เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อนาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงเช้า ความจริงที่เธอตื่นสายขนาดนี้เพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับ เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะว่านี่เป็นคืนแรกที่เธอมานอนที่นี่หลังจากที่เธอความจำเสื่อม หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องที่มัลฟอยทำเมื่อคืนนี้ ที่เขาจูบเธอ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่ายศีรษะแรง ๆ ราวกับจะพยายามไล่ความคิดนั้นให้ไปไกล ๆ และเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ
ห้องน้ำนั้นอยู่ติดกับห้องนอนใหญ่โดยมีประตูทะลุถึงกัน ภายในห้องน้ำนั้นแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเป็นห้องแต่งตัว ที่มีตู้เสื้อผ้าแบบบิวซ์อินน์ ( ตู้เสื้อผ้าแบบที่ฝังเข้าไปในผนัง ) อยู่ที่ผนังทั้งสองฝั่ง ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันน่าจะเป็นเสื้อผ้าของเธอกับมัลฟอย ส่วนผนังอีกด้านหนึ่งเป็นกระจกบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นได้ทั้งตัว และอีกด้านหนึ่งก็เป็นประตูไปสู่ห้องน้ำ
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เลือกเสื้อผ้าที่เธอจะใส่ได้แล้ว เธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำซึ่งมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับห้องอาบน้ำสำหรับพรีเฟ็คที่ฮอกวอตส์ มันถูกตกแต่งอย่างงดงาม ในนั้นมีสระน้ำขนาดย่อม ๆ และมีน้ำไหลออกจากรูปปั้นข้าง ๆ อ่างตลอดเวลา พื้นของห้องน้ำปูหินอ่อนทั้งห้อง และมุมหนึ่งก็มีอ่างล้างหน้า มีกระจกบานใหญ่ และมีสุขาแยกต่างหาก รวมทั้งที่อาบน้ำแบบผักบัวด้วย
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เมื่อเธอกำลังเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอก็เจอเอล์ฟตัวหนึ่งมารอเธออยู่ที่ห้องนอนเสียแล้ว
“กระผมมารับนายหญิงไปทานอาหารเข้าครับ” เอล์ฟตัวนั้นพูดพร้อม ๆ กับโค้งลงต่ำตามแบบฉบับของมัน ความจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่อยากจะรบกวนให้มันพาไปหรอก เพียงแต่ว่าถ้าเธอเดินไปเองเธอต้องหลงทางแน่ ๆ เพราะคฤหาสน์แห่งนี้มีขนาดกว้างขวาง และมีห้องหับจำนวนมากมาย รวมทั้งทางเดินที่วกวนมากเกินกว่าคนที่เพิ่งมาอยู่จะจำได้ และนอกจากตัวคฤหาสน์แล้ว ยังมีตึกเล็ก ๆ ( ความจริงมันก็ไม่เล็กนักหรอก ) แยกออกไปอีกต่างหาก
