“กลับไปนั่งที่สิ พวกเธอคิดจะยืนเรียนกันรึไง!” เสนปตะคอกและเมื่อสิ้นเสียงของเขานักเรียนทั้งชั้นก็ต่างรีบกลับไปที่นั่งของตนเองโดยทันที ( โดยเฉพาะเด็กกริฟฟินดอร์ )
“เอาล่ะ วันนี้เราจะปรุงน้ำยาระงับความฝันกัน น้ำยาตัวนี้มีประสิทธิภาพอย่างดีในการรักษาอาการนอนไม่หลับ และช่วยให้เราไม่ฝันเพื่อจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่” เสนปร่ายยาว “โดยทั่วไปแล้วจะใช้กับผู้ป่วยที่อยู่ในช่วงพักฟื้นและกำลังรักษาตัว หรืออาจจะใช้กับผู้ป่วยที่มีอาการป่วยทางความฝันก็ได้”
“ส่วนประกอบของน้ำยาตัวนี้ค่อนข้างซับซ้อน ถ้าเธอผสมน้ำยาผิดเพียงหยดเดียวล่ะก็ น้ำยาระงับความฝันของเธอก็อาจจะเปลี่ยนเป็นยาพิษได้เช่นกัน” เสนปพูดมองเด็กกริฟฟินดอร์แต่ละคนด้วยสีหน้าเย็นชา
“และฉันก็หวังว่าพวกเธอทุกคนคงจะใช้ความพยายามในการปรุงมันอย่างสุดความสามารถล่ะ สำหรับส่วนผสมอยู่บนกระดานเรียบร้อยแล้ว” เสนปพูดพลางโบกไม้กายสิทธิ์ทีนึง ตัวหนังสือยาวเหยียดกว่าสิบบรรทัดก็ปรากฏขึ้นบนกระดานในทันที
“พอหมดเวลาฉันจะมาดูผลงานของพวกเธอนะ และที่ฉันต้องการคือน้ำยาสีฟ้าใส ใส่แล้วสีฟ้าใสเท่านั้นนะลองบัตท่อม ไม่ใช่สีเขียวขุ่นหรือสีเหลืองข้นคลั่กหรอกนะ” เสนปพูดเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเนวิลล์ที่ตอนนี้ตัวสั่นราวกับจ้าวเข้า
“ฉันให้เวลาแค่หมดชั่วโมงนะ แล้วจำไว้ด้วยว่าอย่างสร้างความวุ่นวายหรือพยายามจะพังห้องเรียนของฉันอีก” เสนปทิ้งท้ายไว้พร้อม ๆ กับหันมามอง แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอน ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
หลังจากที่เสนปไป เด็กนักเรียนที่เหลือก็พยายามปรุงยากันอย่างขมักเขม้น แต่น้ำยาระงับความฝันนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะปรุงกันง่าย ๆ เลย เพราะสูตรขอน้ำยานั้นซับซ้อนเกินกว่าจะมาเอามาสอนในปีห้าด้วยซ้ำ เฮอร์ไมโอนี่ต้องคอยเตือนเนวิลล์ไม่ให้ใส่ส่วนผสมผิดเป็นครั้งที่สาม แต่เธอก็รู้สึกแปลกใจมากที่วันนี้เสนปไม่คอยมาจับผิดพวกเขาอย่างเคย แต่มันก็ดีตรงที่เฮอร์ไมโอนี่จะสามารถช่วยเหลือเนวิลล์ได้ง่ายขึ้น แต่เธอก็อดเหลือบไปมองทางห้องทำงานของเสนปไม่ได้ เพราะว่าเธอกลัวว่าเขากำลังแอบมองพวกเธออยู่จากมุมหนึ่งของห้อง
