“เฮ้ นั่นชื่อผมนี่” เด็กชายไม่พอใจ จ้องเขม็งไปยังบุคคลที่หน้าตาคล้ายตนที่สูงวัยกว่า
“ซ้ำกับใครเข้าหน่อยจะเป็นไรไปเจ้าหนู” เจ้าของชื่อผู้ได้สติตอบ
“แล้วพวกเธอออกมาทำอะไรกันข้างนอกจ๊ะ” วัยรุ่นสาวถามขัด “ฉันเพิ่งเห็นพ่อกับแม่ออกไปเมื่อครู่นี้เอง”
“…เรากำลังเล่นกันอยู่ค่ะ”
“งั้นก็กลับเข้าไปเล่นในบ้านซะ ข้างนอกมันอันตราย”
“ฉันบอกแล้วเห็นมั้ย เดรโก” เด็กหญิงย้อนเด็กชาย “บอกแล้วว่าเล่นข้างนอกตอนพ่อกับแม่ไม่อยู่ไม่ได้”
“อันตรายเพราะมีพี่ชายคนนี้อยู่น่ะสิ” เด็กชายโต้กลับก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางหนึ่ง
‘เออ ดีนะ มันยังเห็นฉันเป็นพี่’ เสียงแผ่วเบาของมัลฟอยลอยเข้าหูเฮอร์ไมโอนี่
“ถ้าพวกเธออยากเล่นข้างนอก อยู่กับพวกเราก็ได้นะ” เธอเสนอ
“จริงหรือคะ ดีจัง” เด็กหญิงยิ้มหน้าบาน แล้ววิ่งไปหาเดรโก
“เธอจะบ้ารึไง เกรนเจอร์” มัลฟอยแย้งขึ้น
“นายน่ะสิที่บ้า นายก็เห็นไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากเด็กสองคนนี่ ฉันกับนาย”
“พวกเขาไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่งั้น เธอกับฉันจะอยู่รอดจนถึงวันนี้หรือไง”
“แต่..ยังไงก็ดีกว่าปล่อยให้อยู่กันตามลำพัง” เธอเถียง
“ฉันอยากกลับ”
“นายก็กลับไปสิ”
“แล้วฉันจะกลับไปได้ยังไง”
“หาทางเองสิ”
“ไม่เอาน่า ไม่น่ารักเอาซะเลย”
“ฉันไม่ได้ขอให้นายชมว่าฉันน่ารัก” เธอมุ่ยหน้าแล้วเบนหนี
“คงจะมีใครมาเลือกเธอเป็นเจ้าสาวไปแต่งงานด้วยหรอกอย่างงี้” เขาแหย่เธอ
“ฉันคนหนึ่งแหละที่ไม่มีทางเลือกเธอ”
“ฉันขอให้นายเลือกรึไง!” เธอชักจะมีน้ำโห
“ไม่เอาน่า บอกวิธีฉันมา”
“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย”
“หรือเธออยากให้ฉันอยู่ด้วยก็บอกมาเถอะ” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเขา
“ฉันไปบอกนายอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“…” นัยน์ตาสีซีดมองลึกงไปในดวงตาของหญิงสาว คิ้วมุ่นแสดงถึงความเคร่งเครียดและจริงจัง
“เฮอะ มายังไงก็กลับอย่างนั้น”
“แถวนี้ไม่มีประตูประหลาดๆ ซักหน่อย” เขายังคงจ้องหน้าเธอเขม็ง “หรือเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน”
สาวน้อยนิ่งเงียบคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันแล้วชูสร้อยล็อกเกตที่คล้องคออยู่ขึ้นมา
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง”
เด็กหนุ่มไม่พูดเปล่า หยิบสร้อยของตนมากุมแล้วรับของเฮอร์ไมโอนี่มาคล้องคอไว้ด้วยกัน
จากนั้นก็คิดคำนึงถึงความปรารถนาที่อยากจะเดินทางกลับ แล้วรอคอย…
……………………….
“ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย” เขากล่าว
“นายไปไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน มัลฟอย” เด็กสาวยิ้มเยาะ “แล้วฉันก็จะยังไม่ไปไหนด้วย
จนกว่าพ่อแม่ฉันจะกลับมา”
“แย่ชะมัด” เขาสบถแล้วเดินตามเพื่อนสาวไปสมทบกับเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอยู่
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ไหนเธอว่า พ่อแม่เธอไปกันไม่นานไง”
มัลฟอยเอ่ยถามเฮอร์ไมโอนี่อย่างเบื่อหน่ายขณะที่มองดูเด็กๆเล่นกับลูกบอลกันอย่างสนุกสนาน
“ฉันจะไปรู้ได้ไง พวกเขาอาจจะแวะไปที่ไหนต่อก็ได้”
“เฮอะ”
“พี่คะ!!”
เสียงเด็กหญิงตะโกนมายังที่สองวัยรุ่นนั่งคุยกันอยู่ ก่อนที่ร่างเล็กของเธอจะตามมา “พี่ชาย
ช่วยเก็บลูกบอลให้หน่อยสิคะ”
“หือ?”
“ลูกบอล มันลอยขึ้นไปติดอยู่บนต้นไม้นั่นน่ะค่ะ”
เด็กหญิงว่าพลางชี้ไปยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ระเบียงห้องห้องหนึ่ง
“เล่นกันยังไง” เขาบ่นอุบอิบแล้วตามเด็กหญิงไปยังต้นไม้ต้นนั้น “เจ้าเด็กนั่นหายไปไหน”
“พี่ชายหมายถึงเดรโกหรือคะ”
“อื้อ”
“อืมม เมื่อกี้เขายืนอยู่แถวนี้ บอกว่าจะหาทางเก็บลูกบอลให้ แต่หนูว่าให้พี่ช่วยจะง่ายกว่า”
“แล้วตอนนี้เขาไปไหนแล้วล่ะ”
“นายนี่ซนใช่เล่นเลยนะเนี่ย มัลฟอย” สาวน้อยเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินตามมากระซิบกล่าวกับเขา
“หมายความว่าไง” และเมื่อเห็นจากสีหน้าวิตกกังวลของเธออีกทั้งสายตาที่เธอจ้องมองไปยังยอดของต้นไม้..
“เดรโก!!”
เฮ้!! เจ้าหนูขึ้นไปทำอะไรบนนั้น”
“ไม่มีตารึไง” เสียงเล็กๆจากบนต้นไม้ตะโกนตอบ
“กวนซะไม่มี” มัลฟอยบ่น
“นายต่างหาก พูดดีๆกับตัวเองยังไม่เป็น” เพื่อนสาวของเขาตำหนิ เขาส่งสายตาไม่พอใจให้เธอ
“แล้วจะให้ทำไง”
“เอาตัวเขาลงมาสิ”
“เดรโก ลงมาเถอะ มันสูงนะ” เด็กหญิงร้องบอกด้วยเสียงที่ตื่นตะหนก
“รู้แล้ว เอานี่รับนะ” เด็กชายรับคำก่อนจะโยนลูกบอลเจ้าปัญหาลงมา “อ้ะ!!”
