เดรโก มัลฟอย เพิ่งเคยเจอเรื่องน่าอับอาย ขนาดนี้
"นายถูกยายหนอนหนังสือนั่นตบหน้า!" แครปเบิกตาพูดอย่างเหลือเชื่อ
(ความจริงเขาไม่ค่อยแสดงอารมณ์สักเท่าไหร่แต่คราวนี้นับเป็นเรื่องใหญ่)
"ยายนั่นด่านายด้วยนะ" กอยล์เสริมขึ้นบ้าง จ้องรอยนิ้วที่ครบทั้งห้านิ้วบนใบหน้าของมัลฟอย
แต่มัลฟอยเพียงแต่หยิบถุงน้ำแข็งที่เสกขึ้นมาประคบใบหน้าโดยปล่อยให้ทั้งสองคนขุดคุ้ย
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่มาทำให้เขาเจ็บใจ
"แล้วยายนั่นยังด่านายว่า..." แครปยังพูดไม่ทันจบถุงน้ำแข็งในมือของมัลฟอยก็ปลิวกระแทกเข้ากับจมูกของเขาอย่างจัง
"พอซะทีพวกแก!"มัลฟอยตวาด ไม่สนใจว่าแครปกำลังร้องโอดโอยและกอยล์กำลังตะลึงอ้าปากอยู่
"แล้วทำไมตอนนั้นนายไม่ให้พวกเราจัดการยายนั่นซะล่ะ พอตเตอร์กับวิสลี่ย์ด้วยก็ยังได้นะ" กอยล์ดูเหมือนจะเรียกความกล้าหาญคืนมาได้บ้าง
แทนคำตอบมัลฟอยจ้องหน้ากอยล์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขากัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น
"แล้วก็ถูกตัดคะแนนคนละ 40 คะแนนข้อหาทะเลาะวิวาทใช่ไหม"
กอยล์อึ้งส่วนแครปตอนนี้กำลังใช้ชายเสื้อเช็ดจมูกที่เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างระมัดระวัง มัลฟอยพูดต่อ
"มันต้องเจ็บแสบยิ่งกว่าฉัน"
เขาเอามือจับที่รอยฝ่ามือบนหน้า ตาแทบจะลุกเป็นไฟ!!
******************
มัลฟอยจัดแจงเขียนจดหมายหาพ่อของเขาหนึ่งฉบับ หลังจากที่เขาส่งนกฮูกไปแล้ว มันก็กลับมาในวันรุ่งขึ้น
พร้อมห่อเล็ก ๆ ซึ่งแครบกับกอยล์อยากรู้เหลือเกินว่าข้างในเป็นอะไร
เมื่อมัลฟอยแกะห่อออกก็เห็นขวดน้ำยาสีดำ เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วแสยะยิ้ม
"น้ำยาฝันร้าย" มัลฟอยบอก
"ถ้าใครกินเข้าไปแล้วจะฝันร้ายเห็นสิ่งที่หวาดกลัวและเหน็ดเหนื่อยราวกับเรื่องจริงติดต่อกันหลายวัน"
แครบกับกอยล์แสดงสีหน้างงงวยว่ามันจะใช้แก้แค้นได้ยังไง มัลฟอยตวาด
"โง่จริง! ฉันจะทำให้ยายนั่นฝันร้ายและเหน็ดเหนื่อยจน
ไม่มีเรี่ยวแรงจะช่วยเจ้าอิปโปกริฟฟ์นั่น สุดท้าย..." เขาหยุดแล้วยกขวดยาขึ้น
ตาของแครบและกอยล์เป็นประกายอย่างสนุก
แต่ก็ไม่เท่าดวงตาของมัลฟอยที่กำลังจ้องเข้าไปในขวดยาสีดำนั้น
แต่แล้วแครบก็สะดุ้งเมื่อขวดยาถูกยัดเข้ามาในมือเขา กอยล์ก็ตกใจเช่นเดียวกัน
"หน้าที่แกสองคน คือทำให้ยายนั่นกินยานี่เข้าไป"
แครบขยับตัวจะแย้ง แต่มัลฟอยหันหลังให้เขาเสียแล้ว
"หรือไม่ก็พวกแกเองที่จะฝันว่าโดนไล่ออกจากโรงเรียนแทนยายนั่นสักเจ็ดแปดคืน!!"
