“สวัสดีค่ะแม่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เอ่อ สวัสดีฮะ” มัลฟอยทักเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามา
“ดีจ้ะ เธอคงเป็น เดรโก มัลฟอยสินะ ตามสบายนะจ๊ะ” นางเกรนเจอร์กล่าว
“ฉันเคยเจอเธอมาก่อนรึป่าวจ๊ะ..”
“แม่คะ แล้วพ่อล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ขัดขึ้น
“อ่อ พ่อเขางานยุ่งน่ะ” แม่ของเธอตอบ “แล้ว พ่อกับแม่ต้องเดินทางไปทำธุระซักสองสามวัน
เราต้องไปกันคืนนี้น่ะลูก และเดี๋ยวนี้ แม่ก็เลยกลับมาเอาของใช้ที่จำเป็น”
“แล้วแม่จะไม่ทานข้าวเย็นกลับหนูก่อนหรอคะ” พลันแผนการบางอย่างก็แวบมาในสมองของเธอ
“ไม่ล่ะ ลูกทานกันไปสองคนละกัน” แล้วแม่ของเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปทั่วบ้าน
“เดี๋ยวสิคะแม่ แม่จะปล่อยให้หนูอยู่กับตานี่ สองคนหรือคะ”
“จ้า คงจะต้องเป็นอย่างนั้น”
“ไม่ได้นะคะ แม่ แม่ไม่เป็นห่วงหนูบ้างเหรอ ให้อยู่กลับผู้ชายสองต่อสอง ในบ้านที่ไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแล
แม่ไว้ใจหนูหรอคะ”
“จ้า”
“แต่แม่ก็ไม่น่าไว้ใจเขานะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ชี้ไปที่มัลฟอยที่กำลังยืนฟังสองแม่ลูกสนทนาข้ามห้องกัน
“ทำไมจะไม่ไว้ใจละจ๊ะ ก็ลูกบอกพ่อกับแม่เองว่าเขาเป็นเพื่อนลูก”
“แต่หนูไม่ได้หมายความว่า เขาจะเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้นะคะ”
“ไม่เอาน่าเฮอร์ไมโอนี่ ลูกโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ลูกก็น่าจะดีใจนะที่มีคนอยู่เป็นเพื่อนลูกตอน
พ่อกับแม่ไม่อยู่น่ะ”
“แต่นี่พรุ่งนี้หนูต้องกลับไปฮอกวอต์สแล้วนะคะ”
“ก็นั่นน่ะสิ คืนเดียวจะเป็นอะไรไปล่ะ”
“แต่..งั้นแม่จะไม่ว่าใช่มั้ยคะ ถ้าเกิดเขาจะทำอะไรหนู” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเดินเข้าไปใกล้มัลฟอย
“เขาไม่ทำหรอกลูก อย่างน้อยเขาก็ต้องมีจิตสำนึกบ้างล่ะ”
“แล้วถ้าเขามีแล้วหนูไม่มีล่ะคะ” ว่าแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปเกาะแขนมัลฟอยซึ่งยืนพิงโซฟาอยู่เมื่อแม่เธอมองมา
แต่พอแม่เธอหันไปถอนหายใจด้วยความกลุ้มในตัวของลูกสาว เธอก็ปล่อย และเมื่อแม่เธอหันมาเธอก็
ไปเกาะแขนเขาอีก
“เฮอร์ไมโอนี่ ลูกก็รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ..ลูกโตพอที่จะรู้”
“แต่หนูอาจทำเพราะต้องการประชดแม่ก็ได้นะคะ” แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ยกแขนของมัลฟอยขึ้นมาไว้บนบ่าของเธอ
แล้วเอามือที่อยู่ทางด้านมัลฟอยวางไว้บนโซฟาหรือแอบไว้หลังของเขา ทำเป็นเชิงว่ากอดเขาอยู่
