หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยรอนต้องไปหาเสนปที่ห้องทำงาน เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ารอนมีสีหน้าแย่มาก มากกว่าตอนที่ต้องไปซ้อมควิดดิชหลายเท่า ส่วนทางแองเจลิน่านั้นเมื่อได้ยินว่ารอนโดนกักบริเวณ
“โอยย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยกักบริเวณตั้งสัปดาห์ แถมเป็นตอนใกล้แข่งอย่างนี้ด้วย” แองเจลิน่าพูด ทำท่าเหมือนจะเป็นลม
“แต่เราก็ยังหลืออีกตั้งสองสัปดาห์กว่าจะแข่งนี่” รอนแย้งแต่มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
“อีกแค่สองสัปดาห์ต่างหากล่ะ วีสลีย์” แองเจลิน่าหัวเสีย “แล้วนายจะเอาเวลาที่ไหนมาซ้อมล่ะ”
เธอทำท่าทีครุ่นคิด “เอาเป็นว่าเราต้องหาเวลาซ้อมให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้” แองเจลิน่าพูด
“เธอคิดว่าแค่นี้ยังไม่มากพออีกเหรอ” รอนร้องแต่แฮร์รี่เอามืออุดปากเขาไว้ทัน
“ฉันคิดว่าเธอคงไม่อยากให้รอนไปพบเสนปสายหรอกนะแองเจลิน่า ถ้าเขาโมโหขึ้นมาอาจจะสั่งกักบริเวณเพิ่มอีกก็ได้” แฮร์รี่พูดแทนรอน แองเจลิน่าก็จนด้วยเหตุผลเธอยอมปล่อยรอนไปโดยดี
เมื่อรอนไปหาเสนปที่ห้องทำงาน ( เฟร็ดกับจอร์จต่างช่วยอวยพรให้เขาโชคดี ) แฮร์รี่ก็กลับห้องนั่งเล่นรวม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นขอตัวไปทำงานที่เสนปสั่งที่ห้องสมุดกับไรอัน และดูเหมือนว่าจะมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องไปที่พวกเขาที่เดินออกจากห้องโถงไป
มัลฟอยแอบมองพวกเขาอยู่นาน ( ความจริงก็ตั้งแต่ไรอันมาอยู่นี่แล้ว ) เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เฮอร์ไมโอนี่นั้นไปสนิทสนมกับไรอันจนอยากจะตามไปกระทืบไรอันให้ตายคาห้องสมุดเลยด้วยซ้ำ แต่เขาไม่สามารถที่จะทำอย่างนั้นได้เพราะว่าเขาต้องไปกักบริเวณกับศาสตราจารย์มักกอนนากัล
มัลฟอยมาหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลหลังอาหาร เขาเคาะประตูห้องทำงานของเธอและเมื่อมีเสียงตอบกลับมาว่า “เข้ามาได้” เขาจึงผลักประตูเข้าไป ในห้องทำงานมีศาสตราจารย์มักกอนนากัลนั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอตามเดิม และมีคน ๆ หนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามเธอ ซิลเวีย เดอ เวซอง นั่นเอง
“นั่งลงสิ มิสเตอร์มัลฟอย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลชี้ไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ ซิลเวีย มัลฟอยนั่งลงและมองหน้าเธอ “เอาล่ะ ฉันมีงานให้เธอทำ” เธอพูดกับมัลฟอยที่ทำหน้าเซ็ง ๆ
“ฉันจะให้เธอจัดเรียงเอกสารพวกนี้” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดชี้ไปที่กองเอกสารที่วางอยู่บนพื้น มันสูงจนเกือบจะเท่าโต๊ะทำงานเธออยู่แล้ว “และให้เธอทำงานกับมิสเดอ เวซอง” เธอมองไปที่ซิลเวีย
“เฮอะ พวกโบซ์บาตงก็โดนกักบริเวณเหมือนกันเหรอเนี่ย” มัลฟอยพูดรอดไรฟัน
“เธอไม่ได้โดนกักบริเวณมิสเตอร์มัลฟอย แต่เธอต้องทำตามหน้าที่ เพราะเอกสารเหล่านั้นเป็นข้อมูลของนักเรียนโบซ์บาตงที่ต้องเรียงเข้าแฟ้ม” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอ่ยเสียงเรียบ มัลฟอยทำท่าไม่สนใจเธอ