******************
แครบกับกอยล์ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้างโต๊ะอาหารของบ้านสลิธีรินพวกเขาเพิ่งเคยได้รับงานที่ยากที่สุดในชิวิต ยังไม่ได้เวลาที่เรียกกินข้าวแต่พวกเขาก็แอบเข้ามารอกันก่อนเพื่อดำเนินตามแผนการณ์ มือของแครบที่ถือขวดยาสั่นระริกเขากลัวว่าจะถูกจับได้พอ ๆ กับกอยล์ที่เหงื่อแตกพลั่ก
แครบเปิดขวดยาออกอย่างระมัดระวังแล้วผสมน้ำยาลงไปในแก้วน้ำหวานสีแดงสดนั้น
เมื่อได้เวลารับประทานอาหารเย็น โต๊ะทุกตัวก็เริ่มมีอาหารปรากฎขึ้น แครบถลาเข้าไปที่โต๊ะของบ้านกริฟฟินดอร์
เขามีเวลาอึดใจเดียวที่จะรีบเอาแก้วน้ำหวานผสมยาไปวางที่เก้าอี้ของเฮอร์ไมโอนี่ พอไปถึงโต๊ะ
"พวกเธอทำอะไรกันอยู่น่ะ"
แครบสะดุ้งโหยงส่วนกอยล์เท้าแทบจะลอยจากพื้น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยืนกอดอกอยู่ แครบรีบซ่อนแก้วน้ำหวานนั้นไว้ข้างหลังแล้วหันไปยิ้ม
"พวกผมหิวเลยมาก่อนครับอาจารย์" แครบโกหก
"ครับ ครับ" กอยล์เสริมแล้วหยิกแครบให้เขารีบวางแก้วน้ำนั้นลง
"โอ๊ย!!" แครบไม่ทันตั้งตัว แก้วน้ำที่ถือมาจึงหกลงไปในชามซุปของเฮอร์ไมโอนี่แทน กอยล์รีบคว้าแก้วที่น้ำหกยังไม่หมดขึ้นมาถือ
"น้ำหวานหก ขอโทษนะครับ" กอยล์รีบเอาแก้วมากุมไว้ พลางนึกในใจว่า ก็ยังถือว่างานสำเร็จ
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลขมวดคิ้ว แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ
นักเรียนทั้งหมดก็เข้ามารวมตัวกันในห้องอาหาร ทั้งสองคนจึงเผ่นแน่บไปได้ทัน
"ฉันนึกว่าจะโดนจับได้ซะแล้ว" แครบปาดเหงื่อ กอยล์หอบแฮ่ก ๆ
วางแก้วน้ำหวานที่ยังเหลืออยู่ลงบนโต๊ะอาหารของสลิธีริน
ทั้งสองหันไปมองศาสตราจารย์มักกอนนากัลอย่างหวาด ๆ
"สำเร็จมั๊ยพวกแก"
มัลฟอยยืนอยู่ข้างหลัง แครบพยักหน้า มัลฟอยแสยะยิ้มอย่างพอใจแต่...
"ฉันคอแห้งจะตายอยู่แล้ว"มัลฟอยหยิบแก้วน้ำหวานที่เหลือนิดหน่อยนั้นขึ้นมาดื่ม
แครบกับกอยล์อ้าปากค้างราวกับเห็นไฟ
กำลังไหม้บ้านต่อหน้า ดวงตาเบิกโพลง
"ว่าแต่พวกแกใช้วิธีไหนล่ะ"
แครบกับกอยล์มองหน้ากัน พวกเขาพร้อมใจที่จะโกหกกันอึกครั้ง
****************
แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องอาหารรวม แล้วนั่งที่โต๊ะอาหารตามตำแหน่งที่แครบและกอยล์กะไว้อย่างตรงเผง เฮอร์ไมโอนี่หอบหนังสือมาด้วย เธอจัดการวางมันลงไว้ข้าง ๆ
“ฉันพยายามหาทางช่วยบัคบีคแล้วนะ แต่ยังไม่เจอทางเลย” เฮอร์ไมโอนี่บ่นออกมาดัง ๆ
“เราจะช่วยเธออยู่แล้ว เธอไม่ต้องไปหาหนังสือคนเดียวก็ได้นี่นา” รอนบอก เขามองชามซุปตรงหน้าแล้วเบ้ปาก
“ซุปเหรอ เขากำลังจับเราลดความอ้วนหรือไง”
“แต่ฉันว่ารสชาติไม่เลว” แฮร์รี่ว่า เขาตักซุปกินไปบ้างแล้ว เฮอร์ไมโอนี่หยิบช้อนขึ้นมาบ้าง
มัลฟอย แครบและกอยล์นั่งลุ้นอยู่ที่โต๊ะอาหารของบ้านสลิธีริน เฮอร์ไมโอนี่ตักซุปขึ้นชิม แล้วบ่น
“ฉันว่ามันหวานไปหน่อยนะ แล้วก็เฝื่อน ๆ ชอบกล”
“นั่นแน่ะ เธอพูดอย่างนี้จะลดความอ้วนล่ะสิ ไม่กินไม่ได้นะ” รอนแหย่
เขาเป็นคนบ่นคนแรกแต่ตอนนี้กำลังตักซุปเข้าปากคำแล้วคำเล่า
“ใครว่ายะ” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง แล้วตักซุปกินอย่างรวดเร็วจนหมดชาม
มัลฟอยยิ้มอย่างสะใจ แครบและกอยล์ก็พลอยยิ้มไปด้วย แต่ก็อดเหลือบ ๆ มองอาการของมัลฟอยไปด้วยไม่ได้เพราะเขา
ไม่รู้ว่าตัวเองก็กินน้ำยาฝันร้ายเข้าไปอีกคน ได้ผล เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหาว
“ง่วงเหรอเฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่เคยง่วงตอนหัวค่ำอย่างนี้เลยนี่นา” แฮร์รี่ถามอย่างงง ๆ
“กินมากไปล่ะสิ” รอนว่า
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดอีกครั้ง รวบหนังสือไว้แนบอกแล้วลุกออกไป
“เชิญพวกนายกินกันต่อไปเถอะ ฉันจะไปอ่านหนังสือนี่อีกหน่อยเผื่อจะหาทางช่วยบัคบีคได้บ้าง”
มัลฟอยเห็นอาการของเฮอร์ไมโอนี่ แล้วมองเธอเดินโซเซด้วยความง่วงไปที่หอจนลับตาแล้วก็
หันกลับมาที่โต๊ะของตัวเองบ้าง
เขาคำรามเบา ๆ
“ราตรีสวัสดิ์นะ ยายหัวฟู!”
