เมื่อเฮอร์ไมโอนี่อ่านบันทึกจบเธอก็ทำมันร่วงลงจากมือเธอ มันจะเป็นไปได้อยางไรที่มัลฟอยจะรักเธอ ในเมื่อเขาหลอกเธอมาตลอด เขาหลอกเธอเพื่อต้องการแก้แค้นแฮร์รี่ แต่แล้วจู่ ๆ คำพูด ๆ นึงก็แว่วเข้ามาในหัวเธอ
“ผู้เขียนจะไม่มีทางโกหกได้เด็ดขาด เขาจะเขียนสิ่งที่คิดออกมาจากใจตามตรง” นั่นเป็นคำพูดของคนขายของที่ฮอกมี้ด ที่เธอซื้อไดอารี่เล่มนี้มา
ถ้าทุกอย่างที่มัลฟอยเขียนมานี่เป็นความจริง งั้นก็แปลว่า มัลฟอยรักเธอจริง ๆ น่ะสิ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็นึกไปถึงเมื่อวันที่พวกเขาพบกันที่ห้องเรียนคาถาเก่า งั้นมัลฟอยก็โกหกแครบและกอยล์ในวันนั้น ถ้าอย่างนั้นเธอก็เข้าใจเขาผิดมาตลอดเวลาเลยน่ะเหรอ
และแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งลงไปจากหอนอนอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวม เมื่อเธอปีนออกจากช่องรูปภาพเธอก็เจอกับแฮร์รี่และรอนที่เพิ่งกลับมาจากบ้านแฮกริดพอดี
“เธอจะรีบไปไหนน่ะ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามมองท่าทางรีบร้อนของเธออย่างแปลกใจ
“คือฉัน ต้องรีบไป” เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก
“ฉันเข้าไปข้างในก่อนนะ” รอนพูดเขาปล่อยให้แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ยืนคุยกันข้างนอก เพราะเขาก็ไม่ค่อยชอบที่จะยืนอยู่ที่ระเบียงทั้ง ๆ อากาศหนาวอย่างนี้ซักเท่าไหร่หรอก
“ใจเย็น ๆ สิเฮอร์ไมโอนี่ เธอจะไปไหน” แฮร์รี่ถามพลางมองหน้าเธอ
“ฉันต้องไปหามัลฟอย เธอรู้ไหมว่าเขาอยู่ไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“เอ่อมัลฟอยเหรอ” แฮร์รี่ทำท่าครุ่นคิด ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นกำลังร้อนใจ
“อ้อ ฉันได้ยินว่าเขาจะย้ายไปเดิร์มแสตรงก์น่ะ” แฮร์รี่พูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่นั้นถึงกับช็อกไปเลย
“ย้ายไปเดิร์มแสตรงก์!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “กลางปีอย่างนี้นี่นะ”
“เธออย่าลืมซิว่าพ่อของมัลฟอยน่ะมีอำนาจแค่ไหน” แฮร์รี่พูดจ้องมองเธอ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นนึกถึงคำพูดที่เธอเคยพูดกับเขาไว้ว่า ‘ ฉันไม่ต้องการเห็นหน้านายอีก ’ แต่เธอก็ไม่นึกว่ามัลฟอยจะทำอย่างนี้จริง ๆ
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เธอพอรู้มั้ยแฮร์รี่!!!” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่นเธอจับแขนเขาเขย่าครั้งแล้วครั้งเล่า
“เขา เขาอยู่ที่สนามควิดดิชน่ะ พ่อกับแม่เขาจะมารับเขาที่นั่น” เมื่อแฮรืรี่พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ตั้งท่าจะวิ่ง แต่ว่า
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เรียกเธอไว้ “ทำตามความรู้สึกของตัวเองนะ” เขาบอก
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าและส่งแววตาที่แสดงถึงคำว่า ‘ ขอบใจ ’ มาทางเขาและมุ่งหน้าไปที่สนามควิดดิชอย่างเร็วที่สุด
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งออกไปนอกปราสาท เท้าของเธอย่ำลงบนพื้นหิมะที่หนาวเย็น อากาศข้างนอกหนาวมาก ลมพัดมาปะทะใบหน้าของเธอย่างแรง แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเธอต้องรีบไปให้ถึงสนามควิดดิชเร็วที่สุด ก่อนที่มัลฟอยจะไป
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามาในสนามควิดดิชที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะ เธอเห็นร่าง ๆ หนึ่งยืนอยู่กลางสนาม ร่างของเด็กชายผมบลอนด์ ผิวซีดที่กำลังขึ้นคร่อมไม้กวาดนิมบัส 2001 ของเขา
