Chapter 22: Valentine Night

มัลฟอยยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องต้องประสงค์  เขากำลังมองเฮอร์ไมโอนี่กอดกับไรอันโดยที่ตัวเองกำหมัดแน่น

“แก!” มัลฟอยคำราม  ย่างสามขุมข้าไปหาไรอันหมายจะชกหน้าเขา

“อย่านะมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงหลง  เธอรีบถลาเข้ามาห้ามเขาทันที

“ถอยไปเกรนเจอร์  มัลฟอยตวาด

“ไม่” เฮอร์ไมโอนี่เสียงแข็ง  เธอยืนขวางอยู่ระหว่างมัลฟอยกับไรอัน

“เธอจะปกป้องมันงั้นเหรอ  เกรนเจอร์!” มัลฟอยพูดด้วยท่าทีโกรธจัด  ดวงตาสีซีดของเขาจ้องมาที่ไรอันอย่างเอาเรื่อง

“ก็นายจะทำร้ายเขาก่อนนี่  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เถียงเขา

“อ้อ  ใช่สิ  เกรนเจอร์  ฉันไปทำร้ายเจ้านี่ก่อน   ทั้ง ๆ ที่ฉันเห็นมันกอดเธอเนี่ยนะเกรนเจอร์” มัลฟอยพูด

“นายเข้าใจผิดนะมัลฟอย  มันเป็นอุบัติเหตุ” เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย

“อุบัติเหตุ!” มัลฟอยคำราม “คำก็อุบัติเหตุสองคำก็อุบัติเหตุ  รู้สึกว่าเธอกับมันนี่จะเกิดอุบัติเหตุขึ้นบ่อยจังนะ เกรนเจอร์” มัลฟอยประชด

“นายน่าจะมีเหตุผลหน่อยนะ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา

“มีเหตุผลเหรอ  แล้วเธอคิดว่าเจ้านี่มีเหตุผลนักเหรอที่มากอดผู้หญิงของฉันน่ะ” มัลฟอยพูด

“ฉันไม่ได้เป็นของนายนะมัลฟอย”

“เธอว่าอะไรนะ”

“ฉันกับนายจบกันแล้ว  ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายอีกต่อไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงเย็นเยียบ

จบอย่างนั้นเหรอ  มัลฟอยคิด

“ก็ได้  เกรนเจอร์  งั้นเราจบกันแค่นี้” มัลฟอยตะโกนลั่นและเดินออกจากห้องไปในทันที



หลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้พูดคุยกับมัลฟอยอีกเลย  ดูเหมือนเขาจะพยายามหลบหน้าเฮอร์ไมโอนี่มาตลอด  เพราะทุกครั้งที่ทั้งสองเดินสวนกันมัลฟอยจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอและหลบตาเธอทุกครั้ง  และเมื่อพวกเขาต้องเรียนวิชาปรุงยาด้วยกันเขาก็จะทำราวกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่มีตัวตน  ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำเช่นเดียวกับเขานั่นแหละ

เฮอร์ไมโอนี่รู้ดีว่าเธอไม่ควรทำอย่างนั้น  เธอรู้สึกว่าเธอพูดกับเขาแรงไปในตอนนั้น  แต่มัลฟอยเองก็ผิดเหมือนกันที่ไปเที่ยวกับยัยซิลเวียนั่น  แถมยังซื้อแหวนให้เธออีก

“ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นข้างในหัวของเธอ

“….”

“เธอต้องการให้มันจบลงแค่นี้น่ะเหรอ” เสียงนั้นพูดอีกครั้ง

“….”

“ฉันว่าเธอทำเกินไปนะ  เรื่องวันนั้นน่ะ”

“แต่มัลฟอยทำกับฉันก่อนนี่” เฮอร์ไมโอนี่เถียง

“แต่มัลฟอยบอกว่านั่นเป็นการเข้าใจผิดนะ”

“เชื่อได้หรือเปล่าเหอะ  คำก็เข้าใจผิด  สองคำก็เข้าใจผิด”  เธอคิด

“เขาอาจจะพูดจริงก็ได้  ทีเธอยังไปกับไรอันเลย” เสียงนั้นพูด

“นั่นมันคนละเรื่องกัน” เฮอร์ไมโอนี่เถียง

“คนละเรื่องเหรอ  เธอไปกอดกับไรอันให้มัลฟอยเห็นเนี่ยนะคนละเรื่อง  เขาเองก็คงไม่พอใจเหมือนกันแหละ”

“แต่เขาไม่ควรทำอย่างนั้นนี่  ถ้าฉันไม่ห้ามไว้เขาคงต่อยไรอันไปแล้วแน่ ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่คิด