“เอาล่ะ พวกเธอทำงานไปนะ มีอะไรก็ถามมิสเดอ เวซองเอาละกัน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด ทิ้งให้เขาอยู่จัดการกับเอกสารกองเท่าภูเขากับซิลเวียเพียงสองคน
ส่วนทางเฮอร์ไมโอนี่นั้นอยู่กับไรอันที่ห้องสมุด เขาช่วยเธอได้มากเลยในการทำรายงานของเสนปเพราะเขาจดจำคุณสมบัติของตัวยาได้ดีเยี่ยมราวกับเอาหนังสือมาเปิดอ่านตรงหน้า และไม่นานเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้ข้อมูลครบตามที่เธอต้องการ
“เรียบร้อยซะที ขอบคุณมากนะไรอันเธอนี่เก่งจริง ๆ เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเก็บของใส่กระเป๋า
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ มันคงเป็นเพราะผมชอบเรียนวิชาปรุงยาด้วย” ไรอันตอบอย่างถล่มตัว
“เธอชอบเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแหยเก “ความจริงมันก็ไม่เลวร้ายอะไรหรอกนะ ถ้าไม่ได้เรียนกับเสนปน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกนึกถึงอาจารย์วิชาปรุงยาที่สุดแสนจะน่ารักของเธอ
“เหรอครับ ผมยังไม่เคยเรียนกับเขาเลย เพราะที่เขาสอนอยู่ผมเรียนไปหมดแล้ว” ไรอันบอก
“เธอจะกลับหรือยังล่ะ นี่มันก็ดึกแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงดูนาฬิกาและก็พบว่านี่ใกล้เวลาหอปิดแล้ว
“ก็ดีครับ งั้นผมไปส่งคุณนะ” ไรอันพูดเสียงใส แต่โดยปกติแล้วถ้าเฮอร์ไมโอนี่ไม่กลับหอพร้อมแฮร์รี่กับรอน ก็จะเป็นมัลฟอยที่ไปส่งเธอ แต่วันนี้เขาไม่อยู่นี่
“ก็ได้ ไปกันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินออกจากห้องสมุดไปพร้อมเขา
หลังจากนั่งทำงานมานานนับชั่วโมง มัลฟอยเริ่มเมื่อยล้าและรู้สึกเบื่อที่ต้องมานั่งทำงานไร้สาระแบบนี้ แถมเอกสารพวกนั้นบางอันเป็นภาษาฝรั่งเศสที่เขาอ่านไม่ออกเลยต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ซิลเวียแทน ตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มทำงานซิลเวียไม่พูดกับเขาเลยแม้แต่น้อย ยกเว้นเวลาที่เธอต้องแปลภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาอังกฤษให้เขาฟัง และเมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลกลับมาเพื่อบอกพวกเขาว่าให้มาทำงานใหม่ในวันพรุ่งนี้ เขาก็เดินออกจากห้องไปพร้อมซิลเวีย
“ฉันต้องทำไอ้งานกิ๊กก๊อกนั่นไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย” มัลฟอยบ่นรอดไรฟันออกมาเบา ๆ แต่ซิลเวียกลับได้ยินที่เขาพูด
“เธอต้องทำอีกนานเลยล่ะ มัลฟอย เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เดรโก” ซิลเวียพูดมองมัลฟอยพร้อมยิ้มน้อย ๆ
“ใครใช้ให้เธอเรียกฉันแบบนี้” มัลฟอยพูดเสียงเย็นชา แต่ซิลเวียนั้นไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านเลย
“ไม่ได้มีใครใช้หรอก แต่ฉันพอใจที่ฉันจะพูด” ซิลเวียเอ่ยเสียงเย็น โดยที่คำพูดของเธอนั้นไปกระตุ้นต่อมอารมณ์โกรธของมัลฟอยเข้าแล้ว
“เธอ!” มัลฟอยคำราม “เธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันอย่างนี้ถ้าฉันไม่อนุญาติ จำไว้!”
