“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันควิดดิชประจำปีของโรงเรียนฮอกวอตส์ครับ!”
เสียงประกาศดังขึ้นที่สนามควิดดิชในเช้าวันแข่งขันนัดชิงชนะเลิศระหว่างกริฟฟินดอร์และสลิธีริน ลี
จอร์ดันซึ่งในปีนี้เป็นนักเรียนชั้นปีที่เจ็ดพูดใส่ไมโครโฟนด้วยน้ำเสียงเริงร่าแบบเดียวกันทุกปี
มีข่าวแว่วมาว่าเขากำลังหานักพากษ์คนใหม่มาแทนก่อนที่ตนเองจะจบการศึกษาไป แม้จะมีเด็กหลายคนเสนอตัว
แต่ก็เป็นที่รู้กันดีว่าเขาน่าจะให้ตำแหน่งนี้เป็นมรดกแก่น้องชายชื่อมาร์คที่เพิ่งเข้าเรียนชั้นปีหนึ่งและ
มีคุณสมบัติที่ตัวลีเองรับประกันว่าสุดยอด เพราะเหมือนเขาเปี๊ยบจนแทบแยกไม่ออก
อีกด้านที่อัฒจันทร์สูงลิบลิ่วกำลังวุ่นวายด้วยบรรดานักเรียนที่บ้านของตัวเองจะทำการแข่งขันในวันนี้ต่าง
พากันขนอุปกรณ์ช่วยเชียร์จำนวนมากมาเพื่อสร้างสีสัน เด็กจากบ้านกริฟฟินดอร์ทำป้ายที่เขียนว่า
“กริฟฟินดอร์สิงห์สนาม” และ “ชัยชนะในมือสิงห์” ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ด้านหลังอัฒจันทร์
ทุกคนสวมถุงมือสีแดงสดและยังมีธงสีแดงสลับทองโบกสะบัด
ลูน่า เลิฟกู้ดสวมหัวสิงโตอันเดียวกับปีที่แล้วแต่ปีนี้เธอปรับปรุงให้มันสามารถเคี้ยวงูยางที่ใส่ไว้ในปาก
ได้สำเร็จ เนวิลล์กับดีนโธมัสนั่งอยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนคืนดีกันแล้วหลังจากดีนถูกเด็กเรเวนคลอหักอกจน
ไม่เหลือชิ้นดี ด้านหลังของพวกเขามีเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ เธอมีสีหน้ากังวลกับการแข่งขันในครั้งนี้
ส่วนทางฝั่งสลิธีรินก็ไม่น้อยหน้ากัน มิลลิเซนต์ บลัดสโตรดเอาธงรูปงูสีเขียวเขมือบสิงโตผืนใหญ่โบก
ไปมาอยู่ด้านหน้า มัลคอล์ม แบดด๊อกกางป้ายเชียร์ที่เขียนว่า “สลิธีรินยิ่งใหญ่”
(ตรงมุมล่างแอบเขียนว่า “พอตเตอร์ห่วย” ซึ่งนักกีฬาเท่านั้นจะสามารถเห็นได้จากมุมสูง)อยู่ตรงกลางที่นั่ง
แพนซี่ พาร์คินสันแจกถุงมือกระดาษสีเงินและเขียวให้คนอื่น ๆ ได้ใช้โบกสะท้อนแสงตรงที่ของตัวเอง
ยาช่ากับกาเบรียลไม่ได้ขึ้นไปบนอัฒจันทร์ของนักเรียนบ้านใดบ้านหนึ่งเพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่
ใช่นักเรียนฮอกวอตส์ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จึงอนุญาตให้ทั้งสองคนไปนั่งด้วยกันตรงอัฒจันทร์ว่าง ๆ
ที่ไม่มีคนนั่งก็ได้ ซึ่งก็นับว่าโชคดีเพราะทั้งสองสามารถดูเกมการแข่งขันได้ชัดเจนเช่นกัน
“ในปีนี้เราทุกคนขอขอบคุณท่านอาจารย์ที่ทำให้เราได้นั่งเก้าอี้ชั้นพิเศษสูงลิบกันหมด...
ใครเป็นโรคกลัวความสูงผมขอเตือนว่าอย่ามองไปข้างล่าง เพราะไม่งั้นท่านอาจจะเผลอนึกภาพตอน
ที่ตัวท่านเองหล่นลงมาเอาหัวโหม่งพื้นก็ได้ ผมว่าคงต้องเสียเวลาเก็บชิ้นส่วนของท่านนานโข...”
