Part II อดีตที่หวนคืน: Chap 9

เขารู้สึกถึงผงเย็นๆ โปรยประกาย สู่นัยน์ตา เขากระพริบตาเพื่อไล่ความเคือง และปรับสายตาถึงแม้ว่าเขา
จะมองไม่เห็นก็ตามที จากภาพที่มืดสนิท มันเริ่มมัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้แตกต่างไปจากเดิมเลย - -

เสียงวี๊ดนั่น มาพร้อมกับลำแสงจากซุ้มเกมกลวิเศษวีสลีย์ พุ่งตรงเป็นประกาย
 สู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนมีหิมะโปรยปรายซึ่งเป็นเพดานของห้องโถงใหญ่ - -

เขาหันตามเสียงนั้นไป และกระพริบตาเพื่อไล่ผงละอองที่เข้าตา ถ้าเขาไม่ได้ฝันไป หรือคิดไปเอง - -

แต่พอเสียงนั้นสิ้นสุดลงก็เกิดเสียงใหม่ขึ้นมาอีก เป็นการดึงดูดความสนใจจากคนทั่วห้องได้แม้แต่คณะอาจารย์ก็ยังสนใจมัน - -

เขาเริ่มเห็นรูปร่างมัวๆของสิ่งที่อยู่ตรงหน้า - -

จากเสียงที่ไม่น่าฟังกลับปรับเปลี่ยนเป็นสารพันเสียง ..เป็นท่วงทำนองที่แปลกประหลาดและไพเราะ
 ..ไม่เพียงแค่นั้น.. - -

ยิ่งเขากระพริบตาถี่ขึ้นเท่าไหร่ ภาพที่เห็นตรงหน้าก็เริ่มชัดขึ้น ..ชัดขึ้น- -

แสงประกายจากลำแสงก็เปลี่ยนตามไปด้วย จากฝูงปลาตัวน้อยที่เหมือนกับ
ว่ากำลังแหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าที่ราวกับเป็นดั่งแม่น้ำ- -

เขาไม่แน่ใจ ว่านี่เป็นความฝัน ความจริง หรือภาพที่เขาสร้างขึ้นมาเอง - -

จากนั้น มันก็เปลี่ยนเป็น ฝูงนกตัวน้อยนับพัน บินรวมกันเป็นรูปร่างของหงส์ที่บินผ่านอากาศ

เขามองตามลำแสงนั้นไป ลำแสงที่เปล่งประกายสวยงาม แต่สายตาของเขาต้องละทิ้งสิ่งนั้นไป
 เมื่อเขาได้พบกับสิ่งที่เขาอยากจะเห็นมากที่สุด ..รอยยิ้มของสาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างกายเขา
 ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายกำลังจ้องมองมาที่เขา มือของเธอบีบมือเขาแน่น

“เป็นยังไงของขวัญวันคริสต์มาส ถูกใจนายมั้ยล่ะ” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นข้างหูของเขา
“ของขวัญอะไรของเธอ” เขาแสดงน้ำเสียงใคร่รู้ และละสายตาไปทางอื่น
“ฉันหมายถึงตาของนาย มันเป็นยังไงบ้าง” เธอกล่าวแล้วกลั้นหายใจ

“ก็เหมือนเมื่อก่อน..” เขาตอบแล้วหันมามองเด็กสาว
“งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเสียงแผ่วด้วยความผิดหวังแล้วก้มหน้าเพื่อกลบซ่อนน้ำตาแห่งความพยายาม
 มัลฟอยยื่นมือไปหาเธอ ประครองใบหน้าของเธอไว้ และจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้ม..รอยยิ้มที่นึกสนุก

“ไม่เอาน่า ยัยขี้แย”
“นาย.." สาวน้อยเงยหน้าสบดวงตาสีซีดของเขา และรู้ในทันทีว่าเธอโดนเขาแกล้งซะแล้ว
 "นึกว่ามันสนุกนักรึไงฮะ”
"หึหึ" เขาหัวเราะน้อยๆแต่ค่อนข้างนาน