เมื่อนักเรียนทั้งหมดนั้นใช้ความพยายามที่จะปรุงยาที่แสนจะยากเย็นตัวนี้ได้เพียง 15 นาที ก็มีอุปสรรคมาเพิ่มให้พวกเขาอีกนอกจากความยากของการปรุงยา เพราะนกฮูกจำนวนมากต่างบินเข้ามาในห้องเรียนและตรงไปที่ห้องทำงานของเสนป นกฮูกทุกตัวต่างฉลาดพอที่จะเข้ามาทางประตูคุกใต้ดิน เพราะว่าในห้องทำงานของเสนปนั้นไม่มีหน้าต่างเลยแม้แต่บานเดียว และพวกมันคงรู้ดีเลยเลือกที่จะบินเข้ามาทางประตูแทน แต่การที่พวกมันทำอย่างนั้นกลับกลายเป็นการสร้างความวุ่นวายให้กับนักเรียนในชั้นเรียนกันยกใหญ่ เพราะแฮร์รี่นั้นต้องรีบจับขวดน้ำทับทิมของเขาไว้ก่อนที่นกฮูกตัวหนึ่งจะบินชนมันจนตกโต๊ะ ส่วนรอนนั้นต้องรีบคว้านกฮูกป้ำเป๋อตัวหนึ่งที่มีอาการคล้าย ๆ กับ ‘ แอรัล ‘ นกฮูกแก่ของเขาเมื่อมันกำลังจะบินดิ่งลงในหม้อปรุงยาของรอน
“ฉันไม่อยากจะกินนกฮูกตุ๋นยาจีนซักเท่าไหร่หรอกนะ” รอนบ่นพลางวางมันลงกับพื้นโต๊ะ เจ้านกฮูกตัวนั้นลุกขึ้นมาอย่างเกียจคร้านและส่งเสียงฮูกเบา ๆ เหมือนจะพูดว่า ’ ขอบคุณ ‘ ก่อนจะบินเอียง ๆ ไปที่ห้องทำงานของเสนป ส่วนรอนนั้นมองตามมันไปโดยหวังว่ามันจะบินไปถึงที่หมายโดยไม่ร่วงลงไปในหม้อใหญ่ของใครอีก แต่ความวุ่นวายนี้ไม่ได้เกิดแค่กับพวกเขาทั้งสองคนเท่านั้น นักเรียนคนอื่น ๆ แม้แต่พวกสลิธีรินก็พลอยโดนไปด้วย รอนมองดูสภาพห้องเรียนที่เต็มไปด้วยนกฮูกพลางคิดว่าถ้าใครเคยมาที่ฮอกวอตส์มาก่อนต้องคิดแน่ ๆ ว่า พวกเขามาเรียนปรุงยากันในโรงนกฮูกทำไมกัน
และก็เหมือนว่าเสนปจะรับรู้ถึงความภายนอกห้องทำงานของเขา เขาเดินออกมาที่ห้องเรียนอย่างหัวเสีย “พวกเธอจะทำงานกันอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้หรือไง หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน” เสนปตะโกน พอพูดจบเขาก็หายเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้งพร้อม ๆ กับเสียงประตูที่ปิดดังปัง โดยทิ้งเด็กกริฟฟินดอร์ที่ทำสีหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินยาพิษไว้เบื้องหลัง
“หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน!” รอนพูดล้อเลียนเสนปพลางทำหน้าขยะแขยง “ถ้าคะแนนที่เขาหักจากบ้านกริฟฟินดอร์ไปเพิ่มในเซฟของเขาที่กริงกอตส์ได้ล่ะก็ ฉันจะไม่แปลกใจเลยที่เสนปจะเป็นคนที่รวยที่สุดในโลก ก็มีครั้งไหนที่เขาเจอหน้าพวกเราโดยไม่หักคะแนนบ้างล่ะ” รอนบ่นอุบ
“ฉันว่าวันนี้เสนปท่าทางแปลก ๆ นะ” แฮร์รี่พูด
“แล้วมีวันไหนที่เขาไม่แปลกบ้างล่ะ แฮร์รี่” รอนประชด “นายพูดอย่างกับเสนปเพิ่งมาแปลกเอาวันนี้งั้นแหละ ฉันว่าเขาน่ะแปลกมาทั้งชีวิตของเขาแล้วนะ นายก็รู้”
“แต่ฉันก็คิดเหมือนกับแฮร์รี่นะรอน วันนี้มีอะไรแปลก ๆ เสนปก็ดู เอ่อ บอกไม่ถูกน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ส่วนเพื่อนของเธอทั้งสองคนเองก็พอจะรู้เหมือนกันว่าไอ้ที่เฮอร์ไมโอนี่บอกว่า ‘ บอกไม่ถูก ’ น่ะ คืออาการที่บ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดี และทำตัวแปลกไปจากเดิมของเสนป
“คือฉันพอรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร” เนวิลล์พูด พยายามยื่นหน้ากลม ๆ ของเขาเข้ามาเพื่อมีส่วนร่วมในวงสนทนา และก็ได้ผลตามคาดเพราะเมื่อเนวิลล์พูดจบทั้ง แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอน ก็มองเขาอย่างสนอกสนใจ “คือฉันรู้มาว่ามีใครบางคนย่องมาขโมยของจากตู้ในห้องทำงานของเสนปไป พอเขารู้เรื่อวของก็หายไปเยอะแล้ว เสนปเลยวุ่นวายกับกับการสั่งของพวกนั้นเข้ามาใหม่ ได้ยินว่าเป็นของที่หาซื้อไม่ได้ง่าย ๆ ด้วย” เนวิลล์พูด ระหว่างที่เนวิลล์เล่ารอนพึมพำอะไรบางอย่างออกมาซึ่งเฮอร์ไมโอนี่พอเข้าใจได้ว่าเขาพูดว่า ‘ สมน้ำหน้า ’
“ขโมยของในห้องทำงานของเสนป ไอ้เจ้าหัวขโมยนี่มันเต็มหรือเปล่านะถึงกล้าขนาดนี้ แล้วในห้องทำงานของเสนปจะมีของมีค่าอะไรให้ขโมย” รอนพูดตามความคิดของเขา
“ไม่ใช่ของมีค่า แต่มันเป็นสมุนไพรและส่วนประกอบต่าง ๆ ที่ใช้ในการปรุงยา” เนวิลล์แก้ความเช้าใจผิดของรอน “รู้สึกว่าเขาจะเข้ามาขโมยในวันที่มีการแข่งควิดดิชนั่นแหละ”
“นายรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง เนวิลล์” แฮร์รี่ถาม
“พวกนายก็รู้นี่ว่าฉันน่ะเรียนปรุงยาแย่แค่ไหน” เนวิลล์พูดด้วยท่าทีเศร้าสร้อย “วันนั้นอาจารย์นัดฉันมาเรียนปรุงยาเพิ่ม และพอฉันมาถึงก็เห็นในห้องทำงานไม่มีใครอยู่ ฉันได้ยินแต่เสียงคุยกันในห้องทำงานอาจารย์ ฉันเลยเดินไปดู ในห้องมีทั้งเสนปและศาสตราจารย์ฟลิตวิก และมิสเตอร์ฟิลซ์ด้วย” เนวิลล์อธิบาย
“ตอนแรกฉันไม่กล้าเข้าไปเลยแอบดูอยู่ตรงประตู และได้ยินเสนปพูดกับศาสตราจารยน์ฟลิตวิกและมิสเตอร์ฟิลซ์ว่าเมื่อวานมีคนเข้ามาขโมยของของเขา และเขาต้องการให้ทั้งสองช่วยตรวจสอบเพื่อหาตัวคนร้ายให้ ที่เหลือก็อย่างที่ฉันเล่าให้พวกนายฟังนั่นแหละ” เนวิลล์พูด
“แล้วพวกเขาเจออะไรไหม” แฮร์รี่ถามเนวิลล์
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงจะไม่เพราะฉันไม่ได้ยินอาจารย์พูดถึงเรื่องนี่เลยหลังจากวันนั้น” เนวิลล์ตอบ
“ให้ตายสิเนวิลล์ นายต้องไปเรียนปรุงยาเพิ่มเนี่ยนะ” รอนร้องพลางทำหน้าสยองราวกับว่าเห็นอาราก็อกปรากฏกายในห้องเรียน
“ใช่ อาจารย์บอกว่าฉันต้องเรียนจนกว่าอะไรก็ตามที่เขาสอนจะซึมซับเข้าไปในกะโหลกหนา ๆ ของฉันได้” เนวิลล์พูดเสียงเศร้า ส่วนแฮร์รี่นั้นกระทุ้งรอนเบา ๆ เพื่อให้เขาหยุดพูดเรื่องที่จะกระทบกระเทียนต่อจิตใจของเนวิลล์ซะที