เอล์ฟประจำบ้านพาเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาที่ห้องโถง แต่วันนี้มันไม่ได้พาเธอไปที่ห้องอาหารที่เธอทานเมื่อคืนกับมัลฟอย มันกลับพาเธอเดินไปอีกทางหนึ่งแทน มันพาเธอเดินผ่านทางเดินยาว ๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างตัวคฤหาสน์กับปีกทางตะวันตก ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็คิดจะถามมันอยู่เหมือนกันว่าจะพาเธอไปไหน แต่มันพาเฮอร์ไมโอนี่มาถึงประตูแห่งหนึ่งที่ทะลุออกไปที่ระเบียงเสียก่อน
มันเป็นระเบียงสำหรับชมวิวที่ถูกยกสูงจากพื้นราว ๆ ครึ่งชั้น ที่ระเบียงมีเก้าอี้สำหรับนั่งเล่นและเหนือศีรษะขึ้นไปก็จะมีม่านที่มีลักษณะคล้าย ๆ โดม และจะเลื่อนเข้ามาปิดเมื่อมีแดดส่อง ริมระเบียงเป็นทะเลสาบขนาดย่อม ๆ โดยที่บรรยากาศรอบ ๆ นั้นสวยงามมาก
“เชิญนั่งครับนายหญิง” เอล์ฟตัวนั้นพูดขึ้น และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่นั่งลงบนเก้าอี้ที่ระเบียงนั้น ก็มีเอล์ฟอีก 2 – 3 ตัวยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟเธอ ซึ่งก็มีทั้งอเมริกันเบรคฟาสน์ ขนมปัง ชา กาแฟ และอาหารอื่น ๆ อีก
“ทำไมถึงไม่ให้ฉันกินที่ห้องอาหารล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเอล์ฟตัวหนึ่ง
“ก็เพราะเป็นคำสั่งของนายน้อยน่ะสิครับ” เสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งตอบกลับมา เฮอร์ไมโอนี่หันไปยังต้นเสียงก็ได้พบกับร่างของชายชราคนหนึ่ง เขามีผมขาวโพลนทั้งศีรษะ รูปร่างผอม ถึงแม้เขาจะดูมีอายุมากแล้วแต่เขาก็ดูแข็งแรงไม่น้อย เพราะว่าไม้เท้าที่เขาถืออยู่ในมือนั้นมันดูเหมือนเป็นเครื่องประดับมากกว่าที่จะเป็นของที่เขาใช้ประคองตัวจริง ๆ
“คุณ?” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างสงสัย
“คลิฟฟ์ฟอร์ดครับ” ชายชราตอบพลางเดินเข้ามาใกล้ ๆ เฮอร์ไมโอนี่ เขาโบกมือเบา ๆ ราวกับสั่งว่า ‘ ไปได้แล้ว ’ กับเอล์ฟประจำบ้าน และเอล์ฟเหล่านั้นก็หายตัวไปพร้อมกับเสียงป็อปเบา ๆ
“ผมเป็นพ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอย” ชายชราพูดพลางนั่งลงตรงข้ามเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูจะไม่สนใจอาหารเช้าไปเสียแล้ว และเธอก็สังเกตุว่าเขาสวมชุดสูทที่ดูเนี๊ยบไม่มีที่ติ
“อ๋อ ยินดีที่รู้จักค่ะ เอ่อ คุณคลิฟฟ์ฟอร์ด” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยื่นมือให้เขาอย่างเป็นมิตร แต่ชายชราไม่ได้จับมือเธอตอบแต่อย่างใด เขากลับใช้มือที่ว่างอยู่วางทับลงบนมือที่จับไม้เท้าไว้
“ผมคิดว่าเรารู้จักกันแล้วครับ คุณผู้หญิง” เขาพูด
“เอ่อ งั้นคุณคงไม่รู้ว่าฉัน….”
