“เฮอร์ไมโอนี่” เสียง ๆ หนึ่งเรียกเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองและเธอก็พบกับชายหนุ่มสองคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียง คนหนึ่งมีผมสีแดง และมีกระเต็มใบหน้า ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นสวมแว่น มีผมสีดำยุ่งเหยิง
“แฮร์รี่ รอน” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางมองเพื่อนรักทั้งสองของเธอ “ที่นี่ที่ไหน” เธอถาม
“เซนต์มังโก” แฮร์รี่ตอบ “เธอรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็…..แปลก ๆ น่ะ” หญิงสาวตอบ “แล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง” เธอพูดอย่างมึนงง
“ก็เธอได้รับบาดเจ็บน่ะสิ เธอถูกยายหน้าหงิกพาร์กินสันทำร้าย เธอจำได้ไหม” รอนเล่า เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเอามือจับศีรษะที่มีผ้าพันแผลพับอยู่ รู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันจำได้….ว่าเธอพยายามจะฆ่าฉัน และพวกเธอก็มาช่วยไว้ได้ทัน” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ “แล้วแพนซี่ก็พลักฉันเข้าหากำแพง” หญิงสาวพูดอย่างเชื่องช้า แฮร์รี่และรอนรู้สึกโล่งอกที่เธอยังคงจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ เพราะเขาทั้งสองต่างก็กลัวว่าอาการบาดเจ็บที่ศีรษะของเธอจะกระทบกระเทือนต่อความทรงจำของเธอด้วย
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามพวกเขาทั้งสอง
“หลังจากนั้นเธอก็สลบไป พวกเราก็พาเธอมาส่งโรงพยาบาล ตอนนั้นเลือดของเธอออกเยอะมากเลย เรากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปเสียก่อน” แฮร์รี่เล่า
“ใช่ ฉันกับแฮร์รี่เป็นห่วงเธอมากรู้ไหม ยิ่งหลังจากนั้นเธอก็ไม่ยอมฟื้นเลย เธอหลับไปนานจนเราสองคนกลัว” รอนเล่าบ้าง
“ฉันหลับไปนานเท่าไร่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“หนึ่งวันเต็ม ๆ เลยล่ะ” รอนตอบ เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้าง
“ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเชียวเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ แฮร์รี่ยิ้มให้เธอน้อย ๆ
“ใช่ แต่ไม่ต้องห่วงในเฮอร์ไมโอนี่ เราจัดการส่งนกฮูกไปบอกมัลฟอยเรียบร้อยแล้ว” แฮร์รี่พูด “แต่เราก็ยังไม่เห็นเขามาเยี่ยมเธอสักที” ชายหนุ่มเล่า
และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินคำว่ามัลฟอยในหัวของเธอนั้นก็ปวดจี๊ดขึ้นมาพร้อมกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วต่างผ่านเข้ามาในหัวสมองของเธออย่างรวดเร็ว
ฉันรักเธอเกรนเจอร์
เธอจะแต่งงานกับฉันได้รึเปล่าเฮอร์ไมโอนี่
เธอจะใช้ชีวิตอยู่กับฉันตลอดไปได้มั้ย
หญิงสาวหลับตาลงช้า ๆ ภาพความทรงจำต่าง ๆ ระหว่างเธอและชายหนุ่มผมบลอนด์พรั่งพรูเข้ามาราวกับไม่มีวันจบสิ้น ภาพของเธอและเขาทะเลาะกัน ภาพที่เขาบอกรักเธอ ภาพที่เขาจูบเธอซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา และภาพในวันแต่งงานของเขาและเธอ
เฮอร์ไมโอนี่จำได้แล้ว เธอจะเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาได้แล้ว ความทรงจำที่เคยกระจัดกระจายของเธอกลับมาปะติดปะต่อกันจนเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาอีกครั้ง!
