เฮอร์ไมโอนี่รีบตรงกลับหอนอนทันที เธอไม่ต้องการไปที่ไหนอีกแล้ว ที่เธอต้องการมากที่สุดตอนนี้คือที่เงียบ ๆ สักที่เพื่อเธอจะได้อยู่คนเดียว และเมื่อลอดผ่านช่องรูปภาพเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่เห็นแฮร์รี่และรอนกำลังเล่นหมากรุกพ่อมดกันอยู่ ถ้าเป็นปรกติเฮอร์ไมโอนี่ต้องดุพวกเขาทั้งสองไปแล้วว่าไม่รู้จักใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ โดนเฉพาะช่วงใกล้สอบอย่างนี้ แต่วันนี้ไม่เหมือนวันอื่น เฮอร์ไมโอนี่แข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมอย่างเงียบเชียบจนคนอื่น ๆ แทบไม่เห็นว่าเธอเข้ามาด้วยซ้ำ ( แต่นั่นก็เป็นความต้องการของเธออยู่แล้ว ) และขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินขึ้นบันไดมุ่งตรงไปยังหอนอน
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอไปไหนมาน่ะ ฉันไม่เห็นเธอไปกินข้าว” เสียงรอนเรียกเธอแต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเขา
“เฮอร์ไมโอนี่ เฮ้..” รอนตะโกนด้วยเสียงดังกว่าเดิมแต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังคงไม่หันมามองเขา รอนมองร่างของเฮอร์ไมโอนี่เดินหายขึ้นไปบนหอนอนไปอย่างงง ๆ ส่วนแฮร์รี่นั้นเหมือนจะรู้ดีว่าเธอเป็นอะไร เขามองรอนด้วยสายตาที่มีความหมายว่า ‘ ปล่อยเธอไปเหอะรอน ’ ก่อนที่จะสะกิดเขา
“ตานายแล้วรอน” แฮร์รี่พูดแต่ตาของเขาก็อดมองไปทางหอนอนหญิงอย่างเป็นห่วงไม่ได้
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่มาถึงหอนอน ( ที่ไม่มีคนอยู่ ) เธอก็ทิ้งตัวลงบนเตียง นึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี๊
ฉันไม่ได้รักยัยนี่
ไม่เลยซักนิด
เสียงของมัลฟอยดังคงดังอยู่ในโสตประสาทของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เอามือปิดหู น้ำตาเริ่มหยดมาจากดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่ได้ปาดมันออกแต่อย่างใด แต่เธอกลับปล่อยให้มันไหลออกมาโดยมีหมอนไว้ซับมัน ทำไมนะ ฉันต้องร้องไห้เพราะเขาอยู่เรื่อย ทำไมนะเขาต้องทำฉันเสียใจอยู่ตลอด และ ทำไม ฉันยังคงรักเขาอยู่อย่างนี้นะ คำถามเหล่านี้วิ่งวนอยู่ในใจของเฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่เธอจะร้องไห้จนหลับไป
เฮอร์ไมโอนี่นอนหลับไปได้พักใหญ่และเธอก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของใครคนหนึ่ง
“เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่” เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบว่าเจ้าของเสียงนี้นก็คือปาราวตี นั่นเอง เธอกำลังนั่งอยู่บนเตียงของเฮอร์ไมโอนี่
“แฮร์รี่กับรอนวานให้ฉันขึ้นมาดูเธอน่ะ” ปาราวตีพูด “เธอโอเคมั้ย”
“อืม” เฮอร์ไมโอนี่งัยเงียพลางลุกขึ้นจากที่นอน “นี่มันกี่โมงแล้ว”
“ จะ 6 โมง แล้ว พวกแฮร์รี่ให้ฉันมาตามเธอลงไปกินข้าวเย็น” ปาราวตีตอบเธอ
“ 6 โมงเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างตกใจ รีบคว้านาฬิกาที่ตั้งอยู่บนลิ้นชักข้างเตียงมาดู “ล้อเล่นน่า” แต่มันเป็นจริงตามที่ปาราวตีพูด นาฬิกาบอกเวลา 5 โมงกับอีก 50 นาที ซึ่งตอนนี้ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
