เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินตามหาไรอันอยู่ภายในงานแต่เธอไม่พบแม้แต่เงาของเขาเฮอร์ไมโอนี่จึงคิดว่าเธอน่าจะลองออกไปตามหาเขาที่ระเบียงดู
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไปที่ระเบียงก็ไม่พบใคร เธอเหม่อมองออกไปข้างนอก ไปที่สนามหญ้าริมทะเลสาบและก็มีอะไรบางอย่างดลใจให้เธอเดินลงไปข้างล่าง
เฮอร์ไมโอนี่เดินลงไปที่สนามหญ้าและเธอก็ทรุดตัวลงข้าง ๆ โคนต้นไม้ เสียงเพลงจากงานเลี้ยงลอยมาช้า ๆ เธอไม่อยากอยู่ในงานอีกต่อไปแล้ว ที่เธอต้องการตอนนี้คือที่เงียบ ๆ ให้เธอได้อยู่คนเดียว เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงเรื่องเมื่อครู่ที่มัลฟอยมาขอโทษเธอ เสียงของมัลฟอยยังคงก้องอยู่ใครหัวของเธออย่างยากที่จะลืม และเฮอร์ไมโอนี่ก็ยกมือขึ้นลูบริมฝีปากของเธอช้า ๆ ราวกับว่าเธอต้องการสัมผัสรอยจูบของมัลฟอยอย่างนิ่มนวล
เสียงฝีเท้าเหยียบผืนหญ้าดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองและเธอก็พบไรอันยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก
“เธอเองเหรอ ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด ”เธอไปอยู่ไหนมา”
ไรอันไม่ตอบเธอ เขาเดินเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่อย่างช้า ๆ
“ฉันตามหาเธอตั้งนาน” เฮอร์ไมโอนี่พูดแต่ไรอันก็ยังคงเงียบ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนว่าไรอันแปลกไปจากเดิม
ไรอันทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่และจ้องมองเธอด้วยดวงตาว่างเปล่าของเขา
“เฮอร์ไมโอนี่” ไรอันกระซิบ
“ทำไมเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม เธอรู้สึกว่าไรอันแปลกไปจริง ๆ เมื่อเธอเห็นแววตาเลื่อนลอยที่จ้องมองเธอของเขา
“ผมรักคุณ” ไรอันพูด
“เอ่อ ฉันรู้ ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก เธอไม่คิดว่าไรอันจะพูดคำนี้กับเธออีก
“ผมต้องการคุณ” ไรอันพูด
“อะไรนะ”
ไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นไรอันก็โถมร่างเข้าใส่เธอทันทีจนทำให้เฮอร์ไมโอนี่ลงไปนอนอยู่บนพื้นหญ้า
“ไรอันเธอจะ….” เฮอร์ไมโอนี่พูดได้เพียงเท่านั้นเพราะไรอันนั้นก้มลงจูบปากเธอซะก่อน เฮอร์ไมโอนี่พยายามตกใจกับการกระทำของเด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก เธอพยายามจะผละออกจากเขาเพียงแต่ไรอันใช้อ้อมแขนแข็งแรงของเขารั้งร่างของเธอเอาไว้และจูบเธอต่อ
“เธอเป็นอะไร ไร….” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง เธอรีบควานหาไม้กายสิทธิ์แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้หยิบมันมาจากหอเพราะคิดว่าจะไม่ได้ใช้
“ไรอันอย่า” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเมื่อเด็กหนุ่มฝังรอยจูบของเขาไว้ที่ซอกคอของเธอ เธอพยายามดิ้นรนอย่างที่สุด เฮอร์ไมโอนี่รัวกำปั้นเข้าใส่เขาแต่ไม่เป็นผลอย่างใดเพราะไรอันไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเลย เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายถีบไรอันออกห่าง แต่ผลที่ได้คือเด็กหนุ่มผละออกจากเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ไรอันรวบตัวเธอได้ก่อน
“อย่า!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องเสียงดังเมื่อเด็กหนุ่มเอามือมาปิดปากเธอไว้และเริ่มจูบเธอต่อ
”อย่าทำแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มร้องไห้ และในตอนนั้นไรอันก็ชะงักกับภาพที่เห็นก่อนที่เขาจะตะครุบเสื้อราตรีชุดสวยของเธอและฉีกมันคามือ!
