Their Room ห้องแห่งมิตรภาพ
Author: คีอานู
Transl ator: Nugfat
การจัดที่นั่งใหม่ (Seating Arrangement)
“อรุณสวัสดิ์นักเรียนทุกคน ฉันหวังว่าพวกเธอทุกคนคงมีความสุขในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ผ่านมานี้” ศาสตราจารย์เวคเตอร์ยิ้มกว้างให้กับเหล่านักเรียนของเธอ
“พวกเธอคงเห็นในปีนี้ ชั้นเรียนของเราใหญ่กว่าเดิมนิดหน่อย เมื่อเปรียบเทียบกับหลายปีก่อน สำหรับเหตุผลบางอย่าง อะ อ๊า แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ว่ามันมาจากการเรียกร้อง ของเพื่อนๆร่วมชั้นของเธอที่อยากจะมาเรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรณ์จากฉันหรอกนะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม” เธอยิ้มกว้างอย่างเย้ยหยันให้กับนักเรียนของเธอ
“นับตั้งแต่จำนวนคนลดลงไปมาก อาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ได้ตัดสินใจรวมบ้านต่างๆ ทั้งหมดเข้าด้วยกันให้มีการสอนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์แก่พวกเธอในคราวเดียวกัน”
เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าพร้อมกับยิ้มให้ศาสตราจารย์เวคเตอร์ ถัดจากที่นั่งของเธอคือ ดีน โธมัส พวกเขาทำงานร่วมกันเป็นเวลาสองปีมาแล้ว ในตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่สังเกตว่าชั้นเรียนใหญ่กว่าที่เคยเป็นมาก่อนจริงๆอย่างที่ศาสตราจารณ์กล่าวไว้ในตอนแรก แต่อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ใหญ่โตกว่าเดิมมากนัก
ดีนกับเธอเป็นกริฟฟินดอร์ชั้นปีที่ห้าที่เรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์เท่านั้น พวกเขาเรียนวิชานี้ปีที่แล้วและปีก่อนหน้านั้นกับพวกเรเวนคลอ ในขณะที่พวกฮัฟเฟิลพัฟกับพวกสลิธีรินเรียนรวมกันอีกวันหนึ่งต่างหาก แต่เวลานี้เมื่อมองไปรอบๆ ห้องเรียน เธอรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นฮันนาห์ แอบบ็อท กับจัสติน ฟินช์-เฟลตเชอลี่ บ้านฮัฟเฟิลพัฟสองคน เธอเห็นเบลส ซาบินิ บ้านสลิธีรินหนึ่งคนจากทางหางตาเธอ เฮอร์ไมโอนี่ต้องยอมรับว่ามันยังคงเป็นชั้นเรียนเล็กๆ เธอหันความสนใจกลับไปที่ศาสตราจารย์ซึ่งยังคงพูดอยู่
“ฉันเชื่อว่าพวกเธอทั้งหมดจมอยู่ในชีวิตที่จำเจน่าเบื่อของการปฏิบัติซ้ำๆซากๆ และธรรมเนียมประเพณีที่คุ้นเคย พวกเธอยังคงนั่งด้วยกัน พร้อมทำงานกับคนเดิม และคงกางหนังสือรอและเตรียมพร้อม แม้แต่นั่งอยู่ที่เดิมเหมือนปีที่แล้ว พวกเธอเยาว์วัยนัก! พวกเธอจำเป็นต้องเข้าใจชีวิตและต้องมีประสบการณ์กับสิ่งใหม่ๆ ฉันกำลังจะช่วยพวกเธอทำมัน” เธอยิ้มให้อีกครั้งขณะมองข้ามไม่ใส่ใจกับสีหน้าช็อคของพวกเขา