และเมื่อเป็นเช่นนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที
“เธอจะไปไหนน่ะ เฮอร์ไมโอนี่” รอนร้อง
“ฉันจะไปหาเดรโก” หญิงสาวพูด
“เธออยู่ที่นี่ดีกว่า เฮอร์ไมโอนี่ อีกไม่นานเขาก็คงมาเยี่ยมเธอเอง” แฮร์รี่พูด เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า
“แต่ฉันอยากเจอเขาเดี๋ยวนี้ แฮร์รี่” เธอยืนกราน รอนทำหน้าราวกับเหม็นอะไรบางอย่างเมื่อได้ยินเธอพูดถึงมัลฟอย
“เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ”เธอจำเป็นต้องรอให้ผู้บำบัดมาตรวจดูก่อน” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมล่ะ ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อนทั้งสอง แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันราวกับพยายามจะปรึกษากันในใจ
“บอกฉันมาเถอะแฮร์รี่ ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอถึงต้องรอหมอมาตรวจน่ะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย ส่วนรอนกับแฮร์รี่นั้นมองหน้ากันอย่างอึดอัดใจ เพราะไม่รู้ว่าจะบอกเพื่อนสาวของเขาว่ายังไงดี
*************************************************
เดรโก มัลฟอย ถือจดหมายของแฮร์รี่ศัตรูตัวฉกาจของเขาไว้ในมือ ซึ่งในจดหมายนั้นมีข้อความถึงบอกแค่ว่าเฮอร์ไมโอนี่บาดเจ็บและกำลังอยู่ที่เซนต์มังโก มัลฟอยกำกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือแน่นเมื่อเขาอ่านจบ ถ้าเป็นปรกติเขาต้องรีบบึ่งไปหาเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เกิดเรื่องแล้ว แต่เพียงว่าคราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อน
“อ่านอะไรอยู่เหรอ เดรโก” เสียงหวานใสที่ดูเสแสร้งดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากหญิงสาวที่ตามติดมัลฟอยมาตั้งแต่ตอนที่ฮอกวอตส์ แพนซี่ พาร์กินสันนั่นเอง
“ไม่มีอะไร” มัลฟอยพูดพลางโยนกระดาษในมือลงในเตาผิงอย่างไม่ใยดี
“เรื่องของยัยเลือดสีโคลนนั้นรึเปล่า” แพนซี่ถามพลางส่งแก้มไวน์ในมือให้เขา มัลฟอยไม่ตอบอะไร
“ยัยนั่นเป็นไงบ้างล่ะ” เธอพูด ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบา ๆ มัลฟอยยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย
“เธอคงอยากไปเยี่ยมยัยนั่นสินะ เดรโก” แพนซี่พูดเสียงหวานพลางเอามือลูบไล้แผ่นอกแข็งแรงของเขา มัลฟอยปัดมือเธอออกทันที เขาเดินหนีเธอไป แต่แพนซี่ยังคงไม่ลดละความพยายาม เธอเข้าไปโอบกอดชายหนุ่มจากด้านหลัง มือของเธอลูบไล้ไปตามแผ่นอกแข็งแกร่งผ่านเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมอยู่
“เธอคงคิดถึงมันมากสินะ เดรโก” แพนซี่พูดเสียงหวาน มัลฟอยเม้มปากแน่น
“ถ้าเธออยากไปเยี่ยมยัยโสโครกนั่นก็ได้นะ เดรโก” เธอพูดอย่างเชื้อเชิญ “แต่ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของยัยนั่นหรอกนะ” แพนซี่พูดเสียงเย็น มือของแพนซี่ค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออก และอีกมือหนึ่งก็ค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ มัลฟอยคว้ามือของเธอไว้ทันที
“มันเกินกว่าที่เราตกลงกันไว้นะ พาร์กินสัน” มัลฟอยพูดเสียงแข็ง ดวงตาสีซีดนั้นดูเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด แพนซี่แสร้งยิ้มหวาน
“ไม่เอาน่าเดรโก ไม่เห็นต้องซีเรียสเลย” เธอพูดพลางเอามือไล้ตรงขอบกางเกงของเขาอย่างจงใจ
“อย่าให้ฉันต้องรังเกียจเธอไปมากกว่านี้เลย พาร์กินสัน” มัลฟอยพูด คว้ามือของหญิงสาวออกมาเขามองเธอด้วยสายตาเย็นชาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะหมุนตัวและเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างไม่ใยดี
มัลฟอยเดินออกมาจากห้องนอนด้วยอาการหงุดหงิดใจ เขารู้สึกเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่มากกว่าอะไรทั้งหมด ความจริงตอนนี้เขาควรจะไปอยู่ที่เซนต์มังโกเรียบร้อยแล้วถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ที่เขาคาดไม่ถึงเสียก่อน