“นั่นลูกทำอะไรของลูก ดูหน้าเพื่อนของลูกซะก่อน อย่าทำให้เขาอายสิ”
จริงอย่างที่นางเกรนเจอร์พูด ขณะนี้หน้าซีดๆของเขากำลังเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ค่อยสนใจเท่าไร
“อายหรอคะ หน้าซีดๆอย่างนี้แต่หนูว่าเขาหน้าด้านมากกว่า...” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวและพยายามที่จะ
ไม่หันไปมองหน้าเขา
“เธอตายแน่ เกรนเจอร์” มัลฟอยกระซิบพอแค่ให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน
“เอ้อ ลองดูอีกมุมนะคะแม่ เขาอาจจะทำให้หนูถึงแก่ชีวิตก็ได้นะคะ”
“เหอๆ เฮอร์ไมโอนี่ เขาไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอก”
“ก็ได้ค่ะ กลับไปมุมเดิม แล้ว..แล้วถ้าเกิดหนูมีหลานให้แม่อุ้มขึ้นมาล่ะคะ” เธอเองก็รู้สึกตกใจที่เธอพูดออกไป ทั้งที่เธอกล่าวล้วนทำให้เธอรู้สึกอายทังสิ้น แต่เธอก็กลบเกลื่อนเอาไว้
“ก็ดีสิ แม่จะได้มีหลานเร็วๆ” นางเกรนเจอร์พูดออกไปแต่เธอก็รู้ดีว่าลูกสาวหัวรั้นของเธอไม่มีทางทำอย่างนั้นได้
“อะไรกันคะ แสดงว่าแม่จะยอมรับนายนี่ คุณชายเลือดบริสุทธิ์ ที่เอาแต่ถากถางดูหมิ่นดูถูก
สายเลือดของเรา เป็นลูกเขยของแม่ด้วยหรอคะ” เธอรู้สึกว่ารังสีความร้อนจากหน้าของเธอและ มัลฟอย กระทบกัน
“ก็ถ้าลูกรักเขา แม่จะไปว่าอะไรได้ล่ะ” นางเกรนเจอร์ละสายตาจากลูกสาวแล้วหันมาจัดกระเป๋า
และถามในที่สุดเมื่อจัดกระเป๋าเสร็จ “เอาล่ะ ลูกต้องการอะไร” เพราะเธอขี้เกียจเถียงกับลูกสาวของเธอ
“เอ่อ” เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าแม่เธอตามเธอทัน รู้ว่าเธอต้องการอะไรบางอย่าง “นี่ค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่หยิบกระดาษและปากกา แล้วยื่นให้แม่ของเธอ
“หนูต้องการลายเซ็นของแม่ ที่อนุญาติให้หนูไปทัศนศึกษานอกโรงเรียน”
“แต่แม่บอกลูกแล้วนี่ว่าลูก..”
“เมื่อครู่นี้แม่ยังบอกเลยหนู โตพอที่จะรู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำและก็ดูแลตัวเองได้”
เฮอร์ไมโอนี่แย้ง “และนี่เป็นโอกาสเดียวที่หนูจะได้เรียนรู้สิ่งแปลกใหม่ที่นั่น
มีเพียงแค่พรีเฟ็คเท่านั้นนะคะที่จะได้ไป นะคะแม่”
“ก็ได้ โอเค เรียบร้อย” เธอคืนกระดาษให้ เฮอร์ไมโอนี่ หลังจากเขียนอะไรขยุกขยิกเล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ”
“จ้า” แล้วหันไปพูดกับมัลฟอย “ฉันต้องขอโทษแทนเฮอร์ไมโอนี่ด้วยนะจ๊ะ”
“เอ้อ ไม่เป็นไรฮะ” มัลฟอยตอบเขายังอึ้งกับการกระทำของเฮอร์ไมโอนี่อยู่
“เอาล่ะ แม่ต้องไปแล้ว โชคดีนะจ๊ะ” แล้วเธอก็กอดและหอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่ และออกจาบ้านไป
. . . . . . .