“กรี๊ดดดด!!!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลยเพราะว่าทุกคนกำลังสนุกสนานกับงานเต้นรำอยู่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าเธอจะดิ้นรนอย่างไรแล้วในเมื่อเธอสู้แรงผู้ชายอย่างไรอันไม่ได้จริง ๆ
และก่อนที่ไรอันจะเอื้อมมือมากระชากบราของเธอออก
“สตูเปฟาย!”
ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าใส่ไรอันทันที ทำให้ร่างของเขาลอยไปกระแทกกับต้นไม้อย่างจัง เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่ที่มาของเสียง มัลฟอยนั่นเองเขายืนอยู่ห่างจากเธอไม่เกินสองเมตร มือกำไม้กายสิทธิ์อยู่ เขาจ้องมองไรอันด้วยแววตาที่แทบจะลุกเป็นไฟ และมัลฟอยก็สะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง
“ครูซิ…”
“อย่า” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“ทำไม เกรน….” มัลฟอยกำลังจะหันไปเถียงเฮอร์ไมโอนี่แต่เขากลับชะงักเมื่อเห็นเธอ เฮอร์ไมโอนี่นั้นกำลังร้องไห้ตัวสั่นเทา มัลฟอยรีบเข้าไปหาโอบกอดเธอทันที
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยโฮออกมา เธอกอดเขาแน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหายไป ส่วนมัลฟอยนั้นก็กอดเธอตอบเช่นกัน และเขาก็ลูบหลังเธออย่างปลอบโยน
“ไม่เป็นไรแล้วเกรนเจอร์ ฉันอยู่นี่แล้ว” มัลฟอยปลอบเธอ
“ฉัน ๆ กลัว มัลฟอย ฉันกลัว” เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น
“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวนะ” มัลฟอยพูดพลางลูบหัวเธอ
มัลฟอยปลอบเฮอร์ไมโอนี่อยู่นานจนกระทั่งไรอันเริ่มรู้สึกตัว และเขากำลังยันตัวขึ้นจากพื้น
“เอกซ์เปลลิอาร์มัส” มัลฟอยตะโกนก้อง ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ไรอันซึ่งตอนนี้ร่างของเขาถูกแรงอัดให้ไปกระแทกต้นไม้อีกรอบ ส่วนมัลฟอยนั้นรับไม้กายสิทธิ์ของเขาไว้ในมืออย่างชำนาญและค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้าไปหาไรอัน และในตอนนั้นเองไรอันก็กระอักเลือดออกมา
“ว้าย” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง ส่วยมัลฟอยนั้นเดินเข้าไปใกล้ ๆ ไรอันโดยมีเฮอร์ไมโอนี่หลบอยู่ข้างหลัง
“นี่มันไม่ใช่เลือดนี่” มัลฟอยพูดพลางมองดูเจ้าสิ่งที่ไรอันกระอักออกมา มันค่อย ๆ ซึมหายไปกับเสื้อผ้าของเขาโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย
“หรือว่าหมอนี่จะโดนน้ำยาสั่งใจ” มัลฟอยพึมพำ
“น้ำยาสั่งใจ” เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำพูดของมัลฟอยด้วยท่าทางไม่เข้าใจ
“หมอนี่คงโดนน้ำยาสั่งใจเข้าไปจริง ๆ ” มัลฟอยพูด
“มันคืออะไรมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“มันเป็นยาพิษชนิดหนึ่ง ใช้ควบคุมจิตใจของคนที่ดื่มมันเข้าไปให้ทำตามที่คนที่ให้ดื่มต้องการ” มัลฟอยอธิบายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“งั้นก็เหมือนคาถาสะกดใจน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำด้วยสีหน้าตกใจ