“หยุดหัวเราะได้รึยัง” เธอกล่าวเสียงดัง กลบเสียงหัวเราะของเขา ก่อนจะหันมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้า..
เหตุการณ์ที่เกิดกับทุกคนในห้องโถงใหญ่ยังไม่จบ..ทุกสายตาจ้องมองไปยังประตูหน้าห้องโถง
 ที่ที่ลำแสงประหลาดนั้นจบลง ..ด้วยมังกรตัวใหญ่มหึมาก่อนที่จะระเบิดออกเป็นเหมือนดอก
ไม้ไฟที่โปรยประกายระยิบระยับ ทำให้เกิดแสงสว่างจ้าครอบคลุมทั่วทุกพื้นที่..

“นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ความเคืองนั้นก็หายไปเมื่อได้รับคำตอบ
“มันยิ่งกว่าคำว่าวิเศษซะอีก” เขาตอบ ขณะที่รอให้แสงแสบตานั้นจางลงและยิ้มให้เธอด้วยความดีใจเป็นที่สุด
มันมีมากกว่าความสงสัยด้วยซ้ำ “แต่เธอทำมันได้ยังไง”

“ฉันคงจะทำไม่ได้ถ้าขาดความช่วยเหลือจาก..” เธอช่วงไว้ แล้วผายมือไปยังทิศที่แสงสว่างนั้นก่อกำเนิดขึ้น
 บัดนี้มันได้จางลงแล้วเผยให้เห็น..

..นางฟ้า หรืออะไรก็แล้วแต่ ..หญิงสาวร่างสูงอยู่ในชุดผ้าสีขาวดูงดงามดั่งเทพธิดา
 ปีกขนนกสีขาวบริสุทธ์กระพือไม่หยุดหย่อนทำให้ผมสีทองเงางามยาวถึงกลางหลังปลิวสยายตามแรงลม

“รีแอนนอน!!” มัลฟอยกล่าวกับตัวเองเสียงแผ่ว และจ้องมองหญิงสาวผู้มาจากเมืองฟากฟ้า ..เมืองบนฟ้าที่ซึ่งเขาและเฮอร์ไมโอนี่ได้เคยไปทัศนศึกษา รอยยิ้มของเธอส่งตรงมายังเขาและเฮอร์ไมโอนี่ขณะล่อนลงข้างหลังพวกเขา..ตรงกลางฟลอร์เต้นรำซึ่งบัดนี้ว่างโล่ง ..ปีกสีขาวนั้นก็หายไปจากกระดูกสะบักของหล่อนในพริบตา

บรรยากาศในห้องตอนนี้ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆที่เอื้อนเอ่ยออกมา ดวงตาทุกคู่จับจ้องมายังผู้มาใหม่..
ผู้ที่สร้างความประหลาดใจให้แก่ทุกคน

“เอาล่ะๆ” เสียงของดัมเบิลดอร์ดังขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมือของเขา “เป็นการเยี่ยมเยียนที่อลังการมาก
 ฮอกวอตส์ ยินดีต้อนรับ มิสรีแอนนอน ไฮแลนด์”

จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้องโถง แสดงถึงการให้ความต้อนรับแก่รีแอนนอนเป็นอย่างดี
 เธอจับมือทักทายดัมเบิลดอร์ ด้วยรอยยิ้ม

“และขอบใจสำหรับ ดอกไม้ไฟที่ตระการตา จากร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์” ดัมเบิลดอร์ยิ้มด้วยดวงตาที่เป็นประกาย และหลิ่วตาไปทางเฟร็ดกับจอร์จ ก่อนจะประกาศให้นักเรียนทุกคนทราบ

“มิสไฮแลนด์ จะมาอยู่กับเราในฐานะแขก โดยไม่มีกำหนดกลับ และเธอก็ยืนยันที่จะลองการคัดสรรเข้าบ้านด้วย ศาสตราจายมักกอนนากัล..” เขาพยักหน้าส่งสัญญาณ ให้มักกอนนากัล ที่ถือหมวกคัดสรรตามมา ขณะที่
มีเสียงพึมพำดังขึ้นทั่วทุกพื้นที่ และเงียบลงในทันใดเมื่อมักกอนนากัลวางหมวกใบเก่าคร่ำครึลงบนศีรษะของรีแอนนอน..ทุกคนต่างลุ้นและรอคอย..และในที่สุด..

