“อ้าวเกรนเจอร์เองเหรอ นี่เธอลืมเอาตามาหรือไงถึงเดินไม่ดูทาง” มัลฟอยพูดหาเรื่อง
“แล้วนายล่ะ ลืมเอาปากมาเหรอ ชนฉันแล้วก็ไม่ขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันอยากเดินชนเธอตายเลยล่ะ เกรนเจอร์ แล้วทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย”
“ไม่ขอโทษก็ตามใจ ฉันไม่อยากยุ่งกับนายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินหนี
“โอ๊ะ โอ๋ มีธุระอะไร ถึงได้รีบร้อนอย่างนี้ล่ะ”
“หรือว่าไม่มีพอตเตอร์กับวีสลีย์อยู่เลยไม่กล้าหืองั้นเหรอ” มัลฟอยพูดน้ำเสียงกวนอารมณ์
“ดูตัวนายเองเถอะมัลฟอย นายเองถ้าไม่มีลูกน้องเดินตามก็ไม่ต่างกับสุนัขตัวนึง!”
“กล้าว่าฉันขนาดนี้เชียวเหรอยัยเลือดสีโคลนสกปรก!!!” มัลฟอยเอามือบีบแขoเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้
“เพี๊ยะ” เฮอร์ไมโอนี่ตบมัลฟอยเข้าไปเต็มแรงแล้วก็วิ่งหนีไป
“กล้าตบฉันเชียวเหรอเกรนเจอร์ แน่จริงอย่าหนีเซ่!!!” มัลฟอยคำรามพร้อมกับเอามือลูบหน้าที่ถูกตบ และสายตาของเขาก็สะดุดกับบางสิ่งบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้น
สมุดบันทึกสีขาวเล่มหนึ่ง
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งกลับห้องนั่งเล่นรวมอย่างรวดเร็ว
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันอยากให้เธออธิบาย…..” รอนพูด แต่หารู้ไม่ว่าเฮอร์ไมโอนี่ได้วิ่งขึ้นหอนอนไปแล้ว
“เป็นอะไรของเขาน่ะ” รอนถามด้วยสีหน้างง ๆ ซึ่งก็ไม่ต่างจากแฮร์รี่เลย
พอเข้ามาที่หอ (ทุกคนยังไม่กลับ) เฮอร์ไมโอนี่เหวี่ยงกระเป๋าลงบนพื้นและนอนร้องไห้
จนหลับไป
“หวัดดีเฮอร์ไมโอนี่” รอนทักเธอขณะที่เธอเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวม “ไปหาอะไรกินกัน”
ก่อนถึงห้องโถง เธอเจอคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด มัลฟอย เขายืนอยู่หน้าห้องโถงพร้อมแครบกับกอยล์
“ว่าไง พอตเตอร์ เกรนเจอร์ วีสลีย์” มัลฟอยทักเสียงยานคาง รอนทำท่าไม่พอใจ แต่แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเขา
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเกรนเจอร์ ตามลำพัง” มัลฟอยและพวกมาขวางพวกเขาไว้
“ถ้ามีอะไรกับฉันก็พูดซะที่นี่เลยสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรำคาญ
“ก็ได้เกรนเจอร์มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับไดอารี่สีขาว ๆ เล่มหนึ่ง”
TBC
No comments:
Post a Comment