“งั้นก็หมายความว่ามีใครบางคนเข้าไปขโมยส่วนประกอบในการปรุงยาจากห้องทำงานของเสนปน่ะสิ เธอรู้รึเปล่าว่ามีอะไรหายไปบ้างเนวิลล์” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“เท่าที่ฉันได้ยินรู้สึกว่าจะมี คราบงูเขียวปูมชะแลง ปลิง เลือดมังกร เขายูนิคอร์น กับพิษงูเห่า” เนวิลล์ตอบพลางทำหน้านึกคิด “อาจจะมีอีกแต่ฉันจำไม่ค่อยได้”
เฮอร์ไมโอนี่นั้นถามขึ้นทันทีที่เนวิลล์พูดจบ “แล้วมีเขาไบคอร์นบด กับปลิง ด้วยรึเปล่า”
“เอ่อ มี ๆ ใช่แล้ว มีเขาไบคอร์นบด กับปลิง ด้วย เธอรู้ได้ยังไงน่ะเฮอร์ไมโอนี่” เนวิลล์ถามเธอด้วยสายตาสงสัย แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบเธอได้แต่ทำหน้าครุ่นคิดพร้อม ๆ กับกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
เมื่อหมดชั่วโมงเสนปก็ออกมาจากห้องทำงาน เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยขนนกฮูกและมีร่องรอยของหมึกสีดำติดอยู่ตรงมือของเขาอย่างชัดเจน ซึ่งนั่นแสดงว่าเสนปนั้นต้องวุ่นอยู่กับการรับและตอบจดหมายเป็นจำนวนมากในช่วงเวลาที่ผ่านมาแน่ ๆ
เสนปบอกให้นักเรียนทุกคนเอาน้ำยาของตัวเองใส่คนโทแล้วนำมาส่ง เด็กกริฟฟินดอร์พยายามประคองคนโทของตัวเองอย่างระมัดระวังมากที่สุดเพราะกลัวว่าการซุ่มซ่ามเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาอาจจะทำให้เขาได้ศูนย์คะแนนในวิชาปรุงยาได้ ( โดยเฉพาะแฮร์รี่ ) และเมื่อเสนปเห็นน้ำยาของเนวิลล์ที่เอามาส่งเขาเป็นสีฟ้า ( ถึงแม้จะไม่ใช่สีฟ้าใสอย่างเฮอร์ไมโอนี่ แต่มันก็เป็นสีฟ้าไม่ใช่สีเขียวข้นคลั่ก ) เขาก็มองเนวิลล์อย่างประหลาดใจ “สีฟ้ารึลองบัตท่อม” เสนปพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ส่วนเนวิลล์นั้นกำลังยืนตัวสั่นด้วยความกลัว
“ฉันนึกว่ามันจะออกมาเป็นน้ำยาอาเจียนสีเหลืองซะอีก นับว่าครั้งนี้เธอโชคดีมากนะลองบัตท่อม” เสนปพูด “ถ้าเธอเป็นคนปรุงเองทุกอย่าง” เขาทิ้งท้ายพลางหยิบน้ำยาของเนวิลล์มาดูใกล้ ๆ อีกครั้งก่อนที่จะให้คะแนน “ไปได้ลองบัตท่อม” เสนปสั่ง และหันไปสนใจน้ำยาของกอยล์ที่เป็นสีแดงเหมือนเลือดข้น ๆ แทน ส่วนเนวิลล์นั้นปาดเหงื่อออกพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก
เมื่อนักเรียนแต่ละคนเอาน้ำยาของตัวเองไปส่งเสร็จก็พากับทยอยออกจากคุกใต้ดินกันเพื่อไปเรียนวิชาต่อไป ส่วนเด็กกริฟฟินดอร์นั้นรู้สึกว่าจะพยายามพุ่งตัวออกจากคุกใต้ดินอย่างรวดเร็วราวกับขาดอากาศหายใจแน่ถ้าอยู่ในนั้นต่อไป แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอน ก็เช่นเดียวกันพวกเขารีบเผ่นออกมาทันทีเมื่อเอาน้ำยาไปส่งเสร็จ ตลอดทางเดินไปเรียนวิชาสมุนไพรนั้นเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเคร่งเครียดมาตลอด