“อะไร เดรโก เป็นอะไรรึป่าว” วัยรุ่นสาวถาม
“ผม.. ลงไปไม่ได้ ขาผมติด”
“เยี่ยมเลย …โอ้ย” มัลฟอยร้องเมื่อศอกของเฮอร์ไมโอนี่กระทุ้งเขา
“ทำอะไรซักอย่างสิ นั่นตัวนายนะ”
“รู้แล้วน่า”
ชายหนุ่มเคลื่อนกายโอบรอบลำต้นอันมั่นคงก่อนจะเริ่มปีนป่ายมันขึ้นไป
ทิ้งให้ผู้อยู่ด้านล่างคอยลุ้นด้วยความกังวล
‘ให้ตายสิ เกิดมาฉันยังไม่เคยคิดจะปีนต้นไม้.. ไม่สิ ฉันกำลังปีนอยู่นี่หว่า ไอ้เด็กบ้า ไม่รู้จักคิด’
ชายหนุ่มลำพึงกับตัวเอง
เมื่อเขาปีนขึ้นมายังกิ่งไม้ที่แข็งแรงพอรับน้ำหนักของเขาได้
เขามองลงไปดูระยะความสูงที่เขาปีนขึ้นมา มีเด็กหญิงมองขึ้นมาด้วยแววตาหวาดวิตก แต่เขากลับไม่เห็นเด็ก
สาวที่ควรจะยืนอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ตัวน้อยนั้นเลย
‘หายไปไหนของเขานะ’
“เฮ้! พี่ชาย..” เสียงที่อยู่สูงขึ้นไปร้องเรียก
“อะไร ฉันกำลังจะไปช่วย อยู่เฉยๆนะ” เขาว่าก่อนจะเริ่มปีนขึ้นไปอีก
เมื่อระยะทางเริ่มสูงขึ้นไปเรื่อยๆ และใกล้ถึงตัวเด็กชายทุกขณะ เขาก็มองเห็นเท้าเล็กๆข้างหนึ่งของเดร
โกตัวน้อยที่ติดอยู่ระหว่างง่ามของกิ่งไม้ ส่วนมือเล็กๆคู่นั้นโอบรอบลำต้นไว้แน่น และขาที่ใช้ยันกายเหยียบกิ่งไม้ที่ดู
ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรนั้นสั่นเล็กน้อย พร้อมเสียงโอดครวญแสดงความเจ็บปวด
ไม่กี่อึดใจเขาก็ถึงตัวเด็กน้อยผู้เป็นอดีตของเขา
“ขาผมติด” เด็กชายว่าแล้วชี้ไปที่เท้าของตน น้ำใสๆเริ่มปริ่มๆของตา
“อ้ากก เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ” เด็กชายร้องเมื่อมัลฟอยก้มลงขยับเท้าให้เขา
“ทนหน่อยไม่เป็นรึไง”
“ก็มันเจ็บนี่”
มัลฟอยจ้องลึกลงไปในดวงตาสีซีดที่จ้องกับมา
“แกจะเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่า”
“ฮะ?”
“เอาเถอะ อ้ะ ออกแล้ว” เขาว่าแล้วรวบเด็กชายไว้ในอ้อมกอดของตน
ซึ่งเด็กชายไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ทว่ากลับกอดเขาแน่น
‘แย่ชะมัด ทำไมตอนลงมันดูยากกว่าตอนขึ้นนะ’
“เฮ้ มัลฟอยทางนี้” เสียงที่เขาคุ้นเคยดังขึ้นในระยะใกล้ ไม่เท่านั้นมันอยู่ในระดับเดียวกับเขา เขาหันไปตามเสียง
สาวน้อยเฮอร์ไมโอนี่ยื่นศีรษะออกมาจากหน้าต่างห้องใต้หลังคา ซึ่งอยู่สูงในระดับเดียวกับเขาพอดี
“ธ..เธอไปทำอะไรบนนั้น เกรนเจอร์”
“ไม่ต้องถามมากน่า มาทางนี้ ส่งเขามาก่อน” เธอตอบ
“เอ้อ รู้แล้ว” เขาอุ้มร่างสั่นๆของเด็กน้อยขึ้นแล้วค่อยๆเดินไปตามกิ่งไม้ที่ยื่นไปทางหน้าต่างห้องใต้หลังคาพอดี
‘ยัยนี่ฉลาดไม่เปลี่ยน’
กิ่งไม้หนากระเพื่อมขึ้นลงตามน้ำหนักของชายหนุ่มผมบลอนด์ ที่อุ้มเด็กชายผมสีเดียวกันไว้บนบ่า
“สูงจัง” เสียงเล็กๆดังขึ้นข้างหู
“เงียบน่า แล้วอย่ามองลงไปด้วย” ผู้สูงวัยกว่ากดศีรษะเขาลง “ใกล้จะถึงแล้ว”
“โอเค ส่งเขามา” เฮอร์ไมโอนี่สั่ง แล้วเอื้อมมือคว้าแขนเล็กๆของเด็กชายไว้
เด็กชายโอบรอบเอวของเธอทันทีก่อนที่..
เปรี๊ยะ…
แกรกก ก..
ป๊อกก!!
“เฮ้ย!”
“มัลฟอย!!”
“พี่ชาย!!”
“กรี๊ดดด"
TBC
No comments:
Post a Comment