“นั่นก็เพราะเขาหึงเธอไง เขารักเธอนะเฮอร์ไมโอนี่” เสียงนั้นพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ

“ก็ช่างเขาสิ!” เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างโกรธแค้น



ที่ห้องโถงกลางในตอนเช้า

“เธอมีคู่ไปงานหรือยัง  เดรโก” แพนซี่  พาร์กินสันพูดกับมัลฟอยพลางทำตาหวานเยิ้ม

“ยัง” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ และลงมือทานต่อ

“งั้นคู่ฉันนะเดรโก  เราจะได้เต้นเปิดฟลอร์ด้วยกัน” แพนซี่พูดพร้อมเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ ๆ มัลฟอย

“ขอโทษด้วยนะคะมิสพาร์กินสัน  แต่เดรโกคู่กับฉันแล้ว  อ้อ  แล้วช่วยหลีกทางด้วยนะคะ  คุณกำลังนั่งที่ของฉันอยู่” ซิลเวียปรากฏตัวขึ้นและพูดกับแพนซี่ด้วยเสียงเย็นเยียบ

“เธอไปคู่กับเดรโกเมื่อไหร่กันยะ  ฉันถามเดรโกแล้วเขาบอกว่าเขายังไม่มีคู่” แพนซี่เถียง

“เดรโกเขาคงอายน่ะสิ  ใช่ไหมเดรโก” ซิลเวียถามพลางลงไปนั่งข้าง ๆ มัลฟอย  แต่มัลฟอยไม่ตอบ

“ฉันต่างหากที่คู่กับเขา” แพนซี่เถียงซิลเวีย  พลางพลักเธอออกจากมัลฟอย

“มิสพาร์กินสัน  กรุณาระวังมารยาทด้วยนะคะ  อย่าลืมซิว่าฉันเป็นคู่หมั้นของเดรโก” ซิลเวียเอ่ยเสียงหวานแต่แฝงไปด้วยเจตนาร้าย “หรือถ้าคุณยังอยากจะไปงานกับผู้ชายที่เขามีเจ้าของอยู่แล้วเนี่ย  มันไม่  เอ่อ  ไม่หน้าด้านไปหน่อยหรือคะ” ซิลเวียพูดส่วนแพนซี่นั้นลุกขึ้นจากโต๊ะทันที

“กรี๊ดดดดดดดด”  แพนซี่กรีดร้อง “แกด่าชั้นเหรอ”

“ค่ะ”  ซิลเวียพูดสีหน้าเรียบเฉย  “ฉันคงด่าคุณแหละ  ขนาดตัวคุณเองยังคิดว่าฉันด่าคุณเลยนี่คะ”  ซิลเวียยิ้มอย่างพอใจ  ส่วนแพนซี่นั้นกรีดร้องเสียงแหลมกว่าเดิม ( เด็กสลิธีรินส่วนมากยกมือขึ้นปิดหูทันที )

“มิสพาร์กินสัน!”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดอย่างหงุดหงิด “หักสลิธีริน 10 คะแนน  และถ้าเธอยังไม่หยุดนะฉันจะกักบริเวณเธอ  มิสพาร์กินสัน”



เมื่อความวุ่นวายจบลงซิลเวียก็เดินออกไปจากห้องอาหารพร้อม ๆ กับมัลฟอย ( จริง ๆ เธอเกาะมัลฟอยออกไปมากกว่า ) “เธอไปงานกับใครเหรอ  เดรโก”  ซิลเวียพูด  แต่มัลฟอยยังคงนิ่งเงียบ

“อย่าบอกฉันนะว่าเธอจะไปกับงานยายเลือดสีโคลนนั่น”  ซิลเวียเอ่ยพร้อม ๆ กับยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“ฉันได้ยินมาว่ายัยนั่นจะไปงานกับครัม” เธอพูดต่อแต่มัลฟอยก็ยังคงเงียบ  ความจริงมัลฟอยก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว  เพราะในตอนที่เขากลับมาจากฮอกมี้ดส์  ตอนที่เขาเจอเฮอร์ไมโอนี่กับไรอันในห้องต้องประสงค์นั้น  พวกเขากำลังซ้อมเต้นรำกันอยู่

“เขาลือกันทั่งโรงเรียนว่าครัมชอบยัยนั่น  ก็ไม่แปลกอะไรที่พวกเขาจะไปงานด้วยกัน”  ซิลเวียพูดต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมาดูสีหน้าของมัลฟอย  ไม่ต้องดูเธอก็พอจะเดาออก