“เธอเป็นอะไรเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าครุ่นคิดและไม่ยอมพูดกับใครมาตลอด
“คงเครียดเรื่อง ว.พ.ร.ส. น่ะสิ โอ๊ย ฉันจะทำยังไงดี ฉันยังอ่านหนังสือรอบที่ห้าสิบไม่จบเลย” รอนพูดพลางทำท่าทางล้อเลียนเธอ
“เงียบน่า รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ดุ “ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่”
“เธอคิดเรื่องอะไรอยู่น่ะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด
“อย่าบอกเรานะว่าเป็นเรื่องโครงการ สรร-สอ อะไรนั่นของเธออีกน่ะ” รอนร้อง
“เปล่ารอน ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้น” เฮอร์ไมโอนี่เถียงเขาแต่เมื่อรอนทำหน้าไม่เชื่อเธอ เฮอร์ไมโอนี่จึงตัดสินใจที่จะบอกพวกเขาเรื่องที่เธอคิดอยู่
“ฉันกำลังคิดเรื่องที่มีคนมาขโมยของในห้องทำงานของเสนปต่างหาก อ้อ แล้วนายควรจะเรียกชื่อโครงการให้ถูกด้วยนะ เพราะมันมีชื่อว่า ส.ร.ร.ส.อ. หรือ สมาคมเรียกร้องสิทธิเอล์ฟ ไม่ใช่ สรร-สอ!” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“แล้วมันเกี่ยวกันโครงการ สรร-สอ ของเธอยังไงล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าพวกเอล์ฟจะมาขโมยของนั่นน่ะ ” รอนพูด ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นถลึงตาใส่เขา
“ไม่ใช่ รอน ฉันกำลังสงสัยว่าของที่หายไปน่ะ มันเป็นส่วนประกอบของน้ำยาสรรพรสน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูด พยายามลดเสียงลงให้อยู่ในระดับที่ได้ยินกับแค่พวกเขาสามคน
“แล้วไงล่ะ” รอนถาม
“มันก็หมายความว่ามีใครบางคนพยายามที่จะปรุงน้ำยาสรรพรสเหมือนที่พวกเราทำกันตอนปีสองน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา ส่วนรอนนั้นทำหน้าเข้าใจขึ้นมาหน่อยนึง
“แต่เธอแน่ใจเหรอว่าเป็นน้ำยาสรรพรสน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันว่าฉันได้ยินเนวิลล์บอกว่ามีเลือดมังกรกับเขายูนิคอร์นที่ไม่ได้ใช้ทำปรุงน้ำยาสรรพรสด้วยนะ” แฮร์รี่ท้วงขึ้นมา
“ฉันก็คิดอยู่เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าคนที่ขโมยนั่นน่ะต้องการปรุงยามากกว่าหนึ่งอย่าง อย่างหนึ่งคือน้ำยาสรรพรส ส่วนอีกอย่างก็เป็นอะไรฉันไม่รู้” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างจนปัญญา
