ในตอนเย็นแฮร์รี่และรอนกลับมาจากการซ้อมควิดดิชด้วยอาการหนาวสั่นและเปียกแฉะ พวกเขารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปนั่งผิงไฟที่ห้องนั่งเล่นรวมอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกวันฉันมีหวังหนาวตายแน่ ๆ เลย” รอนบ่นขณะพยายามเข้าใกล้เตาผิงมากที่สุด แต่โชคดีที่ในห้องนั่งเล่นรวมมีแต่พวกเขาจึงไม่มีคนมาแย่งที่นั่งข้างเตาผิง เพราะเด็กส่วนมากกลับบ้านกันช่วงคริสต์มาส ตอนนี้ทั้งหอกริฟฟินดอร์ที่เหลืออยู่ก็มี พวกเขาสามคน เฟร็ดกับจอร์จ จินนี่ ทีมควิดดิชกริฟฟินดอร์ที่เหลือ และเด็กคนอื่น ๆ อีกไม่เกินสิบคน
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ เข้าไปในห้องโถงที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม และบนโต๊ะก็มีอาหารมากมายจนพวกเขากินไม่หมด รอนไม่รอช้าเขารีบนั่งลงบนโต๊ะและหยิบของกินทุกอย่างที่มือเขาเอื้อมถึงใส่ปาก แต่ขณะที่เขากำลังจะหันไปจัดการกับไก่งวงมันก็ลอยหลบมือเขาไป รอนหันไปด้านหลัง
เฟร็ดกับจอร์จนั่นเองพวกเขากำลังขนอาหารที่มีอยู่บนโต๊ะไปและปล่อยให้มันลอยอยู่เหนือพื้น
“วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า” เฟร็ดพูดชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ขนมเค้กและมันก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ
“นายทำงั้นไม่ได้นะ” รอนร้องออกมาจนอาหารที่อยู่ในปากเขาเกือบจะกระเด็นใส่หน้าเฟร็ด
“ไม่ต้องห่วงน้องรัก นายได้กินมันแน่” จอร์จบอกพลางโบกไม้กายสิทธิ์ และอาหารพวกนั้นก็ลอยออกนอกห้องโถงไป
“พวกนายจะทำอะไรกันน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงขุ่นพลางคิดว่าคราวนี้เฟร็ดกับจอร์จจะเล่นตลกอะไรอีก
“ถ้าอยากรู้ก็ตามพวกเรามานี่สิ” เฟร็ดบอกพลางเดินออกจากห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ทำท่าจะตามเขาไปแต่รอนยังคงกินไม่เลิกจนจอร์จต้องมาลากเขาไป
“มาเถอะไอ้น้อง เรามีอะไรให้นายเขมือบเยอะกว่านี้อีก” จอร์จพูดและรอนก็ยอมเดินตามออกมาโดยดี
เฟร็ดและจอร์จมาหยุดลงที่ห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์ และเมื่อสุภาพสตรีอ้วนเห็นพวกเขา
“คราวนี้พวกเธอจะเอาอะไรเข้าไปอีกล่ะ หวังว่าคงไม่ใช่ระเบิดเหม็นนะ” สุภาพสตรีอ้วนพูดขึ้นแต่พวกเขาไม่สนใจ “มิมบูลัส มิมเบิลโทเนีย” เฟร็ดตะโกนรหัสผ่านออกมาและเมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ถึงกับอึ้ง
ห้องนั่งเล่นรวมถูกจัดตกแต่งด้วยต้นคริสต์มาสและสายรุ้งต่าง ๆ ยังมีตุ๊กตาหิมะตัวโตที่ถูกร่ายคาถาไม่ให้ละลายตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง และมีโต๊ะอาหารตัวใหญ่พร้อมของกินอีกมากมายตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่นรวม ที่สำคัญก็มีโต๊ะเครื่องดื่มที่ทุกคนโปรดปราน บัตเตอร์เบียร์อุ่น ๆ วางอยู่นับสิบลัง
“ยินดีต้อนรับสู่ปาร์ตี้คริสต์มาสของกริฟฟินดอร์” เฟร็ดกับจอร์จตะโกนพร้อมกัน และก็มีเสียงโห่รับจากหลาย ๆ คนในนั้น ซึ่งมีทั้งจินนี่ แองเจลิน่า เคตี้ อลิเซีย และลี จอร์ดัน
“ไม่น่าเชื่อ พวกนายทำได้ยังไงกัน” รอนพึมพำพลางเดินสำรวจโต๊ะอาหาร ส่วนแฮร์รี่เดินไปหยิบบัตเตอร์เบียร์
