Chapter 1: บทนำ

ค่ำคืนอันเงียบสงัดในคืนสุดท้ายของเดือนกรกฏคม แมวขนส้มหมอบมองเจ้านายของมันอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง


เด็กสาวผมฟูฟ่องนั่งเขียนการ์ดอวยพรวันเกิดปีที่ 16 แก่เพื่อนรักของเธอ ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’ ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
ข้างหน้าต่างที่เปิดรับลมหนาวเข้ามา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าจะส่งของขวัญและการ์ดใบนี้ให้เพื่อนเธอได้ยังไง
แต่ในขณะที่เธอกำลังเฝ้าคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆที่พอจะส่งของขวัญไปให้แฮร์รี่ได้ เธอก็สังเกต
เห็นเงาตะคุ่มๆบินตรงมาที่หน้าต่างห้องเธอ แล้วก็ต้องพบกับความสับสนอย่างรุนแรง
 ว่าจะดึงหน้าต่างปิดดี หรือจะปล่อยให้เงาประหลาดบินเข้ามาในห้องของเธอดี

“เฮ็ดวิก” เธอร้อง ปากอ้าค้าง แล้วรีบเบี่ยงตัวหลบให้นกฮูกหิมะบินเข้ามาเกาะบนโคมไฟที่เปิดทิ้งไว้

“มาเอาของขวัญให้เจ้านายล่ะสิ” เธอบอกอย่างรู้ทัน ก่อนจะผูกของขวัญและการ์ดที่เธอสู้อุตส่าห์ตกแต่งมาเป็น
ชั่วโมงๆ เข้าที่ขานกฮูกสาวซึ่งก็ยื่นออกมาให้เธอผูกอย่างว่าง่าย “ส่งให้ถึงแฮร์รี่นะ”

“หวังว่าเธอคงไม่ถูกดักกลางทางนะเฮ็ดวิก” เธอบอกอย่างเป็นห่วง ขณะที่พามันไปที่หน้าต่าง
 นกฮูกสาวจิกมือเธอแรงๆแสดงถึงความมั่นใจ แล้วเธอก็ปล่อยมันออกไปจากหน้าต่าง
ดูมันบินหายไปจากสายตา แล้วจึงปิดหน้าต่างลง

ครุกแชงค์นอนหลับในที่นอนของมันอย่างเกียจคร้าน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเบื่ออย่างบอกไม่ถูก
 แต่ก็ไม่อยากคิดถึงซิเรียสที่จากไป ซึ่งจะทำให้เธอต้องร้องไห้ แน่นอน ซิเรียสเป็นคนดี
และเธอเองก็ชอบเขา ถึงแม้บางครั้งเขาจะทำอะไรเล่นๆไปบ้างก็ตาม การจากไปของเขาทำให้ทุกคนที่รู้
ว่าเขาบริสุทธิ์ต่างก็เสียใจกันทั้งนั้น โดยเฉพาะแฮร์รี่ ที่ก่อนหน้านั้นเขาเสียพ่อและแม่ของเขาไป
จนเมื่อเขาเคยชิน ก็มาพบว่าซิเรียสเป็นพ่อทูนหัวของเขา ซึ่งก็เหมือนกับเขาได้พ่อและแม่กลับคืนมา
 แต่ซิเรียสก็ต้องมาจากไปอีกคน (คิดดูเอาละกัน น่าสงสารแค่ไหน ผิดหวังแล้ว ผิดหวังอีก)

เธอเปิดxxxบของออกมา หวังจะหาหนังสือเวทมนตร์ที่เธออ่านมาแล้วอย่างน้องก็ 3 รอบขึ้นมาอ่านอีกซักรอบ
แต่ก็ต้องสะดุดตากับสมุดเล่มหนาปกสีชมพูที่เธอซื้อมาจากร้านๆหนึ่ง(ไม่ใช่ร้านซองโก้นะ)
เมื่อครั้งที่เธอไปฮอกมี้ดครั้งสุดท้าย เธอยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี...

