เฮอร์ไมโอนี่นอนร้องไห้จนหลับไป เมื่อตื่นมาก็พบว่าแฮร์รี่นั่งเฝ้าเธออยู่ข้าง ๆ ( ส่วนรอนกำลังง่วนกับการทานพายฟักทองที่จะว่าจะเอามาฝากเธอ )
“รอน!” แฮร์รี่เตือน รอนสะดุ้งจนพายฟักทองติดคอ เขารีบสิ่งหาน้ำมากินตามก่อนที่เขาจะหายใจไม่ออก ( ก็กินน้ำในเหยือกของเฮอร์ไมโอนี่อีกนั่นแหละ )
“เอออื่นแอ้วเอ๋อ (เธอตื่นแล้วเหรอ)” รอนพูดไม่เป็นศัพท์
“พวกเราเอาขนมมาฝากเธอน่ะ แต่ว่า” แฮร์รี่มองไปทางรอนส่วนรอนนั้นทำหน้าเจื่อน ๆ
“ขอบใจนะ แต่ฉันยังไม่หิวหรอก เธอกินไปก็ได้รอน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเนือย ๆ เหมือนคนไม่มีวิญญาณ
“จริงเหรอ งั้นฉันไม่เกรงใจนะ” และแล้วรอนก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับพายที่เหลือ
“ทำไมตาเธอแดง ๆ ล่ะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม จ้องมองไปในตาเธอ
“ฉันคงไปขยี้มันน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่โกหก
“เกรนเจอร์ตื่นแล้วใช่มั้ย” มาดามพรอมฟรีย์เดินมาพร้อมขวดยา ซึ่งตอนนั้นเฮอร์ไมโอนี่อยากจะหลับต่อซะจริง ๆ
“ดื่มนี่ซะ เธอต้องอยู่นี่ต่ออีกคืนนึงนะเกรนเจอร์ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” มาดามพรอมฟรีย์พูดอย่างรวดเร็วพลางส่งยาใส่มือเธอแล้วเดินไปโดยที่ไม่สังเกตุเลยว่าเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหมือนมีซากตัวเคลบี้อยู่ตรงหน้า
“กินซะเถอะเฮอร์ไมโอนี่ จะได้หายไว ๆ ” แฮร์รี่พูดพลางส่งสายตาเป็นห่วงให้เธอ ( ส่วนรอนกำลังกลืนพายชิ้นสุดท้าย และกระดกน้ำฟักทองล้างคออยู่ )
เฮอร์ไมโอนี่รีบกินยาเข้าไปและกลืนมันอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็กระชากเหยือกน้ำจากมือรอนไปและดื่มมันไปเกือบหมด ราวกับในปากของเธอกำลังมีไฟลุกอยู่
“อี๋” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าราวกับเธอเพิ่งกลืนซากคางคกเน่า ๆ ลงไปในปาก สีหน้าของเธอทำให้แฮร์รี่นึกถึงนำยาสรรพรสที่พวกเขากินตอนอยู่ปี 2
“ต่อไปไม่ว่าจะป่วยหนักแค่ไหน ฉันจะไม่ยอมมาห้องพยาบาลเด็ดขาด หากต้องกินไอ้นี่” เฮอร์ไมโอนี่บ่นทำหน้าสยอง
“เออ แล้วพวกเธอโดนแองเจลิน่าเค้าว่าหรือเปล่าล่ะ ที่ไปสายน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามทั้ง ๆ ที่เธอก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ก็โดนสวดซะยับน่ะสิ” รอนตอบแทนเมื่อเขาจัดการกับพายหมดแล้ว
“ใช่ เขาบอกว่าเราต้องซ้อมเพิ่ม” แฮร์รี่บ่นหน่าย ๆ
“วันละ 4 ชั่วโมง อย่างต่ำ!” รอนเสริม
“ถ้าเป็นวันหยุด ก็ซ้อมจนกว่าเธอจะพอใจ” แฮร์รี่พูดต่อ
“นี่เขาจะให้เราซ้อมจนตายคาไม้กวาดหรือไงเนี่ย แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำการบ้าน กับอ่านหนังสือสอบล่ะ” รอนบ่นอุบ เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาด้วยสายตารู้ทัน เธอเลิกคิ้วทำหน้าแบบนายเนี่ยนะจะอ่านหนังสือ
“เธอก็จัดเวลาซี่รอน ถ้าเธอทำอย่างนั้นฉันว่าเธอน่าจะมีเวลาเหลือพอให้อ่านหนังสือบ้างนะ” เฮอร์ไมโอนี่แนะนำ
