ทันทีที่มัลฟอยกลับมาถึงคฤหาสน์ คุณคลิฟฟ์ฟอร์ดก็ออกมาต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ผิดเพี้ยนไปจากภาพในฝันของเขาเลย
“โอ นายน้อยกลับมาแล้วหรือขอรับ” พ่อบ้านประจำตระกุลมัลฟอยพูด
“เฮอร์ไมโอนี่เป็นยังไงบ้าง” มัลฟอยถามอย่างรีบร้อน และคำตอบที่ชายชราพูดออกมานั้นทำให้มัลฟอยถึงกลับอึ้ง
“เธอสบายดีขอรับ กระผมได้พบเธอ เอ้อ อีกครั้งแล้วขอรับ” เขาพูดอย่างเดียวกับในความฝันของมัลฟอย “ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องครับ”
“งั้นเหรอ” มัลฟอยพูดได้แค่นั้นก่อนที่เขาจะรีบขึ้นไปที่ห้องนอนในทันที
เมื่อมัลฟอยก้าวเข้ามาในห้องนอน ความกลัวก็แล่นเข้ามาจับหัวใจของเขาอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นร่าง ๆ หนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาข้าง ๆ เตาผิง มัลฟอยได้ยินเสียงเธอพึมพำคล้าย ๆ ฮัมเพลงดังแว่วเข้ามา พร้อม ๆ กับที่เขาเห็นเส้นผมสีน้ำตาลของเธอพลิ้วไหวไปตามแรงลมอ่อน ๆ
มัลฟอยค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ร่างของเฮอร์ไมโอนี่ เขาเรียกชื่อเธอ “เฮอร์ไมโอนี่” แต่เธอไม่ได้หันมาแต่อย่างใด ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไป หรือเธออาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น และมันก็เป็นเช่นเดียวกับความฝันของเขา!
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันกลับมาแล้ว” มัลฟอยเอ่ยด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม พร้อม ๆ กับที่เขาเอามือที่สั่นเทาไปวางที่ไหล่ของเธอเวลาเดียวกับที่เธอปิดหนังสือลงเบา ๆ และเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากของเธอนั้นทำให้มัลฟอยแทบล้มทั้งยืน
“คุณเป็นใคร?” เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะหันหน้ามามองมัลฟอยที่ยืนแข็งเป็นหินอยู่
*************************************************
“อ้าว มัลฟอย” เธออุทาน “มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด และมัลฟอยนั้นก็เปลี่ยนจากอาการตกใจเป็นงงงวยแทน
“ฉัน….มา…..ตั้งซักพักแล้ว” มัลฟอยเอ่ยตะกุกตะกัก
“เหรอ ตายจริง ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวเลยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแปลกใจ
“ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้งแล้ว” มัลฟอยบอก
“งั้นเหรอ สงสัยฉันคงอ่านหนังสือเพลินล่ะมั้ง เธอคงรู้นะว่าเวลาที่ฉันอ่านหนังสือน่ะ ฉันเหมือนกับมีโลกส่วนตัว อะไรประมาณนั้นน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย “ฉันเห็นว่าว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำก็เลยหยิบหนังสือในชั้นมาอ่านน่ะ เธอคงไม่ว่านะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางโชว์หนังสือที่เธออ่านให้มัลฟอยดู มันมีชื่อว่า ‘ คุณเป็นใคร ( Who are you ? ) ’ เป็นหนังสือแนวจิตวิทยาที่ว่าด้วยการค้นพบตัวเอง
“งั้นที่เธอพูดเมื่อกี๊นี้” มัลฟอยถาม “ที่เธอบอกว่า ‘ คุณเป็นใคร? ’ ”
“ฉันพูดเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยท่าทีงง ๆ “ฉันคงจะบ่น ๆ ออกมาน่ะ บางทีฉันก็ชอบอ่านหนังสือออกเสียงรู้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอารมณ์ดี
“งั้นเหรอ” มัลฟอยพูดพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก “ฉันนึกว่า เธอจะจำฉันไม่ได้”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เธอก็คือมัลฟอยไง” เฮอร์ไมโอนี่พูด และเธอก็นึกถึงคำพูดของคุณคลิฟฟ์ฟอร์ด
ไม่มีสามี ภรรยาคนไหนที่เรียกนามสกุลกันหรอกครับ
ถ้าคุณเรียกนายน้อยด้วยชื่อจริง ๆ ของท่าน ๆ คงจะดีใจมากแน่ ๆ
“เอ่อ….”
