“อเล็กซ์โต โมเมนตัม!”
ฉับพลันก่อนที่ร่างสูงกำลังจะตกสู่พื้นหญ้า ไอมนต์บางๆ ไร้แสงสี เข้าโอบอุ้ม
ประคองให้ชายหนุ่มถึงพื้นหญ้าอย่างปลอดภัย
ร่างเล็กๆของเด็กหญิงวิ่งไปดูชายหนุ่มทันทีที่เขาถึงพื้น
“นายเป็นอะไรรึป่าว” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนถามแล้วชะเง้อคอมองลงเบื้องล่าง
“พี่สาว..” เสียงแผ่วๆของเด็กชายดังขึ้นข้างตัว เมื่อเธอหันไปมองก็พบว่าเขากำลังมองไม้กายสิทธิ์ที่เธอถืออยู่เขม็ง
“เรารีบลงไปข้างล่างกันดีกว่า” เธอว่า
“พี่ เป็น.. แม่มดหรือฮะ”
สิ้นคำถาม สิ่งที่เธอถือไว้ก็ถูกเก็บเข้าที่ทันที
. . .
“ว้าว พี่สาวนี่สุดยอดจริงๆ” เด็กชายเดรโกเริงร่า ขณะที่ได้รับการทำแผลจากพี่สาวที่ตนกำลังชม
อยู่ข้างๆ ชายหนุ่มที่กำลังรอทำแผลอันได้มาโดยขูดกับกิ่งไม้ และมีเด็กหญิงนั่งเรียน
วิธีการทำแผลเบื้องต้นด้วยความสนใจ
“เวอร์ไปแล้วไอ้หนู”
“เวอร์อะไรพี่ชาย อย่างพี่คงสู้พี่สาวไม่ได้เลยล่ะสิท่า ฮ่าๆ จริงมั้ยเฮอร์มี พี่สาวเก่งที่สุดเลย เนอะเนอะ”
“ช่ายยๆ เก่งม๊ากกมากก” เด็กหญิงเห็นด้วยแล้วหันไปอ้อนผู้ที่ยิ้มกริ่มกับชมของเด็กๆ
“พี่สาวคะ สอนหนูหน่อยสิคะ”
“เห็นมะ”
“เออ” มัลฟอยตอบห้วนๆอย่างเสียไม่ได้ ก็ความจริงเลี่ยงได้ที่ไหนกัน
. . .
“โอ้ยย เบาๆสิ เฮ้ๆ พอเลย ไม่ต้องทำแล้ว โอ้ย ไอเด็กบ้า”
“ฮ่า ฮ่า”
“อ้าย เดรโก ดีๆสิ พี่เค้าเจ็บแล้วเห็นมั้ย”
“เฮ้ย หยุดดดดดดด” ชายหนุ่มร้อง “เกรนเจอร์!”
“คะ / ฮิฮิ อาราย ฮ่าๆๆ”
“เอ้อๆ เฮอร์ไมโอนี่จ๊ะ ช่วยเอาน้ำมาให้พี่แก้วนึงสิ” ผู้มีอายุมากกว่ากล่าวอย่างรวดเร็ว
“ได้ค่ะ” เด็กหญิงยิ้มร่าก่อนวิ่งเข้าไปในบ้าน
“ซืดด โอ้ย พอแล้ว ไอ้เด็กแสบบ” ไม่พูดเปล่า เจ้าของเสียงก็คว้าอุปกรณ์ทำแผลให้พ้นมือเด็กแสบทันใด
“เฮ้ ผมยังทำแผลให้พี่ไม่เสร็จเลยนะ แล้วอย่างงี้จะหายเร๊อ”
“ให้แกทำสิ แผลฉันได้เน่าแน่” มัลฟอยขบกราม ก่อนหันไปหาวัยรุ่นสาวที่กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
แล้วยื่นอุปกรณ์ปฐมพยาบาลให้ “เธอทำปลอดภัยที่สุด”
“โธ่ พี่ชาย ผมก็เรียนมาจากพี่สาวสุดเก่งของผมนะ”
“ของแกที่ไหนกันฮะ (ของฉันต่างหาก)” ของเราต่างหากโว้ย ฮ่าฮ่า
“ของผมสิ โตขึ้นผมจะแต่งงานกะพี่สาว” เด็กชายเอ่ยคำมั่น จนวัยรุ่นทั้งสองต้องชะงัก
อุปกรณ์ที่ชายหนุ่มถืออยู่ส่วนหนึ่งร่วงหล่นลงสู่พื้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว ..แม้กระทั่งเธอ
เง้อ…… อ..อะไรนะ
“พี่สาวต้องเป็นเจ้าสาวให้ผมนะฮะ นะฮะ” เด็กชายออดอ้อน
“เอ้อ จ้าา จ้าา” ^^” ตายแล้วเธอตอบรับ !?
