Part II อดีตที่หวนคืน: Chap 1

หลังจากพักผ่อนมาในช่วงเวลาสั้นๆ งานต่างๆของนักเรียนแต่ละคนล้วนเต็มมือไปหมด จนไม่ค่อยจะมีเวลาสางงานอื่นให้เสร็จสิ้น แต่ผู้ที่มีงานหนักกว่าใครอื่นเห็นจะเป็นพวกพรีเฟ็คทั้งหลาย โดยเฉพาะพรีเฟ็คที่เป็นนักกีฬาควิชดิช ซึ่งนอกจากจะต้องฝึกซ้อมอย่างหนักหน่วงเพื่อการแข่งขันครั้งหน้าแล้ว 
ยังต้องมาจัดเตรียมงาน ‘เกมกลผู้วิเศษ’ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว 
และงานส่วนใหญ่ก็ลุล่วงไปแล้วครึ่งหนึ่ง หลังจากที่พรีเฟ็คครึ่งหนึ่งกลับมาจากทัศนศึกษานอกสถานที่ 

สำหรับเฮอร์ไมโอนี่ที่ลงวิชาเรียนเยอะกว่าคนอื่นๆ เธอดีใจเหลือเกินที่ศาสตราจารย์ทั้งหลาย
ไม่ได้ให้การบ้านเลยแม้แต่น้อย เธอจึงสามารถเอาเวลาว่างของเธอมาช่วยรอนจัดเตรียมงาน
ในส่วนของบ้านกริฟฟินดอร์ 

“ดูท่ามันจะเป็นงานที่ใหญ่มากเลยนะถึงได้ใช้เวลาเตรียมกันขนาดนี้” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นแล้วนั่งลงที่โต๊ะ
บ้านกริฟฟินดอร์ ตักอาหารใส่จานอย่างหน่ายๆ

“ก็คงจะอย่างนั้น ฉันละเหนื่อยจริงๆ” รอนบ่น “ดีนะตอนเธอไม่อยู่ ก็มีแฮร์รี่มาช่วย
ไม่งั้นคงจะแย่กว่านี้แน่ ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเหนื่อยอะไรอย่างนี้”

“แต่ก็ดีอย่างไม่ใช่หรอ นายไม่มีการบ้านที่จะต้องทำ” แฮร์รี่เอ่ยอย่างเซ็งๆ
 เนื่องมาจากเขามีการบ้านที่คนอื่นๆไม่มีกัน แม้กระทั่งเนวิลล์ การบ้านวิชาปรุงยา
 ดูเหมือนสเนปจะหาทางกลั่นแกล้งแฮร์รี่เข้าให้ “แล้วเดี๋ยวพวกเธอก็ต้องไปประชุมอีกไม่ใช่หรอ”

“ก็คงงั้น” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “แต่ก่อนอื่นฉันขอไปห้องสมุดก่อน นี่ก็เกือบเดือนแล้วนะเนี่ย”

