“ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน
“ครับผมเอง” เขาพูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรคุณเหมือนวันนั้นหรอก” ไรอันกล่าวพลางยิ้มสบาย ๆ
“เธอรู้….” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ครับผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น” เขาพูด “ศาสตราจารยดัมเบิลดอร์บอกผมเองว่าผมโดนวางยา”
“เหรอ ดัมเบิลดอร์นี่รู้ทุกเรื่องเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางเช็ดน้ำตา
“มัลฟอยใช่ไหมครับ” ไรอันถาม “เขาใช่ไหมที่ทำคุณร้องไห้” ไรอันพูดแต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบเขา เธอเอาแต่นิ่งเงียบ “เฮอร์ไมโอนี่” ไรอันเรียกเธอ
“ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร” เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา
“คุณคิดว่าผมจะบอกรักคุณ” ไรอันพูด
“หรือไม่ก็บอกให้ฉันตัดใจจากเขาซะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเรียบ ๆ ตอนนี้เธอก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเธอควรจะเชื่อไรอันดีหรือไม่
“ผมแค่อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาพูด “เล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ”
“ฉันไม่อยากพูดถึงมัน” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“แต่…”
“ฉันขอเถอะไรอัน ให้ฉันอยู่เงียบ ๆ คนเดียวได้ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง และเมื่อไรอันเห็นเช่นนั้นเขาก็ยอมทำตามที่เธอขอ “งั้นผมขอนั่งเป็นเพื่อนคุณนะครับ” เขาพูด
“แต่”
“นะครับเฮอร์ไมโอนี่”
“ตามใจเธอ” เฮอร์ไมโอนี่บอกและเริ่มเหม่อมองไปที่ทะเลสาบอีกครั้ง
เวลาค่อย ๆ ผ่านไปช้า ๆ โดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้สนใจมันเช่นเดียวกับไรอัน เธอปล่อยให้มันผ่านไปเรื่อย ๆ จนเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอมานั่งอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว
“ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด ทำลายความเงียบออกมา
“ครับ” เขาขานรับ
“ทำไมถึงรักฉันเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ผมคงตอบคุณไม่ได้หรอกครับ” ไรอันพูด “มัน…ไม่มีเหตุผล” เขาบอก
“เหรอ แล้วเธอเคยคิดจะเลิกรักฉันไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“เคยครับ” ไรอันตอบอย่างตรงไปตรงมา “แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้”
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวและเธอก็นิ่งเงียบไปอีกครั้ง
“คุณไม่ร้องไห้แล้วเหรอครับ” ไรอันถามเธอ
“ฉันร้องจนไม่อยากร้องแล้วล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา ถึงแม้น้ำตาของเธอจะหยุดไหลแล้ว แต่หัวเธอของเธอนัน้ยังคงเจ็บปวดอยู่อย่างเดิม
“บางทีถ้าเราลืมเรื่องบางเรื่องได้เราคงไม่ต้องมาเป็นทุกข์อย่างนี้” ไรอันพูด “แต่หัวใจของเรากลับไม่อนุญาติให้เราลืม”
“จริงของเธอ ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างขมขื่น “ถ้าลืมได้ก็คงดี”
“ถ้าลืมได้คุณต้องการที่จะลืมมันงั้นเหรอครับ” ไรอันถามเธอ และเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องอึ้งกับคำถามนั้น
“ฉัน…” นั่นสินะ ถ้าเธอลืมได้ เธอต้องการจะลืมเรื่องทั้งหมดระหว่างเธอกับเขารึเปล่านะ เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลง ความทรงจำต่าง ๆ ระหว่างเธอกับมัลฟอยค่อย ๆ วนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธอช้า ๆ ภาพความทรงจำที่มีทั้งสุขและทุกข์เหล่านั้น
ถึงจะเป็นความฝันก็เถอะ ขอให้ฉันมีเธออยู่ก็พอ แค่คืนนี้เท่านั้น