ลี จอร์ดันคงบรรยายต่อได้ยืดยาวกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงศาสตราจารย์มักกอนนากัลขัดขึ้นเหมือนทุกปี
“จอร์ดัน ดูในสนามบ้างสิ!”
“ครับ ครับ โอ๊ะโอ๋...มาแล้วนะครับทีมเต็งหนึ่งของเราในวันนี้ - - กริฟฟินดอร์!”
เสียงเฮลั่นดังขึ้นเมื่อนักกีฬาเดินลงมาในสนาม แอนเจลิน่า จอห์นสันพูดกับลูกทีมด้วยสีหน้าเคร่ง
เครียดจนทุกคนคิดว่าถ้าไม่มีนามสกุลยืนยันแล้วล่ะก็พวกเขาต้องคิดว่าเธอคงมีสายเลือดเกี่ยวดองกับโอลิเวอร์ วู้ด
กัปตันทีมคนก่อนแน่ ๆ
“แน่นอนว่าครั้งนี้เราก็จะกำชัยชนะได้” แอนเจลิน่าเริ่มพูดแล้วหันไปมองทุกคนและหยุดสายตาที่รอน
“แต่ฉันต้องการให้พวกเธอทุกคนไม่ประมาท - - วิสลีย์ฉันเชื่อมือเธอ เธอจะเป็นอีกคนที่ทำให้พวกเราชนะ”
รอนพยักหน้าอย่างหนักแน่น
ฝ่ายจอร์ดันก็เริ่มประกาศถึงทีมฝั่งตรงข้าม
“ส่วนอีกทีมในวันนี้ ผมยืนยันได้ว่าพวกเขามีพัฒนาการที่ยอดเยี่ยมมากกว่าเดิม...สลิธีริน!”
นักกีฬาควิดดิชในชุดสีเขียวมรกตเดินลงมาจากสนามหลังสิ้นเสียงประกาศ พร้อมกับเสียงโห่ร้องจากเด็ก
สลิธีรินทุกคนที่ร่วมมือกันตะเบ็งให้ดังกว่าบ้านกริฟฟินดอร์ที่ลงสนามมาก่อน - - มอนทาคิวไม่พูดอะไรกับลูกทีม
เขาเพียงแต่จ้องมองมาที่ทีมกริฟฟินดอร์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นั่นก็เพียงพอที่จะให้ลูกทีมเข้าใจถึงความ
ต้องการของเขาโดยไม่ต้องผ่านคำพูด
แฮร์รี่กับรอนหันไปมองมัลฟอยที่กำลังมองกลับมาด้วยดวงตาแข็งกร้าว เขากำลังกอดอกโดยมี
ไม้กวาดนิมบัสสองพันหนึ่งของตนเองอยู่ในวงแขน ดวงตาสีซีดในเวลานี้ประทับเพียงเงาของศัตรูคู่อาฆาตตรงหน้า
“เราต้องชนะ” แฮร์รี่พูดขณะสายตายังจ้องไปที่มัลฟอย
“แน่นอน!” รอนรับคำหนักแน่นขณะที่มองทางเดียวกับแฮร์รี่
มัลฟอยยิ้มxxx;มเกรียม ถึงไม่ได้ยินที่แฮร์รี่พูดแต่เขาก็มั่นใจว่า...เขาเองก็ไม่มีทางแพ้เช่นกัน!
เสียงนกหวีดดังขึ้นให้ทั้งสองทีมลงสนาม มาดามฮูซส่งสัญญาณให้กัปตันทีมทั้งสองจับมือกัน
เหมือนเดิมที่ต่างฝ่ายต่างบีบมือฝ่ายตรงข้ามแรงราวกับต้องการให้นิ้วอีกคนแหลกเป็นผุยผง
เมื่อได้เวลา มาดามฮูซก็เป่านกหวีดบอกสัญญาณเริ่มต้นการแข่งขัน ผู้เล่นทุกคนกระโดดขึ้น
ไม้กวาดก่อนจะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือสนามพร้อมกับเสียงเชียร์จากผู้ชมดังลั่น
“เริ่มต้นขึ้นแล้วนะครับ กริฟฟินดอร์ปะทะสลิธีริน - - แอนเจลิน่า จอห์นสันกัปตันทีมพุ่งไปข้าง
หน้าพร้อมกับควัฟเฟิลในมือแล้วครับ! ขอเตือนไว้ก่อนว่าถ้าใครขวางเธอผมจะสาปให้เป็นหนูแปดหางซะเลย”
“จอร์ดัน!” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลร้องเตือน
“แก้เครียดครับอาจารย์ แก้เครียด - - นั่นเธอโยนควัฟเฟิลแล้ว โอ้ ไม่ มอนทาคิวของทีมสลิธีริน
ใช้วิธีสกปรกแย่งไปซะแล้ว!”
