ท้องฟ้าเหนือโรงเรียนฮอกวอตส์ในยามนี้ปลอดโปร่งเหมาะกับการเล่นควิดดิชดังเช่นทุกปีที่ผ่านมา นกฮูกชนิดต่าง ๆ
กระพือปีกบินสวนกันตามทางเข้าออกเพื่อทำหน้าที่ของมัน อากาศที่เป็นใจเช่นนี้เหมือนจะบอกว่าถึงตอนนี้จะมีเหตุการณ์ร้าย ๆ
เกิดขึ้น แต่ธรรมชาติก็ยังอุตส่าห์สร้างสิ่งดี ๆ ให้ทุกคนได้มีกิจกรรมเพื่อผ่อนคลายกันบ้าง
ตางรางการแข่งขันถูกกำหนดขึ้นอย่างเรียบร้อย บรรดานักกีฬาที่คันไม้คันมือเต็มทีเพราะถูกห้ามเล่นไปเมื่อปีที่แล้วแทบจะ
กอดไม้กวาดของตัวเองนอนเพื่อให้หายคิดถึง ไม่มีอุปสรรคใด ๆ จะมาขวางกั้นพวกเขาตราบใดที่อาจารย์สอนป้องกันตัว
จากศาตร์มืดคนใหม่ - - ที่ทุกคนหวังไว้ว่าจะไม่เหมือนคนก่อนยังไม่มา
ควิดดิชทำให้โรงเรียนดูมีสีสันขึ้น อย่างน้อยก็ช่วยให้บรรดานักเรียนและอาจารย์ลืมความกังวลเกี่ยวกับการโจมตีของลอร์ต
โวลเดอร์มอร์ไปได้แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าลอร์ตโวลเดอร์มอร์ไม่มีทางให้ควิดดิชมาขวางกั้นความต้องการของตัวเองก็ตาม
ดังนั้นเพื่อเป็นการไม่ประมาทศาสตราจารย์มักกอนนากัลจึงแบ่งโทรลล์ที่จ้างมาโดยทุกตัวผ่านการฝึกงานจากกระทรวงเวทมนตร์
แล้วออกเป็นกลุ่ม ๆ (มีใบประกาศนียบัตรรับรองไว้ว่า“ไม่ทำลายทรัพย์สินใด ๆ” และ “เป็นมิตรกับเด็กและคนอ่อนแอ”)
มาดูแลตามอาคารและรอบ ๆ โรงเรียน
แองเจลิน่า จอห์นสันกัปตันทีมกริฟฟินดอร์เริ่มต้นงานของตัวเองด้วยการนัดหมายลูกทีมทุกคนมารวมกันที่ห้องพักนัก
กีฬาที่ถูกสร้างไว้ใกล้กับสนาม ทั้งแฮร์รี่และรอนสวมชุดควิดดิชเต็มยศเดินลงมาจากหอพร้อมไม้กวาดของตัวเอง
ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นบอกว่าจะไปนั่งรอที่ริมสนามเหมือนเช่นเคย
“ปีนี้จะไม่มีอะไรมาขวางเราได้อีก ไม่ว่าจะเป็นยายคางคกแก่หนังเหนียวหรือตัวอะไรที่ทุเรศกว่านั้นก็ตาม”
แอนเจลิน่าประกาศพลางกวาดสายตาไปยังนักกีฬาทุกคนที่ยืนอยู่รอบไม้โอ๊กกว้าง ๆ กลางห้อง แล้วหยิบม้วน
กระดาษซึ่งก็คือแผนการแข่งขันกางลงบนโต๊ะให้ลูกทีมได้เห็น
“ถ้าทำตามแผนนี้ฉันเชื่อว่าเราจะชนะได้ในเวลาที่เร็วกว่าเดิม” เด็กสาวชี้นิ้วลงไป
“วิสลีย์ เธออยู่ตรงนี้ถ้ามีใครเล่นตุกติกก็ชนให้ตกจากไม้กวาดไปได้เลย - - พอตเตอร์ เธออันตรายที่สุด
ถ้าถูกใครทำนอกกติกาก่อนก็จัดการมันตามแต่เธอต้องการ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามรุนแรงเกินไปหรือถูกจับได้เป็นพอ”
ทั้งสองรับคำอย่างหนักแน่น
เมื่อทุกคนเข้าใจแผนการทั้งหมดแล้วแอนเจลิน่าก็ม้วนกระดาษแล้วนำมันไปพิงที่มุมห้องก่อนจะเดินนำลูกทีมทั้งหมด
