แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง มันส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาตกลงบนร่างของชายหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังตื่นจากหลับไหล ดวงตาสีซีดของเขาปรือขึ้นและเขาก็มองไปรอบ ๆ
เช้าแล้วสินะ เดรโก มัลฟอย ชายหนุ่มวัย 21 ปี คิด เขาก้มลงมองร่างที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มเอามือลูบผมสีน้ำตาลของเธอเบา ๆ ใบหน้างดงามกำลังหลับไหล ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยของเธอซ่อนอยู่ภายในหนังตา ลมหายใจของเธอนั้นปะทะเข้ากับแผ่นอกของชายหนุ่มเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ความจริงเดรโกคิดว่าเขาอยากจะจูบเธอด้วยซ้ำถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าเขากลัวจะทำให้เธอตื่น แต่ไม่นานนักเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มขยับตัว เธอปรือตาขึ้นมาช้า ๆ เพื่อรับภาพที่อยู่ตรงหน้า
“เดรโก” หญิงสาวพึมพำพลางขยับตัว “เธอตื่นนานแล้วเหรอ”
“ซักพักแล้วล่ะ” ชายหนุ่มตอบ
“แล้วทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ” เธอถาม
“ก็ฉันอยากเห็นหน้าตอนเธอนอนนี่” เขาตอบด้วยรอยยิ้มกวน ๆ
“บ้าเหรอ มาดูหน้าฉันตอนนอนเนี่ย” หญิงสาวโวยวาย ใบหน้าเป็นสีแดง
“ไม่เห็นเป็นไรเลย น่ารักจะตายไป” ชายหนุ่มบอกเธอ
“บ้า” เฮอร์ไมโอนี่บ่น รัวกำปั้นลงบนแผ่นอกของมัลฟอยแต่มันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บเลยซักนิด แต่เขากลับจับแขนของเฮอร์ไมโอนี่ไว้แทน และชายหนุ่มก็ค่อย ๆ ก้มลงไปจูบเธอ
“ตายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจพลางผลักมัลฟอยออก
“อะไร” มัลฟอยพูดอย่างตกใจเช่นเดียวกัน
“ทำไมเธอถึงไม่ปลุกฉัน สายขนาดนี้แล้ว” เฮอร์ไมโอนีร้องพลางมองดูนาฬิกาที่เพิ่งบอกเวลาเจ็ดโมงสามสิบนาที
“สายที่ไหนเล่าเพิ่งเจ็ดโมงครึ่งเอง” มัลฟอยเถียง
“สายสิ ก็วันนี้ฉันมีประชุมตอนเช้านี่นา” หญิงสาวพูดอย่างรีบร้อนพลางลุกจากเตียง “ขอโทษนะเดรโกแต่วันนี้ฉันคงทานข้าวเช้าด้วยไม่ได้จริง ๆ ” เธอพูด หอมแก้มเขาทีนึงก่อนที่จะหายเข้าไปในห้องน้ำ
“ให้มันได้อย่างนี้สิ” มัลฟอยพึมพำลูบแก้มอย่างเสียไม่ได้
*************************************************
ที่กระทรวงเวทย์มนตร์
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณมัลฟอย” เลขาสาวกล่าวทักเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเธอเดินไปถึงหน้าห้องประชุม ตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ ‘ สำนักงานใหญ่ มือปราบมาร ’
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ลิซ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวทักเธอตามมารยาท แม้ว่าเธอจะรีบก็เถอะ “เริ่มประชุมรึยังจ๊ะ” เธอถามเลขาสาวที่กำลังส่องกระจกสำรวจผมดัดทรงใหม่ของเธออยู่