แครบและกอยล์กลืนน้ำลาย และแล้ว มัลฟอยก็เริ่มหาวบ้าง…
************************
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าจะง่วงนอนได้ในเวลาหัวค่ำเช่นนี้ เธอไม่เคยนอนหลับก่อนที่จะได้อ่านตำราหนา ๆ สักเล่ม แต่คราวนี้เธอต้องรีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะฟุบหลับก่อนถึงเตียง
“เราอาจจะอ่านหนังสือสำหรับช่วยบัคบีคมากเกินไป” เฮอร์ไมโอนี่คิด หนังตาหนักอึ้งค่อยปิดลงช้า ๆ
ทางฝ่ายหอนอนของบ้านสลิธีริน มัลฟอยกำลังอ่านคู่มือที่แนบมากับน้ำยาฝันร้ายอย่างสะใจ โดยมีแครบและกอยล์กำลังนั่งฟังอยู่ที่เตียงของเขาด้วย
“เดี๋ยวยายนั่นจะเป็นยังไงบ้างฉันจะอ่านให้พวกแกฟัง” เขากวาดสายตาไปบนแผ่นกระดาษ
“ผู้ที่ดื่มน้ำยาฝันร้ายเข้าไปแค่คืนเดียวก็จะเห็นสิ่งที่ตัวเองกลัวทีละอย่าง ๆ
จนถึงสิ่งที่กลัวมากที่สุด ถึงตอนนั้นอาจจะมีผลกับหัวใจและร่างกาย
จึงเป็นยาต้องห้าม ผู้ที่ถูกจับได้ว่าใช้ยานี้เพื่อทำร้ายคนจะมีความผิด…”
“ไม่มีวิธีแก้เลยเหรอ” แครบกลั้นใจถาม มัลฟอยขมวดคิ้ว
“แกจะถามไปทำไม”
“ก็ ก็ เผื่อว่าเกิดมีใครกินน้ำยาขวดเดียวกับยายนั่นเข้าไป” กอยล์พยายามเก็บอาการ มัลฟอยถอนหายใจหนัก ๆ
เป็นเชิงรำคาญแล้วอ่านต่อไป
“น้ำยาหนึ่งขวดควรจะใช้กับคนหนึ่งคนเท่านั้น มิฉะนั้นอาจจะส่งผลถึงคนที่กินขวดเดียวกัน…”
มัลฟอยขยี้ตาไล่ความง่วงอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะอ่านประโยคต่อไป
“อาจจะถูกพ่วงฝันร้ายนั้นเข้าด้วยกัน ความหวาดกลัวของคนสองคนจะรุนแรงกว่าคน ๆ เดียว”
มัลฟอยอ้าปากหาวอีก แครบกับกอยล์หน้าซีดลงเรื่อย ๆ
“ทำไมฉันง่วงนอนได้ขนาดนี้นะ” เขาบ่นดัง ๆ อย่างรำคาญ เขาก็เป็นอีกคนที่ไม่นอนแต่หัวค่ำ
“แล้ววิธีแก้ล่ะ” กอยล์ถามบ้าง
“ยาแก้ก็อยู่กับพ่อฉันสิ” มัลฟอยพูดเสียงดัง เขาหาวอีกครั้ง แล้วอ่านคู่มือนั้นโดยไม่ออกเสียงอีก
แต่ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งง่วงมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาวางกระดาษทันทีที่อ่านจบแล้วขยี้ตาซ้ำ
แครบกับกอยล์เห็นอาการของมัลฟอยก็ลุกลี้ลุกลนหาวิธีไม่ให้มัลฟอยหลับในคืนนี้
พวกเขาพยายามชวนมัลฟอยเล่นหมากรุกพ่อมด
เล่นไพ่ แต่มัลฟอยก็เอาชนะได้ทุกตา ความเบื่อหน่ายทำให้มัลฟอยยิ่งง่วงหนักขึ้น
ถึงแม้ว่าแครบกับกอยล์ชวนเขาเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีก
“พวกแกเป็นอะไรนะ…คืนนี้…” มัลฟอยพูด เขารู้สึกว่าหัวเริ่มหมุนด้วยความง่วง
“ทำไม…ไม่ไปนอน..ซะ พรุ่งนี้…ฉัน…มี..เรีย..น…” เขาพูดได้เท่านี้ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับวูบลง
เฮอร์ไมโอนี่ฝันเห็นตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องเล็ก ๆ ทาสีขาวสะอาด
แสงแดดอบอุ่นยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ดอกไม้สีสดใส ถูกตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงนกร้องเพลงอย่างร่าเริง เธอก้มมองตัวเอง แล้วก็ยิ้ม
ชุดเจ้าสาว.. สวยเหลือเกิน เธอถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ด้วย เรากำลังจะแต่งงานสินะ
เธอคิดแล้วก็ลุกขึ้นไปส่องกระจกบานใหญ่ที่พิงอยู่ที่กำแพง
เธอหมุนตัวพลางยิ้มอย่างมีความสุข เธอโตเป็นสาวสวยทีเดียว สูงเพรียวและเต็มตึงไปทั้งตัว
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แน่นอน นั่นต้องเป็นเจ้าบ่าว เธอรีบหันหลังให้อย่างตื่นเต้นแกล้งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
ตั้งใจว่าจะหันมามองเขาเอง
“จะเป็นใครกันนะ” เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นตึกตัก เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดแล้วเขาก็กำลังเดินเข้ามาหาช้า ๆ
“อาจจะเป็นรอนหรือเปล่า..หรือว่า แฮร์รี่” เธออยากรู้จนทนไม่ไหว หันกลับมามองเขา
แต่แล้วรอยยิ้มของหล่อนก็หายไปทันที
“เดรกโก มัลฟอย!!”