“แล้วยังมีคนเห็นสองคนนั้นซ้อมเต้นรำด้วยกันบ่อย ๆ ด้วย” ซิลเวียพูดอีก  ส่วนมัลฟอยนั้นก็เหมือนจะหมดความอดทนกับเธอ

“ฉันไปจะงานกับเธอ  ซิลเวีย  ถ้าเธอหยุดพูดเรื่องไร้สาระนั่นซะที” มัลฟอยพูด



เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางการรอคอยของทุก ๆ คน  แน่นอนทุกคนกำลังรอคอยงานเลี้ยงเต้นรำ  เด็กผู้หญิงหลายคนตื่นเต้นกันเป็นอย่างมาก  โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีความรักเพราะว่าในวันวาเลนไทนที่กำลังจะมาถึงนี้อาจจะเป็นวันแห่งความทรงจำของพวกเธอก็ได้  ดังนั้นก็ไม่แปลกเลยที่เฮอร์ไมโอนี่จะเห็นเด็กผู้หญิงบ้านกริฟฟินดอร์คุยกันเรื่องงานเลี้ยงไม่หยุดปาก  เรื่องชุดบ้าง  เรื่องทรงผมบ้าง  บางคนก็เอาเครื่องประดับที่ซื้อมา ๆ อวดเพื่อน  เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอคงจะตื่นเต้นเหมือนกับเด็กพวกนั้นแน่ ๆ ถ้าเธอได้ไปงานกับคนที่เธอรัก  ซึ่งไม่มีวันเป็นไปได้



ในที่สุดวันงานก็มาถึงเด็กทุกคนทั้งหญิงและชายต่างรอคอยตื่นเต้น  ในวันนี้เป็นวันเสาร์ที่ไม่มีการเรียน  ดังนั้นเด็กนักเรียนส่วนมากโดยเฉพาะเด็กผู้หญิงจะเก็บตัวอยู่แต่ในหอเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยง  ส่วนพวกพรีเฟ็คนั้นดูวุ่นวายไม่น้อยเพราะต้องเตรียมงานเลี้ยงในตอนกลางคืน  แต่คนที่ดูวุ่นที่สุดดูเหมือนจะเป็นเพื่อนรักของเฮอร์ไมโอนี่เอง

“พวกนายไปไกล ๆ เลยนะ” รอนพูดไล่เฟร็ดกับจอร์จพี่ชายของเขาเมื่อพวกเขามารบกวนการซ้อมเต้นรำของรอน  “นายไม่เห็นหรือว่าฉันกำลังยุ่งอยู่”

“โถ่น้องชายที่รักของพี่  น่าสงสารจริง ๆ ” เฟร็ดทำหน้าเห็นใจน้องชาย “เอาเป็นว่าพี่มีทางช่วยน้องนะ” เฟร็ดพูดจาเลียนแบบเพอร์ซี่

“ยังไง”  รอนพูดอย่างสนอกสนใจ  เพราะเขาพยายามที่จะเต้นรำจังหวะวอลซ์มาหลายชั่วโมงแล้วแต่ความพยายามของเขาไม่ส่งผลเลยแม้แต่น้อย

“แค่กินนี่เข้าไปเท่านั้น  นายจะกลายเป็นหนุ่มเท้าไฟไปเลยน้องเอ๋ย”  จอร์จพูดพลางส่งลูกอมสีแดงแป๊ดให้รอน  ส่วนรอนนั้นกำลังลังเลอยู่

“รอช้าอะไรอยู่ล่ะ”  เฟร็ดพูด  “หรือนายยังอยากจะซ้อมต่อไปก็ตามใจนะ”

และรอนก็เอาลูกอมนั้นเข้าปากอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และเมื่อเขากินเข้าไปหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด  และเท้าของขาก็เริ่มเต้น  มันก็ทำให้เขาเต้นได้หรอกนะ  เพียงแต่ว่าที่เขาเต้นอยู่มันไม่ใส่ลีลาศน่ะสิ  แต่มันเป็นแร็ปต่างหากล่ะ

รอนเต้นแร็ปไปรอบ ๆ ห้องอย่างหยุดไม่ได้ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเด็กกริฟฟินดอร์ทุกคน  ที่น่าตลกก็คือส่วนขาของรอนนั้นเต้นไปเรื่อย ๆ แต่ส่วนแขนนั้นพยายามดิ้นรนที่จะฝืนตัวเองไม่ให้เต้นอย่างมาก  ซึ่งนั่นเรียกเสียงหัวเราะจากคนในห้องนั่งเล่นรวมได้อย่างท่วมท้น

