13 The decision 4

พระอาทิตย์ยามเช้าเคลื่อนตัวจากขอบฟ้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ แสงอันอบอุ่นเริ่มสาดส่องมายังปราสาทของตระกูลมัลฟอยเหมือนกับทุกวัน 
ที่ห้องนอนห้องหนึ่งภายในตัวปราสาทนั้นผู้ที่นอนอยู่ยังคงหลับสนิททั้งสองคน กระทั่งเด็กชายผมสีบลอนด์ที่นอนเหยียดยาวอยู่บน
เตียงเริ่มขยับตัวแล้วลืมตาขึ้น เขารู้สึกคอแห้งผากแต่ก็ตัวเบาขึ้นมากทีเดียว เดรโก มัลฟอยมองเพดานเตียงที่นอนอยู่เป็นครู่ขณะคิด
ถึงสาเหตุอาการป่วยของตัวเองซึ่งเกิดจากการที่เขานั่งคิดโน่นคิดนี่จนเผลอหลับในห้องนั่งเล่นไปเมื่อสัปดาห์ก่อน - - 
บางทีตอนนี้ไข้คงลดไปเยอะแล้วกระมัง

มัลฟอยลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ผมตัวเอง บางสิ่งแว่บเข้ามาในสมอง...หรือเมื่อคืนเขาฝันเห็นเฮอร์ไมโอนี่?  ฝันว่าเธอโผล่ออกมา จากเตาผิงของบ้าน ถึงจะคิดว่าฝันไปแต่มันก็แจ่มชัดราวกับเรื่องจริง

เป็นไปไม่ได้หรอก! เด็กชายตัดบทในใจแล้วสะบัดศีรษะ มันก็ไม่ต่างกับความฝันที่เห็นเธอทุกครั้งตรงไหน
 หรือถ้าจะต่างก็คือเขาฝันเพียงแค่ได้เถียงกับเธอเท่านั้น
ทั้งที่ทุกครั้งเขาฝันว่าได้ทำมากกว่านั้นเสมอ!

มัลฟอยพลิกม่านก้าวเท้าลงจากเตียงแล้วเขาก็เหยียบลงไปบนหมอนใบใหญ่ของคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนพื้น
 เขาแทบร้องออกมาด้วยความตกใจ ภาพที่คิดว่าเป็นความฝันเมื่อคืนราวกับปรากฏขึ้นตรงหน้าอีก
เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์!

มัลฟอยขยี้ตาและคิดว่าตัวเองคงไข้ขึ้นจนเห็นภาพหลอนไปเสียแล้ว แต่ภาพตรงหน้ามันก็ชัดเจนไม่น่าเชื่อ เขาลอง 
เอื้อมมือไปจับผมอีกฝ่าย เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวหนีเหมือนรำคาญแล้วเอาหน้าซุกหมอนอีก
“เกรนเจอร์ เกรนเจอร์” มัลฟอยเรียกชื่อแล้วเขย่าตัวเธอ

เด็กหญิงงัวเงียลืมตาขึ้นในที่สุด เมื่อเห็นว่ามัลฟอยตื่นแล้วและกำลังจ้องมาอย่างไม่วางตาเธอก็ร้องออกมาเสียงดัง
 รวบผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่มาแนบอกแล้วลุกขึ้นนั่ง

“อ๊ะ - - เธอ เธอตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” เฮอร์ไมโอนี่ลูบผมยุ่ง ๆ ของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อมัลฟอยก็เป็นฝ่ายตั้งคำถาม
“เธอมานอน....กับฉันที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” เด็กชายหรี่ตาแล้วกวาดตามองไปทั่วอีกฝ่าย ถึงจะเคยนอนใกล้กันมากกว่านี้มา
แล้วแต่เขาก็ไม่ชินกับการเห็นเธอในชุดนอนสักที เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดกับสายตาของมัลฟอยเธอขยับผ้าห่มบนตัวให้สูงขึ้น
 นึกไม่พอใจที่ถูกพูดว่า ‘นอน’ กับเขา