“จอร์ดัน! ถ้าเธอไม่หยุด!”
“ก็ได้ครับอาจารย์ - - มอนทาคิวได้ใช้ทักษะเฉพาะตัวแย่งควัฟเฟิลไปสำเร็จ -
- นั่น...เวอร์ริงตันแอบดึงปลายไม้กวาดของแคตี้! - - ไอ้เบื๊อกขี้โกงเอ๊ย! - - ไม่นะครับอาจารย์!...
ผมสาบาน! ผมเห็นจริง ๆ !” ลีร้องเมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลตรงมาดึงเครื่องขยายเสียงไปจากมือเขา
แสงสะท้อนจากลูกสนิชสีทองสะท้อนเข้าตาซีกเกอร์ของทั้งสองทีม
แฮร์รี่และมัลฟอยบินด้วยความเร็วสูงตรงไปยังลูกสนิชพร้อม ๆ กันทันที
ไหล่ของทั้งสองกระแทกกันกลางอากาศเสียงดังลั่น มัลฟอยง้างหมัดขึ้นแต่แล้วเขาก็ลดมือลงและ
หันกลับไปมองลูกสนิชต่อ แฮร์รี่แปลกใจที่มัลฟอยไม่ชกเขาสักหมัดในมุมที่กรรมการ
ไม่มีทางเห็นเช่นนี้ แต่นั่นกลับทำให้แฮร์รี่รู้สึกว่าการปะทะกับมัลฟอยครั้งนี้ไม่ง่ายอย่างที่ผ่านมา
ระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างเร่งความเร็วไม้กวาดของตัวเองนั้นลูกสนิชก็บินหายไป
ที่มุมสนาม ลี จอร์ดันตกลงกับศาสตราจารย์มักกอนนากัลได้สำเร็จก็แก้ประโยคที่พูดไปเมื่อสักครู่ใส่ไมโครโฟนต่อ
“ครับ เอาใหม่นะครับ ความสามารถของทีมสลิธีรินอันนั้นเป็นการกระทำที่เกิดขึ้นเป็นประจำ
ในการแข่งขันของสองทีมนี้อยู่แล้ว ผมน่าจะรู้! - - และบีตเตอร์ของสลิธีรินตีลูกบลัดเจอร์มาที่แอน
เจลิน่าแล้วครับ! พุตซี่ย์กำลังเข้ามารุมเธออีกคนแล้ว! แต่แคตี้รับลูกจากแอนเจลิน่าได้
เธอโยนควัฟเฟิล.…กริฟฟินดอร์สิบต่อศูนย์แล้ว!!”
เสียงผิวปากและเสียงโห่ด้วยความผิดหวังดังลั่นแสบแก้วหู อีกด้านหนึ่ง ลูกบลัดเจอร์ที่อยู่กลาง
สนามแข่งเริ่มมีอาการผิดปกติ มันบินสั่น ๆ ก่อนจะบินไปยังซีกเกอร์ด้วยความเร็วสูง
มันพุ่งชนบีตเตอร์ของสลิธีรินซึ่งไม่ทันระวังจนไม้กวาดที่เขานั่งอยู่หมุนติ้ว แฮร์รี่เหลียวไปเห็น
เข้าความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในใจ - - อาการมันเหมือนเมื่อครั้งที่ด๊อบบี้เคยสาปมันให้อาละวาดเพื่อที่เขาจะได้กลับบ้าน
“มอนทาคิวได้ลูกแล้วครับ...เขาบินเร็วมาก โอ้โห...มั่นใจเหลือเกินครับโยนลูกในระยะไกล แต่นั่น
...รอน วิสลีย์ คีปเปอร์ของกริฟฟินป้องกันไว้ได้ครับ!”
