เพราะเอาแต่เหม่อหรือว่าเพราะสติหลุดไปแล้วก็ไม่รู้ มันทำให้มัลฟอยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย ( แม้แต่แครบกับกอยล์ก็เถอะ ) เขาแทบลืมไปเลยว่าต้องไปกินข้าวและเมื่อดูนาฬิกาเวลาก็ผ่านเลยไปมากแล้ว เขาจึงเดินลงไปกินเข้าช้ากว่าคนอื่น ๆ ( ส่วนแครบและกอยล์หายหัวไปตอนที่มัลฟอยเหม่ออยู่นั่นแหละ เพื่อไปปฏิบัติแผนการพวกของเขา )
ส่วนทางเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็วิ่งหามัลฟอยจนเกือบจะรอบปราสาทอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา เธอกระหืดกระหอบ ( อย่าลืมนะว่าฮอกวอตส์น่ะไม่เล็กเลย )
“หรือว่าหมอนั่นจะไปหลบที่ห้องนั่งเล่นรวม” เฮอร์ไมโอนี่คิดถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็จนปัญญาเพราะไม่รู้
รหัสผ่านของบ้านสลิธีริน แต่ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็ต้องไปเรียน
“ถึงยังไงฉันก็ต้องหาให้เจอ” เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปหาอีกรอบ แต่เธอหารู้ไม่ว่าตอนนั้นมัลฟอยก็เดินลงบันไดมาพอดี
“โอ๊ย!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ชนกลับมัลฟอยเข้าอย่างแรง เป็นผลให้เธอตกบันไดลงไปราว 4 - 5 ขั้น ส่วนมัลฟอยนั้นไม่เป็นไรมากเพราะเกาะราวบันไดไว้ได้ทัน
“เกรนเจอร์ เธอเป็นอะไรรึเปล่า” มัลฟอยพูดรีบลงไปดูเธอ ( ดูเหมือนสติจะกลับคืนมาแล้ว )
“นาย! ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย” เฮอร์ไมโอนี่แหวใส่ มัลฟอยทำหน้างง
“ไปกินรังแตนมาหรือไงวะ”เขาคิด
“ฉันเองก็ไม่อยากยุ่งกับเธอหรอกนะเกรนเจอร์” มัลฟอยตอบอย่างไว้ที
“ถ้าเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน งั้นฉันไปนะ” มัลฟอยพูดทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยว นายชนฉันแล้วจะหนีไปเฉย ๆ งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่แว้ดขึ้นมา
“ตกลงจะให้ช่วยหรือไม่ให้ช่วยกันแน่” มัลฟอยนั่งลงข้าง ๆ เธอเขายิ้มอย่างรู้ทัน
“ช่วยก็ได้ ช่วยพยุงฉันไปห้องพยาบาลที” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอรู้สึกเหมือนขาเธอจะแพลงงั้นแหละ
“ก็ได้” มัลฟอยรวบตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาแล้วอุ้มเธอไว้พร้อมกับเดินไปห้องพยาบาล
“นี่นาย ปล่อยชั้นนะ ชั้นบอกว่าพยุงไม่ใช่อุ้ม” เฮอร์ไมโอนี่ดิ้น
“ขืนดิ้นอีกทีฉันจะโยนเธอลงจากระเบียงซะเลย พูดมากนัก” มัลฟอยพูดอย่างมีน้ำโห มองเธอด้วยสายตาน่ากลัวและตอนนี้นางเอกของเราก็ยอมเงียบแต่โดยดี
“ทีไอ้เจ้าพอตเตอร์ล่ะ เธอยังยอมให้มันอุ้มได้หน้าตาเฉยเลย” มัลฟอยคิดอย่างเคียดแค้น
เมื่อถึงห้องพยาบาลมัลฟอยวางเธอลงบนเตียงและไปตามาดามพรอมฟรีย์ให้แต่เธอไม่อยู่ ( ช่วยไม่ได้เวลากินข้าวเช้านิ ) มัลฟอยจึงเดินกลับมาที่เตียงพร้อมขวดยาที่หยิบมาจากชั้น “คงใช่อันนี้แหละ” เขาคิด
“มาดามพรอมฟรีย์ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามมองเขาหวาด ๆ สายตาของมัลฟอยเมื่อกี๊ดูน่ากลัวมาก
“ไม่อยู่ คงไปกินข้าวที่ห้องโถงมั้ง” มัลฟอยตอบขณะง่วนอยู่กับการเปิดขวดยา
“ความจริงนายไม่เห็นต้องอุ้มชั้นมาเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เฮอะ คงมีแต่เจ้าพอตเตอร์สินะที่อุ้มเธอได้น่ะ” มัลฟอยพูดไม่มองหน้าเธอ
“งั้นก็เป็นนายจริง ๆ น่ะสิ นายทำอย่างนี้ทำไม” เฮอร์ไมโอนี่แว้ดใส่เขาอีกครั้งจนมัลฟอยสะดุ้ง
“ฉันทำอะไร” มัลฟอยถามทำหน้างง ๆ
“ไม่ต้องมาทำไก๋หรอก ฉันรู้นะว่านายเป็นตัวการของรูปนั่น นายทำไปทำไม” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่หยุดพูด
“รูปอะไร ฉันทำอะไร” มัลฟอยยังไม่เข้าใจว่าเฮอร์ไมโอนี่พูดถึงเรื่องอะไรกันแน่