มัลฟอยทำหน้าเหมือนจะบอกว่า เออสิ! ฉันเอง เขาใส่สูทสีดำสนิท และก็โตเป็นผู้ใหญ่เช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่
เขาสูงกว่าหล่อนมาก ดูแข็งแรงขึ้น แต่ดวงตาสีซีดคู่นั้นก็ยังเป็นเหมือนเดิม เขาพึมพำลอดไรฟันออกมา
“ไอ้แครบ ไอ้กอยล์ ฉันจะฆ่าแก!”
“หมายความว่ายังไง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ก็แค่ความฝัน” มัลฟอยยักไหล่ เขาเก็บความกลัวไว้ได้ ถึงแม้จะรู้ว่าน้ำยาฝันร้าย
เริ่มออกฤทธิ์และจะยิ่งเลวร้ายยิ่งขึ้นอีก
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ความฝันเหรอ เดี๋ยวก่อน ฉันเคยอ่านเกี่ยวกับยาชนิดนี้นี่นา หมายความว่า…” เธอคิดออกแล้วมองหน้าเขา
มัลฟอยยิ้มเยาะแทนคำตอบ แต่แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ขว้างดอกไม้ในมือใส่หน้าเขาเต็มแรง
“ฉันไม่อยากฝันแบบนี้ ฉันจะตื่น ฉันจะตื่น”
มัลฟอยโกรธจนลมออกหู เขาตวาดใส่เฮอร์ไมโอนี่
“เธอจะไม่มีทางตื่นได้ จนกว่าจะเช้าโน่น!!”
เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“นี่คือความฝันของเธอเหรอเนี่ย” มัลฟอยไม่สนใจ เขามองไปรอบห้องแล้วสายตามาหยุดลงที่เฮอร์ไมโอนี่
“แต่งงาน..เฮอะ! คงกลัวว่าฉันจะเป็นเจ้าบ่าวสิ”
“ความกลัวของเธอก็คือไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่ใช่ไหม!” เฮอร์ไมโอนี่แทรกขึ้นด้วยเสียงอันดัง
มีริ้วรอยสีแดงปรากฏขึ้น บนใบหน้าของมัลฟอย
“เธอกลัวว่าถ้าเธอโตแล้วพ่อจะไม่ช่วยเหลือให้เธอทำอะไรเลว ๆได้อีก” เฮอร์ไมโอนี่จี้ใจดำเขาอย่างจัง
สีหน้าของมัลฟอยเปลี่ยนจากแดงเป็นขาวด้วยความโกรธ
“เกรนเจอร์ รู้ฐานะตัวเองไว้ด้วยนะว่าตอนนี้เธอพูดกับฉันอย่างนั้นไม่ได้”
มัลฟอยกำหมัดย่างเข้ามาหาอย่างมุ่งร้าย
เฮอร์ไมโอนี่คว้าไม้กายสิทธิ์ที่ไม่เคยห่างตัวขึ้นมาขู่แต่แล้วมันก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากมือ
มัลฟอยเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเฮอร์ไมโอนี่แล้วก็หัวเราะเยาะ
“ความหวาดกลัวอย่างที่สองคือไม่มีไม้กายสิทธิ์ล่ะสิ คราวนี้เธอจะทำอะไรฉันได้”
มัลฟอยยังคงเดินเข้ามาหาเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่ถอยหลังกรูด แต่ยังไม่ทันจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือออกมา
ห้องสีขาวห้องนั้นก็สั่นสะเทือนอย่างแรง
"อะไรกันเนี่ย" มัลฟอยชะงัก ตัวเขาโยกไปตามแรงสั่น กระถางดอกไม้น่ารักหล่นแตกกระจาย
เฮอร์ไมโอนี่คว้าหาที่จับ พยายามก้มตัวลงต่ำให้มากที่สุด
และแล้วห้องทั้งห้องก็ค่อย ๆ พร่าเลือนหายไป เพดานกลายเป็นท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับ
กำแพงห้องหายไปกลายเป็นป่ารกและมืดสนิท แผ่นดินหยุดไหวแล้ว มัลฟอยเข่าอ่อน ทรุดลงนั่งกับพื้นดิน
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวว่าเก้าอี้ที่เหนี่ยวไว้กลายเป็นต้นไม้ไหญ่ที่มีเถาวัลย์พันอยู่เต็มต้น
เธอกล่าวขึ้นทั้งที่ยังหอบเพราะความตกใจ
"ที่นี่ที่ไหน"
มัลฟอยหอบเหมือนกันแต่เขาหน้าซีดเป็นสีขาว เขาพูดทั้งที่ไม่หันมา
"ป่าต้องห้าม!"
"ฉะฉันไม่ได้กลัวป่าต้องห้ามนี่นา ถ้าไม่ได้เข้าไป ก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ"
เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วก็ดูเหมือนจะรู้คำตอบในทันที
จะมีใครล่ะนอกจาก..
"เออ! ฉันเอง! ฉันกลัว" มัลฟอยพูด เขายิ่งหอบมากขึ้นเรื่อย ๆ
"จำได้ไหมตอนที่ฉันโดนลงโทษให้เข้ามาในนี้ กับเธอ วิสลีย์แล้วก็ พอตเตอร์!" เขาหันมาเน้นชื่อและ
เหตุการณ์ตอนปีหนึ่งให้เฮอร์ไมโอนี่ฟังชัด ๆ
"ฉันกลัวก็จริง แต่มันก็ไม่มีอันตราย ว่าแต่เธอล่ะกลัวอะไรในนี้"
"ฉะฉัน กลัว" เฮอร์ไมโอนี่ตะกุกตะกัก มัลฟอยกลั้นใจรอคำตอบ
ทันใดนั้นเอง เซนทอร์ขนาดใหญ่ก็วิ่งเข้ามาหาเขาทั้งสองอย่างบ้าคลั่ง มัลฟอยตาเหลือก เขาตะโกน
"วิ่ง! เร็ว!"