“ฉันไม่มีสิทธิ์ แต่ยัยเลือดสีโคลนนั่นกลับมีสิทธิ์ที่จะเรียกเธอว่า ‘ เดรโก ’ อย่างนั้นเหรอ” ซิลเวียพูด
“ถ้าเธอหมายถึงเฮอร์ไมโอนี่ล่ะก็เขามีสิทธิ์ และต่อไปห้ามเธอเรียกเขาว่าอย่างนั้นอีก ไม่งั้นล่ะก็…” มัลฟอยตวาดเธอ อารมณ์ของเขาตอนนี้เหมือนกับปรอทที่ใกล้จะแตก ยิ่งเมื่อได้เห็นสีหน้าเฉยเมยของซิลเวียเขาก็ยิ่งเดือดดาล
“ก็อะไรล่ะ เดรโก” ซิลเวียจงใจเน้นคำว่า ’ เดรโก ‘ ให้เขาได้ยินชัด ๆ “เธอจะทำอะไรฉันหรือ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” ซิลเวียเอ่ยแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครฉันถึงทำอะไรเธอไม่ได้” มัลฟอยคำรามรอดไรฟันออกมา เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สาปซิลเวียให้เป็นตัวแบดเจอร์ เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง
“อ้าวนี่คุณลุงยังไม่ได้บอกเธออีกเหรอ เดรโก” ซิลเวียเอ่ยเสียงหวาน มัลฟอยทำหน้างงงวย
“เธอหมายถึงใคร พ่อฉันงั้นเหรอ” มัลฟอยพูดหรี่ตามองที่ซิลเวีย
“ใช่พ่อของเธอ ลูเซียส มัลฟอย ยังไม่ได้บอกเธอเรื่องฉันงั้นเหรอ” ซิลเวียพูด ใบหน้าของเธอตอนนี้เป็นแบบคนที่ถือไพ่เหนือกว่า เธอส่งยิ้มชั่วร้ายให้มัลฟอยที่ทำหน้างงอย่างสุด ๆ อยู่
“พ่อฉัน จะบอกฉัน เรื่องอะไร” มัลฟอยถามอย่างสงสัย บัดนี้ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำถาม
“งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้ ถ้าเธออยากรู้” ซิลเวียพูดอมยิ้ม เธอยื่นหน้ามาใกล้เขา
“พ่อเธอน่ะรู้เรื่องของเธอกับยายเกรนเจอร์นั่นหมดแล้ว รู้หมดทุกเรื่อง” ซิลเวียกระซิบที่ข้าง ๆ หูของเขา น้ำเสียงสะใจเป็นที่สุด “เพราะฉะนั้นเขาก็เลยมาหาพ่อฉัน มาปรึกษากันเสียยกใหญ่” เธอพูดต่อไปซึ่งตอนนั้นมัลฟอยหน้าซีดราวกับกระดาษ
“พ่อรู้ รู้ได้ยังไง” มัลฟอยถามเสียงสั่นเครือ แต่ซิลเวียไม่ตอบเขา เธอมองหน้ามัลฟอยและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้งก่อนที่จะเล่าเรื่องต่อ
“เขาก็เลยส่งฉันมาที่นี่ เพื่อที่จะมาดูแลเธออย่างใกล้ชิด” ซิลเวียพูดเหมือนเพ้อ เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาอีก “และตอนนี้ฉันก็เป็น….”
“มัลฟอย!” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น ทั้งสองหันไปมองก็เห็นเธออยู่ห่างจากพวกเขาไม่มากนัก และก็มีไรอันยืนอยู่ข้าง ๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นเดินเข้ามาใกล้เขา มองมัลฟอยและซิลเวียด้วยท่าทีไม่พอใจ
“เธอมาทำอะไรที่นี่เกรนเจอร์” มัลฟอยถาม รีบถอยออกห่างจากซิลเวีย
“ฉันก็กำลังจะกลับห้องนั่งเล่นรวมน่ะสิ แล้วนายล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามมองเขาและซิลเวีย
“กำลังจะกลับห้องนั่งเล่นรวมแต่กลับเหน็บไอ้เจ้านี่มาด้วยนี่นะ” มัลฟอยพูดมองไรอันด้วยสายตาดูถูก
“เขาชื่อไรอัน!” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างมีน้ำโห “ทีตัวเองล่ะมัลฟอย ฉันคงมาขัดจังหวะนายล่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดประชด มัลฟอยมายืนทำอะไรกับซิลเวียที่ระเบียงมืด ๆ นี่ แถมตอนที่เธอเห็น หน้าของเขากับซิลเวียก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ แต่ก่อนที่มัลฟอยจะได้อธิบายอะไร