“นี่ถ้าอาจารย์ว่าพวกนายแอบจัดปาร์ตี้กันล่ะก็” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงขุ่นมองไปทางเฟร็ดกับจอร์จที่หน้าเริ่มซีด
“เฮอร์ไมโอนี่ เราแค่อยากจะหาอะไรสนุกในวันคริสต์มา..” เฟร็ดพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ แต่เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อย ๆ อย่างรู้ทัน
“ช่วยไม่ได้แฮะ ไหน ๆ พวกนายอุตสาห์จัดงานขึ้นมาแล้ว ก็มาสนุกกันสุด ๆ ไปเลยดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร่าเริง และหลังจากเธอพูดจบก็มีเสียงสนับสนุนจากทุกคนในห้อง
คืนนั้นเฮอร์ไมโอนี่เองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเธอกินอะไรไปบ้าง ดื่มบัตเตอร์เบียร์ไปมากแค่ไหน แต่เท่าที่รู้มันเป็นคริสต์มาสที่เธอสนุกที่สุดเท่าที่เคยมีมา พวกเขาดื่ม พวกเขากิน พวกเขาเต้นรำกัน คงไม่มีงานเลี้ยงที่ไหนสนุกไปกว่านี้อีกแล้ว
เมื่อเวลาเลยเที่ยงคืน งานเลี้ยงก็ต้องมีอันเลิกรา บางคนก็ขอตัวไปนอน ส่วนบางคนก็นอนมันที่ห้องนั่งเล่นรวมไปเลย ( อย่างรอนเป็นต้น ) ห้องทั้งห้องเลอะเทอะซะจนเฮอร์ไมโอนี่นึกสงสารเอล์ฟที่ต้องมาเก็บกวาดมันในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้คนที่เหลืออยู่ก็มีแค่เธอ แฮร์รี่ ส่วนเฟร็ดกับจอร์จนั้นขึ้นไปเตรียมของขวัญคริสต์มาสกันบนห้อง ( เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอได้ยินเสียงระเบิดมาจากหอนอนชายหลายต่อหลายครั้ง ) ส่วนรอนนั้นเมาบัตเตอร์เบียร์หลับไปเรียบร้อยแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เธอมองดูกลุ่มดาวที่เรียงตัวสวยบนท้องฟ้าสีดำ เธอดูมันอยู่นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอเธอรู้อีกทีแฮร์รี่ก็มายืนข้าง ๆ เธอแล้ว
“เธอชอบดูดาวตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม
“ความจริงฉันก็ชอบนะ ฉันหมายถึงถ้าไม่ใช่ดูเพราะการพยากรณ์อะไรนั่นน่ะ ฉันชอบดูเพราะมันสวยดี” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอพูดถึงวิชาพยากรณ์ศาตร์ที่เธอเลิกเรียนไปตอนปีสามเพราะไม่ชอบ
“เราไม่ได้คุยกันสองคนอย่างนี้ตั้งนานแล้วใช่มั้ย” แฮร์รี่พูด
“คงงั้นมั้งทำไมเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบท่าทางไม่ใส่ใจเท่าไหร่
“เอ่อ เธอยังจำได้ไหมเรื่องที่ฉันเคยถามเธอน่ะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดเขามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่แต่สายตาของเธอยังคงเหม่อมองไปบนท้องฟ้า
“เรื่องไหนล่ะ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามแต่ความจริงเธอก็พอรู้แล้วแหละว่าแฮร์รี่ต้องการพูดเรื่องไหน
“เรื่องที่ฉันถามเธอที่ห้องปรุงยาไง วันที่เราโดนลงโทษให้….” ไม่ทันที่เขาจะพูดจนจบ
“ฉันจำได้แฮร์รี่” เธอตอบ
“คือฉันอยากจะรู้ว่า ตอนนี้เธอลืมมัลฟอยได้หรือยัง” แฮร์รี่ถามเธอตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่หันมามองแฮร์รี่และเขาก็คิดว่าเขาได้ยินเสียงเธอถอนหายใจ