เฮอร์ไมโอนี่หันไปทางดีนพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูงข้างหนึ่ง;นี่ไม่ใช่ศาสตราจารย์เวคเตอร์ที่เธอรู้จัก นี่ไม่ใช่ศาสตราจารย์ผู้เงียบขรึมและขี้อายคนเดิมที่พวกเขาพบเมื่อหลายปีก่อน เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าฤดูร้อนที่ผ่านมานี้ศาสตราจารย์เวคเตอร์ได้พบเจอประสบการณ์ที่ไม่น่าสบายใจนิดหน่อยกับแบนชี(Banshee=วิญญาณหญิงสาวที่ร้องคร่ำครวญเตือนว่าคนในครอบครัวกำลังจะตาย) เธอกลับมาที่ฮอกวอตส์กลายเป็นหญิงสาวคนใหม่ที่ปรารถนาการผจญภัย และเธอตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยนักเรียนทั้งหลายของเธอให้ได้รับประสบการณ์ชีวิตที่สมบูรณ์ที่สุด ไม่ว่าพวกเขาต้องการหรือไม่ก็ตาม
“สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ ฉันได้พิจารณาแล้วเพื่อเปลี่ยนแปลงบางอย่างในที่นี้ อันดับแรกพวกเธอทั้งหมดจะถูกจับคู่ เราจะไม่ใช้หนังสือต่างๆ มากนักเหมือนที่ผ่านมา วิชาตัวเลขมหัศจรรย์เป็นเวทมนตร์ที่เข้าใจยากและน่าสนุกอันหนึ่ง แต่พวกเธอจำเป็นต้องนำมันมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ดังนั้นเราจะต้องมีส่วนร่วมด้วยกันในปีนี้ ฉันมั่นใจว่าเราทั้งหมดจะต้องสนุกแน่” ศาสตราจารย์เวคเตอร์ยิ้มกว้างอย่างเต็มเปี่ยมด้วยชัยชนะให้กับใบหน้างงๆ ของพวกเขา
“โอ้...อีกอย่างหนึ่ง ฉันกำลังจัดเพื่อนคู่หูของพวกเธอให้ใหม่” ฮันนาห์กับจัสตินมองอย่างหวั่นๆ ไปรอบห้อง พวกเขาเป็นฮัฟเฟิลพัฟเพียงสองคนที่นี่ และบังเอิญเป็นคู่รักกันด้วย ศาสตราจารย์เวคเตอร์เห็นสีหน้าวิตกกังวลของพวกเขาแล้วหัวเราะ
“เอาล่ะ จัสติน, ฮันนาห์ มันไม่ทำให้เธอสองคนเจ็บปวดหรอกที่ใช้เวลาสองสามชั่วโมงแยกจากกัน” แต่จากสีหน้าพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาสงสัยเรื่องนี้อย่างมาก
“ฉันได้แยกพวกเธอเป็นคู่ๆ เรียบร้อยแล้ว ฉันเชื่อว่าจะเหมาะสมกับพวกเธอทั้งหมดอย่างดีเชียว” พร้อมกันนี้ศาสตราจารย์ดึงเอาแผ่นรายชื่อออกมาจากหนังสือของเธอ และเริ่มต้นอ่านการจัดกลุ่มใหม่
“มิสแอบบ็อท กับ มิสเตอร์บู๊ท”
“มิสเตอร์ฟินช์-เฟลตเชอลี่ กับ มิสเตอร์เพิร์ค”
“มิสเตอร์โธมัส กับ มิสโบรเคิลเฮิร์ส”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจขณะที่ดีนยืนขึ้นและเก็บสิ่งของต่างๆ ของเขา เขายิ้มให้เธอก่อนเดินไปหาแมนดี้ โบรเคิลเฮิร์ส เด็กเรเวนคลอที่กำลังนั่งอยู่ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเศร้าที่เห็นเขาไป
ดีนเก่งอย่างน่าประหลาดใจในวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ และพวกเขาทำงานเข้าขากันได้อย่างดี เธอรู้สึกตัวอย่างรวดเร็วว่าเกือบหมดทุกคนได้คู่แล้ว เธอพลาดชื่อของเธอรึ?