“ไม่ใช่ มันร้ายแรงกว่ามาก” มัลฟอยบอกและเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าสงสัย “คือคาถาสะกดใจน่ะเป็นคาถาโทษผิดสถานเดียวใช่ไหม แล้วถ้าฉันใช้คาถานี้กับใครกระทรวงเวทย์มนตร์ก็ต้องรู้ เพราะว่าพวกเขามีกองตรวจจับผู้ที่ใช้คาถาผิดกฏหมายอยู่แล้ว” มัลฟอยอธิบาย
“แต่น้ำยาสั่งใจไม่เหมือนคาถาสะกดใจตรงที่เธอสามารถใช้มันได้โดยที่ไม่มีใครรู้ และคนที่ดื่มยานี้เข้าไปก็จะไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไป”
“งั้นใครเป็นคนวางยาไรอันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะน้ำยาสั่งใจจะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆไว้ให้เป็นหลักฐานหรอก” มัลฟอยพูด
“ทำไมนายถึงรู้เรื่องนี้ดีจัง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม เธอสงสัยว่าทำไมเธอไม่เคยได้ยินชื่อ ‘ น้ำยาสั่งใจ ’ ที่มัลฟอยพูดมาก่อนเลย
“ถ้าเธอมีพ่ออย่างพ่อฉันล่ะก็เธอจะรู้เรื่องศาสตร์มืดอีกเป็นกระบุงเลยล่ะเกรนเจอร์” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ ดวงตาสีซีดของเขาจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่อยู่
“งั้นเขาจะเป็นอะไรไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ใครสนล่ะ หรือว่าเธอเป็นห่วงมันงั้นเหรอเกรนเจอร์” มัลฟอยย้อนกลับ
“ฉันยังไม่ได้พูดซักคำว่าฉันเป็นห่วงเขา” เฮอร์ไมโอนี่เถียง
“อ๋อ งั้นเหรอ” มัลฟอยตอบด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ
“แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามมัลฟอย
“ก็ปล่อยเจ้านี่ไว้นี่แหละ” มัลฟอยพูด
“ไม่ได้นะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“ทำไมจะไม่ได้” มัลฟอยเถียง “ไอ้เจ้านี่มันไม่เป็นอะไรมากหรอกน่า”
“แต่นายบอกว่าเขาโดนน้ำยาสั่งใจไปไม่ใช่เหรอ แล้วนายจะรู้ได้ยังไงว่าเขาจะไม่เป็นอะไร” เธอพูด
“โถ่ เกรนเจอร์ ไอ้เจ้านี่น่ะมันสำลักน้ำยานั่นออกมาแล้ว นี่มันก็แค่สลบเท่านั้นเอง” มัลฟอยพูด
“แต่เราต้องพาเขาไปห้องพยาบาล” เฮอร์ไมโอนี่เถียงมัลฟอย
“ฉันจะไม่พามันไปห้องพยาบาล” มัลฟอยพูดเสียงแข็ง
“งั้นฉันไปเองก็ได้!” เฮอร์ไมโอนี่กระแทกเสียงใส่เขา “นายมันแล้งน้ำใจที่สุด!”
“ฉันแล้งน้ำใจ แล้วไอ้คนที่จะปล้ำเธอนี่มันดีกว่าฉันนักหรือไง” มัลฟอยย้อน
“ฉันไม่อยากยุ่งกับนายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงกร้าวด้วยความโกรธ
“เดี๋ยวเกรนเจอร์” มัลฟอยเรียกเธอ “เธอคิดจะเดินขึ้นไปบนปราสาททั้ง ๆ สภาพอย่างนั้นเนี่ยนะ” เมื่อมัลฟอยพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ก้มลงสำรวจตัวเอง และก็พบว่าชุดราตรีของเธอนั้นขาดเป็นทางยาว
“ว้าย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “มัลฟอยนาย!”