แฮร์รี่ทดสอบสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจว่าจะเกิดกับลูกบลัดเจอร์ในเวลานี้
เขาแกล้งหักเลี้ยวเพื่อตามหาสนิชต่อ แต่ลูกบลัดเจอร์ก็พุ่งตามหลังเขามาติด ๆ - - มันกำลังจะเล่นงานเขาแน่!
บรรดาเด็กกริฟฟินดอร์ต่างก็เห็นอาการผิดปกตินั้น
“แฮร์รี่โดนลูกบลัดเจอร์ไล่ตาม!” เนวิลล์ ลองบัตท่อมร้องบอกเด็กคนอื่น ๆ
ที่นั่งดูอยู่และทุกคนก็เห็นว่าจริงอย่างที่เขาว่า ดีน โธมัสชี้ไปที่ลูกบลัดเจอร์
“เอาไม้กายสิทธิ์สาปมันให้ระเบิดเลย!”
“อย่า! รออาจารย์เถอะ” ลาเวนเดอร์ร้องห้าม
“กว่าจะตอนนั้นแฮร์รี่ก็เละแล้ว!”
“ฉันจัดการเอง!” เนวิลล์หยิบไม้กายสิทธิ์จากในเสื้อแล้วชี้ไปที่ลูกบลัดเจอร์ที่อยู่ไกลลิบ ท่าทางมั่นใจ
เด็กสะดุ้งกันทั้งอัฒจันทร์
“คน คนอื่นดีกว่า อย่าเพิ่งนะเนวิลล์!”
ช้าไป...แสงสีแดงพุ่งจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเนวิลล์ตรงไปปะทะยังเป้าหมายอย่างแม่นยำเหลือเชื่อ
ทั้งที่ระยะทางมักเป็นอุปสรรคสำหรับเขาเสมอ(เพราะแม้แต่ของที่อยู่ตรงหน้าเขายังใช้คาถากับมันพลาดบ่อยกว่า
สำเร็จเสียอีก) เด็กกริฟฟินดอร์ที่เหลือครางอย่างอัศจรรย์ใจ ทุกคนต่างมองไปที่ลูกบลัดเจอร์ตัวการ....
รอเวลามันระเบิดไปต่อหน้า
ไม่เป็นดังคาดไว้ - - ลูกบลัดเจอร์เพียงแต่ชะงักกลางอากาศ ไม่นานมันก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงและบิน
ฉวัดเฉวียนไปมาเหมือนโมโหจัด ในที่สุดมันก็เบนเป้าหมายเป็นพุ่งตรงไปยังที่นั่งของฝั่งผู้ชมของกริฟฟินดอร์
ราวกับต้องการหาตัวการที่รบกวน บรรดาเด็กนักเรียนเห็นเข้าดังนั้นก็ร้องโวยวาย รีบวิ่งหลบกันอลหม่าน
ลี จอร์ดันดูเหมือนยังเห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“อ้าว ๆ อะไรกันนั่น ลูกบลัดเจอร์กำลังพุ่งเข้าใส่คนดู เคยเกิดเหตุการณ์นี้เมื่อหลายปีก่อนแล้วนะ
ผมจำได้ แต่ตอนนั้นคนที่ถูกเล่นงานเป็นซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์ แขนเขานุ่มเป็นยางเลย
- - ฮา ฮา ฮา ผมคิดว่ารุ่นน้องต้องอยากเห็นแน่ ๆ”
“จอร์ดัน! เธออย่านอกเรื่อง!”
“ครับ ๆ เกิดอะไรขึ้นกันนั่น! ดูเหมือนว่าที่ผมพูดจะเกิดขึ้นอีกจริงๆ ซะแล้ว!”
ลูกบลัดเจอร์ชนโครมลงไปบนเก้าอี้ของคนดู...นับว่าโชคดีที่เด็กนักเรียนหลบไปได้ทันเวล
า เสียงเก้าอี้ไม้หักกระจาย เศษไม้ปลิวว่อนไปทั่วในอากาศพร้อมกับเสียงหวีดร้องของเด็กกริฟฟินดอร์
พวกเขาแย่งกันลงจากอัฒจันทร์แทบเหยียบกันตาย ลูกบลัดเจอร์ลอยสูงขึ้นแล้วทิ้งตัวลงมาชนเก้าอี้นั่งอย่าง
รุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งพื้นทางเดินที่พอจะวิ่งหนีได้แหลกละเอียดเป็นรูพรุน
ไม่นานมันก็บินห่างออกไปตั้งหลักที่อีกฝั่งของสนาม เด็กนักเรียนทุกคนลงไปได้หมดแล้วแต่ที่เหลือ
อยู่เพียงคนเดียวคือ - - เฮอร์ไมโอนี่!