“ยังค่ะ แต่คุณรีบหน่อยก็ดีนะคะ เพราะว่าคุณแฮมเบิร์กเพิ่งมาถึงออฟฟิศเมื่อครู่นี้เองค่ะ” เธอตอบ
“งั้นเหรอจ๊ะ ขอบใจมากนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับเธออย่างรวดเร็วก่อนที่จะพุ่งพรวดเข้าไปในห้องประชุมทันทีก่อนที่ ‘ ริชาร์ด แฮมเบิร์ก ’ หัวหน้ามือปราบมาร เจ้านายของเธอจะเข้าประชุม
“ทำไมมาช้าจัง” ชายหนุ่มผู้มีผมสีดำยุ่งเหยิง สวมแว่นทรงกลมกล่าวทักเธอ เขานั่งอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่มผมแดง ใบหน้าตกกระ “โชคดีนะที่หัวหน้ายังไม่มา” แฮร์รี่พูด
“โทษที ตื่นสายน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางวางแฟ้มในอ้อมแขนลงบนโต๊ะ
“เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่ล่ะ” ชายหนุ่มผมแดง กล่าวอย่างหงุดหงิด “ปกติเธอไม่ใช่คนตื่นสายนี่”
“ฉันไม่ได้ทำอย่างที่นายคิดก็แล้วกันน่า รอน!” หญิงสาวขึ้นเสียง ใบหน้าเป็นสีแดงด้วยความโกรธปนอาย แต่เมื่อเธอเห็นว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ มองมาที่เธอเป็นตาเดียว เฮอร์ไมโอนี่จึงเลิกเถียงกับรอน ( ดีกว่า )
“เอาล่ะ สวัสดีทุก ๆ คน” ชายหนุ่มร่างท้วม อายุประมาณ 40 ปี เคราสีน้ำตาลขึ้นดกครึ้มใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยและรอยแผลเป็นต่าง ๆ ก้าวเข้ามาในห้องโดยทีมีสายตาของคนทั้งห้องประชุมจับจ้องอยู่
“ขอโทษที่มาสายนะ” เขาพูด “และผมก็มีเรื่องด่วนมาแจ้งให้พวกคุณทราบว่า การประชุมในวันนี้ถูกยกเลิก ” เขาพูดด้วยท่าทางเครียด ๆ ตามมาด้วยเสียงพึมพำอย่างไม่เข้าใจของคนทั้งห้องประชุม
“แล้วเขาจะนัดเรามาแต่เช้าทำไมกัน” รอนบ่น และเหมือนมิสเตอร์แฮมเบิร์กจะได้ยินที่เขาพูด
“ตอนแรกที่ผมนัดประชุมพวกคุณในวันนี้เพราะผมต้องการข้อสรุปเรื่องที่กบดานของผู้เสพความตายที่เหลืออยู่” เขาหยุดหายใจหลังจากพูดเรื่องผู้เสพความตายที่ยังไม่ถูกจับกุม
“แต่ตอนนี้ ไม่จำเป็นแล้ว” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพูด
“ทำไมล่ะครับ ท่าน” แฮร์รี่ถามด้วยความสงสัย
“เพราะว่าสายของเราได้รายงานสถานที่กบดานของมันให้ผมทราบแล้วน่ะสิ คุณพอตเตอร์” เขากล่าวด้วยท่าทางรำคาญที่มีคนมาขัดจังหวะ “สายของเรารายงานว่าพวกมันนัดชุมนุมกันในวันนี้ตอนเที่ยงตรง ที่บ้านร้างแห่งหนึ่งแถบชานเมือง เพราะฉะนั้นผมขอให้พวกคุณจัดเตรียมทีมให้พร้อมที่จะบุกจับตัวพวกมัน” เขากล่าวเสียงเข้ม มองมือปราบมารตรงหน้าทั้งหมด “ผมจะให้คุณจัดเป็นทีม ๆ ละสามคนนะเราจะมีฝ่ายประสานงาน ฝ่ายที่เข้าจับกุม และกองกำลังเสริม และเราจำเป็นต้องพรางตัวเข้าไปจับกุมพวกมัน เอาล่ะ พวกคุณมีเวลาเตรียมการ เอ้อ ” เขายกนาฬิกาขึ้นมาดู “สามชั่วโมง และเราจะมาเจอกันที่นี่ตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง เข้าใจไหม” เขาพูดมองหน้าลูกน้องของเขาแต่ละคนอีกครั้ง และเมื่อมือปราบมารแต่ละคนทำหน้าเหมือนรับรู้คำสั่งของเขา