“มีอะไรงั้นเหรอ” มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่
“เปล่า ไม่มีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่พูดปัด ๆ พลางหยิบหนังสือที่อ่านจบไปเก็บในชั้นตามเดิม
“ถ้าเธออยากอ่านหนังสือล่ะก็ ฉันจะพาเธอไปที่ ๆ หนึ่ง” มัลฟอยพูด
*************************************************
มัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามทางเดินยาวเหยียด เขาพาเธอเดินผ่านห้องหับมากมายนับไม่ถ้วน และเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาอีกหลายครั้ง จนเฮอร์ไมโอนี่สงสัยว่าเขาสามารถจำทางที่แสนวกวนนี้ได้อย่างไร แต่ถึงยังไงมัลฟอยก็อยู่ที่นี่ที่ตั้งแต่เกิดไม่มีทางที่เขาจะจำบ้านตัวเองไม่ได้ แต่เธอนี่สิ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะสามารถเดินไปไหนมาไหนในคฤหาสน์หลังนี้ได้โดยไม่ต้องมีคนนำทาง เพราะที่นี่มันซับซ้อนยิ่งกว่ากองปริศนาซะอีก
หลังจากที่มัลฟอยพาเธอเลี้ยวครั้งสุดท้าย พวกเขาก็มาโผล่ที่ทางเดินเล็ก ๆ ( ความจริงก็ไม่เล็กหรอก ) ที่ใช้เชื่อมกับปีกตะวันออก และเมื่อถึงปีกตะวันตก มัลฟอยก็พาเธอเดินมาจนถึงห้องที่มีลักษณะคล้าย ๆ หอคอยเล็ก ๆ มันเขียนไว้ว่า ‘ ห้องสมุดตระกูลมัลฟอย ’
“อย่าไปสนใจมันเลย” มัลฟอยพูดและก็พาเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปด้านในตัวตึกที่มืดสนิท
“มืดเป็นบ้าเลย” มัลฟอยบ้นพลางดีดนิ้ว และแสงสว่างก็ปรากฏขึ้นราวกับมีเวทย์มนตร์ ( ก็เวทย์มนตร์นั่นแหละ ) มันเผยให้เห็นห้องสมุดรูปทรงกลมที่กว้างพอ ๆ กับห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์ ที่ผนังรอบ ๆ ห้องนั้นถูกทำให้เป็นชั้นหนังสืออยู่รอบด้าน และชั้นหนังสือเหล่านั้นก็สูงขึ้นไปหลายเมตร ส่วนตรงกลางห้องนั้นก็มีชุดเก้าอี้สำหรับนั่งอ่านหนังสือ และเตาผิงขนาดย่อมอยู่ใกล้ ๆ รวมทั้งมีที่สำหรับชงชาด้วย
“ไม่น่าเชื่อเลย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ เธอรู้สึกทึ่งกับความหรูหราอลังการของห้องสมุดแห่งนี้ เท้าของเฮอร์ไมโอนี่เหยียบอยู่บนพรมสีแดงเลือดนกที่ปูพื้นห้องตลอดทั้งห้อง เธอค่อย ๆ เดินไปตามชั้นหนังสือ เธอเอามือไล่สันปกแต่ละเล่มอย่างสนใจ เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าจะเลือกอ่านเล่มไหนก่อนก็เท่านั้น เพราะหนังสือที่นี่มีมากมายจนนับไม่ถ้วน
“ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องชอบ” มัลฟอยพูด เขากำลังยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำกิริยาตื่นเต้นแบบเด็ก ๆ ด้วยท่าทีเอ็นดู
“ฉันไม่คิดว่า ที่นี่จะมีหนังสือมากขนาดนี้!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างตื่นเต้น “และมันก็น่าสนใจทั้งนั้นเลย!” เฮอร์ไมโอนี่พูด เพราะเท่าที่เธอดู เธอยังไม่เจอหนังสือเกี่ยวกับศาสตร์มืดที่เธอคิดว่าจะเจอใน ‘ ห้องสมุด ตระกูลมัลฟอย ’ แต่ที่เธอเจอกลับกลายเป็น ‘ วิธีการป้องกับตัวจากศาสตร์มืดฉบับสมบูรณ์แบบ ’ ‘ ทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอำนาจมืด ’ หรือไม่ก็ ‘ หลักการสังเกตและจำแนกพิษ ’ มากกว่า
