เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมาก็พบเพดานสีขาว เธอมองไปรอบ ๆ ห้องสีขาว เตียงสีขาว หรือว่าห้องพยาบาล และแล้วเธอก็พบร่าง ๆ หนึ่ง นั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่ศรีษะฟุบอยู่บนเตียง มือของเขาจับมือเธอไว้
“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เรียก
“อ้าวเธอตื่นแล้วเหรอ” แฮร์รี่สะลึมสะลือ “เป็นไงบ้างล่ะ”
“แฮร์รี่ฉัน….” เฮอร์ไมโอนี่ตั้งท่าจะถาม “เธอไม่สบายน่ะ” เขาตอบ “ฉันกับคนอื่น ๆ ก็เลยพามาห้องพยาบาล”
“เธอพาฉันมางั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่สงสัย “เธอหมายความว่า”
“ใช่ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเป็นคนอุ้มเธอมาเอง” แฮร์รี่ตอบโดยไม่มองหน้าเธอ
“คือฉันไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นเธอไม่สบายมากเลย ฉันขอ…”
“ช่างมันเถอะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขา “ขอบใจนะที่ช่วยฉัน”
“เอ่อ ฉันว่าฉันไปบอกมาดามพรอมฟรีย์ดีกว่าว่าเธอฟื้นแล้ว” แฮร์รี่พูดตะกุกตะกักแล้วก็เดินไปที่โต๊ะมาดามพรอมฟรีย์แต่เธอไม่อยู่ เขาพบเพียงขวดยากับกระดาษโน๊ตบนโต๊ะ
ฉันต้องไปธุระก่อน ถ้ามิสเกรนเจอร์ตื่นแล้วให้กินยานี่
มาดามพรอมฟรีย์
แฮร์รี่กลับมาที่โต๊ะพร้อมขวดยา “เธอกินนี่ก่อนเถอะ”
“แฮร์รี่ ๆ ” เสียงของรอนดังมาแต่ไกล แต่คราวนี้โชคดีที่มาดามพรอมฟรีย์ไม่อยู่เขาเลยไม่โดนดุ
“อ้าวเฮอร์ไมโอนี่เธอฟื้นแล้วเหรอ” รอนพูดเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่บนเตียง
“เพิ่งตื่นเมื่อกี๊เอง” เธอตอบและกินยาเข้าไป
“แหยะ” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหยเก พยายามจะกลืนยาลงคออย่างยากเย็น
“มีอะไรเหรอรอน” แฮร์รี่ถาม
“เอ้อ แฮร์รี่นายลืมไปแล้วเหรอว่าแองเจลิน่านัดนายไปคุยเรื่องควิดดิชน่ะ” รอนพูดอย่างตื่นตระหนก
“เออ ใช่ ทำไมฉันลืมได้นะ” แฮร์รี่พูดพลางดูนาฬิกามันบอกเวลา 10.45 เขานัด
แองเจลิน่าไว้ 10 โมง
“เร็วเถอะ ฉันว่าตอนนี้เธอคงโกรธจนฆ่านายได้แน่ ๆ ”
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ถ้าคุยกับแองเจลิน่าเสร็จแล้วจะมาหานะ” แฮร์รี่พูด
“เร็วเข้า”รอนก็กึ่งลากกึ่งกระชากเขาให้รีบไปอย่างเร็วที่สุด
“อืม ไปเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองรอนกับแฮร์รี่ออกจากห้องพยาบาลไป หลังจากแฮร์รี่และรอนออกไปเฮอร์ไมโอนี่ก็นั่งเหม่อ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดเรื่องเมื่อคืน เรื่องที่มัลฟอยจูบเธอ เรื่องที่เขาโอบกอดเธอไว้จนเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากเขา เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเหม่ออยู่อย่างนานเท่าไหร่
“เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันไม่สบาย” เฮอร์ไมโอนี่คิด ไม่ได้เธอคิดอย่างนั้นไม่ได้นะ
“ลืม ๆ มันไปซะทีสิ เฮอร์ไมโอนี่” เธอพูดกับตัวเองและล้มตัวลงนอน
เธอต้องลืมเรื่องของมัลฟอยให้หมด เธอสัญญากับตัวเองแล้วนี่
ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าเดินตรงมาที่เตียงที่เธอนอนอยู่ ( เฮอร์ไมโอนี่นอนหันหลังอยู่ )
“มาแล้วเหรอแฮร์รี่ ฉันนึกว่าเธอจะไปนานกว่านี้…” เฮอร์ไมโอนี่หันไปแต่เธอก็พบว่านั่นไม่ใช่แฮร์รี่
“ฉันไม่ใช่เจ้าชายของเธอหรอกเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดน้ำเสียงเรียบ ๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่แววตาสีซีดของเขากลับมีแฝงความเศร้าอยู่
“นายมานี่ได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม เธอก้มหน้าลงไม่ยอมมองตาเขา
“ฉันก็มาเยี่…ไม่ใช่ มาดูว่าเธอตายหรือยัง” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“งั้นนายก็คงผิดหวังล่ะสิ ที่ฉันยังอยู่” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูด ไม่มองหน้าเขา
“ใช่ ฉันอุตส่าห์หวังไว้ว่าโรงเรียนจะมีเลือดสีโคลนลดลงไปซักคนนึง” มัลฟอยตั้งใจเน้นย้ำคำว่า ‘เลือดสีโคลน’ ให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน
เฮอร์ไมโอนี่เกือบพูดคำว่า ‘นายไม่รักษาสัญญา’ ออกไป แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร
“นายก็ได้คำตอบแล้วนี่ จะมายืนให้รกหูรกตาฉันทำไม” เฮอร์ไมโอนี่เค้นคำพูดออกมาจากริมฝีปากอย่างยากเย็น
“ออกไปซะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” เธอหันหลังให้มัลฟอย เพื่อซ่อนน้ำตาที่ล้นเอ่อมาไม่ให้เขาเห็น
“ฉันก็ไม่อยากอยู่นี่นานนักหรอกนะ เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดประชด
“เชิญเธอนอนรอเจ้าพอตเตอร์ของเธอไปเถอะ ยัยเลือดสีโคลน !!!” เขาตะโกนดังลั่น ( โชคดีที่มาดามพรอมฟรีย์ยังไม่กลับ )
“ออกไปซะ!!!” เธอหันหลังให้มัลฟอยตะโกนเสียงดังพอ ๆ มัลฟอย และเธอก็ได้ยินเสียงประตูปิดปังเป็นคำตอบ
เมื่อมัลฟอยเดินออกไป เขาเอาหลังพิงประตู ( ที่ปิดอยู่ ) ใบหน้าขาวซีดของเขาแสดงความเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทำไมเวลาเขาพูดอย่างนั้นกับเฮอร์ไมโอหัวใจของเขาต้องเจ็บปวดเสียเอง
“ทำยังไงฉันถึงจะลืมเรื่องเธอได้ซะทีล่ะ เกรนเจอร์” เขาพูดเสียงสั่นเครือราวกับว่าเขาสับสนเต็มที
TBC
No comments:
Post a Comment