ตรงไปยังสนามแข่งขัน - -
“จอห์นสัน เธอจะไปไหน”
เสียงทักดังขึ้นตอนที่พวกเขาเพิ่งจะเดินเข้าไปในสนามหญ้ากันได้ไม่กี่ก้าว ทุกคนหันไปก็เห็นมอนทาคิวกำลังเดินตรงมา
โดยที่ด้านหลังมีลูกทีมควิดดิชของสลิธีรินตามมาเป็นกลุ่มใหญ่โดยมีแพนซี่ พาร์คินสันยืนอยู่ด้านท้าย
“เธอมีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ” แอนเจลิน่าถาม มองลูกทีมของสลิธีรินที่ดูเหมือนเป็นการรวมกลุ่มของโทรลล์ภูเขาและ
คนชั่วร้ายทั้งหลาย...
แครบกับกอยล์ดูน่าเกลียดในชุดแข่งควิดดิชที่ดูเหมือนว่าช่างตัดเสื้อคงจะคิดราคาแพงเป็นพิเศษเพื่อจะเอาผ้าสีเขียวทั้ง
ร้านมาตัดคลุมร่างใหญ่ยักษ์ของทั้งสอง นอกจากนี้บรรดานักกีฬาคนอื่น ๆ ของสลิธีรินก็ดูมีความชั่วร้ายฉาบอยู่บนใบหน้า
ทุกคนและในวันนี้ก็รวมทั้งมัลฟอยด้วย!
“ข่าวร้าย” มอนทาคิวเดินมาประจันหน้ากับแอนเจลิน่า
“สลิธีรินจะมีการแข่งขันรอบแรกก่อนจึงจำเป็นต้องใช้สนามก่อนกริฟฟินดอร์” เขาชูกระดาษในมือขึ้น
“นายใช้แผนสกปรกอีกแล้วเหรอ!” แอนเจลิน่าตวาดใส่ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหกและในมือเขานั้นก็เป็นเอกสารตัวจริงแน่ ๆ
เพราะการจะแย่งสนามสำหรับซ้อมควิดดิชจากกริฟฟินดอร์นั้นขอกับสเนปโดยตรงยังง่ายกว่าการให้ใครปลอมลายเซ็นเขา
ขึ้นมาเสียอีก
เสียงของแอนเจลิน่าทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งรออยู่นอกสนามได้ยินเข้า เมื่อเธอเห็นทีมกริฟฟินดอร์กำลังประจันหน้า
อยู่กับทีมสลิธิริน เด็กหญิงรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาทีมของบ้านตัวเองทันที
มอนทาคิวยิ้มแล้วหันไปหามัลฟอย พยักเพยิดให้เป็นสัญญาณว่าต้องการให้เขาพูด มัลฟอยก้าวมาข้างหน้าแล้วพูดด้วยน้ำ
เสียงเป็นต่อ
“มันมีเหตุจำเป็นจริง ๆ อย่าคิดว่าเราจะต้องโกงสิ”
“นายเป็นกัปตันทีมไปตั้งแต่เมื่อไหร่” รอนพูดเยาะ ๆ อย่างไรเสียมอนทาคิวก็ไม่มีทางยอมให้มัลฟอยดูใหญ่ไปกว่าเขาที่
เป็นกัปตันตัวจริงแน่ ทว่าผิดคาดเมื่อมัลฟอยเพียงแค่เหลือบไปมองมอนทาคิวแล้วพูดต่อเสียงเย้ยหยัน
“เป็นได้ทุกครั้งที่ฉันต้องการ วีสลีย์”
รอนหน้าเป็นสีชมพูจัด
“ควิดดิชน่ะ เขาไม่ใช้ปากแข่งหรอกนะมัลฟอย” แฮร์รี่พูด
“งั้นพวกนายจะใช้หมัดแข่งใช่ไหมล่ะ” มัลฟอยเลิกคิ้วมองรอนและแฮร์รี่อย่างไม่สะทกสะท้าน
เขาจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาพูดจาถางถางแม่ของรอนไปเมื่อปีก่อนได้ดี - - ถึงเขาจะเจ็บตัว...แต่มันก็คุ้มค่า!
