .
เมื่อได้เวลาออกจากบ้าน เฮอร์ไมโอนี่ลากสัมภาระของเธอมาไว้หน้าบ้าน
“ให้ฉันช่วยมั้ยเกรนเจอร์” มัลฟอยที่กำลังถือกระจกบานเล็กๆอยู่พูด
“ก็ดี” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ มัลฟอยเอาไม้กายสิทธิ์เคาะกระจกสามที และส่องกระจกไปที่กองสัมภาระของเฮอร์ไมโอนี่
และมันก็หายไปในพริบตา
“ทีนี้เธอก็เดินตัวปลิว”
“ขอบใจ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วล็อกประตูบ้าน
ทั้งสองแวะร้านเบเกอร์รี่ เพื่อที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ซื้อขนมปังหอมกรุ่นทาน แน่ล่ะเธอซื้อให้มัลฟอยด้วยถึง
แม้ว่าเขาจะปฏิเสธ และเธอก็ได้รับดอกไม้สีขาวมาสองดอก
“เอาไปฉันเลี้ยง” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วยื่นขนมปังให้เขา ขณะก้าวขึ้นไปนั่งในรถแท็กซี่
“ไม่ต้องล่ะ ขอบใจ”
“เอาไปน่า ถ้ากลัวว่านายจะติดหนี้ฉันล่ะก็ นายค่อยเลี้ยงบัตเตอร์เบียร์ฉันก็ได้”
“เฮอะ งั้นก็ได้”
“ฉันล่ะชอบดอกไม้สีขาวที่สุด”
“นายนั่นเป็นแฟนเธอรึไง แล้วเธอเก็บพอตเตอร์กับวีสลีย์ไว้ไหนล่ะเนี่ย”
“เปล่าซักหน่อย แล้วฉันก็เก็บ แฮร์รี่กับรอน ไว้ที่ คำว่า เพื่อน ทำไมนายถึงถามอย่างงั้น”
“ก็ฉันเห็นเขาให้ดอกไม้เธอนี่”
“เหอๆ เขาก็ให้ลูกค้าทุกคนนั่นแหละ และนี่ของนาย”เธอยื่นดอกไม้ให้เขาดอกหนึ่ง แต่เขากลับหันหน้าหนี
“ไม่ล่ะ เธอเอาไปเถอะ ฉันของีบสักหน่อย” แล้วเขาก็หลับไป หลังกินขนมปังหมด
. . . . . . . . . . .
บนรถไฟด่วนฮอกวอตส์ หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่แยกกับมัลฟอยแล้ว เธอก็มองหา รอนและแฮร์รี่ทันที
เธอพบแฮร์รี่ ในตู้โดยสารเกือบสุดท้าย
“ไง เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ทัก
“หวัดดี แฮร์รี่ รอนล่ะ”
“เขาไปตู้ของพรีเฟ็คน่ะ เธอน่าจะรีบไปนะ”
“โอเค เดี๋ยวฉันมา” เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับ แต่ชนใครบางคนเข้าอย่างจัง “โอ๊ย ขอโทษ”
“ซุมซ่ามจังนะเธอ” รอนนั่นเอง “และเธอก็ไม่ต้องรีบไปตู้พรีเฟ็คหรอก เขาไม่มีอบรมอะไร
แค่ให้ส่งใบอนุญาติน่ะ แล้วเธอไปได้รึเปล่า เฮอร์ไมโอนี่”
“ไปได้ แล้วนายล่ะ”
“ไม่ได้ แม่ไม่ให้ไป แล้วอีกอย่าง ศาสตราจารย์ มักกอนนากัล บอกว่าไปได้บ้านละคนเท่านั้นไม่ใช่หรือ
ฉันคิดว่าเธออยากจะไปมากกว่าฉันน่ะ และก็ขี้เกียจเถียงกับแม่ อ้อ อีกอย่าง พวกพรีเฟ็คที่ไม่ได้ไป
ต้องอยู่เตรียมงานอะไรสักอย่างที่จะเกิดขึ้นภายในฮอกวอตส์น่ะ”
“งานอะไร”
“ไม่รู้สิ แค่รู้มาคร่าวๆ”
“ฉันคงไม่พลาดงานนี้หรอกนะ ถ้าฉันไปทัศนศึกษาน่ะ”
“ไม่หรอก งานเริ่มหลังจากที่เธอกลับมาแล้วน่ะ น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ”
“งั้นนายก็รับงานหนักไปเต็มๆเลยสิ รอน”
“ก็ใช่ แต่เธอก็ควรจะได้พักบ้างนะจริงมั้ยแฮร์รี่”
“ช่าย” แฮร์รี่ตอบ “เธอเรียนหนักมากเกินไปแล้ว”
“ขอบใจมากเลย และฉันคงต้องไปเช็คหูสักหน่อย นึกไม่ถึงเลยนะ ว่ารอนจะพูดอะไรดีกับเขาเป็นมั่ง
แฮร์รี่ยังว่าไปอย่าง” เฮอร์ไมโอนี่เป็นเชิงประชด เธอยิ้มให้พวกเขาก่อนออกไปส่งใบอนุญาติ
และกลับเข้ามา ก็เห็นว่า รอนกับแฮร์รี่กำลังกินขนมที่เพิ่งซื้อมา ทั้งสามนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย
จนกระทั่ง ประตูก็เปิดออก มัลฟอยนั่นเอง