“เอาล่ะ ไปทำงานได้” เขาพูด และก่อนที่มิสเตอร์แฮมเบิร์กจะเดินออกจากห้องประชุม “คุณพอตเตอร์ คุณวีสลีย์ และคุณมัลฟอย” เขาเรียก “ผมคิดดูแล้วว่าจะให้พวกคุณอยู่ทีมจับกุมนะ”
*************************************************
ณ ตึกสูงระฟ้าแห่งหนึ่งใจกลางกรุงลอนดอน ชายหนุ่มผมบลอนด์คนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ห้องทำงานบนชั้น 40 ของเขา สายตาทอดไปยังตัวเมืองเบื้องล่าง ผ่านผนังที่ทำจากกระจกใส ภายในห้องทำงานของเขานั้นโอ่อ่ากว้างขวางมากเกินจะเป็นห้องทำงาน เพราะนอกจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขาแล้วก็ยังมีเตาผิง ชุดรับแขกขนาดใหญ่ รวมทั้งชั้นวางเอกสารมากมาย แต่สิ่งที่ดูจะสำคัญกับชายหนุ่มมากที่สุดก็คือกรอบรูปอันหนึ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา ในภาพนั้นคือหญิงสาวผมสีน้ำตาลหน้าตาสะสวยกำลังยิ้มอย่างอ่อนหวาน รูปของภรรยาของชายหนุ่ม รูปของ เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอย
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเกรง ๆ ก่อนที่เจ้าของห้องจะตอบกลับไปว่า “เข้ามาได้” ประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่า ๆ ผมสีดำสนิท สวมชุดสูทยืนอยู่
“คุณมัลฟอยครับ ของที่คุณสั่งให้หา” ชายหนุ่มคนนั้นพูดพลางเดินเข้ามาหามัลฟอยที่หันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
“ขอบใจแซม” มัลฟอยตอบ “เป็นไงบ้าง”
“มีหลายที่เลยครับ” แซมกล่าวตอบพลางโบกไม้กายสิทธิ์ทีนึงก็ปรากฏภาพรีสอร์ทสวยงามเบื้องหน้าเขาราวกับภาพฉาย และทุกครั้งที่แซมสะบัดไม่กายสิทธิ์สถานที่ที่ปรากฏก็จะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ภูเขาบ้าง แม่น้ำบ้าง ทะเลบ้าง แต่ดูเหมือนว่ามัลฟอยจะไม่ชอบใจอันไหนเลยซักอัน
“ไม่มีดีกว่านี้แล้วหรือแซม” มัลฟอยถาม
“คุณไม่ชอบสวิสเหรอครับ ที่นั่นวิวสวยมากเลยนะครับ” แซมพูดพลางโบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้งเพื่อให้มันเปลี่ยนเป็นรูปทิวทัศน์ที่งดงามของประเทศสวิสเซอร์แลนด์
“ไม่ล่ะ มีที่อื่นไหม” มัลฟอยถามอีกครั้ง
“งั้นเวนิสเป็นไงครับ ทริปนี้แถมตั๋วกอนดอราฟรีด้วยนะครับ” แซมพูด ( กอนดอรา - เรือที่ให้นักท่องเที่ยวนั่งล่องไปตามแม่น้ำเพื่อชมเมือง )
“ไม่ล่ะ” มัลฟอยส่ายหัวอย่างไม่ถูกใจ
“งั้น นี่ล่ะครับ” แซมพูดพลางสะบัดไม้กายสิทธิ์หนที่ห้าสิบ “มัลดีฟส์” เขาพูด และเบื้องหน้าของมัลฟอยก็ปรากฏเกาะแห่งหนึ่งที่มีธรรมชาติงดงามราวกับสวรรค์ มัลฟอยเองยังต้องตะลึงในความงามของมัน
“ตกลงเอาอันนี้แหละ แซม” มัลฟอยพูด “จองให้ฉันด้วยนะ ฉันจะเดินทางตั้งแต่อาทิตย์หน้า อ้อแล้วช่วยจัดการเคลียร์งานของอาทิตย์หน้าให้ด้วยนะ”
“ได้ครับ ผมจะจัดการให้ทันที” แซมพูด “ถ้าหมดธุระแล้วผมขอตัวนะครับ”
“ตามสบายแซม ขอบใจมากนะ” มัลฟอยพูด