“ฉันหลงทางมาเพราะผงฟลู - - แล้วที่ต้องนอนที่นี่เพราะเฝ้าไข้เธอน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงขุ่น 
“เฝ้าไข้?” มัลฟอยขมวดคิ้ว แต่เมื่อก้มดูเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่แก้มซีดเซียวของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเพราะจำได้ว่า
มันไม่ใช่ตัวเดียวกับเมื่อวาน เด็กชายมองอีกฝ่ายที่เขาคิดว่าเป็นตัวการก่อนจะพูดเหมือนตะโกน

“เห็นหมดแล้วสิ!”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งโหยง
“ฉันเปล่านะ!” เธอโต้ด้วยน้ำเสียดังไม่แพ้กัน หน้าแดงมากขึ้นอีก
เสียงป๊อบเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนห้ามทัพได้ทันเวลาพร้อมกับทูดาปรากฏตัวขึ้นตรงประตูห้อง
“เป็นนายน้อยหายแล้ว!”

มัลฟอยฉวยเสื้อที่พาดอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเตียงแล้วตั้งท่าจะขว้างใส่มัน
“อย่านะ!” เฮอร์ไมโอนี่กระโจนไปคว้าแขนเขาไว้ได้
“เอลฟ์ทุกตัวห้ามโผล่หน้าออกมาให้นายเห็น!” มัลฟอยตะคอก

“ถ้าเขาไม่ออกมาก็ช่วยฉันดูแลเธอไม่ได้!” เฮอร์ไมโอนี่เถียงกลับทันทีแต่เขายักไหล่ไม่แยแส
“เสียใจ ฉันไม่ได้ขอร้องสักหน่อย”
“หมายถึงฉันด้วยใช่ไหม!” เด็กหญิงจ้องเขานิ่งและตัวสั่นด้วยความโกรธก่อนจะสะบัดหน้าก้าวฉับ ๆ
 ไปที่ประตูแต่มัลฟอยวิ่งไปดึงแขนเธอไว้ได้ทัน
“ขอโทษ ฉันหมายถึง…ขอบใจ”

พูดจบเขาก็รวบตัวเธอเข้ามาแนบอกและก้มหน้าลงมาแตะริมฝีปากกับเธออย่างรวดเร็วก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ทันตั้งตัว
 เพียงเท่านั้นมัลฟอยก็ยกศีรษะขึ้นตามเดิมแล้วจ้องเธอด้วยดวงตาเจ็บปวดจนเธอรู้สึกใจหายกับแววตาคู่นั้น

“แต่ฉันเสียใจ...ที่เธอทำให้พ่อฉันต้องเดือดร้อน!” มัลฟอยปล่อยมือจากเด็กหญิงแล้วเลี่ยงไปเกาะขอบหน้าต่าง 
 เขามองไปข้างนอกเหมือนพยายามสงบสติอารมณ์ที่พุ่งพล่านขึ้นมา 

เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากเพราะเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดดี - - เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นมากมายในฮอกวอตส์ทำให้ปีที่ผ่านมานั้นเลวร้ายยิ่งนัก
 โรงเรียนปราศจากความสงบโดยสิ้นเชิง โดโลโรส อัมบริดจ์อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ใช้อำนาจจากกระ
ทรวงเวทมนตร์ปั่นหัวอาจารย์และเด็กนักเรียนทุกคนจนแทบไม่เป็นอันเรียนหนังสือ เฟร็ดกับจอร์จกระทำการที่แทบจะเรียก
ว่าเป็นการก่อกบฏและหนีออกจากโรงเรียนกลางคัน มีแต่แฮร์รี่กับเพื่อน ๆ ที่เป็นสมาชิกของ "กองทัพดัมเบิลดอร์" ที่เขาก่อ
ตั้งขึ้นเท่านั้นที่ช่วยให้สถานการณ์ทุกอย่างคลี่คลายไปได้ แต่สุดท้ายแล้วเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ก็จบลงด้วยการเสียสละชีวิตของซีเรียส
 แบล็กเพื่อปกป้องแฮร์รี่จากลอร์ดโวลเดอร์มอร์ที่กลับมาอีกครั้ง

แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับมัลฟอยเท่ากับคนมากมายที่ถูกจับส่งเข้าคุกอัซคาบันและหนึ่งในนั้นก็รวมถึงนายลูเซียส มัลฟอย…พ่อของเขา!
เฮอร์ไมโอนี่พยายามนึกหาคำพูดที่ดีที่สุดก่อนจะพูดเสียงค่อย

“ฉันเสียใจ....เรื่องพ่อของเธอ”
“แต่เธอก็ทำ!”
มัลฟอยหันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่ ต่างฝ่ายต่างมีสีหน้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ถ้าเป็นเจ้าพอตเตอร์คนเดียวยังพอว่า”

“แฮร์รี่เป็นเพื่อนฉัน...” เด็กหญิงพยายามอธิบาย
“แล้วฉันล่ะ - - ฉันไม่สำคัญกับเธอเลยซักนิดรึไง!”
“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ!” เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมา
มัลฟอยส่ายศีรษะ สีหน้าเสียใจ

“มันเป็นไปแล้ว เกรนเจอร์...พ่อฉันต้องติดคุกและแม่ฉันก็เข้าโรงพยาบาล”
เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเมื่อได้รู้ว่าตอนนี้นางมัลฟอยอยู่ที่ไหน เด็กชายยิ้มหยันเหมือนกับต้องการจะเยาะเย้ยตัวเอง
“เซนต์มังโก - - เธอคงไม่คิดว่าเรื่องของพ่อฉันจะทำให้แม่สบายดีหรอกนะ”
ทั้งสองมองหน้ากัน ปล่อยให้ความเงียบทำให้บรรยากาศยิ่งเลวร้ายลงไป

“ทูดา” มัลฟอยก็เรียกทูดาที่กำลังยืนมองเหตุการณ์ในที่สุด มันรีบเดินมาหาเขาทันที
“ในตู้เก็บของชั้นล่างมีผงฟลูอยู่ เอาให้เขาไปซะ”
“แต่ว่า...” มันอึกอัก

“ถ้าขืนแกยังชักช้าล่ะก็เตรียมขนของออกไปได้เลย!” มัลฟอยพูดเสียงเฉียบขาดแล้วหันหลังให้กับทั้งสอง
ทูดาสะดุ้งกับคำขู่นั้น มันถอยหลังแล้วหายตัวไปพริบตาเดียวก็กลับมาพร้อมกับกระถางสีเทาในมือ
 เฮอร์ไมโอนี่จ้องเขานิ่ง น้ำตาเอ่อคลอ แต่เด็กหญิงก็เดินไปยังประตูห้องและพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ลาก่อน” เธอเดินออกจากห้องไปโดยมีทูดาตามไปติด ๆ แต่มันก็ยังคงมองมาที่มัลฟอยจนนาทีสุดท้ายราวกับหวังว่าเด็ก
ชายอาจจะเปลี่ยนใจ
แต่มัลฟอยไม่ได้พูดอะไรสักคำ...

ทูดาพาเฮอร์ไมโอนี่ไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมที่เธอเดินทางมาที่นี่ก่อนจะเดินมายังห้องนั่งเล่นของปราสาท
 เด็กหญิงก้าวเข้าไปในเตาผิงและเอื้อมมือจะมาหยิบผงฟลูจากกระถางในมือของทูดา แต่มันกลับเบี่ยงกระถางหลบด้วยสีหน้าลังเล
“เป็นกลับไปคุยกับนายน้อยเป็นไม่ดีกว่าเหรอคะ”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแล้วพูด

“เธอไม่เข้าใจหรอก ทูดา” เฮอร์ไมโอนี่พูด ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาขณะหยิบผงฟลูมาจากกระถาง
“เราต่างกันมากเกินไป ฉันเคยคิดเหมือนกันว่าสักวันเขาอาจจะตัดสินใจแบบนี้แล้วมันก็เป็นจริง ๆ” เฮอร์ไมโอนี่กัดริม
ฝีปากกลั้นเสียงสะอื้น ทั้งสองมองหน้ากันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะปล่อยผงฟลูให้หล่นลงบนพื้นเตา - - 
ไฟสีเขียวลุกพรึ่บขึ้นอาบร่างของเด็กหญิงหายไป