ครั้งนั้นรอนไม่ได้ไปกับเธอด้วย เพราะเขาต้องซ้อมควิดดิช ส่วนแฮร์รี่ที่ถูกถอดออกจากตำแหน่ง
ซีกเกอร์โดยยายคางคกแก่หนังเหี่ยว เขานัดเดทกับโช แต่เธอก็ขอให้เขามาพบเธอที่ร้านไม้กวาด 3 ด้าม
 รวมทั้งลูน่าและริต้าด้วย -- ก่อนจะถึงเวลานัด เฮอร์ไมโอนี่จึงเดินเล่นดูร้านค้าต่างๆเพื่อฆ่าเวลา
 แล้วก็ต้องสะดุดตากับร้านๆหนึ่งที่ไม่มีชื่อร้าน เป็นร้านที่มืด บรรยากาศดูอึมคึม ไม่ต่างจากร้านหัวหมูเท่าไรนัก

เธอก้าวเข้าไปในร้านอย่างไม่รู้ตัว แล้วเดินดูสินค้าต่างๆในร้าน

“ให้ฉันช่วยอะไรมั้ยจ๊ะ” เจ้าของร้านท่าทางใจดีที่ดูต่างจากบรรยากาศของร้านโดยสิ้นเชิงถามขึ้น
 พลางเดินเข้ามาหาเธอ เมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ตอบอะไร เธอจึงแนะนำสินค้าซะเอง
 “ลองดูสมุดเล่มนี้หน่อยมั้ยจ๊ะ” เธอถาม พลางยื่นสมุดเล่มหน้าปกสีชมพูหวานแหววให้เฮอร์ไมโอนี่ดู

“ไม่ใช่สมุดธรรมดานะจ๊ะ” เธอโฆษณา ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่สำรวจอย่างใกล้ชิด
“มีสมุดแบบนี้อีกเล่มหนึ่งเป็นสีฟ้าจ๊ะ มันเชื่อมกัน”

“เชื่อมกัน... ยังไงคะ”

“อืม... อธิบายยากจัง... เอาเป็นว่าเธอรู้จักกระจกส่องทางมั้ยจ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ
 เธอต้องรู้อยู่แล้วแหละ อ่านหนังสือเยอะแยะนี่ “นั่นล่ะจ๊ะ มันคล้ายๆกัน มีสมุดเป็นคู่กัน
แบบคุยกันผ่านสมุดน่ะจ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองเจ้าของร้านอย่างทึ่งๆ
 พลางคิดไปถึงสมุดบันทึกของริดเดิ้ล “แต่ไม่มีอันตรายหรอกจ๊ะ” เธอบอกอย่างรู้ทันเมื่อเห็นท่าทาง
ของเฮอร์ไมโอนี่ที่แสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน เจ้าของร้านงัดไม้เด็ดออกมา

“เขาว่ากันว่า สมุดที่เป็นคู่กันจะเรียกหากัน เป็นแบบเนื้อคู่กันน่ะจ๊ะ มีคู่เดียวเท่านั้นนะ ในโลกนี้น่ะ”
แม้ว่าปรกติแล้วเฮอร์ไมโอนี่จะไม่เชื่อพวกนี้ แต่ก็เธอก็อดไม่ได้จริงๆถึงจะเป็นคุณเองก็เถอะ
“ 2 แกลเลียน กับอีก 4 ซิ้กเกิ้ลจ๊ะ” เจ้าของร้องบอกก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะอ้าปากถาม

“ตกลงค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางส่งเหรียญทองและเหรียญเงินให้เธอ รับสมุดมา
แล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที ก่อนที่กระเป๋าเงินของเธอจะเหลือแต่เหรียญบรอนคนุตส์

เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีโอกาสได้เปิดเลย จนมาถึงคืนนี้ เธอหยิบสมุดเล่มนั้นออกมาสำรวจ...