“แล้วก็มิสเกรนเจอร์ กับ มิสเตอร์มัลฟอย” ศาสตราจารย์เวคเตอร์พับแผ่นรายชื่อและหันไปเก็บมัน
เฮอร์ไมโอนี่หายใจไม่ออก มัลฟอย? แต่มัลฟอยไม่แม้แต่อยู่ในชั้นเรียนนี้จริงไหม? เธอสงสัยกับตัวเอง ความรู้สึกที่น่ารังเกียจกำลังเพิ่มพูนขึ้นข้างในตัวเธอ
“เขาไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนนี้ ฉันได้ยินผิด เขาไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนนี้” เธอพูดซ้ำกับตัวเอง เธอหันไปดูอย่างช้าๆ จากที่นั่งของเธอและแน่ใจพอแล้วที่กำลังนั่งอยู่แถวสุดท้ายคือ เดรโก มัลฟอย ซึ่งกำลังถลึงตาใส่เธอ
“ศาส..ศาสตราจารย์เวคเตอร์ค่ะ? เธอเรียกด้วยน้ำเสียงสั่น ศาสตราจารย์เวคเตอร์หันมามองเธอ “ศาสตราจารย์ค่ะ หนูไม่คิดว่ามัลฟอยกับหนูสามารถทำงานร่วมกันได้” ศาสตราจารย์เลิกคิ้วทั้งคู่ด้วยความประหลาดใจ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยสงสัยในตัวอาจารย์มาก่อน
“มันคือว่า...ว่าความคิดเห็นของพวกเราไม่ค่อยลงรอยกันบ่อยๆ” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงพยายามส่งยิ้มมีเสน่ห์ให้กับศาสตราจารย์ ในขณะที่ความรู้สึกคลื่นเหียนหมุนวนอยู่ในกระเพาะของเธอ
“ไร้สาระ มิสเกรนเจอร์ นักเรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์สองคนที่เก่งที่สุดของฉันจับคู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากรอเลยเพื่อดูว่าเธอสองคนจะทำอะไรได้บ้างกับสิ่งตรงข้ามที่น่าดึงดูดใจ” เฮอร์ไมโอนี่หน้าขาวซีดจากคำพูดของอาจารย์ เธอไม่อยากเชื่อในโชคของเธอ วิชาเรียนที่โปรดปรานของเธอ เธอเอี้ยวตัวและมองข้ามไหล่ไปที่มัลฟอย เขากำลังมองมาที่เธออย่างประสงค์ร้าย สุดท้ายเขาเอ่ยขึ้นว่า
“เอาล่ะ” เขาพูดยานคาง “ฉันจะไม่ไปหาเธอ เกรนเจอร์” เฮอร์ไมโอนี่มอบสายตาเย็นชาให้เขาก่อนที่เธอเริ่มต้นรวบรวมหนังสือต่างๆ ของเธอ ขณะที่เธอเดินไปทางด้านหลังห้องเรียน ดีนสบสายตากับเธอและส่งยิ้มเห็นใจมาให้เธอ
“แน่ล่ะ เขาจะมีความคิดอะไรได้” เฮอร์ไมโอนี่บ่นอู้อี้ “เขาได้ทำงานกับเรเวนคลอ ฉันต้องทำงานกับสลิธีริน และไม่ใช่สลิธีรินคนอื่นอีกด้วย” เธอคิดอย่างเดือดดาลเมื่อมาถึงโต๊ะที่มัลฟอยกำลังนั่งอยู่ พร้อมกับถอนหายใจลึกๆ เธอวางหนังสือให้ไกลจากมัลฟอยเท่าที่เป็นไปได้ เธอดึงปากกาขนนกออกมาหนึ่งด้ามและเริ่มต้นจดงานอย่างขยันขันแข็ง หลายนาทีผ่านไปเธอสามารถลืมได้ว่าเธอกำลังนั่งถัดจากศัตรูที่เธอเกลียดที่สุด จนกระทั่งลมแรงพัดมาจากหน้าต่างที่เปิดอยู่ ทำให้ม้วนกระดาษแผ่นหนึ่งลอยปลิวข้ามโต๊ะไปอยู่ที่ว่างตรงข้ามแขนของมัลฟอย เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปหยิบมันโดยไม่ได้คิดอะไร ปลายนิ้วของเธอสัมผัลถูกมัลฟอยโดยบังเอิญขณะที่เธอหยิบแผ่นกระดาษกลับมา