“ตอนนี้ไม่มีเจ้าฝาแฝดที่โดนเฉดหัวออกจากโรงเรียนมาช่วยพวกนายแล้วนะ”
รอนแทบถลาไปกระชากคอเสื้อมัลฟอยแต่แฮร์รี่ดึงตัวเขาไว้ได้ทันเสียก่อน ฝ่ายบรรดานักกีฬาควิดดิชฝั่งสลิธีรินพา
กันหัวเราะชอบใจและไม่ได้คิดจะห้ามสักนิด
“อย่ามีเรื่อง!” แอนเจลิน่าร้องเตือนลูกทีมของตัวเอง ทุกคนจึงทำได้เพียงแค่มองมัลฟอยที่ส่งสายตา
ไม่เกรงกลัวมาที่พวกเขา ท้ายที่สุดแอนเจลิน่าก็จำยอมต้องเดินนำนักกีฬากริฟฟินดอร์ทุกคนออกจากสนามโดยพยายาม
ไม่สนใจกับเสียงหัวเราะที่ไล่หลังมา
“อ้อ อีกเรื่องนะวิสลีย์”
มัลฟอยเรียกรอน แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินแล้วหันไปมองเขาพร้อมกัน
“ฉันเคยบอกไปรึยังว่าไม้กวาดของนายมันห่วย” เด็กชายกวาดสายตาไปบนด้ามไม้กวาดรูปร่างธรรมดา ๆ
ของรอนอย่างเหยียดหยาม
“คอมเมตล่ะสิ น่าเสียดายนะถ้านายมีทองมากกว่านี้ก็คงจะซื้อเพิ่มได้อีกสักด้าม ฉันคิดว่าถ้ามัดรวมกันคงจะพอไล่นิมบัสได้”
รอนกำหมัดแน่น ส่วนแฮร์รี่ก็นึกในใจว่าครั้งนี้เขาจะไม่ห้ามรอนอีกแล้ว หนำซ้ำถ้ารอนเริ่มก่อนเขาก็จะผสม
โรงชกหน้ามัลฟอยไปด้วยอีกคน จนในที่สุด - -
“ไม่มีฝีมือก็ไม่มีทางชนะ! มันไม่เกี่ยวกับไม้กวาด!”
ทุกคนที่กำลังเดินออกจากสนามตกใจและหันกลับไปมอง ซึ่งคนตะโกนก็คือเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังยืนกำหมัดแน่นและ
จ้องมัลฟอยอย่างเอาเรื่อง รอนรีบพยายามจับตัวเฮอร์ไมโอนี่ไว้ให้เธอใจเย็นลง มัลฟอยเม้มริมฝีปาก
มีรอยสีชมพูปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แพนซี่ พาร์คินสันรีบเดินมาขวางพร้อมกับตวาดใส่
“ว่าไงนะ ยายเลือดสีโคลน!”