“ไง พอตเตอร์ วีสลีย์ ยังมีชีวิตอยู่อีกหรอ” มัลฟอยเย้ย
“มีอะไร มัลฟอย” แฮร์รี่ถาม
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” มัลฟอยตอบแล้วหันมาทาง เฮอร์ไมโอนี่ “ฉันมาเอายาน่ะ”
“ยา ยาอะไร”รอนถาม แต่ เฮอร์ไมโอนี่ก็โยนยาขวดเล็กที่เขาให้เธอทาขาเมื่อคืน ให้มัลฟอยซึ่งเขาก็รับไว้
“ขอบใจ นี่ของเธอ” มัลฟอยโยนอะไรบางอย่างให้เธอก่อนออกไป
“อะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่”
“กบช็อกโกแลต 3อัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“ไม่ใช่ ยานั่นอะไร” แฮร์รี่ถาม
“อ้อ ก็ฉันบังเอิญขาแพลงน่ะ เขาก็เลยให้ยามาทาแล้วฉันลืมคืน”
“ขาแพลง ฉันก็เห็นเธอเดินปกติดีนี่” รอนพูด
“ก็ยานั่น มันหายแค่ชั่วคราว.. ชั่วคราวเท่านั้น”
“แล้วทำไมเขาต้องให้ กบช็อกโกแลตตั้ง 3 อันกับเธอ”
“ก็คงใช้หนี้มั้ง”
“ใช้หนี้” แฮร์รี่และรอนถามด้วยความสงสัย
“ก็ฉันซื้อขนมปังให้เขาไปน่ะ”
“ฮะ นี่ฉันหูฝาดไปรึป่าวนี่”
“ถ้านายหูฝาดฉันก็คงจะฝันไปน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“แล้วเธอคิดยังไงไปซื้อให้หมอนั่นน่ะ”
“ก็คิดว่าอยากจะซื้อไง”
“เธอเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ หรือไม่ก็โดนศาสตร์มืด..”
“ก็แล้วแต่จะคิด แต่ช่วยเงียบๆหน่อยได้มั๊ย ฉันจะอ่านหนังสือ” แล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็หยิบหนังสือขึ้นมา
อ่านขณะที่เพื่อนทั้งสองของเธอมองอย่างสงสัย โดยไม่รู้เลยว่าอีกด้านของประตูมีชายผู้เกี่ยวข้องยืนฟัง
การสนทนาเมื่อครู่ แล้วเดินผละไป
. . . . . . . . . .
หลังพิธีการคัดสรรจบลง นักเรียนหลายคนก็ลงมือจัดการอาหารบนโต๊ะอย่างเอาเป็นเอาตาย
ในขณะที่ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว เธอมองไปรอบๆ เห็นพรีเฟ็คบ้านฮัพเฟิ้ลพัฟ ซึ่งได้แก่
เออร์นี่ มักมิลลัน และ ฮันนาห์ อับบอตต์ ได้เดินนำนักเรียนบ้านของตนออกไปแล้ว ตามด้วย
อันโทนี่ โกลด์สตีน และ ปัทมา พาติล พรีเฟ็คบ้านเรเวนคลอ และ พรีเฟ็คบ้านสลิธีริน ซึ่งก็คือ
เดรโก มัลฟอย และ แพนซี่ พากินสัน แต่มัลฟอยยังคงรีรออยู่ที่โต๊ะ ปล่อยให้แพนซี่เดินนำนักเรียนออกไป เฮอร์ไมโอนี่หันไปหารอน เธอกำลังจะบอกให้รอนไปก่อน เพราะเธอเหนื่อย แต่ก่อนที่เธอจะพูด
“เฮ้ พอตเตอร์ วีสลีย์นายปล่อยให้ ยัยเลือดสีโคลนนั่งหลับอยู่ที่โต๊ะอย่างนี้ได้ไงเนี่ย” มัลฟอยพูดและ
หัวเราะในลำคอ
“เงียบไปเลยมัลฟอย ฉันยังไม่ได้หลับ” เฮอร์ไมโอนี่เถียงทันควัน
“ไม่ต้องบอกก็รู้ ยัยขี้เซา”
“ก็เพราะใครล่ะ ทำให้ฉันนอนไม่พอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างโกรธๆ
“เวลาอยู่บนรถไฟ เธอไม่ได้นอนรึไง ฮ่าๆ” มัลฟอยหัวเราะ นั่นทำให้ เฮอร์ไมโอนี่ทนไม่ได้
หยิบขนมปังมาหนึ่งก้อน แล้วปาเข้าปากมัลฟอยอย่างแม่นยำจนเขาสำลักเพราะติดคอ แล้วเธอก็เดินออกไป พร้อมเรียกนักเรียนรุ่นน้องบ้านกริฟฟินดอร์ให้ตามเธอไป แฮร์รี่และรอน ยืนงงอยู่ครู่แต่เขาสะใจที่เห็นมัลฟอยไอ ไม่หยุด เพราะขนมปังติดคอ แล้ววิ่งตาม เฮอร์ไมโอนี่ไป
“รหัสผ่าน ‘เกมกลวิเศษวีสลีย์’ ” รอนตะโกนบอก “แล้วหันมาบอกเฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่ว่า
“เป็นการโปรโมตร้านขายของ เล่นตลกของ เฟร็ดกับจอร์จน่ะ”
TBC
No comments:
Post a Comment