“เอ่อ อาหารเย็น” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้น เธอยังรู้สึกอายกับการกระทำของเธอ
“อืม” มัลฟอยตอบพลางนั่งลงระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่เสิร์ฟอาหาร “อืมม อร่อยดีนี่ ไม่น่าเชื่อ”
“ขอบใจย่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “นั่นนกนายรึเปล่า”
มัลฟอยมองออกไปที่หน้าต่าง และเปิดให้นกฮูกเหยี่ยวของเขาเข้ามา หยิบจดหมาย แล้วปล่อยมันออกไป เขาเปิดจดหมายอ่าน ระหว่างกลับมาที่โต๊ะอาหาร
“เยี่ยม เธอได้ไปทัศนศึกษา ด้วย เอ่อ วิธีการแปลกๆ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหน้าแดง
“อ้อ ใช่เดี๋ยวฉันเอา แอลกอฮอล์มาล้างแขนที่เปื้อนโคลนให้ ฉันลืมไปพอดีกำลังหิว”
เฮอร์ไมโอนี่ประชด และกำลังจะลุกขึ้นแต่มัลฟอยฉุดเธอให้นั่งต่อ
“เธอน่าจะขอบใจฉันนะที่ฉันมานี่ ทำให้เธอได้ไปทัศนศึกษา”
“เฮอะ สถานการณ์มันพาไปต่างหากล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วจัดกาอาหารของเธอจนหมด
“เอ้อ ฉันพึ่งนึกได้ นายก็เป็นพรีเฟ็คนี่ งั้นนายก็ต้องได้ไปด้วยงั้นสิ”
“อันที่จริง พ่อไม่ให้ไป ฉันก็เลยหนีมา” มัลฟอยพูด “และพ่อก็ส่งนี่ตามมา” เขาชูจดหมายของเขาขึ้น
“ฉันก็เลยได้ไป”
“นี่ฉันต้องไปเจอนายอีกหรือนี่ โอ๊ยอะไรจะแย่ขนาดนี้นะ”
“นี่เธอ ทำอย่างกับฉันอยากจะเห็นหน้าเธอนักนี่”
เมื่ออาหารบนจานหายไปเกือบหมด มันคงจะไม่หมดถ้าไม่ได้มัลฟอย ที่ขอเพิ่มข้าวไปสองจาน
“มื้อนี้นายล้างจาน” เฮอร์ไมโอนี่สั่ง
“อะไรนะ”
“ฉันบอกว่ามื้อนี้นายล้างจาน” เฮอร์ไมโอนี่พูดซ้ำ “ไม่เอาน่าคุณชาย เอาเป็นว่าจ่ายค่าอาหารเย็น
นายคงไม่อยากติดหนี้ฉันหรอก จริงมั้ย”
“แต่..เออ ได้” มัลฟอยจำต้องรับไปอย่างเคืองๆ แล้วเก็บจานไปล้าง ขณะที่สาวน้อยไปอาบน้ำ
--เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว -- ตึง!
มัลฟอยที่กำลังล้างจานเพลินอยู่ก็สะดุ้งเกือบทำมีดที่ล้างอยู่หลุดมือ แต่ก็บาดนิ้วเขาเข้าจนได้
ก่อนจะออกมาหาต้นตอของเสียง
“โอ๊ย อะไรนี่ครุกแชงค์” เฮอร์ไมโอนี่หน้าคว่ำลงไปนั่งพับเพียบกับพื้น ข้างตัวมีครุกแชงค์ยืนจ้องหน้าเธอเขม็ง ราวกับบอกว่า ‘เฮ้คุณผู้หญิง ผมทำอะไรให้คุณหนักใจหรือ คุณถึงจะเหยียบผมเนี่ย’
“เป็นอะไรน่ะ เกรนเจอร์” มัลฟอยถาม เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นแต่ขาเธอเจ็บทำให้เธอล้มลงไปอีก
เธอลุกขึ้นอีกครั้งทิ้งน้ำหนักลงไปที่ขาข้างที่ไม่เจ็บ แล้วโขยกเขยก กระต่ายขาเดียวจะไปที่โซฟาให้ได้ เห็นดังนั้น มัลฟอยจึงประครองเธอไป
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก ยัยซุ่มซ่าม แล้วทีนี้ทำไง”
“หยิบกล่องยาให้หน่อยสิ” เฮอร์ไมโอนี่ชี้
“ยาของมักเกิ้ล จะหายเร้อ”
“หายสิ ถึงมันจะหายช้าก็เถอะ”
“งั้นหรอ แล้วถ้าโดนมีดบาดล่ะ” มัลฟอยพูดพร้อมโบกนิ้วที่เปื้อนเลือดให้ดู
“โธ่มาว่าฉันซุ่มซ่าม นายก็เหมือนกันแหละน่า มานี่” แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำแผลให้