เฮอร์ไมโนี่ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำ เธอใช้พลังทั้งหมดที่มีวิ่งสุดแรงเกิด
"กลัวแม้กระทั้งเซนทอร์ ยายเพี้ยนเอ๊ย!" มัลฟอยตะโกนพลางวิ่งไล่หลังมา
"ฉันไม่ได้กลัว ถ้ามันไม่ดุร้าย! แต่นี่.." เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนขาทั้งสองวิ่งได้อย่างยากเย็นเพราะความเหนื่อย
ทั้งสองกระโจนเข้าไปในพุ่มไม้หนาเพื่อหลบ เซนทอร์ที่ตอนนี้ดูเหมือนเสือครึ่งม้ามากกว่าคนครึ่งม้า
ทั้งสองเบียดกันเต็มที่แทบจะกลั้นหายใจ จนเซนทอร์ตัวนั้นเดินหายไป
ต่างฝ่ายต่างถอนหายใจออกมา ทันใดนั้นเฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนได้ยินเสียงแฮร์รี่
รอน และแฮเกร็ดตะโกนเรียกเธอเหมือนในวันนั้น
"เฮอร์ไมโอนี่ เธออยู่ไหน เรามาช่วยแล้ว"
นั่นเสียงแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นด้วยความดีใจ เธอลุกพรวดขึ้นจากพุ่มไม้นั่นทันที
"แฮร์รี่ฉันอยู่ตร..."
มัลฟอยตะครุบปากของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ฉับพลัน
"ชู่ว อย่าไปเรียกมันนะ" เขาพูดเหมือนขู่
เฮอร์ไมโอนี่ร้องอึกอักในลำคอ เธอเริ่มดิ้นออกจากวงแขนของมัลฟอย
"อย่าดิ้นซี่ อย่าร้องด้วย"
ช้าไป เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากงับลงไปบนมือเขาเต็มแรง ชนิดกัดจมเขี้ยว!
"โอ๊ย!!" เขาปล่อยเธอทันที เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกแฮร์รีเสียงหลง
คราวนี้มัลฟอยไม่ยอมแล้ว เขาคว้าเฮอร์ไมโอนี่ไว้ทั้งตัว
แล้วปิดปากไว้แน่นกว่าเก่า
"ฉันบอกว่า.." เขาคำรามลอดไรฟันออกมา ปวดแผลที่เฮอร์ไมโอนี่กัดตุ้บ ๆ เลือดไหลซึมออกมา
"อย่าร้อง!!.."
เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นออกจากวงแขนของมัลฟอยไม่ได้เพราะคราวนี้เขาบีบกรามเธอไว้แน่นจนปวดระบมไปทั้งหน้า
เธอน้ำตาไหลเพราะความเจ็บและต้องการร้องเรียกแฮร์รี่ และทุก ๆ คนให้ช่วย
มัลฟอยรู้สึกว่าน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ไหลลงมาอาบมือของเขาด้วย แต่เขาก็ไม่ลดแรงบีบ พูดว่า
"ดูซะ! นั่นไงเจ้าพอตเตอร์ของเธอ!"
นั่นใช่แฮร์รี่ไม่ผิดแน่ รอน และแฮเกร็ด แต่ว่าทั้งสามคนเดินมาพร้อม
กับเซนทอร์ตัวเมื่อครู่ ท่าทางสนิทสนม! แฮร์รี่พูดกับเซนทอร์ตัวนั้น
"ฉันจะหลอกให้ออกมาเอง เดี๋ยวนายจะได้กินเธอแน่"
รอนและแฮเกร็ดหัวเราะอย่างสะใจ แล้วก็เรียกเฮอร์ไมโอนี่ต่อไป
เฮอร์ไมโอนี่ตะลึงแล้วร้องไห้หนักขึ้นสะอึกสะอื้นจนตัวโยน มัลฟอยยิ่งรัดแน่นขึ้น กัดฟันพูด
"ความหวาดกลัวอย่างที่สาม.."
"คือกลัวเพื่อนทรยศ" เขาพูดจบแล้วกดตัวให้เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงในพุ่มไม้ตามเดิม รอจนเสียงฝีเท้าเงียบไป
มัลฟอยรู้สึกตัวว่ารัดเธอแน่นเกินไปแล้วจึงค่อยปล่อยออก เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าร้องไห้ทันที
"จะร้องไปทำไมกันนะ!" เขาว่า
แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจ เธอร้องไห้เหมือนหัวใจจะแตกสลายลง มัลฟอยจนปัญญาจะห้าม ทันใดนั้น
"เจอแล้ว อยู่นี่เอง" แฮร์รี่แหวกพุ่มไม้ที่ทั้งสองซ่อนตัวอยู่เขายิ้มกว้างเหมือนสะใจ
มัลฟอยรู้สึกหัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เพราะข้างหลังของแฮร์รี่คือเจ้าเซนทอร์ตัวนั้น!