“เธอคงจะรู้สึก หิวกระหายล่ะสิท่า” รอนประชด 

“ยังไงก็แล้วแต่ฉันไปก่อนล่ะ” แล้วเฮอร์ไมโอนี่ที่ขี้เกียจเถียงกับรอนก็ลุกออกไป 

เธอไปค้นหาหนังสือเวทมนต์คาถาต่างๆที่จะสามารถนำมาใช้ในงานที่กำลังจะเกิดขึ้น และเธอก็เพิ่งจะนึกได้ว่า  เธอมีหนังสือ รู้ทุกอย่าง ที่ซันสตาร์ ไฮแลนด์มอบให้กับเธอ เธอจึงล้มเลิกความตั้งใจที่หา
 แล้วมุ่งหน้าไปห้องพักครู เพื่อเข้าร่วมการประชุมที่มีติดต่อกันทุกวัน เธอเดินผ่านทางเดินที่มีคนพลุกพล่าน ผ่านห้องเรียนต่างๆ เธอกำลังจะเลี้ยวตรงหัวมุมของทางเดิน พลันเสียงของล้อที่วิ่งด้วยความเร็วกำลังวิ่งผ่านเธอไป แต่เป็นโชคร้ายของเธอที่ดันเหยียบขึ้นไปบนตัวของมัน 
ทำให้พุ่งไปข้างหน้าตามแรงของสิ่งที่เธอเหยียบอยู่ เท่าที่เธอทำได้คือทรงตัวอยู่ให้ได้นานที่สุดและตะโ
กนสุดเสียงเพื่อบอกคนที่ขวางทางอยู่ข้างหน้าหลบให้พ้นทาง

“หลบไป!!.. ระวังนะ!!.. ว้ายยย... หลีกไป..” เธอร้องตะโกนไปตลอดทาง จนกระทั่งเธอเจอรอนที่กำลังเดินมา

“รอน!! หลบไปนะ”

“เฮอร์ไมโอนี่!! นั่นมันสเกตบอร์ดที่ยังลงคาถาไม่สมบูรณ์นี่ เธอเอามา…” รอนทั้งตะโกนทั้งวิ่งตามเธอมา

“หยุดถามแล้วทำอะไรสักอย่างที!”

“ เอ้อ..ฉัน..ฉัน… โอ๊ย” แล้วรอนก็สะดุดล้มไปไม้กายสิทธ์เกือบหลุดมือ แต่เขาตามเฮอร์ไมโอนี่ไม่ทันแล้ว
 เจ้าสเกตบอร์ดตัวการนั้น เปลี่ยนจากวิ่งด้วยล้อเป็น ลอยขึ้นมาจากพื้นแล้วพุ่งด้วยความเร็ว
 เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆหัดบังคับทิศทาง และเธอก็เจอ แฮร์รี่ที่กำลังจะไปซ้อมควิชดิชพอดี

“แฮร์รี่!! ระวัง หลบไป”

“เฮอร์ไมโอนี่!!” แฮร์รี่ตะโกนไล่หลังเธอที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และผู้มีสติสัมปชัญญะดีต่อเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดก็คว้าไม้กายสิทธ์ในเสื้อคลุมแล้ววิ่งตามเธอไป และบุคคลถัดมาที่ เฮอร์ไมโอนี่พบก็คือ..

“หลบไป มัลฟอย!! ระวังนะ” เธอเห็นสีหน้าอันตื่นตระหนกตกใจและอาการที่ทำอะไรไม่ถูกของเขา 

“หลีกไป” เธอกำลังจะชนเขา และอาจเกิดอะไรที่ร้ายแรงตามมาหากเจ้าสเกตบอร์ดนั้นไม่หยุด..
 แต่แล้วแฮร์รี่ก็ช่วยเธอเอาไว้ เขาร่ายคาถาใส่เจ้าสเกตบอร์ดตัวนั้นทำให้มันหยุดชะงัก
 แต่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถูกกระชากตามแรงเบรคไปข้างหน้าทำให้ชนมัลฟอยเข้าอย่างจัง

เขาล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นโดยมีร่างของเฮอร์ไมโอนี่ทับอยู่

“นี่เธอ จะทับฉันอีกนานมั้ยฮะ” มัลฟอยพึมพำผ่านเส้นผมฟูฟ่องของเฮอร์ไมโอนี่

“ขอโทษที โอ๊ย..” เฮอร์ไมโอนี่พลิกตัวมานั่งข้างๆมัลฟอย แต่พอเธอขยับขา ก็ปวดอย่างสุดๆ

“โอย เจ็บชะมัด” มัลฟอยคร่ำครวญ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หันมามองและเธอเพิ่งจะสังเกตว่ารอบศีรษะ
ของเขาพันด้วยผ้าพันแผลที่มีเลือดซึมอยู่นิดๆ