หัวค่ำวันก่อนเมื่อมัลฟอยพบว่าเขากลับมาที่บ้านและไม่พบเฮอร์ไมโอนี่ แถมเขายังพบจดหมายที่แฮร์รี่ส่งมาให้เธอในกระเป๋าเสื้อคลุมของเธออีกนั้น มันทำให้เขาต้องรีบออกไปตามเธอในทันที แต่เมื่อมัลฟอยลงมาที่ห้องโถง เขาก็กลับพบว่ามีใครบางคนมารอเขาอยู่ก่อน
ซึ่งคน ๆ นั้นก็คือแพนซี่ พาร์กินสันนั่นเอง
“สวัสดีตอนเย็น เดรโก” เธอทักเขาเสียงหวาน มัลฟอยมองเธออย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ พาร์กินสัน” ชายหนุ่มถาม แพนซี่ยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
“แล้วเธอล่ะ จะรีบร้อนไปไหนหรือ” แพนซี่พูด
“นั่นมันเรื่องของฉัน” มัลฟอยตอบอย่างเย็นชา
“รีบไปหายัยเลือดสีโคลนของเธอใช่ไหม เดรโก” แพนซี่เอ่ย “แต่เสียดายนะที่เธออาจจะไม่ได้เจอยัยนั่นอีกแล้ว” เมื่อจบคำพูดของแพนซี่ มัลฟอยก็เบิกตากว้างเขาพุ่งเข้าหาหญิงสาวทันที
“บอกมาว่าเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่ไหน” มัลฟอยพูด ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่แพนซี่ที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริงอยู่
“เป็นห่วงมันมากเหรอ” แพนซี่พูด ชายหนุ่มกดไม้กายสิทธิ์ในมือลงที่ลำคอของเธอในเชิงข่มขู่
“บอกฉันมาดี ๆ พาร์กินสัน ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันทรมานเธอด้วยคาถากรีดแทง” มัลฟอยพูด แววตาสีซีดนั้นดูเย็นชากว่าครั้งไหน แต่แพนซี่กลับเอามือของเธอลูบท่อนแขนของมัลฟอยเบา ๆ ราวกับไม่รู้สถานะของตัวเอง
“เอาสิ เดรโก ร่ายคาถาใส่ฉันเลยสิ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าถ้าเธอทำอะไรฉันล่ะก็ยัยเลือดสีโคลนนั่นจะโดนหนักกว่าฉันเป็นพันเท่า” แพนซี่พูดอย่างร้ายกาจ มัลฟอยกัดฟันพยายามสงบอารมณ์
“ฉันถามเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะพาร์กินสัน เฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่ไหน” มัลฟอยพูดรอดไรฟัน สีหน้าดูโกรธจัด ในขณะที่แพนซี่ยิ้มสบาย ๆ
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นมันนั้นพอตเตอร์กับวีสลีย์ก็เข้ามาช่วยมันไปแล้ว” เธอพูด มัลฟอยหรี่ตาลงอย่างสงสัย
“พอตเตอร์กับวีสลีย์มาเกี่ยวอะไรด้วย แล้วเธอทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยคำราม แพนซี่ยิ้มน่ารังเกียจ
“ฉันจะบอกให้ก็ได้นะเดรโก ว่าฉันพยายามจะฆ่ามัน แต่ฉันทำไม่สำเร็จ” เธอพูด และเมื่อมัลฟอยได้ยินเช่นนั้นเขาก็กดไม้กายสิทธิ์ในมือลงมาที่ลำคอของแพนซี่อย่างแรงจนเธอสะดุ้ง
“จะฆ่าฉันหรือ เดรโก” แพนซี่พูดอย่างท้าทาย “ถ้าเธอฆ่าฉันล่ะก็ พวกผู้เสพความตายที่เหลือต้องไม่อยู่เฉยแน่”
“เธอคิดว่าฉันกลัวเหรอ” มัลฟอยพูดรอดไรฟัน ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมากกว่าอะไรทั้งหมดคือฆ่าผู้หญิงตรงหน้าเสีย
“ใช่ เธออาจจะไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง แต่ยัยเลือดสีโคลนนั่นล่ะ ผู้เสพความตายที่เหลือก็จะไม่ปล่อยมันไปเหมือนกัน” แพนซี่พูดอย่างเป็นต่อ
“เธอ!” มัลฟอยกัดฟัน “ต้องการอะไร”
“โอ นี่เราคงคุยกันดี ๆ แล้วใช่ไหมเดรโก ถ้าอย่างนั้นก็ลดไม้กายสิทธิ์ลงเสียสิ” แพนซี่พูด “ถ้าเธอยังห่วงยัยชั้นต่ำนั่นอยู่บ้างล่ะก็” แพนซี่ยิ้มอย่างเป็นต่อ มัลฟอยลดไม้กายสิทธิ์ในมือลงอย่างช้า ๆ
“ว่ามา” ชายหนุ่มพึมพำ “เธอต้องการอะไร”
“สิ่งที่ฉันต้องการก็คือให้เธอเลิกกับยัยนั่น และมาเข้าร่วมกับพวกผู้เสพความตายอย่างที่พ่อของเธอหวังไว้” แพนซี่พูด แววตาราวโรจน์
“ไม่มีทาง” มัลฟอยพูดเสียงเข้ม
“ก็ได้” แพนซี่พึมพำ “ถ้าอย่างนั้นเธอก็เตรียมจัดงานศพไว้ให้ภรรยาสุดที่รักของเธอด้วยละกัน”
“ขนาดเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่ไหนเธอยังไม่รู้เลย แล้วเธอจะไปฆ่าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง” มัลฟอยพูด แพนซี่ยิ้มเยือกเย็นให้เขา