บรรดานักกีฬาที่ลอยอยู่เหนือสนามเกือบทั้งหมดดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ยกเว้นมัลฟอยที่ได้ยินเสียงโวยวายและเสียงไม้หักอย่างรุนแรงเมื่อเขาหันไปมองก็ลูกสนิชส่องแสง
วาววับอยู่เหนือที่นั่งฝั่งกริฟฟินดอร์
นั่นล่ะ!...มัลฟอยตะโกนบอกตัวเองในใจ
เด็กชายผมสีบลอนด์บังคับไม้กวาดให้ทิ้งตัวลงอย่างรวดเร็วตรงไปหามันทันที
แฮร์รี่เองก็เห็นสนิชเช่นกันเขาเร่งความเร็วไม้กวาดที่ตัวเองนั่งอยู่สุดชีวิต....แต่มัลฟอยอยู่ใกล้กว่า!
“เร็วเข้า!” แฮร์รี่ตะโกนสั่งไฟร์โบลต์
ลูกสนิชไม่อยู่นิ่ง แต่ดูเหมือนว่ามันยังเพลิดเพลินกับการบินขึ้นลงเหนืออัฒจันทร์ของกริฟฟินดอร์
มัลฟอยรู้ว่าแฮร์รี่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เขายิ่งเร่งความเร็วไม้กวาดของตัวเองให้มากขึ้นอีก
ลูกสนิชสีทองดูเหมือนจะรู้สึกตัว มันบินลงต่ำหนีไปที่อัฒจันทร์เบื้องล่างทันที!
ไม่มีทาง!...มัลฟอยเอื้อมมือออกไป...นับว่าไม่ไกลเกินแขนของเขา เพียงแค่คว้ามันได้เขาก็จะชนะ - -
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!”
มัลฟอยตาเบิกกว้างขึ้นเมื่อมองต่ำลงไปจากลูกสนิชที่บินอยู่ตรงหน้า - -
เบื้องล่างคืออัฒจันทร์ของกริฟฟินดอร์ เฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องขอความช่วยเหลือเมื่ออัฒจันทร์
ง่อนแง่นที่เธอยืนอยู่เริ่มเอียงตัวช้า ๆ และมือที่ยึดเก้าอี้ไว้ก็เริ่มเลื่อนหลุดด้วยความอ่อนล้า
เด็กบ้านเรเวนคลอและฮัฟเฟิลพัฟที่เหลือกำลังชี้ไปที่อีกฟากของสนามและที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
ลูกบลัดเจอร์กำลังบินวนราวกับต้องการจะเล็งให้ถูกเป้าอีกครั้ง
มันหยุดเพียงชั่วพริบตาก่อนจะพุ่งตรงมายังเฮอร์ไมโอนี่เหมือนลูกปืนใหญ่!
มัลฟอยกำมือข้างที่จะคว้าลูกสนิชแน่น...เขาต้องเลือก!
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงลูกสนิชสีทองที่บินต่ำลงมาถึงอัฒจันทร์บินหวือผ่านหูไป
แต่ภาพตรงหน้าก็คือเงาทะมึนของลูกบลัดเจอร์ที่กำลังพุ่งตรงมาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร
เฮอร์ไมโอนี่หลับตาแน่นรอความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้นอยู่เดี๋ยวนี้ - -
“เกรนเจอร์!”
เสียงมัลฟอยเรียกชื่อเธอ เฮอร์ไมโอนี่จึงลืมตาขึ้น - - แล้วภาพที่เธอเห็นก็คือ
ลูกบลัดเจอร์ลูกนั้นกระแทกเข้ากับมัลฟอยที่บินโฉบลงมาขวางเธอไว้โดยแรง.....
จนเขาหล่นจากไม้กวาดที่สูงจากพื้นเป็นสิบเมตร - - ลอยละลิ่วลงสู่พื้นดินเบื้องล่างต่อหน้าต่อตาเธอ
ฉันรักเธอ ยายเลือดสีโคลน
เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องทั้งที่ไขว่คว้าเขาไว้ไม่ทัน
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!"
To be continued !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
No comments:
Post a Comment