“ยินดีครับ” ชายหนุ่มตอบและเดินออกไปจากห้องไป ทิ้งเจ้าของห้องให้อยู่ตามลำพัง
มัลฟอยกำลังจินตนาการถึงการใช้วันหยุดทั้งสำหรับการไปเที่ยวมัลดีฟส์ กับเฮอร์ไมโอนี่ แค่คิดแค่นั่นเขาก็อยากจะออกเดินทางตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เขาทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะความจริงเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่รู้เรื่องการไปเที่ยวครั้งนี้ ทุกอย่างเป็นเรื่องที่เขาจัดการเองทั้งหมด เขาตั้งใจจะเซอร์ไพร์เธอด้วยการไปฮันนีมูนครั้งที่สองในสัปดาห์หน้าซึ่งตรงกับวันครบรอบแต่งงานของพวกเขาพอดี
สามปีแล้วสินะ เขาคิด สามปีแล้วที่เขาแต่งงานมากับผู้หญิงที่ชื่อเฮอร์ไมโอนี่ สามปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับเธออย่างมีความสุข มัลฟอยยังจำได้ดีถึงวันที่เขาขอเธอแต่งงงาน เขาจำได้ว่าท้องฟ้าในวันนั้นสวยแค่ไหน และเขาดีใจเพียงไรที่เฮอร์ไมโอนี่ตอบตกลง เขายังจำได้ถึงความอบอุ่นของร่างเธอที่โอบกอดเขารวมทั้งความอบอุ่นที่หัวใจของเขาสัมผัสได้ด้วย หลังจากนั้นหนึ่งปีเฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าพิธีแต่งงงานกับเขาในโบสถ์แห่งหนึ่ง ท่ามกลางความแปลกใจของหลาย ๆ คนว่าทำไมเลือดบริสุทธิ์อย่างเขาจึงคว้าผู้หญิงอย่างเฮอร์ไมโอนี่มาแต่งงานด้วย มัลฟอยก็รู้ดีว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์ที่สูงส่ง แต่เธอกลับเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจงดงามตรงกันข้ามกับสายเลือดของเธอ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาประทับใจในตัวเธอ และเขาก็รักเธอในสิ่งที่เธอเป็น แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีสายเลือดเช่นเดียวกับเขาก็ตาม!
*************************************************
“ทำไมเขาเอาพวกเราไปอยู่ฝ่ายจับกุมนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสงสัยเมื่อเดินออกมาจากห้องประชุม
“เขาคงอยากเห็นฝีมือของพวกเรามั้ง โดยเฉพาะ แฮร์รี่ พอตเตอร์ มือหนึ่งของรุ่น” รอนพูด
“บ้าน่ารอน ไม่เกี่ยวหรอก” แฮร์รี่บอกปัด “ฉันว่าเขาคงอยากให้เราลองเจองานที่ยากขึ้นก็เท่านั้นเอง”
“แต่พวกเรายังขาดประสบการณ์นะ” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง “เขาส่งพวกเราไปทำงานอันตรายอย่างนั้นได้ยังไง” เธอพูดด้วยท่าทีวิตกแต่เพื่อนทั้งสองของเธอนั้นไม่สนใจถึงความปลอดภัยในการทำงานเลย
“โถ่ เฮอร์ไมโอนี่” รอนร้อง “ถ้าเธอมัวแต่คิดอย่างนั้นแล้วเมื่อไหร่เราจะได้มีประสบการณ์จริง ๆ ล่ะ”
“แล้วถ้ามันทีอะไรเกิดขึ้นล่ะ ถ้าเกิดว่าพวกเราคนใดคนหนึ่งเป็นอะไรไปล่ะ จะทำยังไง” เฮอร์ไมโอนี่เถียงด้วยท่าทีเคร่งเครียด แต่ก่อนที่รอนจะพูดอะไรกลับออกไปแฮร์รี่ก็เข้ามาห้ามทัพเสียก่อน
“แต่ยังไงเราก็ต้องทำตามคำสั่งนะ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด และหญิงสาวก็จนปัญญาที่จะเถียงเขา