“จะด่าว่าฉันลามกล่ะสิ” มัลฟอยบ่นพลางสะบัดไม้กายสิทธิ์ทีนึง เสื้อผ้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็ซ่อมแซมตัวเองให้กลับเป็นอย่างเดิม “แต่ฉันไม่ถือหรอกถ้าเธอจะพูดความจริงน่ะ”
ในที่สุดมัลฟอยก็เดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้องพยาบาลอย่างเบื่อหน่าย แถมยังต้องช่วยแบกร่างไร้สติของไรอันไปที่ห้องพยาบาลด้วย และทั้งสองก็พร้อมใจโกหกมาดามพรอมฟรีย์ว่าที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุเพื่อไม่ให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่โตกันไป และเมื่อมาดามพรอมฟรีย์บอกเฮอร์ไมโอนี่ว่าไรอันไม่เป็นไรมาก ( ยังสลบอยู่ ) เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยก็เดินออกมาจากห้องพยาบาล
“เธอจะกลับไปที่งานหรือเปล่าเกรนเจอร์” มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่รู้สิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างเหม่อลอย
“ยังโกรธฉันอยู่เหรอ” มัลฟอยถาม
“ฉัน….” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
“เธอจะโกรธแนไปอีกนานเท่าไหน เกรนเจอร์ แค่นี้ฉันก็ทรมานจะแย่อยู่แล้วนะ” มัลฟอยพูด
“มันก็เรื่องของนายนี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบปัด ๆ
“เธอไม่รู้หรอกเกรนเจอร์ว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน ฉันแทบอยากจะฆ่าเจ้าครัมนั่นตอนที่ฉันเห็นว่ามันทำอะไรกับเธอ” มัลฟอยบอกเฮอร์ไมโอนี่
“มัลฟอย”
“ฉันรักเธอเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดมองเข้าไปในดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่
“ฉัน….” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว
“ฉันเองก็รักนายมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด และเมื่อสิ้นคำพูดนั้นมัลฟอยก็กอดเฮอร์ไมโอนี่ทันที
“ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้ยินคำนี้อีกซะแล้ว” มัลฟอยบอกเธอและโอบกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่นกว่าเดิม
ทั้งสองรู้ดีว่าไม่มีทางขาดอีกฝ่ายได้ ไม่มีทางจริง ๆ
ซักครู่มัลฟอยก็คลายวงแขาของเขาออกและจูบเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา
ทั้งสองจะรู้ไหมว่าซิลเวียแอบมองพวกเขามาจากทางงานเลี้ยงด้วยแววตาเคียดแค้น
“ถ้าแย่งมาไม่ได้ ฉันก็จะทำลายพวกเธอซะ ฉันไม่มีวันให้พวกเธอมีความสุขหรอก” เธอพูดพร้อม ๆ กับบีบแก้วไวน์จนแตกคามือ
“เธออยากกลับไปที่งานไหม เกรนเจอร์” มัลฟอยถามเธอ
“เอ่อ แล้วนายล่ะ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับ
“ฉันอยากอยู่กลับเธอตามลำพังมากกว่า” มัลฟอยพูด
“นายคิดลามกกับฉันรึไง” เฮอร์ไมโอนี่กัดเขา
“ใครว่าล่ะ” มัลฟอยแก้ตัว “ฉันแค่คิดว่าเราน่าจะไปหาที่เงียบ ๆ ซักที่อยู่ด้วยกันในคืนนี้ก็เท่านั้นแหละ” มัลฟอยบอกเฮอร์ไมโอนี่
“ไอ้ที่เงียบ ๆ ของนายน่ะมันที่ไหนกัน คงไม่ใช่ป่าต้องห้ามนะ” เฮอร์ไมโอนี่หยอกเขา
“ไม่ใช่ เอาเป็นว่า เธอมาไปรอฉันที่ทางเข้างานและกัน เดี๋ยวฉันมา” มัลฟอยพูด