“อย่ามาถูกตัวฉัน เลือดสีโคลน” มัลฟอยทำเสียงฟ่อใส่เธอ พร้อมกับขยับโต๊ะไกลออกไปจากเธอ เฮอร์ไมโอนี่เงยขึ้นมองอย่างตะลึงพร้อมกับจ้องไปที่เขาด้วยความไม่ชอบใจอย่างสุดขีด
“มัลฟอย วันที่ฉันสัมผัสนายด้วยความเต็มใจคือวันที่นายสามารถทำให้ฉันก้มหัวคำนับได้ แล้วพาฉันไปให้โวลเดอมอร์เพื่อทำให้กลายเป็นผู้เสพความตายคนหนึ่ง” เธอตวาดใส่เขาอย่างโมโห พร้อมกับยัดกระดาษแผ่นนั้นกลับลงไปในกระเป๋าของเธอ
เดรโกรู้สึกประทับใจอย่างประหลาด มีผู้คนไม่มากนักที่กล้าหาญพอจะเอ่ยชื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืด เขาแน่ใจว่าพ่อเขาไม่เคยพูดมันเลยถ้าเป็นไปได้ เขาหันกลับไปที่สมุดจดงานของเขามันเกือบจะเรียบร้อยและเป็นระเบียบพอๆ กับของเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกกำลังเริ่มเบื่อขณะที่ศาสตราจารย์เวคเตอร์กำลังอธิบายบางอย่างให้กับเด็กสาวฮัฟเฟิลพัฟหน้าโง่ บางอย่างที่เดรโกได้เข้าใจมานานแล้ว กลับไปที่เกรนเจอร์เขาเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจฟังเช่นกัน “ไม่มีเวลาไหนเหมาะอย่างนี้ที่จะสร้างความเสียหายเล็กๆ น้อยๆ” เขาคิดพร้อมกับยิ้มร้ายกาจ
“นี่เกรนเจอร์ พอตตี้กับเจ้าวีเซิ่ล ไปอยู่ที่ไหนล่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่ไม่มอง “ฉันไม่คิดว่าเธอจะสามารถทนแยกจากเพื่อนชายของเธอได้ตลอดคาบเรียน ครั้งนี้คนไหนล่ะ? หรือว่าพวกเขาเพิ่งจะแลกเปลี่ยนเธอระหว่างพวกเขากันเองรึ? เดรโกรู้สึกพอใจเมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังเริ่มหน้าแดงด้วยความโกรธ
“ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย เธออาจเป็นเลือดสีโคลนสกปรกคนหนึ่ง แต่ฉันก็เข้าใจนะไม่ว่าพอตตี้หรือวีเซิ่ลคงจะเป็นผู้ชายพอสำหรับผู้หญิงสักคน ถ้าเธอสามารถสามารถเรียกตัวเองว่าเป็นผู้...”
ก่อนที่มัลฟอยจะพูดจบประโยค เฮอร์ไมโอนี่คว้าหนังสือวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ของเธอซึ่งใหญ่กว่าหนังสือเล่มอื่นๆ ทั้งหมดถึงสี่เท่า และฟาดมันใส่ที่หัวไหล่ของเขาอย่างเสียงดัง เธอฟาดเขาแรงพอทำให้มัลฟอยซึ่งคาดไม่ถึงเรื่องการจู่โจม ตกลงจากเก้าอี้ของเขา
“มิสเกรนเจอร์!” ศาสตราจารย์เวคเตอร์กำลังจ้องเขม็งมาที่เธอ หนังสือยังคงถูกกำอยู่ในมือของเธอท้าทายให้มัลฟอยพูดต่อ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวอย่างฉับพลันถึงสายตาทั้งหมดที่จับจ้องเธอ
“เออ..ศาสตราจารย์ค่ะ หนูเสียใจจริงๆ หนูลื่นล้มค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มต้นนับหนึ่งถึงสิบภายใต้ลมหายใจของเธอขณะวางหนังสือลงบนโต๊ะ มัลฟอยยืนขึ้นยังคงลูบคลำหัวไหล่ของเขา และนั่งลงบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง
“ดีแล้ว เราจะพยายามหลีกเลี่ยงเหตุการณ์แบบนี้ในอนาคตใช่ไหม มิสเกรนเจอร์?” ศาสตราจารย์เวคเตอร์ถาม