อีกด้านหนึ่ง... เดรโก มัลฟอย ก็ได้หนังสือเล่มสีฟ้าที่เป็นคู่กันมาจาก แพนซี่ พาร์กินสัน
 ที่ไม่รู้สรรพคุณอะไรเลยให้มัลฟอยเป็นของขวัญวันคริสต์มาส

และเหมือนกับเป็นเรื่องบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ(แต่จงใจอย่างยิ่งของผู้แต่ง) เมื่อมัลฟอยเองก็เพิ่ง
ได้มีโอกาสเปิดสมุดเล่มนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน เขากะว่าจะให้สมุดเล่มนี้เป็นไดอารี่
จึงจรดปลายปากกาขนนกเหยี่ยวลงที่หัวกระดาษ แต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อมีตัวหนังสือ
โผล่ขึ้นมาในหน้ากระดาษ เหมือนกับดูคนเขียนหนังสือยังไงยังงั้น ตัวอักษรปรากฏขึ้นทีละตัว
โดยที่เขาไม่ได้เป็นคนเขียนเลย

‘หวัดดี’

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องตกใจสุดขีดด้วยอีกคนเมื่อมีตัวหนังสือตอบเธอกลับมา


‘หวัดดี’

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ปรับตัวได้ จึงยิงคำถามใส่เขา

‘สมุดของเธอเป็นสีฟ้าใช่มั้ย’

‘ใช่’

‘ได้มาจากฮอกมี้ดรึเปล่า’

มัลฟอยใคร่ครวญอย่างดีก่อนจะตอบว่า ‘ใช่’

‘เรียนที่ฮอกวอตส์รึเปล่า’

‘ใช่’ แล้วมัลฟอยก็ต้องพบว่าตนงี่เง่าแค่ไหนที่ต้องตอบแต่คำว่า ใช่ จึงถามบ้าง

‘เธอล่ะ’

‘ฉันก็เรียนฮอกวอตส์เหมือนกัน’

‘ปีอะไร’

‘6’

‘เหมือนกันเลยนี่’

“จริงเหรอนี่” เธออุทานเบาๆ แล้วก็ต้องหัวเราะคิกคักตามแบบปาราวตีและลาเวนดอร์
อย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เมื่อสังเกตเห็นบางอย่าง

‘นายเป็นผู้ชายใช่มั้ยล่ะ’

‘ใช่... ทำไมถึงรู้ล่ะ’

‘ก็ลายมือนายมันบอกนี่’

‘ลายมือชั้น... หมายความว่าไง’ เขาเริ่มเดือด แต่เด็กหญิงกลับยิ้มอย่างพอใจ

‘ก็มันสวยดี... เหมือนลายมือของพวกผู้ชายเลย’ เฮอร์ไมโอนี่ประชด

‘งั้นเธอก็เป็นผู้หญิงสินะ’ เขาประชดตอบ

‘ใช่สิ ลายมือฉันสวยขนาดนี้’ มัลฟอยทำหน้าแหยเก โชคดีที่เฮอร์ไมโอนี่มองไม่เห็นหน้ามัลฟอย
 ‘นี่... แล้วนายชื่ออะไรเหรอ เผื่อฉันจะคุ้นหู หรือไม่ก็รู้จักนายน่ะ’

มัลฟอยเงียบไปพักหนึ่ง ถึงแม้เขาจะเนื้อหอมพอตัวในหมู่สาวๆ แต่ก็คงไม่ใช่ทุกคน
 แล้วดูจากลางสังหรณ์ของเขาด้วยแล้ว ท่าทางคนถามจะไม่ชอบเดรโก มัลฟอยเท่าไหร่

‘ฉันไม่บอกเธอหรอก แต่เรียกฉันว่า เฟเร็ตละกัน’

‘เชอะ ... ตัวเฟเร็ตน่ะนะ’

‘ใช่สิ เธอไม่ชอบเหรอ’

‘เปล่าหรอก ฉันว่ามันแปลกๆ’ เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้ว ถึงฝ่ายตรงข้ามจะไม่เห็นก็ตาม ‘นายไม่บอกฉัน ฉันก็ไม่บอกนาย’

‘แล้วจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรไม่ทราบ’ มัลฟอยประชด ‘ยัยขี้งอนเป็นไง’