ถ้าไม่หลอก ฉันจะได้ยินเธอพูดว่าเธอรักฉันเหรอ เกรนเจอร์
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจำไว้นะว่าฉันรักเธอเกรนเจอร์
ฉันไม่ได้รักยัยนี่
ไม่เลยซักนิด
เราต่างก็รู้ดีว่าขาดอีกคนไม่ได้ แล้วเธอจะให้มันเป็นอย่างนี้ไปเพื่ออะไร เกรนเจอร์ เธอจะทรมานฉันไปถึงไหน
เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมา เธอรู้แล้วว่าคำตอบของหัวใจเธอคืออะไร
“ฉันจะไม่ลืมหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา
“อะไรนะครับ” ไรอันพูด
“ฉันบอกว่า ถ้าฉันลืมได้ฉันก็จะไม่เลือกที่จะลืมมันหรอก แต่ฉันจะเก็บมันไว้ในความทรงจำ ถึงแม้ว่าฉันจะเจ็บปวดก็ตาม” เธอพูด
“ทำไมล่ะครับ”
“ฉันตอบไม่ได้หรอกไรอัน เหมือนกับที่เธอตอบฉันไม่ได้ว่าทำไมถึงรักฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“งั้นเหรอครับ คุณคงรักมัลฟอยมากสินะ” ไรอันพูด
“ใช่ ไรอัน ฉันรักเขามาก ถึงเขาจะทำฉันเจ็บปวดซักกี่ครั้ง” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“งั้นทำไมคุณไม่เอาคำพูดนี้ไปบอกเขาล่ะครับ” ไรอันพูด
“ไม่มีประโยชน์หรอกไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ “เขาไม่รักฉันอีกต่อไปแล้ว”
“ความจริงที่ผมมาหาคุณในวันนี้ผมมีเหตุผลสองอย่าง” ไรอันบอกเฮอร์ไมโอนี่และเมื่อเธอหันมามองเขาด้วยความสงสัย “อย่างแรก ผมจะมาขอโทษคุณ” เขาพูด
“ขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำซ้ำ แต่เธอก็รู้ดีว่าไรอันจะพูดเรื่องอะไร
“ขอโทษที่ผมทำกับคุณวันนั้น ถ้ามัลฟอยไม่มาห้ามผมไว้ ผมคง….” เสียงของไรอันขาดห้วงไป
“ช่างมันเถอะไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“แต่….”
“คนผิดไม่ใช่เธอไรอัน แต่เป็นซิลเวียต่างหาก เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องขอโทษฉัน” เธอพูด
“ครับ ส่วนอีกเรื่องผมมาเพื่อจะมาบอกลาคุณ” ไรอันบอกเธอ
“บอกลา”
“ครับ บอกลา” ไรอันพูดซ้ำ
“เธอจะไปไหน ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยสีหน้าตกใจ
“ผมยังไปไหนไม่ได้จนกว่าการสอบ ว.พ.ร.ส. จะสิ้นสุดลงหรอกครับ” ไรอันพูดเพื่อเตือนความจำของเธอว่าที่เขามาอยู่ที่ฮอกวอตส์นี่ก็เพื่อทำการสอบ
“แล้วที่เธอพูด” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องในวันงานเต้นรำ ผมก็คิดเรื่องนี้มาตลอด ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าผมจะสามารถเป็นอย่างที่ผมเป็นอย่างนี้ตลอดไป” ไรอันหยุดพูดและถอนใจ “ผมจะรักคุณอย่างนี้ตลอดไปโดยไม่หวังให้คุณหันมามองผม แต่เอาเข้าจริงผมกลับทำอย่างนั้นไม่ได้” เขาหยุดพูดอีกครั้งและหันมามองเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา
“คุณรู้มั้ยว่าเพราะอะไรผมถึงคิดอย่างนั้น” ไรอันถามเธอโดยที่ไม่รอคำตอบ “เพราะคนที่ผมรักมาตลอดนั้น ในใจของเขาไม่มีที่ว่างให้ผมแทรกเข้าไปได้เลย ในใจของเธอมีแต่ผู้ชายที่ชื่อ เดรโก มัลฟอย เท่านั้น”
“ไรอัน”
“เพราะฉะนั้นผมก็คิดว่าควรถึงเวลาที่ผมจะตัดใจเสียที” เขาพูดมองไปที่ทะเลสาปเบื้องหน้า ปลาหมึกยักษ์กำลังบิดหนวดของมันอย่างเกรียจคร้าน
“ที่ผมบอกว่าผมมาบอกลาเพราะผมจะออกจากชีวิตคุณเสียที เฮอร์ไมโอนี่” เขาพูด
“เธอไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลยไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ให้ผมทำเถอะครับ” เขาพูด “ถ้าผมยังอยู่ใกล้คุณต่อไปผมคงไม่มีทางลืมคุณได้แน่ ๆ ”
“เธอคิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ หรือไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ครับ ผมตัดสินใจแล้ว” เขาพูดอย่างมุ่งมั่น “และผมก็มีเรื่องอยากจะบอกคุณครับเฮอร์ไมโอนี่”
“อะไรเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ผมรักคุณครับ” เขาพูดสิ่งที่เคยบอกไปหลายครั้งแล้ว “ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดอย่างนี้แต่ ผมอยากจะถามคุณว่าคุณไม่รักผมแน่ ๆ ใช่ไหมครับ”
“ไรอัน”
“พูดมาเถอะครับ แค่คุณพูดมาผมก็จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณอีก” เขาบอก
“ใช่ ฉันไม่ได้รักเธอเลยไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกไป ถึงแม้เธอรู้ดีว่ามันจะทำร้ายเขาก็เถอะ
“งั้นคราวนี้ผมก็อกหักจริง ๆ แล้วสิครับ” เขาพูดอย่างอารมณ์ดี “คุณเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายมากเฮอร์ไมโอนี่ ที่ทิ้งผู้ชายดี ๆ อย่งาผมได้ลง” เขาพูด
“ฉันขอโทษไรอัน”
“ช่างมันเถอะครับ ที่คุณพูดออกมามันช่วยให้ผมรับความจริงได้” เขาบอก “ผมจะตัดใจจากคุณครับ”
“งั้นฉันก็ขอให้เธอได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าฉัน ฉันขอให้เธอมีควมาสุข ไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“จะมีใครดีไปกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมอีกล่ะครับ” เขาแหย่เฮอร์ไมโอนี่
“เรากลับมาเป็นเพื่อนกันอย่งาเดิมไม่ได้เหรอไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอไม่อยากสูญเสียมิตรภาพนี้ไป “ฉันหมายถึงหลังจากที่เธอ เอ้อ ตัดใจได้แล้วน่ะ”
“งั้นคุณคงต้องรอนานหน่อยกว่าผมจะตัดใจได้” เขาพูด
“ไม่เป็นไร ถึงแม้เธอจะกลับไปที่เดิร์มแสตรงค์แล้วเธอก็ส่งจดหมายมาหาฉันก็ได้นี่” เธอพูด
“ได้ครับ ผมจะส่งจดหมายมาหา” เขารับปาก เงียบกันไปซักพักหนึ่ง
“เอ่อ แล้วเรื่องระหว่างคุณกับมัลฟอยล่ะครับ” ไรอันถามเธอ “คุณจะปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้เหรอ”
“ฉัน…” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
“ทำไมคุณไม่บอกความรู้สึกของคุณให้เขารู้ล่ะครับ คือ ผมหมายถึง บอกเขาว่าคุณรักเขาแค่ไหน”
“ไม่มีประโยชน์หรอกไรอัน เขา…” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไม่รักคุณอีกแล้ว” ไรอันต่อให้
“ใช่ ฉันถึงไม่อยากไป อ้อ บอกเขาอีกไงล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดนึกถึงท่าทางเฉยชาที่มัลฟอยทำกับเธอแล้วน้ำตาของเธอก็จะไหลมาอีกรอบ
“ทำไมคุณไม่ลองดูอีกครั้งล่ะครับ อย่างน้อยคุณก็ได้บอกเขาไปแล้ว ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง” ไรอันพูดอย่างมีเหตุผล “คุณจะไม่ลองพยายามดูเลยหรือครับ”
“ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก “ก็ได้ไรอัน ฉันจะลองดู” เธอพูด
“งั้นโชคดีนะครับ” ไรอันบอกเธอ
“ขอบใจนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินกลับไปที่ปราสาทในทันที
เดรโก มัลฟอย พลิกตัวไปมาภายในหอนอนของเขา เขาพยายามจะนอนให้หลับ แต่เมื่อเขาหลับตาลงครั้งใด ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องผุดเข้ามาในสมองของเขาอยู่ทุกครั้งไป ใบหน้าของเธอที่กำลังร้องไห้เพราะเขา!
มัลฟอยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขารู้ดีว่าเขาทำเธอเจ็บปวด แต่นี่เป็นทางเดียวที่จะปกป้องเธอได้ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บ้านของเขาก็เห็นได้ชัดแล้วว่าพ่อของเขาพยายามจะทำร้ายเฮอร์ไมโอนี่ แล้วถ้าปล่อยไว้แบบนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วถ้าเหตุการณ์แบบนั้นเกิดกับเธออีกครั้งแล้วถ้าเขาไปช่วยเธอไม่ทันล่ะ อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอมัลฟอยรู้ดี เพราะฉะนั้นเขาจริงเลือกวิธีนี่ ถึงแม้มันจะทำให้เธอเจ็บปวดแต่ถ้ามันสามารถปกป้องเธอได้เขาก็ทำ!