“ถ้าพวกเรามีนาฬิกาวิเศษเหมือนอย่างที่เธอเคยมีก็ดีสินะ” แฮร์รี่พูดถึงนาฬิกาที่เฮอร์ไมโอนี่เคยใช้ย้อนเวลาเพื่อที่จะไปเรียนวิชาต่าง ๆ ที่มีเวลาเรียนตรงกันได้ตอนปี 3
“ความจริงพวกเธอควรเพิ่งตัวเองมากกว่าคิดพึ่งของวิเศษนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดมองหน้าเขาทั้งสอง
“อีกอย่างของพวกนี้มันไม่จำเป็นต้องให้ผลดีเสมอไปนี่” เฮอร์ไมโอนี่นึกถึงเรื่องมัลฟอยขึ้นมาทันที ถ้าเธอย้อนเวลาได้จริง ๆ เธอจะต้องการแก้ไขสิ่งที่ผ่านไปแล้วหรือเปล่านะ
“แฮร์รี่ ฉันว่าเรากลับกันเถอะ พวกเรายังมีการบ้านอีกตั้งเป็นกองนะที่ยังไม่ได้ทำน่ะ” รอนพูด
“ก็ได้รอน” “งั้นพวกเรากลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมารับ ราตรีสวัสดิ์นะ” แฮร์รี่พูด
“ราตรีสวัสดิ์ เฮอร์ไมโอนี่” รอนกล่าว
“ราตรีสวัสดิ์ แฮร์รี่ รอน”
ณ ห้องนั่งเล่นรวมบ้านสลิธีริน มัลฟอยกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาหนานุ่มส่วนแครบและกอยล์กำลังใช้น้ำมันวิเศษนวดมือขวาของพวกเขาอยู่ เนื่องจากพวกเขาใช้มันปั่นรายงานวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์จนเสร็จ
หลังจากที่มัลฟอยกลับมาจากห้องพยาบาล เขาพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด ( ถึงแม้ในใจจะปั่นป่วนก็เถอะ ) แต่ถึงว่าเขาจะปิดบังยังไง แครบและกอยล์ก็ยังสังเกตุเห็นความผิดปกติของเขาอยู่ดีนั่นแหละ
“นายว่ามัลฟอยแปลกไปไหม” กอยล์ถามแครบที่กำลังปิดจุกขวดน้ำมันวิเศษอยู่
“ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม” แครบกระซิบกลัวมัลฟอยได้ยินว่าทั้งสองกำลังนินทาเขาอยู่ แต่แล้วสิ่งที่แครบกำลังคิดอยู่ก็เป็นจริง
“เพ็ตติพิคัส โททาลัส” มัลฟอยสาปกอยล์ให้ตัวแข็งทื่อจนเขาล้มตึงไปนอนอยู่ที่พื้นห้องนั่งเล่นรวม
“ฉันล่ะเกลียดคนสู่รู้ที่สุด” มัลฟอยพูดอย่างรำคาญชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางแครบ “ตาแกแล้ว!!!”
มัลฟอยสาปเขาด้วยคาถาจี้เส้น แครบล้มลงไปหัวเราะตัวงออยู่บนพื้นข้าง ๆ กอยล์
“ไม่ใช่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มัล..ฟอย ฮ่าๆๆๆๆ ฉันมี ฮ่าๆๆ เอิ๊กๆๆ เรื่อง อ๊ากๆๆๆๆ ยัยเกรน ก๊ากๆๆๆๆ เจอร์มา ฮ่าๆๆๆๆ บอกนาย ก๊ากๆๆๆๆ”
“อะไรนะ” มัลฟอยหูผึ่งเพียงแค่ได้ยินคำว่าเกรนเจอร์ เขารีบร่ายคาถาแก้คำสาปให้ทั้งสองทันที
“ไหนพวกแกลองว่ามาซิ ” มัลฟอยกล่าวเสียงเข้ม
ทั้งสองลุกขึ้นจากพื้น แครบหยิบบางจากกระเป๋าของเขาให้มัลฟอยดู
มันเป็นรูปถ่าย รูปที่แฮร์รี่อุ้มเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้องพยาบาลเมื่อเช้า
“พวกแกไปได้ไอ้นี่มายังไง” มัลฟอยคำราม ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ก็เอามาจากไอ้เจ้า คอลิน คริฟวีย์ ไอ้เด็กกรินฟินดอร์ปี 4 ที่มันชอบถือกล้องเดินตามพอตเตอร์เมื่อก่อนไง” แครบพูดเขาพยายามที่จะไม่ทำให้มัลฟอยโกรธอีก