“เอ้อ หัวนายไปโดนอะไรมา” เธอถาม แต่ก่อนที่เธอจะได้รับคำตอบ แฮร์รี่ รอน ศาสตราจารย์ มักกอนนากัล และผู้พบเห็นเหตุการณ์ต่างก็วิ่งกรูเข้ามารุมล้อม

“เธอเป็นอะไรรึป่าว เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่และรอนโพล่งขึ้นพร้อมกันตามด้วย ศาสตราจารย์ มักกอนนากัล

“ก็ แค่ขาพลิกน่ะ” เธอตอบ

“แล้วเธอล่ะมิสเตอร์ มัลฟอย” ศาสตราจารย์ มักกอนนากัลถามแต่คงจะไม่ต้องการคำตอบเพราะเห็นอาการของเขา
 เธอจึงหันไปสั่งแฮร์รี่ “มิสเตอร์ พอตเตอร์ เธอพาสองคนนี้ไปห้องพยาบาลซะ ส่วนเธอ มิสเตอร์วีสลีย์
 มาช่วยฉันจัดการเรื่องสเกตบอร์ดนี้ที พรีเฟ็คคนอื่นๆด้วย อธิบายซิว่ามันมาทำอะไรที่ระเบียงทางเดินนี่” 

คนอื่นๆเริ่มทยอยกันไป แฮร์รี่พยุง เฮอร์ไมโอนี่ ในขณะที่มัลฟอยยืนขึ้นมือกุมศีรษะ
 อย่างเจ็บปวดและเย่อหยิ่งในแบบของเขา พวกเขาไม่พูดไม่จาจนกระทั่งถึงห้องพยาบาลและเกือบชน
 มาดาม พรอมฟรีย์ที่กำลังเดินออกมา

“เธออยู่นี่เอง มิสเตอร์มัลฟอย” มาดามพรอมฟรีย์เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่แสดงถึงความมีน้ำโห 
“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ”

เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยนั่งลงบนเตียงคนละเตียง ขณะที่แฮร์รี่เล่าเหตุการณ์คร่าวๆให้มาดาม พรอมฟรีย์ฟังn และเธอก็เลือกที่จะทำแผลให้มัลฟอยก่อน

“จริงๆเลยนะมิสเตอร์มัลฟอย ฉันบอกว่าไม่ให้ลุกจากเตียง แล้วดูซิ” มาดามพรอมฟรีย์บ่น
 “เธอคงคิดสินะว่าถ้าฉันไม่อยู่คืนนี้แล้วเธอจะหนีกลับหอนอนได้น่ะ และดีนะที่ฉันแวะกลับมาไม่งั้นเธอคงจะแย่กว่านี้”

“เอ่อ ผมขอโทษฮะ ผมแค่กลับไปเอาของที่ลืมไว้..” เห็นได้ชัดว่าแก้ตัว

“เธอก็น่าจะบอกเพื่อนให้เอามาให้ก็ได้นี่นา เอาล่ะ กินยานี่ซะ แล้วนอนพัก” 
จากนั้นเธอก็หันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่มีแฮร์รี่ยืนอยู่ข้างๆ

“ฉันรู้สึกว่าเธอจะขาพลิกบ่อยนะ มิสเกรนเจอร์” เธอพิจารณาข้อเท้าของเฮอร์ไมโอนี่

“ค่ะ รู้สึกว่าจะเป็น สองอาทิตย์ครั้งได้ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบสีน่ากระวนกระวาย

“เธอเคยใช้ยาอะไรรึป่าว”

“นอกจากยาของมักเกิ้ลแล้ว..” เธอค่อยๆหันไปทางมัลฟอยที่จ้องเธออยู่ “ก็ยาของเขา”

“ยาอะไรรึ มิสเตอร์มัลฟอย เธอยังเก็บมันไว้รึป่าว” มาดามพรอมฟรีย์หันมาถามมัลฟอยที่ล้วงมือลง
ไปในกระเป๋าเสื้อคลุมหยิบขวดยาขวดเล็กๆให้เธอ