“เอายาแก้ให้เขานะ  เฟร็ด  จอร์จ” เฮอร์ไมโอนี่สั่งเสียงเขียว

“เธอเป็นแม่เราเหรอ  เฮอร์ไมโอนี่” เฟร็ดพูด

“ไม่ใช่  แต่ถ้านายไม่ยอมให้ยาแก้ฉันจะบอกให้แม่นายจริง ๆ รู้” พอเฮอร์ไมโอนี่พูดจบทั้งสองก็หน้าซีดเผือดและรีบส่งยาแก้ให้รอนทันที

“เราแค่ล้อเล่นน้องรัก” เฟร็ดพูดเมื่อรอนหยุดเต้นแล้ว

“พวกนาย” รอนกัดฟันพูด “ออกไปเลยนะ!”



เมื่อถึงเวลาเย็น ๆ ที่ห้องนั่งเล่นรวมต่างว่างเปล่า  เพราะเด็กคนอื่น ๆ นั้นขึ้นไปแต่งตัวกันหมดจะเหลืออยู่ก็แต่รอนที่กำลังซ้อมเต้นรำจังหวะวอลซ์อยู่  และเมื่อถึงตอนค่ำทุกคนก็ลงมาข้างล่างเพื่อพบคู่นัดของตัวเอง

ในหอนอนหญิงของกริฟฟินดอร์

“ว้าว  เฮอร์ไมโอนี่  เธอสวยเช้งไปเลย”  ลาเวนเดอร์พูดพลางมองเฮอร์ไมโอนี่

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหน้าแดง

“แต่เธอสวยจริง ๆ นี่” ปาราวตีพูดพลางมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยท่าทีอึ้ง ๆ

“พวกเธอก็สวยเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ชมพวกเธอกลับ  ปาราวตี นั้นอยู่ในชุดราตรีสีแดงเลือดนก  ผมของเธอถูกถักเป็นเปียและม้วนขึ้นเป็นมวย  ส่วนลาเวนเดอร์นั้นสวมชุดราตรีสีฟ้าอ่อน  เธอปล่อยผมของเธอให้ยาวสยาย

“เธอนัดครัมไว้ที่ไหนล่ะ” ลาเวนเดอร์ถามเธอ

“เขาจะมารับฉันหน้าหอน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  เธอไม่สงสัยหรอกว่าลาเวนเดอร์รู้เรื่องที่เธอคู่กับไรอันได้อย่างไร   เพราะมีคนเอาเรื่องนี้ไปพูดก่อนวันงานซะอีก

“เธอโชคดีจังเลยเฮอร์ไมโอนี่  ที่ได้คู่ครัมน่ะ” ปาราวตีพูดพลางทำหน้าเคลิ้มฝัน

“นั่นสิ  ฉันคงดีใจมากเลยถ้าฉันเป็นเธอ  เขาหล่อมาก ๆ เลยเนอะ” ลาเวนเดอร์เสริม  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นแสร้งทำเป็นสนใจกับทรงผมของตัวเองอยู่

ฉันโชคดีงั้นเหรอ  เฮอร์ไมโอนี่คิด

เฮอร์ไมโอนี่เดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมพร้อม ๆ กับลาเวนเดอร์และปาราวตี  และทันใดที่เธอเดินลงบันไดไปทุกสายตาก็จ้องมองมาที่เธอทันทีราวกับมีแม่เหล็กดูด

“โอ้โห  นั่นเธอจริง ๆ หรือเฮอร์ไมโอนี่” รอนร้องพลางมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ก็ฉันน่ะสิ รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เอ่อ  เธอสวยมากเลยนะ” แฮร์รี่เอ่ยตะกุกตะกัก

“เฮ้  แฮร์รี่ คู่นายหน้างอแล้วที่นายชมผู้หญิงอื่นต่อหน้าเขาน่ะ” รอนแหย่  เพราะปาราวตีซึ่งเป็นคู่ของแฮร์รี่ก็ยืนอยู่ตรงนั้น  ส่วนแฮร์รี่นั้นรีบเดินไปหาเธอทันที

“เอ่อ  เธอดูดีมากเลย” แฮร์รี่พูดกับปาราวตี

“ขอบใจนะ  เอ่อ  เธอก็หมือนกัน” ปาราวตีพูดพลางมองแฮร์รี่ที่สวมชุดสูทสีน้ำเงินอยู่

“แล้วเธอคู่ใครน่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  เธอสังเกตว่างานเต้นรำคราวนี้รอนแต่งตัวดีกว่าปีก่อนมาก  เขาใส่สุดสีแดงเข้มซึ่งเข้ากับสีผมของเขา