ทูดาปรากฏตัวที่ห้องของมัลฟอยอีกครั้งพร้อมกับรายงานเขาว่าเฮอร์ไมโอนี่ออกไปแล้ว มัลฟอยที่นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่
ในห้องไม่ตอบว่าอะไร

“เป็นนายน้อยทำไมพูดกับเธอแบบนั้นคะ” ทูดาถาม มีแววกลัวเกรงเขาอยู่ในน้ำเสียงไม่น้อยแต่มันก็รู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่
มากเกินกว่าจะปล่อยให้เธอเศร้าใจกลับไป

“ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้!” เด็กชายหันไปตวาดใส่ทั้งที่ในใจกำลังตะโกนด่าว่าในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“รู้ไว้แค่ว่ายายหัวฟูนั่นทำให้นายแกติดคุกคนหนึ่งส่วนอีกคนต้องเข้าโรงพยาบาล!”

ดวงตาสีเขียวโปน ๆ ของเอลฟ์เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายและนางมัลฟอย 
เด็กชายทิ้งตัวลงกับพนักพิงอีกครั้งอย่างอ่อนแรงแล้วกุมขมับ ความร้อนในตัวเหมือนจะทวีขึ้นอีกครั้ง
“ฉันเสียใจที่มันต้องเป็นแบบนี้ เกรนเจอร์ - - เสียใจจริง ๆ”


 **~~:**~~:**:~~:**:~~:**:~~:**:~~:**:
ร่างของเฮอร์ไมโอนี่หมุนคว้างอยู่ชั่วระยะหนึ่งจนในที่สุดเธอก็รู้สึกว่าเท้าสัมผัสกับพื้น - - อันที่จริงการเดินทางด้วยผงฟลูเป็น
การเดินทางที่สะดวกมากอย่างหนึ่งถ้าใช้ได้อย่างถูกวิธี เด็กหญิงลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก็เห็นภาพคุ้นตาของห้องนั่งเล่นภายในบ้าน
โพรงกระต่ายที่เธอจากมา

แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยอมขยับออกจากเตาผิง น้ำตาอุ่น ๆ ไหลพรากลงมาอย่างคุมไม่ได้ กระทั่งเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่กำลังวิ่งมา
ที่เธอดังขึ้นเด็กหญิงจึงรีบปาดน้ำตาและทำสีหน้าเป็นปกติให้มากที่สุด พวกเขาก็คือแฮร์รี่ รอนแล้วก็จินนี่นั่นเอง
“เฮอร์ไมโอนี่ กลับมาแล้วเหรอ” รอนทัก
“มีคนเขาเป็นห่วง” แฮร์รี่พูดพลางยิ้ม
รอนใช้ศอกถองเพื่อนเข้าให้แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นไม่พอใจ

“เธอหายไปทั้งคืน ถึงบ้านรึเปล่าก็ไม่ส่งข่าวมา ถ้าเช้านี้เธอไม่กลับพ่อฉันว่าจะไปตามเธอพอดี”
“ฉัน...อยู่กับพ่อกับแม่ฉันนี่ ไม่เห็นต้องห่วง” เฮอร์ไมโอนี่โกหก เธอจะพูดได้อย่างไรว่าไปพบใคร - - และเกิดอะไรขึ้นระ
หว่างเขาและเธอ

รอนทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายดูไม่ค่อยดีนัก
“หน้าเธอแปลก ๆ นะ”
“เปล่าหรอก...คือ - - เอ่อ ฉันลืมหยิบการบ้านมาตอนออกจากบ้าน คงต้องกลับไปอีก”