“ฉันไม่รู้ แต่ผู้เสพความตายคนอื่น ๆ ก็พยายามสืบหากันอย่างเต็มที่ ไม่แน่นะว่าตอนนี้พวกเขาอาจจะอยู่ใกล้ ๆ คุณนายมัลฟอยแล้วก็ได้” แพนซี่พูดอย่างอารมณ์ดี มัลฟอยกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
“เธอ!” มัลฟอยกัดฟัน
“ว่าไงจะรับข้อเสนอฉันไหม” แพนซี่พูด
“เธอต้องการให้ฉันบอกเลิกกับเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยเอ่ย แววตาสีซีดนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ไม่ต้องก็ได้ แค่เซ็นนี่แล้วส่งไปให้เธอก็พอ” แพนซี่พูดพลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา
*************************************************
“คือเธอ……” แฮร์รี่อึกอัก แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป นกฮูกเหยี่ยวตัวหนึ่งก็บินมาที่หน้าต่าง มันใช้เท้าเคาะกระจกเบา ๆ เฮอร์ไมโอนี่จำมันได้ทันที มันคือนกฮูกของมัลฟอย
หญิงสาวรีบวิ่งไปที่หน้าต่างทันที นกฮูกเหยี่ยวส่งจดหมายซึ่งเป็นซองสีขาวขนาดใหญ่กว่าจดหมายปรกติให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รีบฉีกมันออก เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมา
และเมื่อหญิงสาวได้เห็นว่ามันคืออะไร เลือดในกายของเธอก็เหมือนกับจะแข็งตัวขึ้นเดี๋ยวนั้น เฮอร์ไมโอนี่เบิกตาโพลง มองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างไม่อยากที่จะเชื่อสายตาของตัวเอง
มันคือใบหย่า!!!
สิ่งที่หญิงสาวไม่คิดว่าจะได้รับจากชายหนุ่มที่เธอรัก
เฮอร์ไมโอนี่มองลงมายังตอนท้าย ๆ ซึ่งกระดาษถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งมีลายเซ็นหวัด ๆ ที่เฮอร์ไมโอนี่จำได้ดี และบรรทัดต่อมาจากลายเซ็นนั้นลงชื่อไว้ว่า
เดรโก มัลฟอย
หญิงสาวหน้ามืด ร่างบางแทบล้มลงไปกับพื้นจนแฮร์รี่ต้องเข้ามาประคอง
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พาร่างของหญิงสาวมานั่งที่เตียง หน้าของเฮอร์ไมโอนี่นั้นดูซีดขาวจนชายหนุ่มทั้งสองตกใจ
“มันไม่จริงใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ น้ำตาคลอเบ้า แฮร์รี่ฉวยสิ่งที่อยู่ในมือของเธอมาดู และเขากับรอนเองก็ตกใจไม่แพ้เธอ
“ไม่จริงใช่ไหม” หญิงสาวพึมพำ หยดน้ำตาไหลออกมาที่แก้มเนียนใส แฮร์รี่คว้าร่างของเธอมากอดทันที เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่เสื้อของชายหนุ่มก็ซับน้ำตาของเธอไว้จนหมดสิ้น แฮร์รี่กอดร่างสั่นเทาของเธอไว้ด้วยความสงสาร แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้
“มันไม่จริงใช่ไหม แฮร์รี่ เดรโกไม่มีทางทำกับฉันแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ แววตาสับสน
“ฉันต้องไปหาเขา แฮร์รี่ ฉันต้องไปถามเขาให้รู้เรื่อง” หญิงสาวพูดพลางผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่แฮร์รี่กับรั้งร่างของเธอไว้ก่อน
“ฉันต้องไปหาเขา แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด แฮร์รี่ส่ายหน้า
“เธอไปไหนไม่ได้ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ว่า หญิงสาวมองเขาอย่างสงสัย
“ช่างเรื่องผู้บำบัดอะไรนั่นเถอะ ฉันต้องไปหาเดรโกเดี๋ยวนี้” หญิงสาวพูด แต่แฮร์รี่กลับยึดร่างของเธอไว้ด้วยวงแขนของเขา
“มีเรื่องหนึ่งที่เธอต้องรู้ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด น้ำเสียงของเขาสั่นเครืออย่างน่าใจหาย
“มีอะไรหรือ” เธอพูด มองไปทีเพื่อนรักทั้งสอง
“ความจริงพวกเรารู้ว่าเธอเป็นอะไร เฮอร์ไมโอนี่” รอนบอก เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว
“พวกเธอรู้…..อะไร” เธอว่า “ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ”
“เธอ….” แฮร์รี่พูด “เธอท้อง เฮอร์ไมโอนี่!”
TBC
No comments:
Post a Comment