“ก็เสียงเธอทำให้ฉันตกใจนี่”
“คนอย่างนายตกใจเป็นด้วยรึไง” เธอมือสั่นน้อยๆขณะทำแผล แล้วเงยขึ้นสบตาสีเทาซีดของเขา
“เสร็จแล้ว”
“ขอบใจ ฉันไปล่ะนะ”
“ไป.. ไปไหน”
“ก็เธอไม่อยากให้ฉันอยู่ไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่นายไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ มันค่ำแล้ว และก็..” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วมองไปที่นาฬิกา “เดี๋ยวนายก็รู้”
มัลฟอยทำหน้างง แต่แล้วประตูบ้านก็เปิดออก
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียงพ่อของเฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง
“คะ พ่อ คราวนี้ลืมอะไรอีกคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“สวัสดีฮะ” มัลฟอยทัก
“โอ สวัสดี พ่อลืมเอกสารน่ะ” นายเกรนเจอร์ตอบ “แล้วขาลูกเป็นอะไรไปล่ะ”
“ขาแพลงค่ะ พ่อช่วยอุ้มหนูไปส่งที่ห้องหน่อยสิคะ” และนายเกรนเจอร์ก็ทำตาม
“คืนนี้ก็ให้เพื่อนของลูกนอนที่ไหนดีล่ะ” ขณะที่นายเกรนเจอร์วางเฮอร์ไมโอนี่ลงบนเตียง
“ว่าไง” นายเกรนเจอร์ถามเมื่อลูกสาวของเขาไม่ตอบ
“แล้วแต่พ่อละกันค่ะ”
“งั้นก็ห้องลูกไง”
“อะไรนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ
“แม่เล่าเรื่องของลูกเมื่อตอนเย็นให้พ่อฟังแล้วนะ”
“ไม่ได้นะคะพ่อ ให้เขานอนที่โซฟาก็ได้นี่คะ”
“นั่นมันที่ของเจ้าครุกแชงค์ไม่ใช่หรอ” แล้วพ่อของเธอก็หอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่ “พ่อไปล่ะนะ”
“แต่พ่อคะ..”
“ไม่เอาน่า เฮอร์ไมโอนี่ แม่บอกให้พ่อทำอย่างนี้ เพื่อเป็นการทดสอบลูก”
“อะไรนะคะ!!” เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงดังจนมัลฟอยที่อยู่ด้านล่างได้ยิน
“ยัยนี่ก็เถียงกับใครเขาไปทั่ว เฮ้อ น่าเบื่อ”มัลฟอยบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่นายเกรนเจอร์จะเรียกเขาขึ้นไปหา
แต่ยังไม่ทันพูดอะไร นายเกรนเจอร์ก็ดันมัลฟอยเข้าไปในห้องและปิดประตูทันที
ด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความงงสุดขีดของมัลฟอย นี่มันอะไรกันเนี่ยครอบครัวนี้
“พ่อคะ พ่อทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ พ่อล้อหนูเล่นรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่บ่นพลางเดินโขยกเขยกไปที่ประตู
แต่ก็เปิดมันไม่ออก “แล้วพรุ่งนี้หนูจะออกไปได้ยังไงล่ะคะ”
“พ่อรู้ว่าลูกทำได้ พ่อไปล่ะนะ” เสียงนายเกรนเจอร์ดังผ่านเข้ามา มัลฟอยยืนฟังอย่างงงๆ
“แย่จัง เพราะนายคนเดียว” เฮอร์ไมโอนี่หันมาพูดกับมัลฟอย
“อะไรของเธอ แล้วเราจะออกไปได้ยังไง” แล้วเขาก็เดินออกไปที่ระเบียง “คงไม่ใช่ทางนี้แน่ แล้วจะให้ฉันนอนไหนล่ะ
” แทนคำตอบเฮอร์ไมโอนี่ เอาถุงนอนมาปูไว้ข้างเตียงของเธอ แล้วเธอก็โยนหมอนของเธอให้เขา
“ราตรีสวัสดิ์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบล้มลงนอน แล้วหลับไปทันที
. . . . . . .