“กริฟฟินดอร์ และ สลิธีริน!!” เสียงหมวกคัดสรรดังก้องทั่วห้อง ยังความแปลกใจให้ทุกคนเป็นอย่างมาก
“เยี่ยมมาก” เสียงของดัมเบิลดอร์ดังขึ้นอีกหน พร้อมกับเสียงปรบมือที่มีเฉพาะเขา เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอย โดยไม่แถลงข้อสงสัยให้คนอื่นๆรู้แต่อย่างไร “เอาล่ะฉันคงต้องฝากพรีเฟ็คให้ดูแลเธอด้วยนะ
และมิสเตอร์มัลฟอย หลังงานเลี้ยงเลิกฉันขอให้เธอไปพบมาดามพรอมฟรีย์ที่ห้องพยาบาลด้วย
 สุขสันต์วันคริสต์มาสทุกคน”

สิ้นสุดเสียงของดัมเบิลดอร์ เสียงดนตรีก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับบรรยากาศเดิมๆในงานเลี้ยง
แต่ทุกคนต่างได้ข้อถกเถียงหัวข้อใหม่กันทั้งนั้น

“ไง เธอสองคน” รีแอนนอนที่เดินมาหาพวกเขาทักขึ้น “ชอบของขวัญของเรามั้ย เดรโก”
“แน่นอน มันวิเศษที่สุด ขอบใจพวกเธอมาก” เขากล่าวด้วยความปลาบปลื้ม สายตากระทบต่างหูที่ทำจาก อเวนทูลีน และ ควอสซ์สีน้ำนมที่นำมาร้อยเรียงกัน ไว้อย่างสวยงามของรีแอนนอน แล้วหันกับมาที่เฮอร์ไมโอนี่มองดูเธอนิ่งนานยิ่งนัก  “โดยเฉพาะเธอ เกรนเจอร์”

เด็กสาวยิ้มรับด้วยรอยยิ้มที่สดใส พลางขยับสร้อยคอเส้นบางที่มีเทอร์ควอยส์เป็นเครื่องประดับมันสะท้อนกับแสงจนเกิดประกายสีฟ้าระยิบระยับ เพิ่มความเด่นชัดให้กับล็อกเกต ที่เธอเปลี่ยนสี มันเป็นสีออกเงินๆคละด้วยสีฟ้าด้วยเวทมนต์ และเข้ากับชุดราตรีจับระบายที่เธอใส่อยู่เป็นอย่างยิ่ง ผมสีน้ำตาลที่แต่ก่อนหยิกฟู กลับกลายเป็นหยักโสกน้อยๆ เพิ่มความน่ารักให้กับเธอเป็นอย่างมาก เธอปัดปอยผมที่ละลงมาบดบังสายตาออก แล้วกล่าวตอบ “ด้วยความยินดี”

“ฉันไม่คิดเลย ว่าจะได้เจอพวกเธออีก รีแอนนอน” เขาพูดแล้วส่ายหน้าน้อย

“อันที่จริงเราก็ไม่คิดว่าจะมาเยี่ยมพวกเธอเร็วขนาดนี้ แต่พอได้รับจดหมายจากเฮอร์ไมโอนี่
 เราก็เลยรีบมาทันที” รีแอนนอนอธิบาย “แต่ก่อนอื่นเราขอเดินดูรอบนี่สักหน่อย หิวจังเลย ขอตัวนะ”

“เราไปหาที่นั่งดีกว่า มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นแล้วดึงมือเขาไป
“อะไร ไหนเธอบอกว่าอยากเต้นรำไง”