“แล้วนายจะไปไหนล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“เดี๋ยวฉันมา เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดและเดินหายไปในระเบียงที่มืดมิด
มัลฟอยกลับมาที่หอนอนของเขาอีกครั้งเมื่อมาเอาเจ้าของสิ่งเล็ก ๆ ที่เขาไม่น่าลืมมันได้เลย
มันคือแหวนทองคำขาววงที่เขาเจอที่ฮอกมี้ดส์
มัลฟอยหยิบตลับใส่แหวนกำมะหยี่สีแดงเข้มขึ้นมาแล้วเปิดดูแหวนวงนั้น เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเฮอร์ไมโอนี่จะชอบมันหรือเปล่า แล้วเธอจะใส่มันได้ไหม แต่ที่เขารู้เพียงอย่างเดียวก็คือ เจ้าของสิ่งนี้เป็นสิ่งแสดงความรักที่เขามีต่อเธอ
มัลฟอยเก็บตลับแหวนเข้าในกระเป๋าเสื้อสูทและเขาก็เดินออกจากหอไป เขาคิดว่าจะพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่หอทางตะวันตกซึ่งเป็นหอดูดาว เพราะว่าคืนนี้ท้องฟ้าสวยมากและถ้าได้อยู่บนที่สูง ๆ อย่างหอดูดาวล่ะก็คงวิเศษไปเลย และขณะที่มัลฟอยกำลังเดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมเขาก็พบกับร่าง ๆ หนึ่ง ๆ เสียก่อน
เฮอร์ไมโอนี่รอมัลฟอยอยู่หน้าห้องโถงได้สักพักแล้วแต่เขาก็ยังไม่มา เฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจว่าเขาให้เธอมารอที่หน้าห้อวโถงนี่เพื่ออะไรกัน และเขาจะพาเธอไปไหน
และแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เห็นมัลฟอยเดินมา เฮอร์ไมโอนี่เห็นผมสีบลอนด์ของเขาพลิ้วไหวกว่าเดิมเล็กน้อย
“รอนานไหม” มัลฟอยถาม
“ไม่นานหรอก แต่นายไปไหนมาน่ะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันอยากอยู่กับเธอตามลำพังมากกว่า เกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“ได้สิ แต่เราจะไปไหนกันล่ะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ตามฉันมา” เขาบอกเธอและมัลฟอยก็พาเฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามระเบียง และเข้าไปในห้องเรียนเก่า ๆ ห้องหนึ่ง “นี่นะที่ ๆ นายจะพาฉันมาน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่มัลฟอยไม่ตอบเธอ เขามองเธอด้วยแววตาสีซีดของเขาด้วยท่าทางที่ดูแปลกกว่าทุกครั้ง
“ฉันอยากอยู่กับเธอสองคน” เมื่อพูดจบมัลฟอยก็เสกคาถาล็อคประตู
“ตกลงนายมีอะไรกันแน่ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา เธอชักสงสัยกับพฤติกรรมแปลก ๆ ของเขาแล้ว
“เธอก็รู้นี่” มัลฟอยพูดพร้อม ๆ กับเดินเข้าไปใกล้ ๆ เฮอร์ไมโอนี่และก็ก้มลงจูบปากเธอ เมื่อมัลฟอยเข้ามาใกล้เธอ เฮอร์ไมโอนี่ได้กลิ่นหอมแปลกประหลาดที่ไม่คุ้นเคยมาจากตัวเขา และเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในปากของเธอขณะที่เธอจูบกับเขา เมื่อมัลฟอยถอนริมฝีปากออก เธอเริ่มตาลาย และเวียนหัว
“นี่ฉันเป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพยายามพยุงตัวไม่ให้ล้มแต่มันยากเหลือเกิน
และภาพสุดท้ายที่เฮอร์ไมโอนี่เห็นก็คือภาพของมัลฟอยที่ยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาดก่อนที่สติสัมปชัญญะของเธอจะดับวูบ
TBC
No comments:
Post a Comment