“เราเห็นว่านายพลาดชอตเด็ดเมื่อเช้า พอรู้ว่าไอ้เจ้านั่นถ่ายรูปไว้เราก็เลยเอามาให้นายดูไง” กอยล์เสริม หวังว่ามัลฟอยจะพอใจ แต่ผลมันกลับกลายเป็นตรงข้าม
ตอนนี้หน้าซีดเซียวของมัลฟอยเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดขึ้นมา เขาขยำรูปนั้นคามือพร้อมกับมองแครบและกอยล์ด้วยแววตาที่ทำให้สองคนนั้นขนลุก
“ใครสั่งพวกแกหา ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” มัลฟอยเขวี้ยงกระดาษทิ้งในมือทิ้งตะโกนลั่นห้องนั่งเล่นรวม จนคนทั้งห้องถึงกับสะดุ้งพร้อมกัน
“ฉันคิดว่านายจะอยากดู” แครบตอบละล่ำละลักมองมัลฟอยที่ดูเหมือนนกฟินิกซ์ที่กำลังจะตาย
( ก็มีไฟลุกท่วมตัวไง )
“ฉันเกลียดพวกมัน โดยเฉพาะไอ้เจ้าพอตเตอร์” มัลฟอยคำรามทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ แต่แววตาสีซีดของเขาบัดนี้มันกำลังลุกเป็นไฟ
“งั้นเราก็หาเรื่องแกล้งมันซิ” กอยล์ตอบหวาด ๆ ในใจเขาภาวนาให้มัลฟอยอารมณ์ดีขึ้นเร็ว ๆ
“แล้วพวกแกคิดว่าจะทำยังไงดีล่ะ สมองกลวงโบ๋อย่างพวกแกเนี่ยนะจะคิดแผนการดี ๆ ได้” มัลฟอยพูดรอดไรฟันออกมา ถ้าขนาดถึงกับมีคนถ่ายรูปเอาไว้ ก็แสดงว่าต้องมีคนเห็นแฮร์รี่อุ้มเฮอร์ไมโอนี่เยอะเลยน่ะสิ ยิ่งคิดถึงตรงนี้มัลฟอยยิ่งแค้นใจ จนอยากจะจับแฮร์รี่หักคอเสียเดี๋ยวนี้เลย
“แต่แปลกนะไอ้เจ้าพอตเตอร์มันเป็นแฟนกับยายเกรนเจอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ไม่เห็นรู้เลย” กอยล์พูด
“นั่นสิ ตอนที่มันอุ้มยายเลือดสีโคลนนั่นมาน่ะ คนเค้าฮือฮากันใหญ่เลยว่าคบกันเมื่อไหร่” แครบเสริม
“ฉันไม่มีเวลาฟังพวกแกพูดเรื่องไร้สาระหรอกนะ” มัลฟอยโกรธจนลมออกหูเดินปึงปังขึ้นหอนอนไป
”นายว่าหมู่นี้มัลฟอยเป็นอะไรรึเปล่า อารมณ์แปรปรวนอยู่เรื่อย” แครบพูดขึ้นมาอีกครั้งหลังจาก
แน่ใจแล้วว่าเขาไปแล้วจริง ๆ ( ไม่งั้นมีหวังมัลฟอยได้สาปพวกเขาให้เป็นคางคกแน่ ๆ )
“ฉันก็ว่างั้นแหละ” กอยล์เสริม ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ แย่แน่ กอยล์พูดพลางทำหน้าสยอง
“ฉันว่าเราคิดหาเรื่องเล่นงานเจ้าพอตเตอร์กับพวกของมันดีกว่า เผื่อมัลฟอยจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง”
แครบพยายามหาทางออก แต่ความจริงมันน่าจะเป็นทางตันมากว่า
“แต่นายมีแผนการณ์ดี ๆ ที่จะใช้เล่นงานไอ้เจ้าพวกนั้นเหรอ” กอยล์พูด
“ไม่มี” แครบตอบ “แต่ก็ต้องคิด” เขาเดินวนไปเวียนมาพยายามคิดวิธีเล่นงานแฮร์รี่ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เขาคิดออกเลย แต่มันทำให้กอยล์ที่มองดูเขาอยู่เวียนหัวซะมากกว่า
แต่แล้วขาเขาก็ไปแตะโดนรูปถ่ายที่มัลฟอยขยำทิ้งเมื่อกี๊ และแล้วก็เหมือนมีใครมาเปิดสวิตส์ไฟในหัวของแครบ เขาร้องออกมาทันที
“ฉันนึกออกแล้ว”
“นายนึกออกว่าอะไร ไหนว่ามาซิ” กอยล์ถามอย่างกระตือรือร้น
แครบเล่าแผนการของเขาให้กอยล์ฟังอย่างอย่างละเอียด เขาทำสีหน้าภาคภูมิใจอย่างมากกับแผนที่เขาคิดขึ้น ( โดยหัวสมองกลวงโบ๋ของเขาเอง )
TBC
No comments:
Post a Comment