“เธอกำลังจะถามฉันว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอใช่มั้ย แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
“ใช่ ฉันคิดว่าฉันอยากรู้” แฮร์รี่พูด เขากำลังรอคำตอบของเธออยู่
“เธอเป็นเพื่อนฉันแฮร์รี่ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ทั้งเธอทั้งรอนเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด” เฮอร์ไมโอนี่ตอบออกมา เธอมองหน้าเขาด้วยแววตารู้สึกผิด
“ฉันไม่สามารถเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อนได้ใช่มั้ย” แฮร์รี่ถามเธอทั้ง ๆ ที่เขาก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ฉันขอโทษจริง ๆ แฮร์รี่ แต่ตอนนี้ฉันคิดกับเธอเกินเพื่อนไม่ได้จริง ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยออกมา น้ำตาใส ๆ ของเธอเอ่อล้นดวงตาสวยคู่นั้น
“เธอไม่ต้องร้องไห้หรอกเฮอร์ไมโอนี่ ฉันเข้าใจเธอดี” แฮร์รี่พูดเขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาพร้อม ๆ กับเช็ดน้ำตาให้เธอ
“แล้วเธอยังรักมัลฟอยอยู่ไหม” แฮร์รี่ถามเธอ นั่นเป็นคำถามที่เล่นเอาเฮอร์ไมโอนี่เงียบไปนาน
“ไม่รู้สิ เขาเป็นคนที่ฉันไม่สมควรรัก” เฮอร์ไมโอนี่พูดแสร้งทำเสียงร่าเริง แต่แฮร์รี่ดูเธอออก
“ทำไมเธอสองคนไม่ปรับความเข้าใจกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้เธอก็ลืมเขาไม่ได้นี่” แฮร์รี่พูดอย่างใจกว้าง
“ฉันไม่คิดจะทำอย่างนั้นหรอก ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเขากับฉันไม่สมควรรักกัน ฉันกับมัลฟอยเป็นศัตรูกันนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเศร้า ๆ
“งั้นฉันกับเธอล่ะ สมควรรักกันไหม” ทันทีที่แฮร์รี่พูดจบเขาก็ก้มลงจะจูบปากเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอรู้ตัวซะก่อนเลยผลักเขาออกห่าง
“เธอจะทำอะไรหน่ะแฮร์รี่ เธอสัญญาไว้แล้วนี่ว่าจะไม่ทำอย่างนี้” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา เธอดูตกใจมากที่จู่ ๆ แฮร์รี่เข้ามาจูบเธอ
“ก็ไหนเธอบอกว่าเธอกับมัลฟอยไม่สมควรรักกันเพราะเป็นศัตรูกันไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอเอาเรื่องแค่นี้มาตัดสินความรักล่ะก็ งั้นฉันกับเธอก็รักกันได้น่ะสิ” แฮร์รี่พูดออกมา เขามองเข้าไปในแววตาเธอ
“เธอสมควรจะนึกถึงความรู้สึกของตัวเองมากกว่านะ แล้วเธอรู้มั้ยว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมให้ฉันจูบ ก็เพราะเธอรักมัลฟอยน่ะสิ หัวใจเธอเป็นของเขา” แฮร์รี่พูดเตือนสติเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งนั่นก็เป็นความจริง เธอรักมัลฟอยถึงตอนนี้เธอก็ยังตัดใจไม่ได้ แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ ก็เมื่อเขาไม่ได้รักเธอนี่
“ถึงยังไงมันก็ไม่มีวันเป็นไปได้หรอกแฮร์รี่ เธอไม่มีวันเข้าใจหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็วิ่งขึ้นหอนอนไปอย่างรวดเร็ว
“เธอจะปิดหัวใจตัวเองไปถึงเมื่อไหร่นะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พึมพำท่ามกลางห้องนั่งเล่นรวมที่ไร้ผู้คน ( ยกเว้นรอนที่เมาหลับอยู่ )
TBC
No comments:
Post a Comment