“ก็รูปที่ติดอยู่ทั่วโรงเรียนไง รูปที่แฮร์รี่อุ้มฉันไว้น่ะ นายต้องการแกล้งฉันใช่มั้ย เพราะนายคืนบันทึกให้ฉันแล้วเลยเอารูปมาติดประกาศแทนใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ใส่เป็นชุด แต่ตอนนี้มัลฟอยเข้าใจแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร รูปที่แครบกับกอยล์เอามาให้เขาดูนั่นเอง
“เกรนเจอร์ ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น” มัลฟอยพูด
“ฉันไม่เชื่อนายหรอก ไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเถียงไม่เลิก
“เธอจะฟังฉันซักนิดได้ไหมเกรนเจอร์!” มัลฟอยขึ้นเสียง เฮอร์ไมโอนี่ตกใจกับท่าทางที่ดูน่ากลัวของเขา
“มัลฟอยฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ตะกุกตะกัก ความจริงมัลฟอยอาจจะไม่ใช่คนทำก็ได้ การเหมาว่าเขาเป็นตัวการเรื่องรูปดูเหมือนเป็นการไม่เชื่อใจเขาเลย “แต่เอ แล้วทำไมฉันต้องเชื่อใจหมอนี่ด้วยล่ะ” เธอคิด
“ฟังนะเกรนเจอร์ ฉันไม่ได้เป็นคนทำ เรื่องรูปอะไรนั่นน่ะ เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจนะ” มัลฟอยพูดน้ำเสียงเศร้า ๆ
“ฉัน ฉันเชื่อนายมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบออกมาในที่สุด
“งั้นก็ดี ยื่นขามานี่เร็ว” มัลฟอยพูดพลางหยิบยามาทาให้เธอ
“เอ่อ มัลฟอยฉันทำเองได้” เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่เขาไม่ตอบเธอ
“เฟอร์รูล่า” มัลฟอยเสกผ้าพันแผลมาพันที่ขาของเธอ “เสร็จแล้วล่ะ” เขาพูดยังคงก้มหน้าอยู่
“ความจริงนายไม่เห็นต้องทำให้ฉันขนาดนี้เลย” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง
“ฉันก็คงทำได้ไม่ดีเท่าพอตเตอร์หรอก เจ้านั่นมันอุตส่าห์อยู่เฝ้าเธอทั้งคืนนี่” มัลฟอยหลุดปากเรื่องที่เขาเห็นเมื่อเช้าออกมา
“นายรู้ได้ยังไงว่าแฮร์รี่อยู่เฝ้าฉันทั้งคืน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ฉันรู้ได้ยังไงมันก็เรื่องของฉันนี่” มัลฟอยตอบปัด ๆ เขากำลังจะเดินหนีไปแต่เฮอร์ไมโอนี่ดึงเสื้อคลุมของเขาไว้
“หรือว่านายเห็น” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแผ่วเบา มัลฟอยเห็นเธอกับแฮร์รี่จูบกันเหรอเนี่ย
“หึ กลัวว่าฉันจะเอาไปโพทานางั้นเหรอเกรนเจอร์ ไม่ต้องกลัวหรอก เชิญเธอกับไอ้เจ้าพอตเตอร์นั่นรักกันไปตามสบายเถอะ” เขาพูดหันหลังให้เธอ
“นายไม่เข้าใจมัลฟอย คือชั้นจูบกับแฮร์รี่จริงแต่ฉันไม่ได้ตั้ง…”เฮอร์ไมโอนี่พยายามอธิบาย
“งั้นเธอก็ยอมรับน่ะสิ ว่าเธอจูบกับมันจริง ๆ ” มัลฟอยหันมามองเธอ แววตาสีซีดคู่นั้นดูน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น
“เธอคงรักมันมากซีนะ ถึงยอมให้มันทำอย่างนั้นโดนไม่ว่าอะไร ทีกับฉันล่ะ” มัลฟอยคำราม
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะมัลฟอย นายกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ฉันกับแฮร์รี่น่ะ” มัลฟอยพยายามจะให้เขาเข้าใจแต่มัลฟอยดูเหมือนจะไม่ยอมฟังอะไรเลย
“เธอกับมันทำไม เธอกับมันจะเป็นอะไรฮะ เพื่อนอย่างงั้นเหรอเกรนเจอร์” มัลฟอยตะโกนดังกว่าเก่า
“แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วยล่ะ ฉันกับแฮร์รี่จะรักกันมันเกี่ยวอะไรกับนายงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ประชด คำ ๆ นี้จี้ใจดำมัลฟอยอย่างแรง
“อ๋องั้นเหรอ งั้นก็เชิญพวกเธอรักกันไปเลยนะเกรนเจอร์ รักกันจนตายกันไปข้างนึงเลย” มัลฟอยเน้นย้ำทุกคำพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น
เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ที่นั่นเนิ่นนาน เธอไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด ราวกับว่าหัวใจของเธอเจ็บช้ำเกินกว่าที่มันจะรับไหว เกินกว่าที่จะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยซ้ำ
TBC
No comments:
Post a Comment