“อ้อ ยานี่เอง หายกังวลได้ เธอแค่ต้องการยาแก้น่ะ”แล้วเธอก็หายไปยังห้องทำงานของเธอแล้วกลับมาพร้อม
กับยาสองถ้วยเล็กๆ

“กินถ้วยนี้ซะ มิสเกรนเจอร์” ส่วนอีกถ้วยนั้นเธอเอามาทาที่ข้อเท้าของเฮอร์ไมโอนี่ “ทีนี้พักผ่อนได้แล้ว”

“เอ้อ มาดามคะ หนูต้องนอนที่นี่ด้วยหรอคะ”

“แหงสิ เธอต้องอยู่ อย่างน้อยจะได้ช่วยดู มิสเตอร์มัลฟอย เผื่อเขาจะแอบออกไปอีก”
 มัลฟอยส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจในลำคอ

แล้วมาดามพรอมฟรีย์ก็หายกลับไปในห้องของเธออีกครั้ง

แฮร์รี่มองมัลฟอยอย่างไม่ค่อยไว้วางใจแล้วมองกลับมาที่เฮอร์ไมโอนี่

“เธอ โอเค ใช่มั้ย เฮอร์ไมโอนี่” เขาถาม

“อือ ขอบใจมาก นายจะไปซ้อมควิชดิชไม่ใช่เหรอ”

“ช่าย แต่..”

“ไปเถอะ ฉันง่วงแล้ว” เธอรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไร

“แน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นอะไร” เขามองไปที่มัลฟอยที่นอนหันหลังให้และส่งเสียงไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“อืม ราตรีสวัสดิ์” เธอบอกเป็นเชิงไล่

“งั้นก็ฝันดี” แล้วแฮร์รี่ก็จากไป

มาดามพรอมฟรีย์กลับมาอีกครั้ง แล้วพูดกับทั้งสอง

“ฉันจะออกไปธุระข้างนอกอย่างที่ฉันบอกเธอไว้แล้วมิสเตอร์มัลฟอย แล้วถ้าฉันกลับมา
ไม่เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงละก็ เธอคงจะรู้นะ” แล้วเธอก็ออกจากห้องพยาบาลไปเหลือแต่เขาและเธอสองคน 

“หัวนายไปโดนอะไรมา มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น

“ตกจากไม้กวาด หัวกระแทกพื้น” เขาตอบห้วน “แล้วก็กระแทกซ้ำอีกตอนเธอชนเข้าน่ะ”

“ฉันขอโทษ มันหยุดไม่ได้จริงๆตอนนั้นน่ะ” 

“อืม นอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์” 

เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินอย่างเร่งรีบ ไม่สิ กำลังวิ่งมากกว่า เธอวิ่งผ่านต้นไม้ต้นใหญ่ ที่ขึ้นอยู่ทึบ ทั่วป่า
 เธอวิ่งราวกับว่ากำลังหนีอะไรบางอย่างที่ส่งเสียงคำรามอย่างน่ากลัว เธอมองไม่เห็นมันแต่เธอก็วิ่งสุดชีวิต โดยที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ทันใดเธอก็เหยียบขึ้นไปบนสเกตบอร์ด ที่แล่นด้วยความเร็ว ..ความเร็วที่ทำให้เธอหวาดผวา 
เธอบังคับทิศทางมันไม่ได้ แต่มันกลับบังคับเธอไป…ไปสู่หน้าผาสูงชัน ถ้าเธอไม่หยุดมันไว้ เธอก็ตกลงไปในหุบเหวนั่นแน่ และก็เป็นเช่นนั้น เธอล่วงลงไป เหมือนมีอะไรเสียดแทงช่องท้องที่ว่างเปล่าของเธอ..
ล่วงลงไปลึก ลึกมาก...

TBC