"วิ่งเร็ว!" เขากระชากแขนเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูเหมือนตัวจะแข็งค้างไปหมดแล้ว
แฮร์รี่ รอนและแฮเกร็ดตะโกนไล่หลังมาพร้อม
ด้วยเสียงหัวเราะ
"อย่าหนี เธอหนีไม่พ้นหรอก ฮ่า ฮ่า"
"อย่าไปฟังมัน!" มัลฟอยตะโกนบอกเฮอร์ไมโอนี่ ตอนนี้เขากำลังลากเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูเหมือนจะ
ไม่มีแรงวิ่งเหลืออีกแล้ว มัลฟอยวิ่งตัดพุ่มไม้ราบเป็นทาง เขากำลังจะหมดแรงอยู่เดียวนี้แล้ว
แต่...
"อ๊ะ! น้ำ" เขาหยุดไม่ทันทั้งสองจึงตกตูมลงไปในหนองน้ำที่ถูกบังไว้ด้วยพุ่มไม้หนา
เฮอร์ไมโอนี่ตะเกียกตะกายว่ายสุดแรง เธอวิ่งมาข้างหลังจึงตกลงไปในที่ไม่ลึกนัก ไม่นานก็ปีนขึ้นฝั่งมาได้
เธอหอบเหมือนจะขาดใจและกินน้ำเข้าไปมาก แต่..มัลฟอยหายไปแล้ว
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเขาร้องตะโกน
"ช่วยฉันด้วย!"
มัลฟอยโผล่พรวดขึ้นจากน้ำ เขาพยายามตะเกียกตะกายตัวขึ้นเพื่อหายใจ
"ช่วยฉันด้วย เกรนเจอร์!" เขาร้องซ้ำ
"เธอว่ายน้ำเป็นไม่ใช่เหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ เธอเองก็ไม่มีแรงเหลือจะว่ายไปช่วยเขาอีกแล้ว
"ตัวอะไรก็ไม่รู้ดึงขาฉัน!" เขาตะโกนก่อนจะสำลักน้ำอย่างแรง พยายามดิ้นรนสุดกำลัง
เฮอร์ไมโอนี่เหมือนได้ยินเสียงม้าร้องอย่างดีใจดังมาจากในหนองน้ำนั้น
เสียงม้า...หนองน้ำ...หรือว่า ตัวเคลปี้!!
เสียงม้าร้องดังขึ้นอีก ใช่แน่ ๆ ในหนังสือสัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่เขียนบรรยายเอาไว้น่ากลัวมาก (หน้า7)
มัลฟอยอาจจะกลัวตัวเคลปี้!!
"น้ำจะท่วมปอดฉันอยู่แล้ว!" มัลฟอยกำลังจะจมน้ำหายไป เสียงม้าร้องดังขึ้นทุกที ๆ
"ฉันไม่มีไม้กายสิทธิ์นี่นา" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนอย่างร้อนรน ในสมองคิดอย่างรวดเร็ว
แล้วเธอก็นึกได้ มัลฟอยกลัว แต่ฉันไม่!
"ฉันไม่กลัวตัวเคลปี้ ฉันไม่กลัว!" เธอตะโกนดังลั่น
เสียงม้าเงียบหายไป พร้อม ๆ กับมัลฟอยที่หายไปกับสายน้ำแล้ว เฮอร์ไมโอนี่กระโจนลงน้ำทันที
"มัลฟอย! เธออยู่ไหน!"
แล้วเธอก็เห็นมัลฟอยลอยขึ้นสู่ผิวน้ำช้า ๆ โชคดีที่น้ำไม่ลึกมากแต่อาจจะเป็นเพราะโดนดึงขาไว้เขาจึงจมน้ำ
เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายคว้าชายเสื้อคลุมของมัลฟอยไว้ แล้วลากเขาขึ้นมาเกยบนฝั่ง
มัลฟอยนอนแน่นิ่ง เฮอร์ไมโอนี่เขย่าตัวเขาอย่างร้อนรน
"มัลฟอย เธออย่าใจเสาะไปหน่อยเลย ตื่นสิ! ตื่น!"
ไม่มีเสียงตอบจากเขา เฮอร์ไมโอนี่ทาบศรีษะลงไปที่อกเขาอย่างรวดเร็ว
เธอได้ยินเสียงหัวใจของมัลฟอยเต้นแผ่วลงเรื่อย ๆ
"มัลฟอย!" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนลั่นป่า
****************
"มัลฟอย เธออย่าแกล้งฉันสิ!" เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งเขย่าตัวเขาแรงขึ้น แต่ร่างของมัลฟอยก็ยังนิ่งอยู่
ไม่ได้...จะปล่อยไว้เฉย ๆ ไม่ได้ เธอนึก...
คิดสิ คิด คิด! ตอนเรียนวิชามักเกิ้ลศึกษา ต้องทำยังไง ใช่! ต้องผายปอด แต่จะดีเหรอ? ไม่ได้ ไม่มีเวลาแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ลงมือกระชากเสื้อคลุมของมัลฟอยจนขาด แล้วดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก กระดุมเสื้อหลุดกระจาย
ยกคอขึ้น..แล้วอ้าปากออก นวดหัวใจให้เป็นจังหวะเฮอร์ไมโอนี่ทำตามวิธีที่เรียนมา
แต่พอถึงขั้นที่ต้องประกบปากก็เบ้หน้า
มองเรียวปากซีดของเขาแล้วก็กลั้นใจประกบปากลงไป
แขนของมัลฟอยเริ่มขยับขึ้นมาโอบเฮอร์ไมโอนี่ไว้ รั้งเข้ามาแนบอกแล้วเขา...ก็ขยับริมฝีปากตอบ!