“ถูกต้องอย่างยิ่งเลยค่ะมิสเกรนเจอร์ คุณนี่เดาเก่งจริง ๆ” ซิลเวียพูดกับเธอพร้อมส่งรอยยิ้มเสแสร้งมาให้ เธอเอามือคล้องแขนมัลฟอยไว้ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นโกรธจนควันออกหู แต่เธอพยายามเก็บอารมณ์ไว้
“อ๋อเหรอ งั้นต้องขอโทษด้วยนะมิสเดอ เวซอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกับเดรโกไม่ถือ” ซิลเวียพูดยิ้มเย้ยหยัน
“นี่คงสนิทกันมากสินะ ถึงกับเรียกชื่อเขาน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดน้ำเสียงน้อยใจ
“ค่ะ นี่เดรโกยังไม่ได้บอกคุณอีกเหรอคะว่าเราเป็นอะไรกัน” ซิลเวียพูดมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตาสีน้ำเงินของเธอ รอยยิ้มที่เจือด้วยยาพิษปรากฏบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง ส่วนมัลฟอยที่กำลังจะอ้าปากพูดก็ถูกซิลเวียขัดซะก่อน
“ถ้าเดรโกยังไม่ได้บอกคุณ ฉันจะบอกให้แล้วกันว่าเราเป็น ’ คู่หมั้น ‘ กัน” เมื่อซิลเวียพูดจบเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยก็ถึงกับซ็อคไปเลย
“คู่หมั้น!” ทั้งสองตะโกนออกมาอย่างตกใจและงงงวยเป็นที่สุด
“นี่เธอพูดอะไรน่ะ ฉันไปหมั้นกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” มัลฟอยพูด เขาผลักซิลเวียออกห่างทันที
“ใช่เธอยังไม่ได้หมั้นกับฉัน แต่พวกพ่อของเราก็ตกลงเรื่องนี้กันแล้วเรียบร้อย” ซิลเวียเอ่ยเสียงเย็น คว้าแขนมัลฟอยมาควงอีกครั้ง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นตกใจเป็นอย่างมาก
“นี่มันไม่จริงใช่มั้ยมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำน้ำตาคลอเป้า
“จริงแท้แน่นอนค่ะมิสเกรนเจอร์ คุณพ่อของเดรโกยังบอกอีกว่าให้เราแต่งงานกันทันทีหลังจากเรียนจบ” ซิลเวียพูดยิ้มอย่างอารมณ์ดี ส่วนมัลฟอยนั้นสะบัดมือเธอออก
“ฉันไม่ต้องการหมั้นกับคนอย่างเธอ ฉันรักเกรนเจอร์คนเดียว” มัลฟอยตะโกนใส่หน้าซิลเวีย แต่เธอไม่ได้แสดงท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด แต่กลับยิ้มอย่างมีชัย
“เธอไม่ต้องการก็ไม่มีประโยชน์ เพราะคุณลุงตัดสินใจแล้ว คุณลุงน่ะไม่ยอมให้เธอทำตระกูลแปดเปื้อนด้วยการไปคว้าเลือดสีโคลนมาแต่งงานด้วยหรอกเดรโก” ซิลเวียพูดอย่างร้ายกาจ มัลฟอยนั้นโกรธแทบคลั่ง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่ต้องการจะยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งหนีไปจากตรงนั้นเธอวิ่งหายไปตามระเบียงทางเดินที่มืดมิด
“เกรนเจอร์/เฮอร์ไมโอนี่!!!” เสียงของมัลฟอยและไรอันดังขึ้นพร้อมกัน แต่ไรอันเร็วกว่าเขาวิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่ไปทันที ส่วนมัลฟอยนั้นก็ทำท่าจะตามเช่นกันแค่ซิลเวียคว้าตัวไว้ได้ทัน
“ปล่อยฉันนะ” มัลฟอยตะโกนใส่หน้าเธอ แต่เธอกลับพูดเสียงเยือกเย็น
“เธอจะดื้อไปถึงไหนเดรโก ช้าเร็วเธอก็ต้องหมั้นกับชั้นอยู่ดี” มัลฟอยพยามยามดิ้นจากการเกาะกุมของเธอ แต่ซิลเวียยังคงพูดต่อไป
“หรือว่าเธอต้องให้เรื่องถึงหูพ่อเธอก่อนงั้นเหรอ เธอคิดว่าคุณลุงจะอยู่เฉยน่ะเหรอ” เมื่อซิลเวียพูดจบมัลฟอยก็สงบลง เขายืนนิ่งไม่ไหวติง แขนสองข้างตกลงข้างลำตัวราวกับรูปปั้น
“ลองไปตรองดูและกันนะ ถ้าเธอฉลาดพอล่ะก็คงไม่ทำอย่างนี้อีกหรอกนะ” ซิลเวียเอ่ยเสียงเย็นและทิ้งมัลฟอยให้ยืนแข็งเป็นหินอยู่อย่างนั้น
TBC
No comments:
Post a Comment