*************************************************
เวลาเที่ยงตรง ณ บ้านร้างหลังหนึ่งแถบชานเมือง ซึ่งลักษณะบ้านนั้นทั้งเก่าและทรุดโทรมจนไม่มีใครคิดว่าจะมีผู้คนมาอาศัยอยู่ และที่สำคัญบ้านหลังนี้ห่างไกลจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของพวก ‘ มักเกิ้ล ’ มันเลยทำให้ผู้เสพความตายที่เหลืออยู่เลือกใช้บ้านหลังนี้เป็นสถานที่กบดาน แม้ภายนอกของบ้านจะดูเล็กและแคบแต่ภายในนั้นกลับโอ่อ่า กว้างขวางเพราะถูกลงคาถาไว้เช่นเดียวกับรถยนตร์ของนายวีสลีย์
ภายในตัวบ้าน ผู้เสพความตายจำนวนสิบคน สวมเสื้อคลุมสีดำสนิทและมีฮู้ดปิดศีรษะกำลังยืนสงบนิ่งอยู่ใจกลางบ้าน พวกมันยืนล้อมวงกันเป็นวงกลมสองชั้นด้วยท่าทางเหมือนรอคอยอะไรซักอย่าง เวลาเริ่มผ่านไปเรื่อย ๆ โดยที่ผู้เสพความตายเหล่านั้นยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้น ในขณะที่มือปราบมารจำนวนหนึ่งค่อย ๆ เข้าโอบล้อมบ้านหลังนั้นอย่างช้า ๆ และพวกเขาให้ส่งทีมจับกุมค่อย ๆ แฝงกายเข้าไปใกล้ผู้เสพความตายเหล่านั้น
อีกครู่หนึ่งก็มีเสียงดังแหวกอากาศดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่งตรงใจกลางวงล้อมนั้น เขาสวมเสื้อคลุมสีดำเช่นเดียวกับผู้เสพความตายคนอื่น ๆ เขาค่อย ๆ กวาดสายตาที่อยู่ภายใต้ฮู้ดสีดำมองไปที่ผู้เสพความตายจำนวนสิบคนที่รายล้อมเขาอยู่
“มากันครบแล้วสินะ” เขาพูดเสียงเรียบ หากแต่เยือกเย็น และผู้เสพความตายทั้งสิบก็ตอบเขาเป็นเสียงเดียวกัน “เรียบร้อยแล้วครับท่าน” เสียงของพวกเขาประสานกันจนเป็นเสียงดังอย่างน่าประหลาด
“ดี” ชายคนนั้นกล่าว รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากที่ไม่ได้ถูกฮู้ดคลุมอยู่ “หวังว่าทุกคนที่นี่ คงรู้นะว่าเรามาทำการประชุมกันในวันนี้ เพื่ออะไร” เขาพูดอย่างเยือกเย็น
“รู้ครับ” ผู้เสพความตายที่เหลือประสานเสียงตอบอีกครั้ง
“แล้วเรามาประชุมที่นี่เพื่ออะไรล่ะ” ชายคนนั้นถาม
“เพื่อแก้แค้น” พวกเขาประสานเสียงตอบมา
“ให้ใคร” ชายคนนั้นถามเสียงดังกว่าเก่าราวกับพยายามจะปลุกระดมกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหน้าของเขา
“ให้เจ้านายที่ยิ่งใหญ่ของเรา ที่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว!” เสียงประสานนั้นดังขึ้นจนดูน่ากลัว
“ดี” ชายผู้อยู่กลางวงกล่าวพร้อมรอยยิ้มเครียด ๆ “แล้วเราต้องการแก้แค้นใคร” เขาถามด้วยเสียงเกรียดกราด ขบกรามแน่นด้วยความแค้น ในขณะที่ทีมจับกุมซึ่งประกอบไปด้วย แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอยี่กำลังแฝงกายเข้าใกล้พวกมันมากขึ้น จนพวกเขาห่างจากพวกมันไม่เกินสามเมตร
“เราต้องแก้แค้นใคร!” ชายคนนั้นคำราม
“แฮร์รี่ พอตเตอร์!!!” เสียงประสานนั้นดังกระหึ่มกว่าครั้งไหน มันเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง แต่กลับแฝงไปด้วยความแค้น!
“แฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำออกมาอย่างลืมตัว และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอทำพลาดอย่างใหญ่หลวงในการจับกุมวันนี้
“นั่นใครน่ะ” ชายผู้เป็นหัวหน้าพึมพำพลางมองไปที่ที่เฮอร์ไมโอนี่ซ่อนตัวอยู่
“รีคัตโต!” เขาคำรามชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่โต๊ะเก่า ๆ ที่เฮอร์ไมโอนี่ใช้ซ่อนตัว มันลอยสูงขึ้นจากพื้นและก็แตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ เพราะแรงจากคาถา ในขณะที่ชายคนนั้นย่างสามขุมมาหาเฮอร์ไมโอนี่
“นึกว่าใครซะอีก ที่แท้ก็คุณมือปราบมารเลือดสีโคลนนี่เอง” ชายคนนั้นกล่าวพลางเหยียดยิ้ม
“สตูเปฟาย!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เขาแต่เขาเบี่ยงตัวหลบทัน
“คิดจะจับฉันมันยังเร็วไปสามปียัยเด็กน้อย” เขาพูดชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เฮอร์ไมโอนี่ “ครูซิโอ!”
“อิมเปดิเมนด้า!” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเกิดแรงกระแทกมหาศาลระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับผู้เสพควาตายคนนั้น แฮร์รี่นั่นเอง เขา รอน และมือปราบมารคนอื่น ๆ นำกำลังเข้ามาบุกจับผู้เสพความตายเหล่านั้นแล้ว
“สตูเปฟาย! สตูเปฟาย!” เฮอร์ไมโอนี่ร่ายคาถาใส่ผู้เสพความตายคนหนึ่ง มันล้มลงกับพื้นทันทีและขณะที่เธอกำลังจะมันเขาด้วยเชือกเวทย์มนตร์
“รีคัตโต!” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นด้านหลังของเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับคาถาที่พุ่งเข้าใส่เธอ แต่เธอไวพอที่จะเบี่ยงตัวหลบได้ทัน
“สตูเปฟาย!” เฮอร์ไมโฮนี่ร่ายคาถาใส่ร่างนั้นแต่มันหลบได้เสียก่อน ระหว่างที่ทั้งสองกำลังต่อสู้อยู่นั้น
“เอ็กเปลลิอาร์มัส” ร่างนั้นตะโกน ไม้กายสิทธิ์พุ่งไปจากมือของเฮอร์ไมโอนี่ทันที
“เสร็จฉันล่ะ” ร่างนั้นพูดอย่างสะใจ ค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ “อะวาดา…..” มันร่ายคาถาแต่ก่อนที่มันจะได้ร่ายเสร็จเฮอร์ไมโอนี่ก็คว้าไม้กายสิทธิ์ของผู้เสพความตายที่ถูกสะกดนิ่งมาได้ก่อน
“รีคัตโต!” เธอร้องชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ผู้เสพความตายแต่มันหลบทัน คำสาปแค่เฉียดร่างมันไปเท่านั้นแต่นั่นก็ทำให้ผ้าคลุมของมันเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของมัน
แพนซี่ พาร์กินสัน นั่นเอง!!!