“ปัทโธ่...” รอนลากเสียงเหนื่อยหน่ายเพราะมันเป็นเรื่องผิดพลาดที่ยากจะเชื่อ แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงเฮอร์ไมโอนี่ก็ลืมแม้กระ
ทั่งจุดประสงค์ที่กลับบ้านไปครั้งนี้ นางวิสลีย์ที่ได้ยินเสียงพูดคุยกันจึงเดินมายังเตาผิงอีกคน เมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่
กลับมาแล้วเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงโล่งใจ

“เรากำลังเป็นห่วงพอดี ทำไมไม่ส่งนกฮูกมาบอกเราล่ะจ๊ะ”
“เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีนกฮูกฮะแม่...เขามีแต่เจ้าครุกแชงก์ที่ไม่ค่อยว่างจากการเที่ยวเล่น” รอนประชด
“นายก็ให้เขายืมพิกไปสิ เดี๋ยวก็ต้องกลับไปอีกไม่ใช่เหรอเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่หันไปถามเด็กหญิง
“ฮื่อ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า

“เอาล่ะจ้ะ - - เอาล่ะจ้ะ ไปกินอาหารเช้ากันได้แล้ว” นางวิสลีย์ปรบมือ
เด็กทุกคนรับคำแล้วเดินไปที่โต๊ะในห้องครัวด้วยกัน โดยไม่มีใครสังเกตเลยว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังคงมีสีหน้ากังวลและถอนใจไปตลอดทาง 
ที่โต๊ะอาหารในวันนี้มีรายการอาหารพิเศษเพิ่มขึ้นหลายอย่างทั้งพายไก่ สลัดมันฝรั่ง เค้กมะพร้าวกลิ่นหอมกรุ่นและพุดดิ้งข้าว
 เฟร็ดกับจอร์จหยิบรายชื่อลูกค้าที่สั่งของเล่นจากพวกเขาหลังจากได้รับของตัวอย่างในคอนเสิร์ตเดอะเวียร์ดซีสเตอร์เมื่อ
วานนี้ขึ้นอ่าน

“ลูกค้าเราคนหนึ่งนะเขากิน ''ลูกอมไออุ่น'' เข้าไปล่ะ ก็เลยมีขนนกสีม่วงงอกออกมาตรงคอเต็มไปหมดเลย เราบอกว่าอีกชั่ว
โมงมันจะหายไปเองแต่ถ้ากินยาแก้ก็หายทันที เขาก็เลยไม่กินบอกว่าจะเอาไปอวดเพื่อน ๆ ในคอนเสิร์ต” เฟร็ดบอก
“แต่คนที่เขาไม่เอาก็มีนะ เพราะไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างเรา” จอร์จพูด
“มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้าเกิดมีกะหล่ำปลีงอกบนหัวขึ้นมาจะทำยังไง” รอนตักสลัดใส่ชาม

จินนี่หันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งเขี่ยของในจานอย่างเหม่อลอย
“ท่าทางคุณไม่ค่อยดีเลยนะคะ” จินนี่ถาม

“เปล่าหรอก ฉัน...ก็แค่กังวลเรื่องโรงเรียน” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวแล้วตักของในจานขึ้นมากิน
“ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กลับมาแล้วนี่คะ ทุกอย่างจะต้องเป็นปกติ หนูมีโครงการจะลองฝึกควิดดิชให้เก่งขึ้นแล้วก็เลือก
วิชาเรียนแบบเดียวกับที่พี่รอนเคยเรียนด้วยค่ะ” อีกฝ่ายชวนคุย
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแล้วฝืนยิ้มทั้งที่ในใจรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไปและครั้งนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ยิ่งกว่าครั้ง
ไหน ๆ ที่ผ่านมา - - ไม่ใช่เพียงแค่การทะเลาะเพราะผิดใจแล้วก็คืนดีกัน!
คืนนั้นบรรดาเด็ก ๆ ต่างเริ่มเก็บข้าวของลงxxxบ ทุกคนรอคอยที่จะไปโรงเรียนกันอย่างใจจดใจจ่อมาตลอดปิดเทอม
 และไม่ว่าปีนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตามพวกเขาก็ยินดีที่จะต่อสู้ให้มันผ่านพ้นไปด้วยกัน....อีกครั้ง

To be continued!