“มัลฟอย!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียกชื่อเขา เธอวิ่งไปใจกลางสนามอย่างเร็วที่สุด
“เกรนเจอร์ เธอ” ไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดอะไรไปมากกว่านั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็โผเข้ากอดเค้าไว้แน่น
“มัลฟอยฉันขอโทษ ๆ ฉันเข้าใจนายผิดไป” เฮอร์ไมโอนี่ละล่ำละลัก ส่วนมัลฟอยนั้นก็ยังงง ๆ กับการกอดรัดฟัดเหวี่ยงของเด็กสาว
“เธอยอมเชื่อฉันแล้วเหรอเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดมองหน้าเธอ
“ฉันเชื่อ ฉันขอโทษ ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว เรื่องที่นายเขียนไว้ในบันทึก ฉันอ่านมันหมดแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดเธอยังกอดมัลฟอยไว้แน่น
“เหรอ เธออ่านมันแล้วเหรอ” ทันใดนั้นมัลฟอยก็หน้าแดงขึ้นมาทันตา ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเฮอร์ไมโอนี่จะอ่านบันทึกที่เขาเขียนไว้เสียหมดเปลือกอย่างนั้น แต่เขาก็ดีใจที่มันทำให้เธอยอมเชื่อเขา
“แล้วทำไมวันนั้นนายต้องโกหกแครบกับกอยล์ด้วยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเงยหน้ามองเขา
“ก็ฉันอายนี่ ฉันหมายถึงว่าถ้าเป็นเธอ ๆ จะเขินไหมล่ะถ้าจู่ ๆ มีคนมาถามเธอว่าเธอชอบฉันใช่มั้ย” มัลฟอยบอก เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุได้ว่าหน้าของเขานั้นเป็นสีชมพูกว่าเก่า ตอนนี้เธอคลายวงแขนของเธอจากตัวมัลฟอยแล้ว
“อีกอย่างนึงฉันก็ไม่อยากให้เรื่องเธอรู้ไปถึงหูพ่อฉันด้วย เธอก็รู้พ่อฉันไม่อยู่เฉยแน่ ๆ ” มัลฟอยพูดต่อจนจบ
“พ่อนาย จริงสิพ่อนายจะมารับนายแล้วใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วมั้งที่เธอจะได้เห็นหน้าเขา
“พ่อฉัน”
“ก็ฉันได้ยินมาว่านายจะย้ายไปเรียนที่เดิร์มแสตรงก์ ฉันก็เลยคิดว่า เราอาจจะไม่ได้พบกันแล้ว” พอเฮอร์ไมโอนี่พูดจบ มัลฟอยก็นิ่งเงียบไปจนเธอรู้สึกเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่งั้นแหละ
“ใช่เกรนเจอร์ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว” มัลฟอยพูดน้ำเสียงเศร้า ๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็โผเข้ากอดเขาอีกครั้ง คราวนี้มัลฟอยก็กอดเธอไว้แน่นเช่นกัน
“นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นหน้าเธอ” มัลฟอยหยุดพูดมองหน้าเธอ
“เพราะฉะนั้นฉันเลยอยากจะรู้ว่า เธอรู้สึกยังไงกับฉัน” เขาถามส่วนเฮอร์ไมโอนี่ทำท่าเหมือนกำลังครุนคิด เธอรู้สึกอย่างไรกับเขาน่ะเหรอ ชอบ เกลียดหรือว่า
“ฉันรักเธอมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดมองตาเขา ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู เช่นเดียวกับมัลฟอย
“ฉันก็รักเธอเกรนเจอร์” มัลฟอยพูด โอบกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่น และดึงตัวเธอมาจูบอย่างแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็กอดมัลฟอยไว้เนิ่นนาน ราวกับกลัวว่าเขาจะหลุดลอยไป เธอคิดว่าถ้าเธอไม่ได้ทำอย่างนี้ ถ้าเธอไม่ได้พูดอย่างนี้ออกไป เธออาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้ เพราะเธออาจจะไม่ได้พบเขาอีกเลย แต่เมื่อเธอคิดถึงว่าจะต้องจากมัลฟอยไป น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เดี๋ยวนายคงต้องไปแล้วสินะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเอามือปาดน้ำตา ส่วนมัลฟอยไม่ได้ตอบเธอแต่อย่างใด เขายังคงนิ่งเงียบ