‘จะบ้าเหรอ’ เฮอร์ไมโอนี่ร้อง พร้อมกับตัวหนังสือที่เธอเขียนลงไป

‘งั้นเธอจะให้ฉันเรียกว่าอะไรล่ะ’ เขาเสนอ ‘จอมเชิดดีมั้ยล่ะ’

‘บ้ารึไง ฉันไม่ได้ขี้งอน แล้วก็ไม่ได้เป็นจอมเชิดซะหน่อย นายใช้ชื่อ เฟเร็ต งั้นฉันก็...’
 เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงสัตว์ต่างๆ แล้วก็มาหยุดลงที่ผู้พิทักษ์ของเธอ ‘ออทเทอร์ (นาก)’

มัลฟอยหัวเราะพรืดออกมา “ออทเทอร์เนี่ยนะ”

‘เธอชื่อแปลกกว่าของฉันอีก’

‘เชอะ… ชื่อฉันไม่ได้ตลกขนาดนั้นซะหน่อย เป็นผู้พิทักษ์ที่ฉันเสกได้เลยนะเนี่ย’
เฮอร์ไมโอนี่อวด ‘ว่าแต่ เธอได้ผลสอบ ว.พ.ร.ส. รึยังล่ะ’

‘ยังหรอก เธอได้แล้วเหรอ’

‘เปล่าหรอก แค่อยากรู้เฉยๆ’

แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป เฮอร์ไมโอนี่หาววอดใหญ่ แล้วเหลือบดูนาฬิกาบนหัวเตียง เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว
 เธอรู้สึกง่วงขึ้นมาทันทีทันด่วน แล้วเขียนถามมัลฟอย

‘เฟเร็ต นายง่วงรึยัง จะเที่ยงคืนแล้วนะ’

‘เธอง่วงแล้วเหรอ’ มัลฟอยตอบไม่ตรงคำถาม แถมยังย้อนถามอีก

‘เธอยังไม่ง่วงเหรอ’

มัลฟอยไม่ตอบ รอให้เฮอร์ไมโอนี่ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้แทน

เฮอร์ไมโอนี่หาวอีกวอดใหญ่ แล้วทำตามความต้องการของมัลฟอย

‘เฟเร็ต... ฉันจะไปนอนแล้วนะ’

อีกครั้งที่มัลฟอยไม่ตอบรับ เฮอร์ไมโอนี่เองก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง

‘นายหลับคาสมุดแล้วรึไง’ เฮอร์ไมโอนี่แหว

‘ยัง’ มัลฟอยตอบห้วนซะยิ่งกว่าห้วน

‘แล้วเธอจะนอนรึยัง’

‘เธอจะนอนแล้วเหรอ’

‘ใช่สิ’

มัลฟอยรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ขณะที่เขียนข้อความลงไปว่า

‘เธอยังไม่ไปนอนได้มั้ย’ เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วถาม แม้จะรู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามมองไม่เห็นก็ตาม
มัลฟอยรีบเสริม ‘คือ... ฉันยังไม่ง่วงน่ะ คุยกับฉันต่อได้มั้ย’

‘ก็ได้’ เธอตอบ แล้วถามต่อแทบจะในทันที ถึงแม้จะยังคงง่วงอยู่ ‘เธออยู่บ้านคนเดียว   เหรอ’

‘เปล่าซะหน่อย... ฉันอยู่กับแม่ และก็เอลฟ์ประจำบ้านอีกสิบตัวได้’

‘เอลฟ์ เหรอ’ เธอเขียน พร้อมกับร้องอุทานออกมา ‘นี่เธอรู้มั้ย เอลฟ์ประจำบ้านน่ะนะ
 ถูกกระทำอย่างโหดร้ายที่สุดเลย ไม่ได้ค่าจ้าง ไม่มีวันหยุด ไม่มีความเป็นธรรมให้เอลฟ์เลย’
เธอเล่าอย่างหงุดหงิดเหมือนทุกครั้งที่เธอบอกคนอื่นๆ จนพวกเขาต่างก็เอือมระอาเธอ

‘แต่ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเรียกร้องอะไรเลยนี่’

‘นั่นก็เพราะมันไม่รู้น่ะสิ ฉันก็เลยตั้งชมรม ส.ร.ร.ส.อ. ขึ้นมา’