ถึงแม้เขาจะทำให้เฮอร์ไมโอนี่เจ็บปวดก็ตาม
แต่ก็ดีกว่าเขาต้องสูญเสียเธอไป!
“ก๊อก ๆ ๆ ” เสียงอะไรบางอย่างเคาะกระจกหอนอนที่เขาปิดไว้เพราะว่าอากาศข้างนอกหนาว มัลฟอยหันไปดู นกฮูกโรงนาตัวหนึ่งบินอยู่ข้างนอกพร้อมกับจดหมายที่ผูกอยู่กับข้อเท้า
มัลฟอยเปิดหน้าต่างเพื่อให้มันเข้ามา เขาแกะจดหมายนั้นมาอ่าน
ถึง มัลฟอย
ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย ฉันจะรอนายที่ระเบียงทางเดินชั้นสาม จะรอจนกว่านายจะมา
จาก เกรนเจอร์
มัลฟอยอ่านเนื้อความในจดหมายแล้วก็ครุ่นคิด ถ้าเขาออกไปเจอเธอเรื่องระหว่างเขากับเฮอร์ไมโอนี่ก็คงไม่จบลงง่าย ๆ แน่ ๆ แต่ถ้าเขาไม่ไป
ในที่สุดมัลฟอยก็โยนจดหมายนั้นลงในถังขยะ และล้มตัวลงนอน
ถึงแม้จะต้องทำเธอเสียใจ เขาก็จะปกป้องเธอให้ได้
ทั้ง ๆ ที่ความจริงเขาอยากจะโอบกอดเธอด้วยมือคู่นี้
“มัลฟอย ๆ ” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นปลุดให้มัลฟอยตื่น เขาลืมตาขึ้นเพื่อรับภาพที่อยู่ตรงหน้า แครบ กับกอยล์ นั่นเอง
“ตื่นเถอะ ได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว” แครบพูด และเมื่อมัลฟอยดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้หกโมงกว่าแล้ว
“ทำไมแกสองคนใส่เสื้อโค้ชล่ะ” มัลฟอยถามเมื่อเห็นแครบและกอยล์เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเอง
“ก็ข้างนอกมีหิมะตกน่ะสิ หนาวอย่าบอกใครเชียว” แครบพูด
“ใช่ นายก็ควรใส่ด้วยนะมัลฟอย” กอยล์พูดพลางยื่นเสื้อโค้ชของมัลฟอยไปให้
“ขอบใจ” มัลฟอยรับมันมาใส่โดยดีและเดินออกไปยังห้องโถงพร้อมแครบและกอยล์ และเมื่อเขาออกมานอกห้องนั่งเล่นรวมเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ เรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่นัดเขาออกไปเจอ
ป่านนี้คงรอไม่ไหวกลับห้องนั่งเล่นรวมไปแล้วมั้ง มัลฟอยคิดและเขาก็เดินเข้าห้องโถงไป
ภายในห้องโถงมีนักเรียนลงมาทานอาหารเย็นกันเยอะแล้ว มัลฟอยเดินไปที่โต๊ะอาหารและเริ่มทาน ส่วนแครบและกอยล์นั้นลงมือสวาปามอาหารทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาทันทีที่ก้นอ้วน ๆ ของพวกเขาสัมผัสเก้าอี้
ทางด้านโต๊ะกริฟฟินดอร์
“เฮอร์ไมโอนี่ล่ะ” แฮร์รี่ถามรอน
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เห็นเขามาตั้งแต่เช้าแล้ว” รอนพูดพลางก้มหน้าก้มตากินด้วยท่าทางไม่แตกต่างจากคนอดยากสักเท่าไหร่นัก และเมื่อบทสนาของทั้งสองได้ยินมาถึงหูของมัลฟอย
หรือว่ายัยนั่นจะยังรออยู่ ล้อเล่นน่า ทั้ง ๆ ที่หิมะตกอย่างนี้เนี่ยนะ มัลฟอยคิด แต่เขาก็ไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่โต๊ะกริฟฟินดอร์จริง ๆ และตอนนี้ก็มืดเกินกว่าที่ห้องสมุดจะเปิดแล้ว
“นายเป็นอะไรมัลฟอย ทำไมไม่กินล่ะ” แครบถามพลางกัดขาแกะ
“เกรนเจอร์” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาพูดออกมาก่อนที่มัลฟอยจะรีบออกจาห้องโถงไป