“ฉันอยากจะถามอะไรเธอสักอย่างสิเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดทำท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ
“มีอะไรล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
“ใครเป็นคนบอกเธอเหรอว่าฉันจะย้ายโรงเรียนน่ะ” มัลฟอยรวบรวมความกล้าถามเธอ
“ก็แฮร์รี่น่ะสิ เขาบอกฉัน ทำไมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ามัลฟอย เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะถามคำถามอย่างนี้ทำไมในเวลาแบบนี้
“เอ่อ เกรนเจอร์ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าไอ้เจ้าพอตเตอร์มันคิดอะไรอยู่ แต่ฉันไม่ได้จะย้ายไปไหนหรอก” มัลฟอยพูดออกมาในที่สุด
“ไม่ได้ย้าย ก็ไหนแฮร์รี่บอกฉันว่าพ่อแม่นายจะมารับนายที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดเธอดูตกใจและงงไม่น้อย
“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้เจ้าพอตเตอร์มันจะเล่นตลกอะไร” มัลฟอยพูดหน่าย ๆ มองเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำหน้าตาเหรอหรา
“แต่พอฉันมาที่นี่ ฉันก็เห็นนายกำลังจะขี่ไม้กวาด” เฮอร์ไมโอนี่เถียง
“ยัยเซ่อ ฉันถือไม้กวาดมาที่สนามควิดดิชทำไมกันเล่า” มัลฟอยพูดอย่างรำคาญ และเฮอร์ไมโอนี่ก็นึกออก เธอนึกถึงคำพูดของแองเจลิน่า
“ซ้อมควิดดิช!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา ในที่สุดเธอก็เข้าใจซะที
“ก็ใช่น่ะสิ นัดต่อไปฉันต้องแข่งกับกริฟฟินดอร์ แล้วฉันก็สาบานไว้แล้วด้วยว่า ฉันจะไม่ยอมแพ้ไอ้เจ้าพอตเตอร์นั่นเด็ดขาด” มัลฟอยพูดออกมาด้วยแววตามุ่งมั่น
“งั้นนายก็หลอกฉันอีกน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูด มองหน้าเขาอย่างโกรธแค้น
“ถ้าไม่หลอก ฉันจะได้ยินเธอพูดว่าเธอรักฉันเหรอ เกรนเจอร์” มัลฟอยเข้ามาคว้าตัวเด็กสาวไปกอดอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนกับเธอจะไม่ยอมง่าย ๆ
“ปล่อยนะมัลฟอย ขี้โกงนี่” เฮอร์ไมโอนี่ร้องพยายามดิ้นรนจากวงแขนของเขา แต่มัลฟอยไม่ยอมปล่อยเธอ
“เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ ตอนแรกเธอมากอดฉันเองนะ ฉันก็ต้องเอาคืนบ้างซี่” มัลฟอยพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะสาปนายนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงกร้าว มือก็ควานหาไม้กายสิทธ์
“เธอจะทำงั้นจริงเหรอเกรนเจอร์ เธอจะสาปคนที่เธอรักได้ลงคอเชียวเหรอ” มัลฟอยพูดยิ้ม ๆ เขายิ่งกอดเธอแน่นกว่าเดิม
“เธอรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่เธอโกรธฉัน เธอรู้รึเปล่าว่าฉันพยายามหาทางทำให้เธอเข้าใจแค่ไหน” มัลฟอยพูดน้ำเสียงน้อยใจ
“มัลฟอยฉันขอโทษ ฉันเสียใจจริง ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่พูดน้ำเสียงรู้สึกผิด
“งั้นก็ยอมให้ฉันกอดดี ๆ ก็แล้วกัน” มัลฟอยพูด รอยยิ้มปรากฏบนหน้าซีดเซียวของเขา
“นายมันเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“ช่วยไม่ได้ เธอดันมารักคนเจ้าเล่ห์อย่างฉันเองนี่ เอาเป็นว่าฉันจะปล่อยเธอก็ได้ ถ้าเธอยอมเรียกฉันว่า ‘ เดรโก ‘ ”
“ฝันไปเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ
“งั้นก็ไม่ปล่อย” มัลฟอยพูด กอดเธอแน่นขึ้นอีก
“ก็ได้ เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา แล้วก็รีบหลบสายตาเขา
“ดีมากงั้นฉันต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว” และแล้วมัลฟอยก็ก้มลงจูบเธออย่างนุ่มนวลที่สุด
The End
Next: ศัตรูที่รัก ภาค2
No comments:
Post a Comment