“นี่มันหนังสือที่พวกมือปราบมารใช้นี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างประหลาดใจ แต่มัลฟอยนั้นไม่ได้มีทีท่าแปลกใจแม้แต่น้อย
“ก็ฉันสั่งมาให้เธอยังไงล่ะ” มัลฟอยพูดยิ้ม ๆ “ฉันคิดว่าเธอต้องอ่าน มันเกี่ยวกับอาชีพของเธอน่ะ”
“โกหกน่า เธอสั่งหนังสือตั้งมากมายขนาดนี้มาเพื่อฉันงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ
“ไม่ใช่แค่หนังสือนี่นะ แต่ห้องสมุดนี้” มัลฟอยหยุดพูดพลางมองไปรอบ ๆ “ฉันสร้างมันเพื่อเธอ” เขาพูดในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าตกใจเป็นที่สุด เธอไม่คิดว่าเขาจะทุ่มเงินสร้างห้องสมุด หรือจะเรียกว่าตึกทั้งหลังก็ได้ เพียงเพื่อเธอ
“ล้อเล่นน่ามัลฟอย เธอ สร้างที่นี่เพื่อฉันงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ยังไม่หายตกใจ
“จะเรียกว่าสร้างก็ไม่ถูกนักหรอก เพราะเดิมที่นี่เคยเป็นของพ่อฉัน พ่อฉันเขาใช้เก็บหนังสือพวกศาตร์มืดน่ะ เธอก็คงรู้นะ แต่พอฉันแต่งงานกับเธอ ฉันก็ปรับปรุงที่นี่ขึ้นใหม่ และเปลี่ยนหนังสือทั้งหมดใหม่แต่ป้ายที่หน้าตึกมันถูกลงคาถาไว้ ไม่มีทางแก้ออกได้ ฉันก็เลยไม่ได้เปลี่ยนมัน” มัลฟอยอธิบาย
“เธอทำทั้งหมดนี่ก็เพื่อฉันงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธอไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยมัลฟอย”
“ก็เพราะฉันรู้ว่าเธอชอบหนังสือไง และฉันก็คิดว่าเธอคงดีใจมากถ้าหากว่าเธอได้มีห้องสมุดของตัวเอง ฉันก็เลยให้มันเป็นของขวัญวันแต่งงานของเรา” มัลฟอยพูด
เขากำลังรำลึกถึงความหลังที่เขาเซอร์ไพร์สเฮอร์ไมโอนี่ด้วยการปิดตาเธอ และพาเธอเดินมาจนถึงตึกนี่ เขาจำได้ว่าเธอบ่นกับเขาว่าเวียนหัวแค่ไหนกว่าจะเดินมาถึงที่นี่ได้ และเมื่อเขาเปิดผ้าผูกตาออก และเฮอร์ไมโอนี่ได้เห็นที่นี่พร้อม ๆ กับได้ยินเขากระซิบเข้าที่หูของเธอว่า ‘ ฉันให้ที่นี่เป็นของขวัญสำหรับเธอ ’ เฮอร์ไมโอนี่ก็กรี๊ดอย่างดีใจและจูบเขาเสียยกใหญ่ก่อนที่จะหันไปสนใจหนังสือ
“มัลฟอย มัลฟอย”
“หือ” มัลฟอยเพิ่งตื่นจากภวังค์ด้วยเสียงเรียกของเฮอร์ไมโอนี่
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“เปล่า ๆ ” มัลฟอยตอบปัด ๆ “เธอไม่ดูหนังสือแล้วเหรอ”
“คือฉันไม่รู้ว่าจะเลือกอ่านเล่มไหนก่อนดีน่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นขึ้นไปดูข้างบนไหมล่ะ มีหนังสือให้เธอเลือกอีกเยอะเลย” มัลฟอยพูดและเขาก็เดินนำเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นบันไดไป สู่ชั้นสองที่มีชั้นหนังสืออยู่รอบ ๆ ห้องเช่นเดียวกับชั้นล่าง แต่ต่างกันตรงที่ชั้นบนนั้นเหมือนเป็นชั้นลอยเสียมากกว่า เพราะทางเดินรอบ ๆ นั้นเป็นระเบียงที่มองลงมาข้างล่างได้ และหนังสือที่อยู่ที่ชั้นสองนั้นไม่ได้เกี่ยวกับการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด แต่เป็นหนังสือเกี่ยวกับคาถาต่าง ๆ เช่น การแปลงร่างชั้นสูง