“สัญญานะฮะ” เดรโกตัวน้อยยื่นนิ้วก้อยข้างขวาให้เธอ แล้วโบกไปมา
“เฮ้ยยย ไปสัญญาอย่างงั้นได้ไงเล่า!” มัลฟอยโวยวาย ร้อนวูบที่ใบหน้า …มันเล่นงี้เลยหรอ O_o!!
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ หรือพี่ชายแอบรักพี่สาวของผม”
“บ้าหรอ ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่มีทางเลือกเธอเป็นเจ้าสาว” เขาว่าแล้วรีบเบนหน้าหนี
ฉันไม่ได้ถามนายเลย นายบ้า ตอบไม่ตรงคำถาม >,<
“แต่นายกำลังขอให้ฉันสัญญา ไม่เห็นรึไง” เธอกระซิบบอกเขา พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ และอาการร้อนวูบๆ
“…………”
“อ้ะ พี่ชายทำไม หน้าแดงๆล่ะ พี่สาวดูสิ เอ๊ะ พี่สาวก็หน้าแดงเหมือนกันนี่ เป็นอะไรรึป่าวฮะ”
“ป..เปล่าจ้า”
“งั้น พี่สาวต้องเกี่ยวก้อยสัญญา”
“สัญญาว่าอะไรจ๊ะ”
“สัญญาว่าพี่สาวจะรอผม”
“….รอ….”
“รอให้ผมโต โตเท่าพี่ชาย รอให้ผมตามหาพี่สาวจนพบ รอให้ผมบอกคำว่า ’รัก’ กับพี่สาว”
“เธอจะทำแน่ๆหรอ”
“แน่สิฮะ ผมสัญญาทำแน่ๆ พี่สาวต้องรอผมนะ สัญญานะฮะ”
“งั้นก็.. สัญญาจ๊ะ” ^^
“เย้! ยิ้ปปี้!! ยะฮู้วว~ เฮอร์มี่!!”” เด็กชายร้องร่าก่อนจะวิ่งไปหาเด็กหญิงที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านพร้อมแก้วน้ำในมือ
ปล่อยให้หนุ่มสาวต่างนิ่งด้วยความเงียบ…
“…ทำแผลให้ฉันต่อได้รึยัง”
“อืมม”
“เราจะกลับกันเมื่อไหร่”
“…” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองคนถามชั่วครู่ก่อนกลับมาทำแผลต่อ และเมินเฉยต่อคำถาม
“ฉันเบื่อที่จะอยู่ต่อแล้วนะ”
“อ๋อ แหงสิ ความทรงจำของเรามันช่างน่าเบื่อ สำหรับนาย”
“เฮ้ๆ โอ้ย ฉันไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อย นี่เธอ เจ็บบ”
“แล้วยังไง”
สองนัยน์ตาประสานกาน และอีกครั้งที่ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ
“เธอ..” ผู้หลบสายตาเอ่ย “..จะรอ.. จริงหรอ”
“ฉันเคยผิดสัญญารึไง” เธอพูดเสียงค่อย แล้วปรับให้เป็นปกติ “ไม่เหมือนนายหรอก
ตัวเองขอให้เค้าสัญญาเองแท้ๆ แต่กลับจำไม่ได้ ฮ่าๆ”
“ค..ใครบอกเธอกัน”
“ฮะ?”