เฮอร์ไมโอนี่ตกใจผงะออก แต่ก็ไม่พ้นวงแขนเขาง่าย ๆ
"นาย..!" เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวออกเต็มแรง จะโวยวาย แต่มัลฟอยก็ยกศรีษะตามขึ้นมาจูบเธออีก
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ปล่อยเขาตามใจอีกแล้ว...
"โอ๊ย!" มัลฟอยร้องแล้วผลักเธอออกไปเสียเอง เฮอร์ไมโอนี่ถอยออกไปห่าง
เธอหอบจนเจ็บหน้าอก หน้าเป็นสีแดงจัด
"กัดลิ้นฉันทำไม" มัลฟอยเช็ดปาก ขมวดคิ้วมองเฮอร์ไมโอนี่
"ฉันไม่กัดนายให้ปากแหว่งก็ดีเท่าไหร่แล้ว!" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนทั้งที่เสียงยังสั่นอยู่
"ก็เธอจูบฉันก่อนนี่" เขาเถียง แล้วจับเสื้อเชิ้ตของตัวเอง
กระดุมหายไปไหน? มัลฟอยอ้าปากค้างแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องเฮอร์ไมโอนี่
"ก็นายกำลังจะตายนี่นา" เฮอร์ไมโอนี่รีบแก้ หน้าของเธอแดงขึ้นอีก
"ฉันเหรอตาย..ฉันแค่หมดแรงจนขยับตัวไม่ได้ต่างหาก แล้วเธอก็มา..จูบ...ฉันเอง!"
เขาโวยมั่งหน้าเริ่มเป็นสีชมพูบ้างเมื่อเห็นสารรูปตัวเอง เพิ่งเคยมีคนกล้าฉีกเสื้อผ้าเขา
"หัวใจนายเต้นเบามาก แล้วก็กำลังจะหยุดด้วยนะ" เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมแพ้ เธอรู้สึกขายหน้ามาก
"หัวใจใครอยู่ข้างขวากันมั่ง!" มัลฟอยพูดเสียงดัง เขาจำได้ว่ารู้สึกเหมือนมีใครเอาหัวมาแนบอกเขา
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างแล้วนึกขึ้นได้ว่าเธอรีบร้อนเกินไปจนลืม
มัลฟอยยังคงจ้องเธอเขม็ง..! มีบางสิ่งเกิดขึ้นในแววตาสีซีดของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล้าสบตามัลฟอย เธออายเกินกว่าจะทำได้ มัลฟอยเม้มปากแล้วหยิบ
เสื้อคลุมเปียกน้ำของเขามาบิดก่อนจะคลี่สวม
พอเห็นรอยฉีกบนเสื้อแล้วก็อดเหลือบ ๆ มองเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้
"ยังไงก็ขอบใจ.." มัลฟอยว่า เขารู้สึกว่าตัวเองเสียงเบาลงมาก
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนแขนขากะปลกกะเปลี้ยไปหมด เธอไม่มีแรงแม้แต่จะนั่งอีกต่อไป
โลกหมุนวนเ เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลม ร่างเล็ก ๆ นั้นหงายหลังทันที
"เอ๊ย! เกรนเจอร์" มัลฟอยคว้าไหล่ข้างหนึ่งของเธอไว้ได้ทัน
"ฉันไม่ไหวแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสะอื้น เธอนึกภาพไม้กายสิทธิ์หายไป เซนทอร์ที่บ้าคลั่ง และ แฮร์รี่ รอน
แม้กระทั่งแฮเกร็ดก็ยังหลอกลวงเธอ คิดถึงตรงนี้เธอก็ก้มหน้าร้องไห้อีก
"จะบ้าเหรอ มัน..มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย" มัลฟอยพยายามพูดให้เหมือนปลอบ
เฮอร์ไมโอนี่หันมามองหน้าเขา และ...ไม่ทันตั้งตัวมัลฟอยก็โน้มหน้าเข้ามาจูบเธอ
"มัลฟอย!" เฮอร์ไมโอนี่ทั้งตกใจและตกตะลึงพอกัน
มัลฟอยกัดริมฝีปาก เขาดึงตัวเฮอร์ไมโอนี่เข้ามา
เขาคว้าไหล่อีกข้างเธอไว้ได้ทันก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเบี่ยงตัวออก
"มัลฟอย เธอทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ!"
"ทำไม!" เขากัดฟันพูด
"ต้องเป็นเจ้าพอตเตอร์คนเดียวงั้นสิ!"