“อ้อ อันที่จริง ฉันก็แค่ต้องการให้นายไปอยู่ในที่ ที่จะเห็นดอกไม้ไฟของเฟร็ดกับจอร์จชัดๆน่ะ
 แล้วอีกอย่าง มันต้องใช้แสงนิดหน่อยในการโปรยผง ศิลาสีขาวที่ผสมกับโทปาซที่เอา
ไปแช่เหล้าองุ่นมาสามวัน แล้วแค่เพียงน้อยนิดใส่ตานาย” เธออธิบาย

“อันที่จริงเธอก็น่าจะบอกฉันตรงๆก็ได้นี่” เขา

“แล้วมันจะ เซอร์ไพรส์ นายมั้ยล่ะถ้าบอกตรงๆน่ะ” เธอเถียงกลับ “แล้วนายจะยืนคุยตรงนี้อีกนานมั้ย”
แต่เขากลับฉุดเธอไปในทางที่ตรงกันข้าม

“อะไรของนาย” แล้วด้วยความไม่คาดคิด เขาก็โค้งตัวแล้วยื่นมือให้เธอ
“ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงสิครับ คุณเกรนเจอร์”

“จำเป็นด้วยหรอ” เฮอร์ไมโอนี่แทบจะทำตัวไม่ถูก
“นี่เธอ มารยาทการเต้นรำน่ะ ไม่ควรปฏิเสธผู้ที่มาขอเธอรู้มั้ย”

“อันนั้นฉันรู้น่า” เธอกล่าวแล้วมองเขาที่จ้องเธออย่างรอคอย “ก็ได้ๆ ด้วยความยินดีค่ะ”

เมื่อมือของทั้งสองสัมผัส มัลฟอยก็โน้มริมฝีปากมาจุมพิตมือของเธอ
 ความร้อนทั่วร่างกายมารวมกันอยู่บริเวณใบหน้า พร้อมกับเลือดฝาดเริ่มผุดขึ้น
 เธอรีบทำสีหน้าให้เรียบเฉย เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามองเธออีกครั้งก่อนพาเธอไปที่ฟลอร์เต้นรำ
 โดยที่เธอไม่ยอมปล่อยให้คำพูดใดๆหลุดอกมาจากปากของเธอเลย
และสายตาของเธอมักจะเฉมองไปทางอื่นอยู่เรื่อย เนื่องจาก..

“เป็นใบ้แล้วรึไงฮะ เธอ” เขาพูดขึ้น
“เปล่านี่” ขณะมองไปทางเนวิลล์ ที่เต้นรำอยู่กับลูน่า

“แล้วเป็นอะไรล่ะ ดูสิคิ้วขมวดจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว” เขาหัวเราะในลำคอน้อยๆ
“นายอย่าให้ฉันพูดดีกว่า” สายตาเลื่อนไปทางดัมเบิลดอร์ที่พูดคุยอยู่กับแฮร์รี่
ที่มีรีแอนนอนยืนสนทนาอยู่ข้างๆด้วย
“เหอะ เรื่องไม่เป็นเรื่องแหงเลย” เขาหยอกเธอ

“ฉันไม่น่าช่วยให้นายมองเห็นเลย คิดผิดจริงๆ”เธอบ่น แล้วเงียบไปพักหนึ่งก่อนตวัดสายตากลับมาที่เขา
“ทำไมล่ะ” คิ้วขมวดกันน้อยๆ

“ก็นายเล่นจ้องฉันอย่างละสายตาไม่ได้อย่างนี้ จะไม่ให้ฉันรู้สึกอึดอัดได้ยังไง”

“ฮ่าๆๆๆ” เขาหัวเราะเสียงดัง “แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อฉันเพิ่งจะมองเห็น
 และฉันอยากจะมองเธอนานๆให้คุ้มซักหน่อยไม่ได้รึไง”

สาวน้อยพ่นลมหายใจเสียงดังแล้วหลบสายตาอีกครั้ง “ก็ถึงบอกไงว่าอย่าให้ฉันพูดดีกว่า”
“ฉันมีอะไรอยากจะบอก” เขาลดเสียงลง
“อะไรล่ะ”