‘สรรสอ เหรอ’

‘ไม่ใช่ สรรสอ’ เฮอร์ไมโอนี่เดือด ถึงแม้จะรู้สึกชินที่ต้องบอกประโยคนี้บ่อยๆ
 ‘มันย่อมาจาก สนับสนุนสมาคมเรียกร้องสิทธิเอลฟ์’

“งี่เง่าชะมัด” เขาร้อง แต่ไม่กล้าเขียนบอกเฮอร์ไมโอนี่หรอก

‘เธอจะเข้าชมรมฉันมั้ย’ เธอเขียนถามด้วยตัวหนังสือที่หนักแน่น

‘ยักกะฉันจะไม่เข้า สรรสอ ได้งั้นแหละ’

‘ดีมาก’ เธอบอก แล้วเรื่องบางอย่างก็แวบเข้ามาในสมอง เป็นเรื่องที่ทำให้เธอไม่สบายเอาซะเลย
‘เฟเร็ต... นายจะรังเกียจฉันมั้ย ถ้าฉันจะบอกอะไรเธอไป’

‘แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ... หรือว่าวันพระจันทร์เต็มดวงเธอกลายร่างเป็นตัวนาก’

เฮอร์ไมโอนี่เผลอหัวเราะเล็กน้อย แล้วรีบเขียนบอกเขา ‘จะบ้าเรอะ’

‘งั้นมันอะไรกันล่ะ’

‘คือ... ฉันเป็นพวกเลือดสีโคลนน่ะ’

มัลฟอยอึ้งไปเล็กน้อย แต่น่าแปลกนัก ปกติแล้วเขาจะรังเกียจพวกเลือดสีโคลนทุกคน
 (โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเฮอร์ไมโอนี่) แต่กับออทเทอร์นั้น เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย  

‘แล้วไงล่ะ’

‘แล้วไงเหรอ ก็เธอไม่รังเกียจฉันเหมือนคนบางคนที่ฉันรู้จักเหรอ’

‘ไม่นี่’ เขาตอบอย่างจากใจจริง ‘แต่ใครกันคนที่เธอรู้จัก แล้วรังเกียจเธอน่ะ’

“ก็เดรโก มัลฟอยน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง เธออยากจะเขียนตอบมัลฟอยไปเหลือเกิน
แต่คิดว่าไม่จะดีกว่า ‘ช่างเถอะ ยังไงเขาก็เป็นคนที่ฉันเกลียดที่สุดอยู่ดี เขาจะเกลียดฉันด้วยเหมือนกัน
ก็คงไม่แปลกอะไรหรอก’

‘งั้นก็ตามใจ’

‘เธอเป็นพวกเลือดบริสุทธิใช่มั้ย’

‘ใช่ แต่ฉันขอย้ำว่าไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ’

เฮอร์ไมโอนี่หน้าร้อนผ่าว รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างฉับพลัน ‘แล้วพ่อของนายไปไหนซะล่ะ’

‘พ่อ... พ่อฉันไม่อยู่บ้านน่ะ’ มัลฟอยอึกอัก แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยอีกคน เพราะเขาไม่อยากบอกเธอว่า
 พ่อของเขาถูกขังอยู่ในคุกอัซคาบัน แถมยังเป็นผู้เสพความตายอีก
 ‘เออนี่... เธอรู้มั้ย ฉันเป็นนักกีฬาควิดดิชด้วยล่ะ’

‘จริงเหรอ... ดีนี่! เธออยู่ตำแหน่งอะไรล่ะ’

‘ฉันไม่บอกเธอหรอก’ มัลฟอยบอกทันที ‘เดี๋ยวเธอก็สืบได้พอดี’

“เชอะ” เฮอร์ไมโอนี่หัวเสีย

“เธอจะไม่ชอบใจแน่ ถ้ารู้ว่าฉันคือใคร” เขาพึมพำ

‘นี่เฟเร็ต... นายชอบสัตว์อะไรเหรอ’

‘เธอจะรู้ไปทำไมน่ะ’