“เกรนเจอร์.. เกรนเจอร์”
“อืมม อะไร”
“เกรนเจอร์ ตื่นสิ”
“อะไรล่ะ ฉันง่วงนะ” แล้วเธอก็คว้าผ้าห่มมาคลุมหน้า
“ตื่นเถอะน่า ยัยขี้เซา” มัลฟอยดึงผ้านั้นออก
“อะไรของนาย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหมดความอดทนแต่เธอก็ยังนอนอยู่
“ฉันหิว ตื่นมาหาอะไรให้กินในหน่อย”
“นายก็ลงไปหาเองสิฉันจะนอน”
“แล้วจะให้ฉันออกไปทางไหนล่ะ ไม้กายสิทธ์ก็ไม่มี ตื่นเถอะน่า”แล้วมัลฟอยก็ฉุดเฮอร์ไมโอนี่ขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ลืมตา มองไปที่นาฬิกา
“เฮอะ นายมาหิวอะไรเอาตอนตีสองเนี่ย”
“เอาเหอะน่า” มัลฟอยพูดพลางฉุดเฮอร์ไมโอนี่ให้ยืนขึ้น
“โอ๊ย นี่นายลืมไปรึเปล่าว่าฉันเจ็บขาน่ะ”
“โทษที ลืมน่ะ เอานี่ไปทาซะ” เขาโยนขวดเล็กๆให้เธอ “ฉันเอามาจากบ้านน่ะ รับรองหาย ชั่วคราว เร็วสิ”
เฮอร์ไมโอนี่มองดูขวดนั้นอยู่ครู่ แล้วค่อยเทยาออกมาทาขา
“ฉันว่าเธอน่าจะเก็บขนมไว้กินในห้องบ้างนะ”
“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า” แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินเข้าห้องน้ำซึ่งขั้นระหว่างห้องของเธอและพ่อแม่ไป
“นั่นเธอจะไปไหนน่ะ” มัลฟอยตามเธอเข้าไป
“ห้องครัว”
“แต่..” เฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่มุมหนึ่งของห้องน้ำ แล้วดึงแผ่นกระเบื้องที่รูสี่เหลี่ยมที่พื้นออก
เบื้องล่างนั้นเป็นห้องน้ำที่อยู่ชั้นล่าง มีราวเหล็กสำหรับไต่ขึ้นลงติดอยู่ที่กำแพง เธอจึงไต่ลงไป
มัลฟอยค่อยตามลงมา
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็น หยิบของกินออกมาวางบนโต๊ะ แล้วนั่งฟุบลงกับโต๊ะ
“ขอบใจ” มัลฟอยพูด “ไม่กินหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบแต่ลุกไปเทนมมาดื่มแล้วฟุบลงกับโต๊ะอีกครู่
มัลฟอยซึ่งมองการกระทำสาวน้อยแล้วยิ้มที่มุมปาก พร้อมด้วยเสียงหัวเราะน้อยๆ เมื่ออิ่มแล้ว
เขาก็เดินตามเฮอร์ไมโอนี่กลับไปที่ห้องน้ำแล้วไปที่ห้องของเธอ สาวน้อยนั่งลงบนเตียง เธอง่วงเต็มที
ไม่ต่างไปกับมัลฟอย ที่กำลังเดินกลับขึ้นมา
“อิ่มแล้วรึไง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“อืม บ้านเธอนี่น่าอยู่เหมือนกันนะ”
“นายพูดผิดเวลาซะแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “ฉันน่าจะไปอยู่บ้านรอนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตอนนี้ฉันคงจะ
หลับสบายไปนานแล้ว”
“งั้นหรอ แล้วบ้านของวีสลีย์ เป็นยังไง ใกล้พังรึยัง”น้ำเสียงประชดประชันเต็มที่
“ถึงบ้านเขาจะเก่า แต่ความอบอุ่นมีเยอะ อาจจะเยอะกว่านายก็ได้”
“อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกันเจ้านั่นนะ” มัลฟอยถลา ผลักเฮอร์ไมโอนี่ลงไปนอนบนเตียง แขนของเธอ
ปัดถูกขวดโหลแก้วที่วางอยู่บนหัวเตียงทำให้ฝาที่ปิดสนิทนั้นเปิดออก
“โอ๊ย ทำอะไรของนาย นี่ฉันง่วงแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจ เมื่อเขายังไม่ยอมปล่อยเธอ
“ถ้าฉันจำไม่ผิด แม่เธออยากมีหลานเร็วๆไม่ใช่หรอ” มัลฟอยพูดและก้มลงมาที่เธอ และได้กลิ่นหอมบางๆ
บวกกับกลิ่นกำยานที่หอมฟุ้งมาจากโหลแก้ว
“แต่ฉันไม่อยากนี่” เฮอร์ไมโอนี่ทำอะไรไม่ถูก ตาเธอกำลังจะปิด
“นั่นกลิ่นอะไรน่ะ” เขาถาม พลันความง่วงก็ถาโถมเข้าใส่ทั้งสอง
“มันเป็นสมุนไพร ช่วยให้..หลับ..ง่าย..” เธอตอบอย่างงัวเงียพยายามจะปิดฝาเพื่อดับกลิ่นชวนง่วงนอนนั่น
มัลฟอยกระซิบข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่ว่า “ราตรีสวัสดิ์” และความง่วงก็เข้าครอบงำทั้งสอง
ทำให้เขาและเธอหลับไปในที่สุดข้างๆกัน
TBC
No comments:
Post a Comment