พอกลับมาที่หอนอน เฮอร์ไมโอนี่ก็มัวแต่คิดเรื่องของแฮร์รี่จนนอนไม่หลับ “พรึ่บ” มีนกฮูกตัวนึงบินเข้ามาแล้วทิ้งจดหมายให้เธอ เธอจำมันได้ มันเป็นนกฮูกที่คราวก่อนมาส่งโน๊ตตอนที่เธอกินข้าวอยู่ นกฮูกของมัลฟอย
ถึง เกรนเจอร์
ถ้าอยากได้ของ ๆ เธอคืนก็มาหาฉันที่โรงนกฮูก ตอนนี้
จาก มัลฟอย
“เอาไงดีเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่คิด แม้มัลฟอยจะเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดก็เถอะ แต่ว่าเธอก็กลับคิดถึงเขาซะอย่างนั้น ( ตั้งแต่วันที่จูบกันนั่นแหละ ) แล้วเรื่องแฮร์รี่อีก ทั้งที่ ๆ เธอชอบเขา แต่พอแฮร์รี่มาสารภาพรักกับเธอ ทำไมเธอปฏิเสธเขาล่ะ
“อีตาบ้ามัลฟอยทำอะไรกับฉันไว้นี่”
เฮอร์ไมโอนี่ย่องลงมาจากหอนอน เธอก็กลัวว่าจะเจอฟิลซ์เหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตาม
“ฉันต้องคุยกับอีตานั่นให้รู้เรื่อง” เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ
โชคดีของเธอจริง ๆ ที่ไปถึงที่หมายอย่างปลอดภัย “ฉันมาแล้ว มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วเธอก็เห็นเขายืนพิงกำแพงอยู่
“บันทึกฉันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ทวง พยายามยืนให้ห่างจากมัลฟอยมากที่สุด
“ฉันไม่กัดเธอหรอกเกรนเจอร์ อ้าวแล้วไม่พกเจ้าพอตเตอร์มาด้วยเหรอ”
“อย่ามานอกเรื่อง เอาบันทึกฉันคืนมา” เฮอร์ไมโอนี่แหวใส่
“นี่ไม่กลัวพวกนกมันตื่นเหรอ ยัยเสียงแปดหลอด”
“ช่างนกมันเถอะ เอามาเร็วฉันจะได้รีบไป” เฮอร์ไมโอนี่แบมือทวง
“อยากได้ก็เอาไปสิ” มัลฟอยส่งบันทึกให้เธอ
“เอ่อ เกรนเจอร์ ฉันอยากจะ”
จู่ ๆ มัลฟอยก็กระโจนมาทางเฮอร์ไมโอนี่และรัดตัวเธอไว้แน่น
“นี่นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยชั้น” เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะร้องแต่มัลฟอยเอามือปิดปากเธอไว้
มัลฟอยลากเฮอร์ไมโอนี่ไปหลังประตูทันทีและประตูก็เปิดออก ฟิลซ์นั่นเอง
“ฉันว่าฉันได้ยินเสียงคนนี่” ฟิลซ์พึมพำกับตัวเอง “ไปหาทางโน้นเถอะ” เขาพูดกับคุณนายนอริส
“เดินตรวจทีละชั้นเลยนะ อย่าให้คลาดสายตา”
“อ่อยอั๋น ( ปล่อยชั้น )\" เฮอร์ไมโอนี่ร้องขณะที่มัลฟอยปิดปากเธออยู่
“ไปแล้วมั้ง” เขาชะโงกตัวไปดู เมื่อเห็นว่าปลอดภัยก็ปล่อยเธอ
“นาย…” เฮอร์ไมโอนี่ตั้งใจจะแหวใส่แต่มัลฟอยเอามือมาจุ๊ปากเธอไว้
“ขืนส่งเสียงตอนนี้ก็จบเห่กันน่ะสิ” มัลฟอยกระซิบ
“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ฉันต้องหลับหอนอนนะ” เฮอร์ไมโอนี่เถียง
“แล้วเธอต้องกลับคนเดียวหรือไง” มัลฟอยเริ่มมีน้ำโห
“ก็เพราะนายนั่นแหละที่ดันนัดชั้นออกมากลางดึกแบบนี้”
“แล้วไม่ใช่เธอหรือไงที่คอยหลบหน้าฉันตลอด ไม่ให้โอกาสฉันขอ….”
“อะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“คืนน่ะ ไม่ให้โอกาศฉันคืนไอ้นี่ไงล่ะ” มัลฟอยชี้ไปที่สมุดบันทึก
“เออ แล้วเราจะทำไงต่อไปดีล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มจนปัญญา
“คืนนี้อาจจะต้องนอนค้างที่นี่” มัลฟอยตอบเสียงเรียบเฉย
“นอนนี่!” เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะขึ้นเสียงอีกครั้ง “ที่นี่น่ะมันโรงนกฮูกนะ!!!”