“เฮอร์ไมโอนี่” รอนร้องห้ามแล้วดึงแขนเฮอร์ไมโอนี่อีก
ดวงตาของมัลฟอยเหมือนกับมีไฟลุกขึ้นในนาทีนั้น เขากัดฟันกรอดกำด้ามไม้กวาดในมือแน่น
แต่ทั้งรอนและแฮร์รี่ต่างก็ตั้งท่าปกป้องเธออย่างออกนอกหน้า
“พอได้แล้ว!” แอนเจลิน่าตรงเข้ามาห้ามและทำท่าเอาจริงว่าถ้าใครไม่ฟังคำสั่งล่ะก็เธอจะไม่ยกโทษให้
นักกีฬากริฟฟินดอร์ทุกคนเดินออกจากสนามไปอย่างแค้นเคืองอีกครั้ง มอนทาคิวประกาศเย้ยให้ได้ยินอย่างจงใจ
“ไป - - พวกเรา ซ้อม”
เมื่อเดินออกมาไกลจากสนามนักกีฬาคนหลายคนก็ค่อย ๆ เดินจากไปทีละคนอย่างหมดกำลังใจ ทันใดนั้นเองแอนเจลิน่า
ก็หยุดเดินกะทันหันจนแฮร์รี่และรอนที่เดินตามมาชนโครมเข้า
“แผนการแข่งของพวกเราอยู่ในห้องพัก เราต้องไปเอากลับมาไม่อย่างนั้นแผน - - รั่ว...แน่!” แอนเจลิน่านึกขึ้นได้แต่
ไม่ทันไรร่างของเธอก็โงนเงนจนต้องเอาไม้กวาดค้ำตัวไว้ มีเหงื่อไหลซึมออกมาตามใบหน้า แฮร์รี่รีบคว้าแขนอีก
ฝ่ายไว้แล้วร้องออกมาอย่างตกใจ
“แอนเจลิน่าเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร เมื่อคืนฉันแค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ” แอนเจลิน่าพูดเสียงเหนื่อย หน้าซีดลงเรื่อย ๆ แฮร์รี่เห็นเธอท่าทางไม่ดีจึง
หันไปพูดกับเพื่อน
“เฮอร์ไมโอนี่ช่วยไปเอาแผนการแข่งที่วางไว้ในห้องพักนักกีฬามาให้หน่อยได้ไหม ฉันกับรอนจะพาแอนเจลิน่าไปห้องพยาบาล”
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแล้วแยกตัวกลับไปยังห้องพักนักกีฬาเพียงลำพัง...แต่ตลอดทางที่เดินไปนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็คิดในใจ
อย่างขุ่นเคือง มัลฟอยทำตัวแย่เสียยิ่งกว่าเดิม! หนำซ้ำยังมากล่าวหาว่าเธอหาคนปลอบใจได้แล้ว - - ทีตัวเขาเองล่ะ
แพนซี่ พาร์คินสันแค่บังเอิญเดินผ่านมาอยู่ในทีมด้วยหรือไง!
เมื่อมาถึงห้องพักนักกีฬาเฮอร์ไมโอนี่หันซ้ายหันขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นก่อนจะเปิดประตูก้าวเข้าไป
ถึงจะไม่มีใครแต่เธอก็ต้องระมัดระวังไม่ให้ใครมาเห็นและเข้าใจผิดว่าเธอแอบมาล้วงความลับหรือที่ร้ายที่สุดคือมาขโมยของ
แล้วเธอก็เห็นกระดาษม้วนใหญ่พิงอยู่ตรงมุมห้อง - - คงเป็นอันนี้กระมัง...เด็กหญิงคิดในใจแล้วเอื้อมมือไปหยิบ
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีลมพัดวูบมาจากด้านหลังพร้อมกับเสียงประตูห้องปิดดังปัง!
เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับไปมองทันที เธออ้าปากค้างเมื่อเห็นมัลฟอยยืนอยู่ด้วยสีหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
โดยที่มือข้างหนึ่งทาบอยู่ตรงประตูแสดงชัดเจนว่าเขาเองที่เป็นคนปิด
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความตกใจ เด็กชายเจ้าของชื่อก้าวไม่กี่ก้าวก็มาถึงตัวเธอ
เขามองม้วนกระดาษในมืออีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“กลับมาทำไม - - มาล้วงความลับให้เจ้าพอตเตอร์กับวิสลีย์รึไง!” มัลฟอยตวาดใส่หน้าเฮอร์ไมโอนี่
“ฉันเปล่านะ!” เธอเถียงสุดเสียงแล้วก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
ชั่วพริบตา มัลฟอยรวบตัวเธอมาแล้วกดริมฝีปากลงมาอย่างหนักหน่วง เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นรนสุดชีวิตแล้วเธอก็ถูกผลัก
ไปชนกับโต๊ะไม้ตัวใหญ่สำหรับกางแผนเกมการเล่นที่อยู่กลางห้องจนหงายหลัง มัลฟอยถลามาตรึงเธอเอาไว้
เสื้อคลุมสีเขียวของทีมสลิธีรินพลิ้วลงมาคลุมตัวเธอ
“ชอบชุดควิดดิชใช่ไหม - - เสียใจด้วยนะที่มันเป็นสีเขียว!”
“ปล่อยฉัน! - - นายจะบ้าเหรอ!” เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องเมื่อเขาเริ่มกระชากคอเสื้อเธอ
“เสียใจ เอาตัวรอดให้ได้เหมือนทุกครั้งสิ!” มัลฟอยถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนมันไปที่มุมห้องก่อนจะดันตัวเธอให้เลื่อนสูงขึ้น
เท้าสองข้างของเฮอร์ไมโอนี่ลอยขึ้นจากพื้นแล้วร่างกายก็มาอยู่บนโต๊ะเย็นเฉียบครบทุกส่วน - - เด็กหญิงตกใจสุดขีด...
ไม่รู้จะรอดมือเขาครั้งนี้ด้วยวิธีไหน เพราะทุกครั้งที่หนีไปสำเร็จนั้นไม่ใช่เพราะเธอทำได้...
แต่เป็นเพราะเขาปล่อยไปเองต่างหาก!
เสียงผ้าขาดดังแควกตามด้วยเสียงเม็ดกระดุมหล่นกระจายเฮอร์ไมโอนี่ผวาเฮือกเมื่อเสื้อด้านหน้าถูกฉีกออกพร้อม ๆ
กับรู้สึกว่าผิวอกสัมผัสอากาศ มัลฟอยเพริดไปชั่วขณะ และแล้วสติสัมปชัญญะทุกอย่างของเขาก็กลับคืนมาเมื่อเฮอร์ไมโอนี่
ง้างฝ่ามือแล้วฟาดเพี๊ยะลงมาบนหน้าเขาเต็มแรง!
“อะ…” มัลฟอยจับใบหน้าซีกนั้นของตัวเอง เขามองเฮอร์ไมโอนี่ขยุ้มเสื้อที่กระดุมด้านหน้าขาดเรียบของเธอไว้แน่น
เด็กหญิงน้ำตาไหลพรากทั้งที่ดวงตาหวาดกลัว
“ฉะ ฉันเกลียดนาย! - - นาย...มันแย่ที่สุด!”
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งสุดชีวิตออกไปจากห้องนั้น มัลฟอยกำหมัดแน่นขณะมองเธอจนลับตาแล้วเขาก็เจ็บแปล๊บตรงคอ
เมื่อเอื้อมมือไปแตะก็รู้สึกว่ามีเลือดซึมออกมาตามรอยเล็บข่วน เฮอร์ไมโอนี่ข่วนเขาได้เพียงแค่ที่เดียวเพราะชุด
ควิดดิชนั้นคลุมหมดทั้งแขนขา
แต่มันเจ็บ - - เจ็บภายในใจเหลือเกิน!
To be continued!!
No comments:
Post a Comment