“หา” ไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะขันขืนมัลฟอยก็ใช้มือเชยคางเธอขึ้นมาแล้วจูบเธออย่างหนักหน่วง
เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นรน แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรง มัลฟอยยังคงจูบเธอต่อไป ๆ ดวงตาของเธอรื้นน้ำตา “นี่มันจูบแรกของฉันนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนในใจ และเมื่อมัลฟอยหยุดจูบเธอ “เพี๊ยะ” เฮอร์ไมโอนี่ตบมัลฟอยแรงที่สุดเท่าที่เธอมีกำลังเหลืออยู่ แต่มัลฟอยกลับไม่มีทีท่าว่าจะโต้ตอบเธอ เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยด้วยสายตารังเกียจที่สุด “ฉันเกลียดนาย ๆ ” แล้วเธอก็วิ่งจากไป ( อีกแล้ว ) โดยทิ้งให้มัลฟอยอยู่กับความรู้สึกผิดที่เขาทำมันลงไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งกลับหอนอนเร็วที่สุด เธอไม่สนใจทักเฟร็ดกับจอร์ด ปาราวตี หรือแม้แต่ แฮร์รี่ กับ รอน
“ไปไหนมาหนะ เฮอร์…..” แฮร์รี่ถามแต่เธอไม่ตอบวิ่งขึ้นหอนอนไป
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เรียก และทำสีหน้างุนงงพอ ๆ กับรอน
“แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ล่ะ” ปาราวตีเพิ่งเดินเข้ามา
“ขึ้นหอนอนไปแล้วไม่รู้เป็นอะไร” แฮร์รี่ตอบยังไม่หายงง
“เดี๋ยวฉันขึ้นไปดูให้” ปาราวตีพูดพลางเดินขึ้นหอนอนไป
“ฉันเกลียดนาย ๆ ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยโฮพลางทุบหมอนอย่างเคียดแค้น (มัลฟอยเค้าไม่เจ็บหรอก) ซักพักเธอก็หมดแรงและนอนร้องไห้บนเตียง
“เฮอร์ไมโอนี่ หลับเหรอ” ปาราวตีเรียก
“แฮร์รี่เค้าวานฉันขึ้นมาดูน่ะ โอเคมั้ย”
“เอ่อ ฉันจะนอนแล้วฝากบอกแฮร์รี่ด้วยนะ ราตรีสวัสดิ์นะปาราวตี” เฮอร์ไมโอนี่ตอบปัด ๆ
“อืม ราตรีสวัสดิ์”
ที่ห้องนั่งเล่นรวมสลิธีริน มัลฟอยนั่งเหม่ออยู่นานจนแครบกับกอยล์สงสัย
“มัลฟอยนายเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วตอนเย็นไปไหนมา” กอยล์ถาม
“มันไม่ใช่เรื่องของแกอย่าส.ใส่เกือก” มัลฟอยตวาดและเดินขึ้นหอนอนไปอย่างอารมณ์เสีย
“ป่านนี้ยัยเกรนเจอร์จะเป็นไงบ้างนะ” มัลฟอยคิด พลางลูบปากตัวเอง และเมื่อนึกถึงแววตาที่เฮอร์ไมโอนี่มองเขานั้นเขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที
“เชอะ ก็แค่เลือดสีโคลนคนเดียว” มัลฟอยพึมพำพลางล้มตัวลงนอน
TBC
No comments:
Post a Comment