“แน่นอนค่ะ ศาสตราจารย์ แน่นอนค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่มอบยิ้มหวานให้เธอ พร้อมกับพยายามทำหน้าตาไร้เดียงสา และกลับไปสนใจที่สมุดจดงานของเธอ เธอก้มหน้าลงกลัวว่าศาสตราจารย์เวคเตอร์อาจจะสังเกตเห็นรอยยิ้มเปี่ยมชัยชนะบนใบหน้าเธอ แต่ดีนเห็นอย่างแน่นอน เขาหันมาและยกนิ้วโป้งขึ้นให้เธอเมื่อเวคเตอร์กำลังมองไปที่อื่น
เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยนั่งกันอย่างเงียบสงบตลอดเวลาที่เหลือของคาบเรียน ไม่ใส่ใจซึ่งกันและกันอย่างเปิดเผย แม้ว่ามัลฟอยยังคงสายตาระมัดระวังมาที่เธอ ศาสตราจารย์เวคเตอร์แจกแผ่นงานวิชาตัวเลขมหัศจรรย์จำนวนหนึ่งเพื่อเป็นการบ้านของพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกแปลกใจที่มันมีรายละเอียดมากมายกว่าแผ่นงานเก่าๆ ทั้งหลายที่เธอเคยทำมาก่อน และมันยาวมากด้วยเช่นกัน
“นี่ไม่เกี่ยวกับวิชาเรียน ฉันรู้ว่ามันดูยาวสักหน่อยแต่พวกเธอถูกกำหนดให้ทำงานร่วมกับคู่หูของเธอในเวลานี้ ฉันคาดหวังว่าพวกเธอคงทำงานนี้ด้วยกัน” เวคเตอร์ยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่ ไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัดกับท่าทางไม่อยากเชื่อเลยที่เธอกำลังแสดงอยู่
“เป็นไปได้อย่างไรที่เธอคาดหวังให้ฉันทำงานกับ...คิดถึงแต่ตัวเอง, คนเห็นแก่ตัว, ชั่วร้าย, ปิศาจ...” เฮอร์ไมโอนี่อาจบ่นพึมพำคำสบถใส่มัลฟอยอยู่ในใจต่อไปก็เป็นได้ ถ้าเขาไม่ชะโงกมาแล้วดึงแผ่นงานไปจากมือเธอ “เฮ้ย...เอาคืนมานะ นั่นมันการบ้านของฉัน!” เธอเอื้อมออกไปคว้ามันอย่างโมโห
“มันเป็นการบ้านของฉัน เธอรู้ไว้ซะ” เขาตวาดใส่เธอ “ปล่อยให้ฉันทำมันเอง”
“โอ้ แหงล่ะ มัลฟอย ฉันคงจะมอบคะแนนของฉันให้กับคนแบบนาย! เอามันมาให้ฉัน ฉันจะทำมันเอง!” เฮอร์ไมโอนี่โผไปข้างหน้าอีกครั้งและพยายามดึงแผ่นงานทั้งหลายจากมือเขา
“และฉันกำลังจะตายที่ปล่อยให้คะแนนยอดเยี่ยมของฉันอยู่ในมือของเธอเหมือนกัน ไม่มีทางที่ฉันจะให้เธอทำมันหรอก” มัลฟอยก้าวถอยหลังพร้อมกับหลบเลี่ยงมือเธอที่คอยคว้าแผ่นงาน
“เอาล่ะ ยังงั้นเราจะต้องทำมันด้วยกัน” เธอพึมพำ
“ตกลง เราเจอกันที่ห้องสมุด” มัลฟอยเห็นด้วยในที่สุด ขณะที่พูดคำเหล่านี้ออกมาราวกับว่ามันทำให้เขาเจ็บปวด
“ตกลง คืนนี้เวลาหนึ่งทุ่ม” เฮอร์ไมโอนี่โต้กลับไป แล้วมองเห็นโอกาสของเธอ เธอเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปข้างหน้าและฉกเอาแผ่นงานหลายแผ่นคืนมาจากมือเขา “ฉันจะเก็บพวกนี้ไว้กับฉันจนกว่าถึงเวลานั้น” และก่อนที่เขาจะแสดงอาการตอบโต้ เธอเก็บพวกมันเข้าไปในกระเป๋าของเธอ และวิ่งไถลออกไปที่เฉลียงหายเข้าไปในท่ามกลางความวุ่นวายของกลุ่มนักเรียน
TBC
No comments:
Post a Comment