“เธอรีบลงไปเถอะเฮอร์ไมโอนี่ พวกแฮร์รี่รออยู่ข้างล่างน่ะ” ปาราวตีพูดขึ้นก่อนเดินออกจากห้องนอนไป ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ที่มีท่าทางงง ๆ ไว้เบื้องหลัง นี่เธอนอนได้นานขนาดนี้เชียวเหรอ ( ตั้งแต่ก่อนเที่ยงจนถึง 6 โมงเย็น ) เฮอร์ไมโอนี่คิด และเธอก็รีบลงจากหอนอนไปสมทบกับรอนและแฮร์รี่ที่รออยู่ข้างล่าง
“เธอจะนอนถึงพรุ่งนี้เลยเหรอเฮอร์ไมโอนี่” รอนร้อง “ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”
“เรากะจะปลุกเธอเหมือนกันตอนเที่ยงน่ะ แต่ปาราวตีบอกว่าเธอไม่ยอมตื่น ก็เลยปล่อยให้นอนไปก่อน” แฮร์รี่พูด ส่วนรอนนั้นเดินนำพวกเขาไปแล้ว ( เพราะฤทธิ์ของความหิว )
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์ไปนั้น เธอสังเกตเห็นความผิดปรกติได้อย่างหนึ่งก็คือ ตลอดทางจากห้องนั่งเล่นรวมไปยังห้องโถงนั้นสายตาแทบทุกสายตาจะจ้องมองมาที่เธอเป็นพิเศษ ถ้าจะใช้คำว่า ‘ จับจ้อง ’ ก็คงไม่ผิดอะไรเลยแถมยังมีการซุบซิบต่อด้วย ซึ่งเหตุการณ์ในตอนนี้แทบไม่ต่างกับตอนที่มีมือดีเอาประกาศที่มีคำว่า ‘ แฮร์รี่ พอตเตอร์หลงรักเลือดสีโคลนไปติด ’ เลย ( อยู่ในภาคแรก )
“มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามแฮร์รี่และรอนอย่างสงสัย ขณะที่พวกเขาเพิ่งมาถึงโต๊ะอาหาร “ฉันเห็นมีแต่คนมองมาทางพวกเรา” แฮร์รี่และรอนสบตากับแวบนึงราวกับต้องการจะปรึกษากันในใจว่าสมควรจะบอกเฮอร์ไมโอนี่ให้รู้เรื่องดีไหม แต่ก่อนที่แฮร์รี่กับรอนจะได้พูดอะไรออกไปศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เอาช้อนเคาะแก้วไวน์เป็นเสียงดัง ‘ แก็ง แก็ง แก็ง ’
“เอาล่ะฟังทางนี้ อาจารย์ใหญ่มีอะไรจะพูดกับพวกเธอ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดขึ้น พร้อม ๆ กับที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืน ( รอนรีบคว้าขนมปังครัมเบ็ตใส่ปากไว้ได้ทันท่วงที )
“หลังจากที่โรงเรียนของเราได้ต้อนรับนักเรียนจากเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงค์เพื่อมาทำการสอบที่จะมีขึ้นในไม่ช้านี้” ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้น และทั้งห้องโถงก็เงียบกริบ “ฉันอยากจะแจ้งพวกเธอด้วยว่าทางเรากำลังจะจัดงานเลี้ยงขึ้นเพื่อต้อนรับนักเรียนจากเดิร์มแสรตงค์และโบซ์บาตงค์”
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินรอนพึมพำเบา ๆ “โอ้ ไอ่อ๊ะ” ( โอ้ ไม่นะ ) และดัมเบิลดอร์ก็พูดต่อ
“งานจะจัดขึ้นในวันที่ 14 เดือนนี้” สิ้นเสียงของดัมเบิลดอร์ก็มีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นทั่งห้องโถง นักเรียนหญิงหลายคนมีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ ก็แน่นอนล่ะเพราะว่า ‘ วันที่ 14 เดือนนี้ ’ ที่ดัมเบิลดอร์พูดถึงน่ะหมายถึงวันวาเลนท์ไทน์น่ะสิ
“เอาล่ะ ทุกคนเงียบ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอ่ยเสียงดุ และทั้งห้องโถงก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง
“อย่างที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ได้กล่าวไปนะ ทางโรงเรียนจะจัดงานเลี้ยงเต้นรำขึ้นในวันที่ 14 เพื่อต้อนรับนักเรียนจากเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตง” เธอพูดเสียงเรียบ “งานจะจัดในตอนกลางคืน เวลา 1 ทุ่มตรงที่ห้องโถง และจะมีการเปิดงานโดยอาจารย์ใหญ่ เวลา 1 ทุ่มครึ่ง แล้วก็พรีเฟ็คทุกชั้นปีอยู่ที่นี่ก่อนหลังอาหารนะ ฉันจำเป็นต้องปรึกษาพวกเธอเรื่องผู้ที่จะมาเต้นเปิดฟลอร์” เมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดจบเธอก็นั่งลงตรงที่ของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินรอนร้องขึ้นอีกครั้ง “ไอ่อ๊ะ อั๋นไอ่อากเอ่นเอิดออ” (ไม่นะ ฉันไม่อยากเต้นเปิดฟลอร์)
“เอาล่ะ พวกเธอลงมือทานได้แล้ว” ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวก่อนที่จะนั่งลง เมื่อสิ้นเสียงของเขาทั้งห้องโถงก็เต็มไปด้วยเสียงมีดกับช้อนกระทบกัน
“อั๋นไอ่ออากอะเอื่อเอย” รอนบ่นอู้อี้ขณะที่กำลังเคี้ยวขาแกะอยู่ “อานเอี้ยงเอ้นอำอี่เอ่าอั้นอีกแอ้ว”
“เธอจะกินให้หมดแล้วค่อยพูดก็ได้นี่รอน” เฮอร์ไมโอนี่หันมาดุเขาพร้อมส่งสายตาขุ่นเขียวมาให้
“แล้วอย่างนี้ฉันจะฟังเธอรู้เรื่องไหม!” เฮอร์ไมโอนี่ดุเขา ส่วนรอนนั้นก็ยังไม่หยุดกิน
“ฉันพูดว่า ‘ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย งานเลี้ยงเต้นรำงี่เง่านั่นอีกแล้ว ‘ ” รอนบอก
“มันไม่เห็นจะงี่เง่าตรงไหนเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไม่งี่เง่า ใช่สิ ก็เธอได้ไปงานกับเจ้าครัมคนดังนั่นนี่” รอนพูดประชดเธอ
“มันไม่เกี่ยวกับวิคเตอร์นะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ดุเขา ไม่พอใจที่รอนพูดอย่างนี้ต่อหน้าไรอัน ส่วนรอนนั้นได้แต่เบ้ปาก เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดถึง ’ วิคเตอร์ ครัม ‘
“แล้วคราวนี้คุณจะไปงานกับใครล่ะครับเฮอร์ไมโอนี่” ไรอันถามเธอส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็อึ้งไปเล็กน้อย
“ไม่รู้สิ ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างเหม่อลอย พลางคิดถึงเรื่องมัลฟอย แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาไปที่โต๊ะสลิธีริน ตรงที่ ๆ มัลฟอยนั่งอยู่โดยมีซิลเวียขนาบข้าง ( ส่วนแพนซี่นั้นย้ายไปนั่งใกล้แครบแทน ) เฮอร์ไมโอนี่แอบมองเขาได้ไม่นานนักมัลฟอยก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเฮอร์ไมโอนี่ สายตาของทั้งสองคงสบกันได้นานกว่านี้เป็นแน่ถ้าเฮอร์ไมโอนี่ไม่หลบตามัลฟอยไปซะก่อน
“แล้วพวกเธอจะไปงานเต้นรำกับใครล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามพวกเพื่อน ๆ ของเธอ รอนนั้นกำลังยัดขนมปังใส่ปากอยู่จึงตอบเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ แต่รอนนั้นทำหน้าประมาณว่า ‘ อย่างกะฉันอยากไปงานนั่นตายเลย ’ ส่วนแฮร์รี่กับไรอันนั้นก็ยังนิ่งเงียบ