คาถาเบื้องต้นในการปรุงยา พืชสมุนไพรในชีวิตประจำวัน เป็นต้น ซึ่งเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เห็นหนังสือพวกนั้นก็ก็ตรงดิ่งไปที่มันราวกับมีแรงดึงดูด ส่วนมัลฟอยนั้นยิ้มน้อย ๆ กับอาการตื่นเต้นแบบเด็ก ๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ขณะที่เขามองเธอที่กำลังหยิบหนังสือเล่มต่าง ๆ มาดูอย่างสนใจราวกับเด็กได้ของเล่นใหม่ จนเวลาผ่านไปซักพักหนึ่ง
“แล้วข้างบนนั้นมีอะไรเหรอมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางชี้ไปทางบันไดที่มีลักษณะคล้าย ๆ บันไดขึ้นไปบนดาดฟ้า
“ทางไปหอดูดาวน่ะ” มัลฟอยตอบเธอ “เธออยากไปดูมันไหมล่ะ”
“อือ ฉันอยากไป” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างตื่นเต้น และมัลฟอยก็พาเธอขึ้นบันไดไปอีกชั้นหนึ่ง และเฮอร์ไมโอนี่ก็พบว่าเธอกำลังอยู่ภายใต้โดมกระจกขนาดใหญ่ ภายนอกเป็นท้องฟ้าสีดำที่มีดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับกระจายอยู่ เนื่องตอนนี้มืดแล้วเลยทำให้เห็นดวงดาวเหล่านั้นได้ชัดเจนมากขึ้น ที่หอดูดาวนี้มีชุดโซฟาสำหรับไว้นั่งดูดาว รวมทั้งกล้องดูดาวแบบที่เธอเคยใช้สอบ ว.พ.ร.ส. และ ส.พ.บ.ส. ในวิชาดาราศาสตร์
“มันสวยมากเลย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางมองกลุ่มดาวต่าง ๆ อย่างเพลิดเพลิน
“ถ้าเธออยากเห็นมันชัดกว่านี้ก็ไปส่องกล้องดูสิ” มัลฟอยพูด
“ไม่เอาล่ะ ฉันชอบดูแบบนี้มากกว่า” เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางกลับไปสนใจกลุ่มดาวบนฟ้าอีกครั้ง มันเลยทำให้มัลฟอยนึกถึงคืนที่เขาขอเฮอร์ไมโอนี่แต่งงาน ท้องฟ้าในคืนนั้นก็สวยงามเหมือนกับคืนนี้ไม่มีผิดเลย แต่เฮอร์ไมโอนี่ในคืนนั้นและในคืนนี้กลับต่างกันโดยสิ้นเชิง!
มัลฟอยส่ายหัวแรง ๆ เพื่อไล่ความคิดนั้นไปไกล ๆ เขาจะไม่ยอมอ่อนแอเด็ดขาด สิ่งที่เขาต้องทำก็คือ พยายามทำให้เฮอร์ไมโอนี่กลับมารักเขาอีกครั้งให้ได้ มัลฟอยคิดเช่นนั้น
และมัลฟอยก็ดีดนิ้วเบา ๆ หลังจากนั้นโดมกระจกที่อยู่เหนือพวกเขาก็เลื่อนออกด้วยแรงคาถา ทำให้เฮอร์ไมโอนี่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม
“ชอบไหม” มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่ที่มองเขาอย่างทึ่ง ๆ
“เอ่อ มันสวยมากเลย ถ้าได้นั่งที่นี่นาน ๆ ก็คงดี” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ เขาไม่คิดว่ามัลฟอยจะทำอะไรเพื่อเธอได้มากเท่านี้
“งั้นก็อยู่ที่นี่นาน ๆ ก็ได้ ฉันจะสั่งให้เอล์ฟมาเสิร์ฟอาหารให้เธอทานบนนี้ดีไหม” มัลฟอยพูด
“จะใช้พวกเอล์ฟทำงานอีกแล้วเหรอ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแหลม
“แค่เสิร์ฟอาหารเอง ฉันไม่ได้ใช้มันทำอะไรที่หนักหนาเลยนะ แล้วก็อย่าลืมสิว่าฉันก็ให้เงินค่าจ้างพวกมันด้วยนะ” มัลฟอยอธิบายกับเฮอร์ไมโอนี่ที่พูดราวกับว่าเขาใช้งานพวกเอล์ฟประจำบ้านอย่างทารุณ
“งั้นก็ตามใจ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยซักเท่าไหร่