“แต่มันจะเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเรานี่ ไอ้เจ้าหัวขโมยนั่นมันจะเอาของทั้งหมดในห้องทำงานของเสนปไปต้มยาก็ช่างมันประไล” รอนบ่น
“ถ้าเธอลืมล่ะก็ฉันจะช่วยเตือนเธอให้เองนะรอนว่า เธอน่ะเป็นพรีเฟ็คนะ เพราะฉะนั้นเธอมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยและรักษากฏระเบียบของโรงเรียน” เฮอร์ไมโอนี่ดุเขา ส่วนรอนนั้นทำหน้าไม่ใส่ใจกับตำแหน่งที่เขาได้รับ
“โถ่ เฮอร์ไมโอนี่เมื่อตอนปีสองพวกเรายังทำเลย แล้วตอนนี้เธอจะไปตามจับเด็กคนอื่นที่เขาเจริญรอยตามเราน่ะเหรอ” รอนเถียง
“แต่ว่าตอนนั้นพวกเรามีเหตุผลนี่ แล้วฉันก็คิดว่าไม่น่าจะมีเด็กคนไหนปรุงน้ำยาสรรพรสมาดื่มเล่นหรอกนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันแค่ไม่ต้องการให้มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นก็เท่านั้น”
“แต่มันก็ไม่ร้ายแรงนี่ แค่ปรุงยาเอง” รอนพูดอย่างสบาย ๆ
“ไม่ มันร้ายแรงมากเลยรอน!” เฮอร์ไมโอนี่เสียงแข็ง “รู้มั้ยว่าฉันนั่งนึกอยู่ตั้งนานว่ามียาชนิดไหนบ้างที่ใช้เลือดมังกร พิษงูเห่า กับเขายูนิคอร์น เป็นส่วนผสมมั่ง” เฮอร์ไมโอนี่ร่ายยาว
“แล้วคำตอบคืออะไรล่ะ” รอนถาม
“ไม่มี ไม่มีเลยซึ่งนั่นหมายความว่าไงรู้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแหลม “มันหมายความว่ายาที่เจ้าหัวขโมยนั่นกำลังจะปรุงขึ้นมาต้องเป็นยาต้องห้ามแน่ ๆ เพราะฉันแน่ใจว่าฉันอ่านหนังสือเกี่ยวกับการปรุงยาทุกเล่มในห้องสมุดและก็ไม่มีหนังสือเล่มไหนบอกว่ามีน้ำยาที่มีส่วนผสมของเลือดมังกร เขายูนิคอร์น และพิษงูเห่าอยู่ด้วยกัน ยกเว้นก็แต่ในเขตหวงห้ามเท่านั้นที่ฉันไม่เคยอ่าน” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มร่ายเหตุผลยาวยืดของเธออีกครั้ง
“เพราะฉะนั้นยานั่นต้องเป็นยาต้องห้ามชัวร์ ๆ ฉันพนันได้เลย บางทีอาจจะเป็นยาพิษด้วยซ้ำ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยท่าทีมั่นใจ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราด้วยล่ะ” รอนพูด ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นตั้งหน้าจะบอกเขาด้วยเหตุผลยาวเฟื้อยของเธอที่ว่า ‘ เธอน่ะเป็นพรีเฟ็คนะ แล้วหน้าที่ของพรีเฟ็คก็คือ ….. ’ แต่แฮร์รี่นั้นรู้ทันจึงออกมาห้ามทัพไว้ก่อน
“ถ้าพวกเธอไม่อยากเข้าเรียนวิชาสมุนไพรสายล่ะก็หยุดเถียงกันซะที” แฮร์รี่พึมพำ ส่วนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็หยุดการโต้เถียงซึ่งกันและกันได้ ( ซักพักนึงเท่านั้นแหละ ) และเด็กทั้งสามก็รีบเร่งฝีเท้าในการเดินเพื่อไปเรียนวิชาสมุนไพร
TBC
No comments:
Post a Comment