มัลฟอยวิ่งไปตามระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขาถึงทางเดินชั้นสาม เขาก็พบร่าง ๆ หนึ่งนั่งกอดเข่าหลังพิงกับกำแพงอยู่
“เกรนเจอร์!” มัลฟอยร้องพร้อม ๆ กับที่เฮอร์ไมโอนี่หันมาหาเขา
“มัลฟอย” เธอพูดกับเขาที่เดินเข้าไปหาเธอ และเมื่อมัลฟอยแตะตัวเธอเขาก็ใจหายวูบ
ตัวเธอเย็นราวกับน้ำแข็ง
“เกรนเจอร์ เธอ…” มัลฟอยพูด
“ฉันนึกแล้วว่านายต้องมา” เธอพึมพำ และเมื่อมัลฟอยได้ยินเช่นนั้นเขาก็กอดเธอไว้แน่น
“ขอโทษ เกรนเจอร์ ฉันขอโทษ” มัลฟอยพึมพำกับเฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาซ้ำไปซ้ำมา
มัลฟอยรีบพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้องพยาบาลทันที และเมื่อมาดามพรอมฟรีย์เห็นพวกเขาเธอก็แทบกรีดร้อง “ตายแล้ว เธอวางมิสเกรนเจอร์ลงที่เตียงนั่นเลย มิสเตอร์มัลฟอย เธอพึ่งหายนะถ้าเธอออกแรงอย่างนี้แผลเปิดไปจะทำยังไง” เธอพูดอย่างตกอกตกใจเมื่อเห็นมัลฟอยอุ้งเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาที่ห้องพยาบาล
“ผมไม่เป็นไรครับ รักษาเกรนเจอร์ก่อนเถอะครับ” มัลฟอยพูดอย่างร้อนใจ ในขณะที่มาดามพรอมฟรีย์เข้าไปดูอาการของเฮอร์ไมโอนี่
“ตายจริงทำไมไข้ขึ้นขนาดนี้เนี่ย เธอไปทำอะไรมา” มาดามพรอมฟรีย์หันมาถามมัลฟอย
“เอ่อ คือ ….” มัลฟอยอึกอัก
“เอาเถอะ ฉันจะรักษาเขาให้ เธอนั่งรอไปก่อนและกัน” มาดามพรอมฟรีย์ตัดบทพลางหันไปสนใจเฮอร์ไมโอนี่แทน ทิ้งให้มัลฟอยนั่งรอด้วยความรู้สึกผิด
“เกรนเจอร์เป็นยังไงบ้างครับ” มัลฟอยถามเมื่อเห็นมาดามพรอมฟรีย์เดินมาทางเขา
“ไม่เป็นไรมาก แต่ร่างกายของเธออ่อนแอทีเดียว ฉันให้ยาไปแล้ว” มาดามพรอมฟรีย์ตอบเขา “มิสเกรนเจอร์ต้องนอนที่นี่ในคืนนี้ ส่วนเธอมิสเตอร์มัลฟอยเดี๋ยวไปให้ฉันดูแผลด้วย ฉันไม่แน่ใจนะว่ามันจะเปิดรึเปล่า” เธอพูดขณะเดินกลับไปที่ห้องทำงาน ส่วนมัลฟอยนั้นรีบตรงไปที่เตียงของเฮอร์ไมโอนี่ทันที
“เกรนเจอร์” มัลฟอยเรียกเธอและเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนอยู่บนเตียงก็หันมาหาเขา
“มัลฟอยฉัน…”
“เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้วเกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“แต่…” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ” มัลฟอยพูด “ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้เลย”
“แล้วนายต้องการให้มันเป็นยังไง” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา ขณะที่มัลฟอยนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เตียง
“ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ” มัลฟอยพูดพลางกุมมือเด็กสาวไว้แน่น
“ช่างมันเถอะ” เธอพูดเหม่อมองไปบนเพดาน
“นายพอจะบอกฉันได้หรือยังว่าเรื่องทั้งหมดเป็นยังไงกันแน่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ได้สิ เกรนเจอร์” มัลฟอยตอบเธอ
TBC
No comments:
Post a Comment