“งั้นเธออยากกลับก็ตามใจสิ ไม่ได้ยินเหรอว่าไอ้เจ้าฟิลซ์มันจะเดินตรวจทุกชั้นจนกว่าจะหาพวกเราเจอ” มัลฟอยตอกกลับ
“นอนมันที่นี่แหละแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” มัลฟอยทรุดตัวลงบนพื้นหลังพิงกำแพง
“จะยืนหลับเหรอยายหัวฟู มานั่งนี่สิ” มัลฟอยตบพื้นข้าง ๆ เขา
เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงข้างมัลฟอยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“นี่กลัวอะไร ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกเกรนเจอร์” มัลฟอยทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ฉันไม่ไว้ใจนายหรอก ใครจะไปรู้ว่านายคิดอะไรอยู่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ถึงอย่างไงก็ไม่คิดกับเธอหรอกเกรนเจอร์ เลือดสีโคลนอย่างเธอเนี่ยนะ”
“เลือดสีโคลนอย่างชั้นมันคงน่ารังเกียจมากสินะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ดวงตารื้นน้ำตา
“เอาอีกแล้วเหรอวะเนี่ย” มัลฟอยคิด “เกรนเจอร์คือฉันไม่ได้ตั้งใจ” มัลฟอยพูด
“นายรู้มั้ยทุกครั้งที่นายพูดคำนี้ ฉัน ๆ” เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะร้องไห้
“โอเคฉันขอโทษเกรนเจอร์ ฉันขอโทษ” มัลฟอยละล่ำละลั่ก “ฉันสัญญาว่าจะไม่เรียกเธออย่างนี้อีก”
“จริง ๆ นะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“จริงสิ ฉันสัญญา”
“มัลฟอยนายรู้อะไรมั้ย นายนี่หลอกง่ายชะมัดเลย” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นและเขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด
“หนอยยัย….” มัลฟอยตั้งท่าจะด่า
“อ๊ะ ๆ อย่านะ ก็เธอสัญญาไว้แล้วนี่” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ยัยหัวฟูตัวแสบ มานี่เลยมา” มัลฟอยดึงเฮอร์ไมโอนี่มาไว้ในอ้อมแขน และจูบปากเธออย่างนิ่มนวล ซึ่งนางเอกของเราก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“ไหนนายบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันไง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันบอกว่าจะไม่ปล้ำเธอ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำอย่างอื่นนี่” มัลฟอยมองเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“นี่นาย!”
“งั้นคืนนี้เธอเสร็จฉันแน่เกรนเจอร์” แล้วมัลฟอยก็กอดเธอไว้แนบอก เฮอร์ไมโอนี่สัมผัสได้ถึงไออุ่นของเขา เขาช่างอ่อนโยนไม่เหมือนมัลฟอยเลยจริง ๆ เธอคิดด้วยซ้ำว่าเธอฝันไปรึเปล่า
“ฉันฝันไปหรือเปล่าเกรนเจอร์” มัลฟอยถามเสียงเศร้า ๆ
“ทำไมล่ะ”
“ก็เธอไม่เหมือนเธอเลยน่ะสิเกรนเจอร์ ถ้าเป็นเธอจริง ๆ คงไม่ยอมให้ฉันทำอย่างนี้หรอก”
“เหรอ งั้นถือว่านี่เป็นความฝันของฉันด้วยและกัน”
“งั้นพรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะกลับเป็นอย่างเดิมสินะ” มัลฟอยพูด
“ใช่เราก็จะเป็นศัตรูกันเหมือนเดิม” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เธอก็จะกลับไปรักเจ้าพอตเตอร์เหมือนเดิม”
“เอ่อ มัลฟอยฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ทันจะพูดอะไรมัลฟอยก็เชยคางเธอขึ้นมาและจูบเธอ
มันเป็นจูบที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่เธอเคยจูบมา ( เธอก็เคยแต่กะมัลฟอยเท่านั้นหละ )
“ถึงจะเป็นความฝันก็เถอะ ขอให้ฉันมีเธออยู่ก็พอ แค่คืนนี้เท่านั้น”
“อือ แค่คืนนี้จริง ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบและเก็บสิ่งที่เธอคิดจะพูดไว้ในใจ
“มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก” นั่นคือความคิดของทั้งคู่
เฮอร์ไมโอนี่ซบไหล่มัลฟอยจนหลับไปในที่สุด
TBC
No comments:
Post a Comment