“ปัทมา” เขาตอบ “แล้วเธอล่ะ”

“เอ่อ  ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดและเมื่อเธอพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้ยินเสียงคนพูดเหมือนว่า ‘ ฉันว่าแล้วเชียว ’ ดังขึ้น

“เอ่อ  วันนี้เธอดูดีนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ชมเขา

“อ้อ  เธอคงหมายถึงชุดล่ะสิ  ฉันได้เงินจากเฟร็ดกับจอร์จมาน่ะ” รอนพูด “เอ่อ  เงินที่เขาได้มาจากการขายกล่องอาหารว่างเลี่ยงงานนั่นแหละ” รอนบอก “ฉันว่าฉันควรจะไปรับปัทมาแล้ว  ถ้าไปช้าเดี๋ยวเธอจะโกรธเอา”

“อืม  แล้วฉันก็เหมือนกันรอน  ฉันเองก็ต้องไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด



เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากหอเธอก็เจอไรอันที่มายืนรอเธอพร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่  และเขาก็ยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นเธอ

“เฮอร์ไมโอนี่  คุณสวยมากเลยครับ” เขาพูดพลางจูบเธอที่หลังมือ  และมองเธอด้วยดวงตาสีน้ำตาลของเขา  คืนนี้เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนเจ้าหญิงเลยในสายตาของไรอัน  เธอสวมชุดแซกผ้าซาตินสีขาว  มันทิ้งตัวลงกับรูปร่างที่เริ่มจะเป็นสาวของเธอ  ผมสีน้ำตาลที่เคยฟูฟ่องนั้นถูกยืดให้ตรงและม้วนเก็บเป็นมวยไว้บนศีรษะซึ่งติดเครื่องประดับสีเงินอันเล็ก ๆ รูปดอกไม้และมันจะไหวทุกครั้งที่เธอเดิน  และมีปอยผมเล็ก ๆ ห้อยลงมาคลอเคลียแก้มทั้งสองข้างของเธอที่เป็นสีชมพูระเรื่อ   วันนี้เฮอร์ไมโอนี่แต่งหน้าด้วยสีชมพูอ่อนและสีฟ้าอ่อน  มันเลยทำให้ใบหน้าของเธอดูสดใสขึ้นมา  ส่วนลำคอเรียวระหงส์ของเธอนั้นถูกประดับด้วยไข่มุกสีขาวที่เข้าชุดกับต่างหูและสร้อยข้อมือ  วันนี้เธอดูสูงกว่าเดิมเล็กน้อย  เพราะเธอสวมรองเท้าส้นสูงสีเงินวิบวับอยู่

“ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์  และเมื่อสติของเขากลับมาเขาก็รู้ตัวว่าเขาจ้องมองเธอมากไปหน่อย

“เอ่อ  นี่สำหรับคุณครับ” ไรอันยื่นดอกกุหลาบชมพูช่อใหญ่ที่อยู่ในมือเขาไปให้เธอ

“ขอบใจนะไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่รับดอกไม้มาพลางมองดูเขา  วันนี้ไรอันสวมชุดสูทสีน้ำตาลเข้มที่เข้ากับดวงตาของเขา  ผมสีน้ำตาลนั้นถูกหวีให้เข้าทรง  ปาราวตีและลาเวนเดอร์นั้นพูดถูกเขาดูหล่อมากทีเดียว  ดูแล้วเขาก็เป็นผู้ชายที่ดีพร้อมแทบทุกอย่าง  ไรอันเป็นผู้ชายที่หญิงสาวจำนวนมากหวังจะให้เขามาหลงรัก  ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็ยอมรับว่าเขาเป็นอย่างนั้น  เขาดีทุกอย่าง  แต่มันติดอยู่อย่างเดียว  คือ  เธอไม่ได้รักเขาน่ะสิ

“ผมคิดว่าคุณคงชอบ” ไรอันพูดถึงดอกกุหลาบ

“ใช่  ฉันชอบ  แต่ฉันคงถือไปงานไม่ได้หรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้ม ๆ

“ผมก็ว่างั้นแหละครับ” เขาพูด

“งั้นฉันเอามันไปเก็บที่หอก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมเพื่อเอามันไปเก็บ  เฮฮร์ไมโอนี่มองดูดอกกุหลาบสีชมพูช่อนั้นแล้วก็ถอนใจ

ความจริงเธอชอบดอกไม้สีขาวมากกว่า

TBC