มัลฟอยพูดเหมือนประชด เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างเมื่อได้ยินที่เขาพูด
"ไม่ใช่! ไม่ว่าใครก็ทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้" เธอว่า
"นี่ไม่ใช่ตัวเธอสักหน่อย" มัลฟอยเถียง
"ตัวเธอจริง ๆ ยังนอนอยู่ที่หอนอน รอให้เจ้าพอตเตอร์มาจูบปลุกโน่น!" มัลฟอยเน้นชื่อของแฮร์รี่ชัดเจน
แล้วเขาก็ดึงเฮอร์ไมโอนี่เขามาใกล้อีกครั้ง
**************
"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไร ไปตามอาจารย์มาเร็ว ๆ เข้า"
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากท้องฟ้าอันมืดมิดของป่าต้องห้าม มัลฟอยชะงัก เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้ยินเสียงนั้นเช่นกัน
"เธอได้ยินเสียงอะไรไหม" เฮอร์ไมโอนี่ว่า
มัลฟอยพยักหน้าและแหงนหน้าขึ้นดูท้องฟ้า เมื่อมัลฟอยสนใจอย่างอื่นมากกว่าเฮอร์ไมโอนี่
จึงเบี่ยงตัวออกมาจากเขาได้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอีก "มัลฟอย ทำใจดี ๆ ไว้ เราได้ยาแก้มาแล้ว"
คราวนี้ทั้งสองคนได้ยินชัดเจน เฮอร์ไมโอนี่จำเสียงได้
"ฉันได้ยินเสียงเหมือน...เหมือนเสียงแครบกับกอยล์นะ!" เธอว่า
และแล้วป่าทั้งป่าก็สั่นสะเทือนเหมือนถูกเขย่า มัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่พยายามยึดพุ่มไม้เตี้ย ๆ ไว้
เมื่อแผ่นดินไหวเบาลง เฮอร์ไมโอนี่ก็เห็นว่าตัวของเธอกำลังจะค่อย ๆ หายไป
"ฉันกำลังจะตื่น!" เธอพูดอย่างดีใจ มัลฟอยเองก็เป็นเช่นเดียวกับเธอ
"ฉันด้วย"
ร่างของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มกระพริบหายไป เธอจึงพูดกับมัลฟอยอีกครั้ง
"ลาก่อน ฉัน..หมายถึง..เราคงไม่มีโอกาสได้มาเจอกันอย่างนี้อีกแล้ว"
มัลฟอยกัดริมฝีปาก เขาไม่ยอมสบตาเฮอร์ไมโอนี่
"ใช่ จะไม่มีอีก เมื่อฉันตื่น ฉันเกลียดเจ้าพอตเตอร์ยังไงก็ยังเกลียดอย่างนั้น...ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม"
มัลฟอยเบือนสายตาออกจากร่างสีจาง ๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังจ้องเขาอยู่ แล้วพูด
"และฉันก็เกลียดเธอ..เกลียด..เหมือนเดิม!"
มัลฟอยหันหลังให้เธอโดยสิ้นเชิง เขากัดฟันพูด
"ไปให้พ้น.."
"พวกเลือดสีโคลน!" ทุกประโยคราวกับว่าเขาพูดย้ำให้ตัวเองฟัง ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท......
มัลฟอยสำลักตื่นที่หอนอน แครบกับกอยล์กำลังช่วยกันกรอกยาแก้ลงไปในปากเขา
"ตื่นแล้ว! ตื่นแล้ว! ไชโย!" แครบกับกอยล์แทบจะกระโดดกอดกัน
"นายนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ฉันเลยส่งนกฮูกไปหาพ่อนาย
นี่มันเพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เอง" แครบรายงาน
"ได้ข่าวว่ามาดามพอมฟรีย์กำลังปรุงยาแก้ให้ยายเกรนเจอร์อยู่ มีคนเห็นยายนั่นนอนทุรนทุราย
เขาก็เลยไปตามอาจารย์มาดู แต่ใคร ๆ ก็คิดว่าเป็นฝีมือคนนอก
โชคดีที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือเรา" กอยล์รายงานบ้าง
มัลฟอยไม่พูดอะไร ตาของเขายังคงเหม่อลอยมองเพดาน แครบกับกอยล์มองหน้ากันแล้วถามมัลฟอย พร้อมกัน
"นายฝันว่าอะไรบ้างล่ะ"
มัลฟอยกุมขมับ
"ฉันจำไม่ได้" เขาโกหก
"ฉันจำได้แต่ว่า ในฝันฉันสาบานกับตัวเองไว้ว่า ถ้าฉันตื่น..."
แล้วเขาก็หันมามองตัวการทั้งสองคนด้วยสายตาที่ทำให้แครบกับกอยล์ผมแทบตั้ง!
"ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งสองคน!"
. . . . . . . . . .
มีเสียงโหยหวนดังมาจากหอนอนของบ้านสลิธีริน รอนกับแฮร์รี่ที่กำลังเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องพยาบาล
ได้ยินไม่ชัดนัก
"ยังกับใครถูกเชือด" รอนว่า เฮอร์ไมโอนี่กำลังยกถ้วยยาขึ้นดื่ม
"เขาว่าเธอโดนน้ำยาฝันร้ายเข้าไป นอนกระสับกระส่ายทั้งคืนมีคนเห็นเข้าก็เลยไปตามอาจารย์" แฮร์รี่พูด
"เธอฝันว่าอะไรบ้างล่ะ" รอนถามเรียบ ๆ แต่น้ำยาในถ้วยของเฮอร์ไมโอนี่กระฉอกออกมาโดนเขา
"โอ๊ย! ร้อนนะเนี่ย"
"ฉัน....จำไม่ได้" เฮอร์ไมโอนี่พยายามไม่แสดงอาการ แต่ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู เธอดื่มยาต่อ
"จำไม่ได้จริง ๆ"
"ช่างมันเถอะ วันนี้เธอพักผ่อนนะ เดี๋ยวฉันกับรอนจะลาอาจารย์ให้" แฮร์รี่ว่าแล้วก็พารอนออก
ไปด้วย ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งตัวลงนอน
เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ทุกคนพากันลืมเหตุการณ์นั้นไปหมด
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดถึงมัลฟอยบ่อยนัก มัลฟอยเองก็ไม่พยายามจะหาเรื่องอะไรพวกของแฮร์รี่อีก
(อย่างน้อยก็พักหนึ่ง)
แต่ที่ไม่มีใครรู้ก็คือบางครั้ง แครบกับกอยล์สังเกตเห็นว่ามัลฟอยเผลอลูบริมฝีปากของตัวเองในยามที่
ไม่มีใครเห็นทุกครั้งไป. ..
TBC
No comments:
Post a Comment