เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จะทำอย่างไรเลยต้องจำใจยอมทำให้การบ้านให้มัลฟอย เธอจึงไปที่ห้องสมุดหลังเลิกเรียนวันนั้น (วันนี้ไม่มีเรียนตอนบ่าย)
เฮอร์ไมโอนี่ตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ (ของมัลฟอย) ที่ต้องเขียนเรียงความเรื่อง พ่อมดแม่มดในยุคกลาง เป็นความยาวอย่างน้อย 150 เซน เธอใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายนั่งทำงานอย่างขมักเขม้น จนเผลอหลับไป
“เฮอร์ไมโอนี่หายไปไหนตั้งนานน่ะ” แฮร์รี่ถามขณะกำลังเดินไปห้องโถงหลังจากที่ไปเยี่ยมแฮกริดที่บ้านมา
“ไม่รู้สิ เห็นบอกแต่ว่าจะไปทำการบ้านที่ห้องสมุด” รอนตอบ
“แต่นี่ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ นายจะไม่ไปตามหน่อยเหรอ”
“เดี๋ยวก็มาเองแหละ อย่าไปขัดจังหวะการอ่านหนังสือของเขาเลย” รอนตอบอย่างเซ็ง ๆ และหิวเป็นกำลัง
ตอนทานอาหารเย็น มัลฟอยมองมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ แต่ก็แปลกใจที่เห็นแต่แฮร์รี่กับรอนเท่านั้น “แล้วยัยเกรนเจอร์ล่ะ” มัลฟอยพึมพำ
“นายว่าอะไรนะ” แครบถาม
“แกะน่ะ ฉันว่าแกะอบล่ะ” มัลฟอยบอกปัด ๆ
“นี่งัย” แครบยกหม้อแกะอบมาวางตรงหน้ามัลฟอยแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่เสียแล้ว
มัลฟอยตรงไปที่ห้องสมุดที่ไม่มีคน (ทุกคนไปกินข้าวกันหมดแล้ว) ยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งหลับอยู่ “เพื่อนเธอหรือเปล่าน่ะ” มาดามพินซ์ถาม
“เอ่อ ครับ” มัลฟอยตอบ
“งั้นก็ช่วยปลุกเขาทีสิ ฉันเห็นเค้านั่งทำงานมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว ยังไม่ได้กินข้าวเลย แล้วห้องสมุดก็จะปิดแล้วด้วย”
“เฮ้ เกรนเจอร์” มัลฟอยก้มดูเฮอร์ไมโอนี่ และก็เห็นเรียงความวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ที่เสร็จเรียบร้อย
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย เกรนเจอร์” มัลฟอยมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างกับตอนที่เธอตื่นโดยสิ้นเชิง
“นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่งัวเงีย
“ค่ำแล้ว” มัลฟอยตอบ
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ยันตัวขึ้นจากโต๊ะ และเมื่อเธอเห็นมัลฟอยอาการงัวเงียของเธอก็หายไปทันที
“นายมาที่นี่ทำไม” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงดัง ขณะที่มัลฟอยนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เธอ
“ฉันก็มาดูน่ะซิว่าเธออู้งานหรือเปล่า” มัลฟอยตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และเมื่อเขามองไปที่โต๊ะ “แต่ดูท่าทางจะไม่ได้อู้”
“ฉันทำให้นายเสร็จแล้ว ไหนล่ะบันทึก”
“เธอคิดว่าฉันจะยอมคืนมันให้เธอเพียงแค่เธอทำการบ้านให้ฉันเหรอ” มัลฟอยถามกวน ๆ
“งั้นนายต้องการอะไรอีกล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างรำคาญ
“ห้องสมุดจะปิดแล้วนะ” มาดามพินซ์ตะโกน เฮอร์ไมโอนี่เลยเก็บข้าวของแล้วเดินออกไปที่ระเบียงพร้อมกับมัลฟอย
“นี่เรียงความของนาย” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมันให้มัลฟอย
“แล้วของเธอล่ะ” มัลฟอยถาม
“ของฉันเดี๋ยวค่อยทำคืนนี้ก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
มัลฟอยหยิบมันมาดูและก็รู้ว่าเธอไม่ได้ทำมันอย่างลวก ๆ เลย แต่เธอทำมันอย่างตั้งใจราวกับว่ามันเป็นงานของเธอเอง
“ความจริงเธอจะลอกไปส่งก็ได้นี่” มัลฟอยถาม
“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก เพราะว่า”
“เพราะว่าเธอกลัวว่าอาจารย์จะรู้แล้วหักคะแนนฉัน” มัลฟอยพูดเข้าข้างตัวเอง
“ไม่ใช่ซะหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่เถียงเสียงดัง “เพราะว่าถ้าอาจารย์จับได้ว่าเรียงความของเราเหมือนกัน ฉันจะโดนหักคะแนนไปด้วยต่างหาก”
“ปกป้องผลประโยชน์ตัวเองจังนะ เกรนเจอร์”
“แน่นอน ฮึแล้วทีนี้นายจะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงขุ่น
“นายต้องการอะไรกันแน่”
“ที่ฉันต้องการน่ะเหรอ” มัลฟอยตอบเสียงเจ้าเล่ห์ และมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาน่ากลัว
“นายจะทำอะไรน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงหวาด ๆ เธอถอยหลังไปจนติดกำแพง
มัลฟอยเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ จนตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างเธอไม่ถึงคืบ สองแขนของเขาเท้าไว้ที่กำแพงราวกับจะกักขังเธอไว้
“สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ” เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แต่มือนึงของเธอก็กำไม้กายสิทธิ์ในกระเป๋าไว้แน่น
“เธอไงล่ะ เกรนเจอร์” มัลฟอยตอบ
TBC
No comments:
Post a Comment