“ขอบใจ” เสียงของเขาช่างอบอุ่นยิ่งนักในเวลานี้ “สำหรับของขวัญวันคริสต์มาส ไม่อย่างนั้นฉันคง
ไม่มีโอกาสเห็นว่าคืนนี้เธอ..สวยแค่ไหน”

ถ้าสังเกตดีๆจะพบว่าใบหน้าของเธอจากที่แดงระเรื่อด้วยความเหนื่อยระหว่างเต้นรำกลับเข้มขึ้น
“แต่นายดูไม่ดีเท่าไหร่ว่ามั้ย” เธอฉีกยิ้ม “ฉันทำสุดความสามารถแล้วกับการเตรียมเสื้อผ้าให้นาย”

“นั่นเป็นอีกเรื่องที่ฉันต้องขอบใจ ที่เธอคอยดูแลฉันน่ะ”
“ยินดีเสมอ”

“ไง เฮอร์ไมโอนี่” เธอหันไปตามเสียงเรียก รอนนั่นเองเขากำลังเต้นรำอยู่กับผู้มาเยือน..รีแอนนอน
“รอน รีแอนนอน” เธอเอ่ยชื่อพวกเขาเบา แล้วยิ้มให้
“เปลี่ยนคู่กันหน่อยสิเฮอร์ไมโอนี่ ได้มั้ย” รีแอนนอนถาม

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เธอตอบ
“แต่ เฮ้ ..นี่มันยังไม่จบเพลงเลยนะ” มัลฟอยส่งเสียงคัดค้าน
“ลืมเรื่องมารยาทนั่นก่อนน่ามัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่หยอกเขา

“แต่ ฉันไม่..”
“เอาน่า ใช่ว่าคนอื่นจะดูแลนายได้ไม่ดีนี่” รอนกล่าว เขายังไม่รู้ว่าดวงตาของมัลฟอยหายเป็นปกติแล้ว
นาทีถัดมา

“ฉันล่ะแปลกใจจัง นายไปขอรีแอนนอนเต้นรำได้ยังไง” เธอถามรอน
“อ้อ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกให้ฉันไปดูแลเธอหน่อย” เขาตอบ “ฉันหมายถึงหน้าที่พรีเฟ็คน่ะ
 แล้วฉันก็ชวนเธอมาเต้นรำ”

“อ๊ะ นั่นแฮร์รี่นี่” เธอบอก เมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ก็กำลังเต้นรำอยู่กับรีแอนนอนเช่นกัน

“เป็นไปได้ไง เมื่อกี้เธอยังเต้นรำกับมัลฟอยอยู่เลย” นั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ แล้วคิดจะแกล้งเขาต่ออีกหน่อย

“เธอคงจะเปลี่ยนคู่เต้นกลางฟลอร์อีกละมั้ง” เธอหัวเราะน้อยๆ
 “นายจำไม่ได้หรือไงที่ฉันเล่าให้ฟังตอนที่ฉันกลับมาจากทัศนศึกษาที่เมืองฟ้าน่ะ”
“อ้อ แหงสิ ฉันหมายถึง ถึงจะจำได้แต่ก็ไม่หมดหรอก เฮอร์ไมโอนี่”

“เออ ช่างเถอะ” เธอส่ายหน้าน้อยๆ แล้วมองไปรอบๆขณะที่เพลงต่อไปเริ่มบรรเลง
 เธอมองเห็นมัลฟอยเดินฝ่าฝูงชนแล้วหายไปพร้อมกับรีแอนนอนที่เขาพาไปด้วย
 และทิ้งใครคนหนึ่งให้หัวเสียเป็นอย่างมาก..แพนซี่นั่นเอง เฮอร์ไมโอนี่นึกขำในใจ

สาวน้อยดื่มด่ำกับงานเลี้ยงและมิตรภาพที่มีอยู่รอบกายของเธอ ค่ำคืนแห่งความสุขก็ใกล้ที่จะจบลง
ด้วยบทเพลงสุดท้าย..



TBC