*************************************************
ไม่นานนักอาหารเย็นของพวกเขาก็ถูกนำขึ้นมาเสิร์ฟบนหอดูดาวแทนที่ห้องอาหาร เฮอร์ไมโอนี่วางหนังสือในมือลงช้า ๆ พลางหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะ ( ทั้งสองนั่งทานบนโซฟา ) ซึ่งคราวนี้เปลี่ยนจากอาหารฝรั่งเศสราคาแพงเป็นอาหารอิตาเลี่ยนแทน อาทิเช่น พาสต้า สลัดซีซาร์ พิซซ่ามาเตอร์ริก้า ไส้กรอกคาโซเน่ ราวิโอลีไส้ชีท ( เกี๊ยวสอดไส้ครีมข้น ลูกวอลนัท และชีทพาร์เมซาน ) เป็ดย่างเชอร์รี่ ( ทั้งหมดนี่คือชื่อของอาหารอิตาเลี่ยนจ้า เพื่อน ๆ อย่าเพิ่งงงกับชื่อแปลก ๆ นะ )
“ฉันเบื่ออาหารฝรั่งเศสแล้วน่ะ” มัลฟอย “ก็เลยให้เอล์ฟทำอาหารอิตาเลี่ยนแทน” มัลฟอยพูดพลางตักอาหารใส่จานของเฮอร์ไมโอนี่
“เธอดูซูบไปรู้มั้ย เธอต้อง….” มัลฟอยพูด
“ทานเยอะ ๆ นะ” เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้อย่างรู้ทัน “แต่รู้มั้ยว่าที่เธอให้ฉันกินน่ะมันมีไขมันมากแค่ไหน ขืนฉันกินหมดฉันก็กลายเป็นตุ่มพอดีน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“แต่ตอนนี้เธอผอมไปนะ อย่าดื้อน่า ทานเร็วเข้า” มัลฟอยคะยั้นคะยอ และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตักอาหารเข้าปากอย่างเสียไม่ได้
“ไม่เห็นต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ให้ฉันทำเถอะเฮอร์ไมโอนี่ ให้ฉันทำอะไรเพื่อเธอบ้างเถอะนะ” มัลฟอยพูด
“แต่เธอก็ทำอะไรเพื่อฉันเยอะแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่แย้งเขาแต่มัลฟอยกลับทำราวกับเขาไม่ได้ยินที่เธอพูด “ท้องฟ้าสวยดีนะ” เขาเอ่ยเพื่อต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย และเฮอร์ไมโอนี่เองก็คิดว่าไม่ควรไปห้าามเขาไม่ให้เขาทำอะไรเพื่อเธออีกต่อไป เพราะถึงอย่างไรเขาและเธอก็เป็นถึงสามีภรรยากัน
แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะจำเรื่องราวระหว่างเขาและเธอไม่ได้ก็ตามเถอะ
“อืม สวยมากเลยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางมองไปยังท้องฟ้าสีดำนั้น
“เธอจำท้องฟ้าแบบนี้ได้ไหมเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยถามเธอ
“ทำไมเหรอ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างแปลกใจ
“เธอคงจำไม่ได้สินะ ว่าท้องฟ้าในวันนี้ก็เหมือนกับคืนนั้น” มัลฟอยพูด เขาไม่สามารถปกปิดความเศร้าที่เกิดขึ้นภายในใจของเขาได้
“คืนไหน มัลฟอย?” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“ช่างมันเถอะ” มัลฟอยบอกปัด
“แต่ฉันอยากรู้นี่ มันเป็นเรื่องในอดีตของฉันใช่ไหม เล่าให้ฉันฟังเถอะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่รบเร้า และมัลฟอยก็ยอมเปิดปากเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นเวลาเกือบสี่ปีมาแล้ว
“ท้องฟ้าในคืนนี้” มัลฟอยพูดพลางมองไปที่ท้องฟ้าที่มีแสงดาวระยิบระยับนั่นอีกครั้ง
“มันเหมือนกับท้องฟ้าในคืนวันจบการศึกษาของเรา คืนวันที่ฉันขอเธอแต่งงาน”
TBC
No comments:
Post a Comment