“ความจำเสื่อมใช่ไหมครับ” เขาพูดอย่างรู้ทัน ดวงตาของเขามองเฮอร์ไมโอนี่ราวกับจะอ่านความคิดของเธอ
“ค่ะ ฉันความจำเสื่อม” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็เลยจำไม่ได้ว่าฉันรู้จักคุณตอนไหน แล้วคุณอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอคะ”
“ครับ นานมาก” เขากล่าว “นานจนผมจำไม่ได้ว่าผมอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่สงสัยในคำพูดนั้น
“แล้วปรกติคุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ” เธอถาม
“ผมอยู่ที่นี่มาเกือบตลอดชีวิตของผม” ชายชราเอ่ยด้วยเสียงอันหนักแน่น “ตระกูลของผม รับใช้ตระกูลมัลฟอยมาเป็นเวลากว่าร้อยปีแล้ว ความจริงผมก็คิดว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าชีวิตของผมจะดับสิ้นลง แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น” เขาพูด น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเศร้า
“ทำไมล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม คุณคลิฟฟ์ฟอร์ดเงียบไปนิดหนึ่งราวกับเขาต้องการเวลาที่จะนึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ และเขาก็ตอบเธอมา
“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับนายท่าน” ชายชรากล่าว “ตั้งแต่ท่านถูกส่งไปอัซคาบัน คฤหาสน์หลังนี้ก็เริ่มวุ่นวาย ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงไปหมด” เขาพูดอย่างเศร้าสร้อย
“นายท่าน ที่คุณพูดหมายถึง ลูเซียส มัลฟอย รึเปล่าคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามแต่ชายชรากลับไม่ตอบอะไร เขาเอาแต่เหม่อลอย
“นายน้อยกับนายหญิงต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย นี่ยังดีที่เราสามารถรักษาคฤหาสน์หลังนี้ไว้ได้” เขาพูด ราวกับกำลังรำพึงรำพันถึงเรื่องราวเก่า ๆ “ตั้งแต่นั้นนายหญิงก็เหมือนคนที่ตรอมใจ ข้าวปลาอาหารก็ไม่เคยแตะต้อง นายน้อยเองก็ไม่อาจช่วยอะไรนายท่านได้เลย”
“สุดท้ายนายหญิงก็ย้ายออกจากคฤหาสน์หลังนี้ เธอไปที่คฤหาสน์ตากอากาศหลังหนึ่งและผมก็ตามไปรับใช้ท่าน จนนายน้อยขอร้องให้ผมกลับมาเพื่อดูแลคุณนี่แหละ” ชายชราเล่าจนจบ และเฮอร์ไมโอนี่ก็เดาได้ว่านายน้อยที่ชายชราพูดถึงนั้นหมายถึง เดรโก มัลฟอย และนายหญิงของเขานั้นก็คือ นาร์ซิลซาร์ผู้เป็นแม่ของมัลฟอย
“เหรอคะ มัลฟอยขอให้คุณมาดูแลฉันงั้นเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด นี่มัลฟอยเป็นห่วงเธอถึงขนาดนี้เลยเหรอ
“ถ้านายน้อยได้ยินคุณพูดแบบนั้นท่านคงเสียใจแย่” พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยพูดขึ้น
“ทำไมล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไม่มีสามี ภรรยาคนไหนที่เรียกนามสกุลกันหรอกครับ” เขาตอบ และก็จริงอย่างที่เขาพูด เพราะมัลฟอยเองก็เรียกเธอว่า ‘เฮอร์ไมโอนี่ ’ มาตลอด มีแต่เธอเท่านั้นที่เรียกเขาว่า ‘ มัลฟอย ’
“แต่ฉันจำเรื่องราวระหว่างฉันกับเขาไม่ได้นี่คะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“แต่ถ้าคุณเรียกนายน้อยด้วยชื่อจริง ๆ ของท่าน ๆ คงจะดีใจมากแน่ ๆ ” ชายชราพูด “เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณ ผมเห็นว่าเป็นท่านกังวลมากทีเดียว”
“เหรอคะ”
“แต่เรื่องนั้นก็แล้วแต่คุณนะครับ ผมแค่จะมาบอกคุณว่า ถ้ามีอะไรก็เรียกใช้ผมได้ ผมว่าผมคงไม่รบกวนเวลาทานอาหารของคุณดีกว่าครับ” เขาพูดจนจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินจากไปอย่างรวดเร็วราว