เฮอร์ไมโอนี่ทานอาหารไปได้ไม่นานเธอก็รู้สึกขึ้นอีกแล้ว มันเป็นความรู้สึกเดียวกับที่เธอรู้สึกตลอดทางเดินจากห้องนั่งเล่นรวมจนเข้ามาในห้องโถงนี้ เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอตกเป็นเป้าสายตา
เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองที่กลุ่มนักเรียนหญิงเรเวนคลอที่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะข้าง ๆ และทันทีที่พวกเธอเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่มองกลับมา พวกเธอก็ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เสียก่อน ‘ นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่ ’ เฮอร์ไมโอนี่คิด
หลังจากต้องอดทนกับการตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นอยู่พักใหญ่นั้น เฮอร์ไมโอนี่ก็คิดว่าความอดทนของเธอได้หมดลงไปแล้ว เธอทนนั่งนิ่งเฉยให้คนอื่นมองเธอราวกับเป็นตัวประหลาดไม่ได้อีกแล้ว
“ฉันว่ามันมีอะไรแปลกไปนะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นระหว่างกินข้าว ส่วนเพื่อน ๆ ของเธอนั้นถึงกับอึ้ง มีดและส้อมของแฮร์รี่นั้นค้างอยู่ในมือของเขา ส่วนรอนนั้นก็หยุดเคี้ยวซะดื้อ ๆ ทั้งสองหันมามองหน้ากัน
“ฉันว่ามีคนมองมาทางเราแปลก ๆ ตั้งนานแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “พวกเธอรู้ไหมว่าทำไม”
แฮร์รี่และรอนสบตากันเนิ่นนานราวกับต้องการพูดกันทางกระแสจิตว่า ‘ เอาไงดี ’
ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็ได้แต่นั่งรอคำตอบจากพวกเขาทั้งสองอย่างใจจดใจจ่อ
แต่ก่อนที่ทั้งสองคนนั้นจะได้เอ่ยปากพูด หรือได้ตอบอะไรไป เสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ดังขึ้นเสียก่อน เธอลุกขึ้นพูด “พรีเฟ็คแต่ละบ้าน ถ้าทานอาหารเสร็จแล้วมาหาฉันด้วยนะ อ้อ แล้วก็หัวหน้านักเรียนเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงค์ด้วย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดย้ำคำสั่งของเธอขึ้นอีกรอบหลังจากที่เธอเห็นว่านักเรียนส่วนใหญ่ทานกันเสร็จแล้ว ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอลุกขึ้นแทบจะในทันทีที่อาจารย์พูดจบ พร้อม ๆ กับมองไปที่รอนด้วยสายตาที่มีความหมายว่า ‘ เมื่อไหร่เธอจะกินเสร็จซักทีล่ะ รอน ’ ส่วนรอนนั้นก็เหมือนรับรู้สิ่งที่ต้องการจะสื่อออกมาดี เขาค่อย ๆ พูดขึ้นอย่างช้า ๆ ( กลัวจะสำลัก )
“เอออายอ่อนอ้ออ้าย เออออายโออี่” รอนพูด ( เธอไปก่อนก็ได้ เฮอร์ไมโอนี่ ) ส่วนนั้นทำหน้ามุ่ย แต่เธอเองก็พอจะเดาได้ว่ารอนนั้นยังต้องการอยู่กินอาหารต่อมากกว่า
“คุณจะไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลเหรอครับ” ไรอันถามเฮอร์ไมโอนี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นัน้พยักหน้าตอบ “งั้นผมไปด้วย” เขาพูด และเมื่อรอนกับแฮร์รี่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินไปพร้อมกับไรอันได้ซักพักหนึ่ง
“เราควรบอกเธอดีไหม” แฮร์รี่พูดมองหน้ารอน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” รอนพูดออกมาอย่างจนปัญญา
TBC
No comments:
Post a Comment