“แพนซี่!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างตกใจ
“ก็ฉันน่ะสิ ยัยเลือดสีโคลน!” เธอตะโกนเสียงเกรี้ยวกราด “สตูเปฟาย!” แพนซี่ตะโกนชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เธอแต่เฮอร์ไมโอนี่เบี่ยงตัวหลบทัน
“ชิ!” แพนซี่สบถพลางวิ่งหลบเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง โดยมีเฮอร์ไมโอนี่วิ่งตามไปติด ๆ
“อย่าหนีนะ!” เธอตะโกน วิ่งตามแพนซี่ไป “อาโลโฮโมร่า” เธอพูดและเมื่อประตูเปิดออก เฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ก้าวผ่านประตูเข้ามาอย่างระมัดระวัง เธอเดินเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่งที่มืดชื้นและเหม็นอับ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นแม้แต่เงาของแพนซี่ในนั้นเลย
“ลูมอส” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบพร้อม ๆ กับแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นบนปลายไม้กายสิทธิ์
“เอกซ์เปลลิอาร์มัส” เสียงของแพนซี่ดังขึ้นพร้อม ๆ กับไม้กายสิทธิ์ในมือของเฮอร์ไมโอนี่ที่ลอยไปอีกครั้ง แพนซี่กำลังยืนอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง เธอหมุนไม้กายสิทธิ์ที่รับมาในมืออย่างอารมณ์ดี
“ไม่รู้รึไงว่าอยู่ในที่สว่างน่ะมันอันตราย” เธอพูดพลางยิ้มน่ารังเกียจ ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่มาติดกับเธอเสียแล้ว เธอเลิกหมุนไม้กาายสิทธิ์ในมือและโยนมันทิ้งลงพื้น
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นผู้เสพความตาย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่วเบา ในสมองของเธอกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อหาทางรอด
“งั้นเหรอ” แพนซี่ตอบอย่างสบาย ๆ “แล้วแปลกใจไหมล่ะ” เธอพูด
“ก็ไม่มากเท่าไหร่หรอก” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พยายามเดินเข้าไปใกล้ไม้กายสิทธิ์อันนั้นมากที่สุด “ก็เพราะคนอย่างเธอน่ะเป็นผู้เสพความตายก็ไม่แปลกนักหรอก!” เฮอร์ไมโอนี่พูดแทงใจดำแพนซี่ ส่วนแพนซี่นั้นหันมามองเธออย่างเกรี้ยวกราด
“ใช่ คนอย่างฉันมาเป็นผู้เสพความตายมันอาจจะไม่แปลกซักเท่าไหร่นะ แต่คนอย่างเธอมาเป็นคุณนายมัลฟอยนี่สิ ฉันว่ามันพิสดารเลยล่ะ!” แพนซี่พูดอย่างเจ็บแค้น เธอย่างสามขุมเข้ามากระชากคอเสื้อของเฮอร์ไมโอนี่ แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ลืมเลยว่าเธอเกลียดชังและอิจฉาเฮอร์ไมโอนี่เพียงใด
“เหรอ แต่ฉันก็ได้เป็นอย่างงั้นนี่ แม้ว่ามันจะพิสดารก็เถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่เกรงกลัว
“แก!!!” แพนซี่พึมพำอย่างเคียดแค้นพลางผลักเฮอร์ไมโอนี่ลงไปกองกับพื้นห้อง แพนซี่ชักไม้กายสิทธิ์มาชี้ไว้ที่เฮอร์ไมโอนี่ “แต่ถึงยังไงแกก็จะไม่ได้พบเดรโกอีกต่อไปแล้วล่ะ ลาก่อนนะยัยเลือดสีโคลน” เธอพูด และก่อนที่แพนซี่จะร่ายคาถา เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบหยิบไม้กายสิทธิ์ที่ตกอยู่ที่พื้นมาได้ก่อน
“สตูเปฟาย!!!” เฮอร์ไมโฮนี่ตะโกนก้อง ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าปะทะร่างของแพนซี่เข้าอย่างจัง เธอล้มลงกับพื้นในทันที
“มีใครอยู่ในนั้นมั้ย” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นด้านนอกก่อนประตูจะเปิดออก
“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดเมื่อเห็นร่างที่ปรากกตัวขึ้น
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เฮอร์ไมโอนี่” เขาถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วนั่น” แฮร์รี่พูดชี้ไปที่ร่างของแพนซี่
“เอ่อ แพนซี่น่ะ แต่ฉันสะกดนิ่งเขาแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“อ้อ งั้นก็ปล่อยเขาไว้นี่แหละ มาเถอะข้างนอกต้องการคนช่วยนะ” แฮร์รี่พูดอย่างเร่งรีบ และก่อนที่ทั้งสองจะก้าวพ้นห้องนั้นไป ดวงตาของแพนซี่ก็ลืมขึ้นซะก่อน เธอค่อย ๆ ยันกายขึ้นพร้อม ๆ กับไม้กายสิทธิ์ในมือที่ชี้ไปทางเฮอร์ไมโอนี่
“อ็อบวิเลียต!!!” เธอตะโกนและร่างของเฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มลงทันที!
ฉันไม่ยอมให้แกมีความสุขหรอก เกรนเจอร์
ฉันไม่ยอมให้แกมีความสุขกับเดรโกหรอก!!!
TBC
No comments:
Post a Comment