‘ก็ฉันอยากรู้ไม่ได้รึไงล่ะ’ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหัวเสียอีกรอบ ‘อ้อใช่สิลืมไป เธอให้ฉันเรียกเธอว่า
 เฟเร็ต ถ้างั้นเธอคงจะชอบ เฟเร็ต ล่ะมั้ง’

‘บ้าแล้ว’ มัลฟอยบอก ‘ฉันน่ะชอบมังกร’

‘มังกรเหรอ พันธุ์อะไรล่ะ’

‘พันธุ์แอนติโพเดี้ยน โอเพิลอาย*’

*มังกร พันธุ์แอนติโพเดี้ยน โอเพิลอาย – มีตาสีรุ้ง ขนาดตัวกลางๆ
เกล็ดสวยเป็นมันวาวเหลือบรุ้ง พ่นไฟสีม่วงเจิดจ้า ไม่ดุร้ายเท่าที่ควร จัดว่าเป็นมังกรที่สวยที่สุด

‘ชื่อยาวจัง’

‘ถึงชื่อมันจะยาว แต่มันสวยมากเลยนะ ตามันน่ะเป็นสีรุ้งเลยล่ะ แถมไม่ค่อยจะดุเท่าไหร่ด้วย’

‘ฉันอยากเห็นจังเลย’ เฮอร์ไมโอนี่บอกจากใจจริง ‘แต่ที่ไม่ดุเท่าไหร่ของนาย ก็คงจะดุของฉันน่ะ’
 เธอมีประสบการณ์เรื่องของมังกรมามากพอแล้ว

มัลฟอยหัวเราะเล็กน้อย แล้วถามเฮอร์ไมโอนี่กลับ ‘แล้วเธอชอบตัวอะไรล่ะ โหดๆอย่างเธอน่าจะชอบ ไคมีร่า* นะ’

*ไคมีร่า – หัวเป็นสิงโต ลำตัวเป็นแพะ หางเป็นมังกร นิสัยดุร้าย กระหายเลือด

‘จะบ้ารึไง’ เฮอร์ไมโอนี่บอก ‘ผู้หญิงอ่อนโยนอย่างฉันน่ะ’ (มัลฟอยหัวเราะพรืด เมื่อตัวหนังสือที่ชมตัวเอง
ของเฮอร์ไมโอนี่โผล่ขึ้นมา) ’ชอบตัวพัฟสไกน์ย่ะ’

*พัฟสไกน์ – รูปร่างอ้วนกลม ขนนุ่มสีเหลืองคัสตาร์ด เชื่อง มันชอบเลียจมูกพ่อมด
 แม่มดเพื่อไล่วิญญาณที่คอยรังควานพวกเขา

‘ฉันว่าแล้ว พวกผู้หญิงน่ะ ส่วนมากถ้าไม่ชอบ ยูนิคอน ก็จะชอบ เจ้าตัวขนเยอะนี่แหละ’

‘มันน่ารักออกนะ’

‘อืม’

เฮอร์ไมโอนี่หาววอดใหญ่กว่าครั้งไหนๆ แต่ยังทนฝืนอยู่

‘เธอง่วงแล้วใช่มั้ยล่ะออทเทอร์’ มัลฟอยบอกอย่างรู้ทัน ‘เธอไปนอนเถอะ’

‘แล้วนายล่ะ’

‘ช่างเถอะ... ฉันเองก็เริ่มง่วงแล้วล่ะ’

‘งั้นพรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่... เวลาเดิมละกันนะ’

‘อืม’

‘ฝันดีนะ’

‘เธอด้วย’ เขาไม่เคยบอกประโยคนี้กับใครมาก่อนยกเว้น แม่ของเขา

‘บาย’

‘บาย’

ทั้งสองปิดสมุดพร้อมกันแล้วเข้านอน

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีเหลือเกิน ที่เฟเร็ตไม่รังเกียจที่เธอเป็นพวกเลือดสีโคลน เหมือนอย่างมัลฟอย
 ศัตรูหมายเลขหนึ่งของ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ แล้วในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไป


TBC