เวลาผ่านไปหลายวัน เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้เพียงคำเดียว เธอยังคงหลบหน้ามัลฟอยอยู่เรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่เขามัลฟอยหาโอกาสขอโทษเธอ และในชั้นเรียนวิชาปรุงยา ตามเคยที่เสนปต้องหาเรื่องแกล้งแฮร์รี่ ( อีกแล้ว )
“พอตเตอร์ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เคี่ยวดีงูให้ครบสิบห้านาทีก่อนถึงจะใส่เล็บมังกรเข้าไป”
แฮร์รี่ก็ไม่โต้ตอบอะไร ( มันเป็นเรื่องธรรมดา )
“ถ้าหมดคาบนี้ เธอยังปรุงน้ำยาไม่ได้ล่ะก็”เสนปมองเขาด้วยสายตามุ่งร้าย “ศูนย์คะแนน”
“มา ฉันช่วย” เฮอร์ไมโอนี่ทนดูแฮร์รี่โดนเล่นงานไม่ไหว
“เป็นห่วงเป็นใยกันนักนะ” มัลฟอยคิด
“เกรนเจอร์ ใครสั่งให้เธอจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง” เสนปตวาด
“หนูแค่แบ่งดีงูที่เหลือให้แฮร์รี่ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แต่ฉันไม่ให้มีใครช่วยเหลือพอตเตอร์ เมื่อเป็นแบบนี้ควรทำอย่างไรดีนะ” เสนปหันไปทางมัลฟอย
“เอ่อ ก็ให้เกรนเจอร์อยู่เก็บกวาดห้องปรุงยาเป็นไงครับ” มัลฟอยพูด
“ความคิดเข้าท่า แต่ยังไม่ดี” เสนปยิ้ม “เอาเป็นว่าเธอสองคนอยู่ปรุงยาใหม่จนเสร็จ”
“ฉันหมายความว่าต้องทำใหม่ทั้งหมด” เสนปเอ่ยพลางโบกไม้กายสิทธิ์ แล้วน้ำยาของแฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่ ( ที่เสร็จสมบูรณ์ ) ก็หายวับไป “เอาล่ะที่เหลือเอาน้ำยามาส่งฉันแล้วไปได้”
“ขอโทษนะเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เธอโดนหางเลขไปด้วย” แฮร์รี่เอ่ย ขณะที่เตรียมส่วนผสม ( ทุกคนกลับไปหมดแล้ว )
“ไม่เป็นไรหรอก แฮร์รี่”
“ดูเหมือนหมู่นี้ไอ้เจ้ามัลฟอยมันหาเรื่องแกล้งเธอจังนะ”
“ช่างเค้าเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างไม่สนใจ ( ทั้ง ๆ ที่ในใจคิดเรื่องนี้อยู่ )
“ถ้ามีอะไรเธอบอกฉันได้นะ คือถ้ามันรังแกเธอ”
“อืม ถ้ามีแล้วจะบอก”
“ในที่สุดก็เสร็จเสียทีนะ” แฮร์รี่พูดอย่างโล่งใจเมื่อเวลาผ่านไปตั้งเกือบชั่วโมง
“เก็บของแล้วรีบไปกันเถอะ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก”
“ฉันก็เหมือนกัน” ขณะที่กำลังเก็บของอยู่ เฮอร์ไมโอนี่ไปสะดุดขาโต๊ะจนของบนโต๊ะตกเกลื่อนกลาด ส่วนตัวเธอนั้นแฮร์รี่รับไว้ได้ทัน
“อ๊ะ ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย พลางผละตัวจากอกของแฮร์รี่ลงไปเก็บของบนพื้น
“เธอไม่เป็นไรนะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ก้มลงมาช่วยเก็บของ
“อืม ไม่เป็นไร” เธอตอบพลางก้มหน้าหลบสายตาเขา
“เอ่อ เรื่องโชน่ะ” อยู่ๆ แฮร์รี่ก็พูดออกมา
“ทำไมเหรอ เธอดีกับเค้าแล้วเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่ใส่ใจ
“เปล่าหรอก ฉันคิดว่าคนที่ฉันชอบอาจจะไม่ใช่เธอก็ได้”
“อ้าว ทำไมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย ( ตอนนี้เธอยอมเงยหน้าแล้ว )
“คือตอนนั้นฉันอาจจะชอบเธอ ไม่ใช่สิ ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ”
“ฉันยอมรับว่าเธอสวย เมื่อเห็นเธอฉันมันเหมือนมีอะไรดึงดูดฉันยังงั้นแหละ”
“แต่ว่า พอเราคบกันจริง ๆ เธอไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเลย”
“ทำไมล่ะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“คือฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง แต่เธอไม่ใช่คนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด”
“แล้วเธออยู่กับใครแล้วสบายใจที่สุดล่ะแฮร์รี่ บอกฉันได้ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ก็เธอไงล่ะ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ตอบ
เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับอึ้งกิมกี่
“คือฉันไม่รู้ว่ารู้สึกกับเธออย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันเองก็ไม่รู้” แฮร์รี่สบตาเธอ
“แล้วเธอล่ะเฮอร์ไมโอนี่ เธออยู่กับใครแล้วสบายใจที่สุด”
แฮร์รี่สารภาพรักกับเฮอร์ไมโอนี่ในห้องปรุงยา โรแมนติคอะไรขนาดนั้น ( ประชด ) หรือเพราะว่าเขาเห็นว่าเป็นห้องที่ไม่มีใครกล้าเข้าออกบ่อย ๆ ( สาเหตุมาจากเจ้าของห้องนั่นแหละ )
แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องพวกเขามานานพอควร และที่สำคัญคน ๆ นั้นได้ยินทุกคำพูด และรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
มัลฟอยมายืนรอหน้าห้องปรุงยานี่นานแล้ว ( ตั้งแต่เลิกเรียนนั่นแหละ ) เขามายืนรอเฮอร์ไมโอนี่โดยที่ในมือถือบันทึกของเธอไว้ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะทำให้เขาได้ยินเรื่องที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุด
“เธอพอจะบอกฉันได้ไหมเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม
“เอ่อ คือ ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่อ้ำอึ้ง
“เธอคิดอย่างเดียวกับฉันหรือเปล่า” เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอ
“แฮร์รี่ฉัน” ในขณะนั้นมัลฟอยก็เดินไปจากตรงนั้น เพราะเขาไม่อยากรับรู้เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอีก
“แฮร์รี่ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่สารภาพ “คือฉันยังไม่รู้ คือมันกะทันหันไป”
“ไม่เป็นไรเฮอร์ไมโอนี่ เอาเป็นว่า ฉันรอจนกว่าจะพร้อมดีกว่า”
TBC
No comments:
Post a Comment