“เธอคิดว่าทุกอย่างที่ลบออกไป ไม่มีบ้างหรอที่มันจะกลายเป็นความฝัน ช่วงเวลาดีๆที่เราคิดถึงแล้วคิดถึงอีก
หรืออาจจะกังวลนักหนาว่าจะหาเธอพบมั้ย จนฝังลึกไปในจิตใต้สำนึกแล้วเก็บเอาไปฝันแทบทุกคืน”
“แล้วทำไม..”
“ไม่รู้สินะ เห็นเธอครั้งแรกฉันว่าก็หวังว่าคงใช่เธอ หลังจากนั้นก็ขอให้ไม่ใช่ แต่นานวันเข้าจนกระทั่งวันนี้
ฉันก็มั่นใจว่าต้องเป็นเธอ.. เธอคนเดียว”
“แต่นายก็ยังไม่ทำตามสัญญา”
“ถ้าเธอ.. ไม่อยาก ..ก็อย่าสนมันเลย ฉันไม่ได้บังคับเธอ”
“ทำซะ”
“อ..ฮะ? อะไรนะ?”
“ฉันบอกให้ทำซะ”
“อ..เอ้อ คือ.. อ่ะ.. เอ่อ.. ฉัน.. ฉันว่า..”
“แล้วนายก็ควรรีบด้วย”
“..นี่เธอ เธอเพิ่งจะสัญญาไปตะกี้ ตอนนี้มาทวงแล้วรึไง ไม่เร็วไปหน่อยเรอะ”
“แต่สำหรับนายมันนานมากแล้วนะ”
“แล้วยังไง”
“ฉันรออยู่ รู้ไว้ด้วย” พูดจบเธอก็เก็บอุปกรณ์ทำแผลทุกอย่าง ทำท่าเหมือนจะเดินผละไปด้วยคำพูดทิ้งท้ายของเธอ
ดังก้องทั่วโสตประสาทของเขา..
“หรือเป็นนายที่ทำไม่ได้ ..คนผิดสัญญา”
คนผิดสัญญา..งั้นหรอ
“เฮ้ ฉันแค่ยังไม่ได้ทำนะ เธอกล่าวหากันอย่างนี้ได้ไง”
ร่างสูงโปร่งไม่พูดเปล่า เขาดึงร่างของเด็กเข้ามาประชิดตัวในทันใด
“ให้ตายเหอะ มัลฟอย นายรู้มั้ยทำอย่างนี้มันเจ็บ”
“ทำอะไร”
“กระชากฉันมาอย่างนี้ไง แล้วขอเถอะ เขยิบออกไปหน่อย”
“ถอนคำพูดซะ”
“ฮะ?”
“ฉันยังไม่ได้ทำผิดสัญญา ฉันแค่ยังไม่ได้ทำ”
“งั้นนายก็ทำซะสิ หรือไม่ก็.. เป็นนายที่ควรถอน -- ” คำพูดขาดห้วงไป ด้วยสองร่างที่ชิดใกล้รับจุมพิตของอีกฝ่าย
และความรู้สึกความรู้สึกที่ส่งผ่าน…
สายลมที่พัดโชยมวลอากาศเริ่มเย็นลง ใบไม้ที่ล่วงหล่นปลิวว่อนไหวไม่หยุดนิ่ง
ท้องฟ้าสีสดใสปกคลุมทั่วด้วยเมฆทมิฬ
สภาพอากาศเริ่มแปรปรวน บ่งบอกถึงพายุฝนที่กำลังจะเกิด
ครืนนนน เปรี้ยง!!
สายฟ้าฟาดลง ณ พื้นที่โล่งกว้างไกลออกไป พร้อมร่างของใครคนหนึ่งได้ปรากฏขึ้น
อะไรบางอย่างบอกกับเขา..เดรโก มัลฟอย สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ ไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่
“พาเด็กๆเข้าบ้าน”
TBC
No comments:
Post a Comment