*************************************************
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฮอร์ไมโอนี่คิดไม่ออกว่าจะมีอะไรให้เธอทำนอกจากนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ภายในคฤหาสน์หลังนี้ ความจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่คิดจะใช้เวลาว่างของเธอเดินสำรวจรอบ ๆ คฤหาสน์เสียหน่อย แต่ติดอยู่ที่ว่าเธอไม่รู้ทางในคฤหาสน์หลังนี้น่ะสิ แล้วถ้าเกิดเธอหลงทางไป เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะสามารถหาทางกลับห้องนอนได้เมื่อไหร่
ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะตัดสินใจได้ว่าเธอจะทำอะไรในเวลาว่างเช่นนี้ดี พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง พร้อม ๆ กับเอล์ฟจำนวนหนึ่งที่มีหน้าที่เข้ามาเก็บจานอาหารที่เธอทานเสร็จแล้ว
“อาหารถูกปากไหมครับ” ชายชราถามตามมารยาท และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตอบไปตามมารยาทเช่นกัน
“ผมคงบอกคุณแล้วใช่ไหมคะ ว่านายน้อยสั่งให้ผมคอยดูแลคุณอย่างดี” เขาพูด
“เอ่อ ค่ะ คุณบอกแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“นายน้อยต้องการให้ผมดูแลคุณอย่างใกล้ชิด จนถึงขนาดต้องตามตัวผมกลับมาที่นี่ เพราะท่านเองก็คงอยากให้คุณมีคนอยู่เป็นเพื่อนเวลาที่ท่านไปทำงาน” คุณคลิฟฟอร์ดพูดด้วยเสียงแหบพร่า เขาจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอึดอัด แววตาที่ดูเหมือนจะถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง
“มัลฟอย…..” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ “เขาเป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ครับ” ชายชราตอบอย่างหนักแน่น “ผมเห็นนายท่านมาตั้งแต่ท่านเกิด จนโต ผมยังไม่เคยเห็นท่านดีกับผู้หญิงคนไหนเท่าคุณมาก่อนเลยครับ ท่านคงรักคุณมากจริง ๆ ” เขาพูด
“รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฉัน เอ่อ ไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์งั้นเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และเมื่อเธอถามจบ ชายชราก็เงียบไปเล็กน้อย เขามองเฮอร์ไมโอนี่อยู่เนิ่นนานกว่าจะตอบออกมา
“เมื่อก่อน นายท่านได้ปลูกฝังเรื่องพวกนี้เข้าไว้ในหัว ในสายเลือดของนายน้อย” เขาพึมพำราวกับกำลังรำลึกความหลังอยู่ “และนายน้อยก็คิดเช่นนั้นตลอดมา จนกระทั่งเขาได้มาพบคุณ”
“ความจริงผมเองก็ไม่ได้เห็นชอบด้วยเท่าไหร่หรอกที่นายน้อยจะเลือกคุณมาเป็นภรรยา” เขาพูดตามตรง “แทบจะไม่มีใครเห็นด้วยเลย แต่พอมาตอนนี้ผมก็ได้รู้ว่า มีแต่คุณเท่านั้นที่เปลี่ยนนายน้อยไปได้จริง ๆ ” ชายชราพูด เขามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตาสีเทาที่ที่ดูสุขุมและเยือกเย็นกว่าครั้งไหน จนเฮอร์ไมโอนี่เกิดขนลุกขึ้นมาชั่วขณะ
เมื่อก่อนเฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าคนอย่าง เดรโก มัลฟอยจะรักใครเป็น แต่วันนี้เธอกลับได้รู้ว่าคนอย่างเขาก็มีความรัก และคนที่เขารักมากกว่าสิ่งใดก็คือตัวเธอเอง!
จากที่ คุณคลิฟฟอร์ดพูดนั้นดูเหมือนว่ามัลฟอยจะรักเธอมากจนยอมทิ้งทุกอย่าง ทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งเกียรติยศวงศ์ตระกูล รวมทั้งทิ้งสายเลือดบริสุทธิ์ที่ตระกูลของเขาสู้รักษามาเป็นเวลานับร้อยปี เพียงเพราะเธอ!
แต่ที่เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจมากกว่านั้นก็คือ ทั้ง ๆ ที่เขารักเธอขนาดนั้น แต่ทำไมเธอกลับจำความรักครั้งนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
*************************************************
“โอ นายน้อยกลับมาแล้วหรือขอรับ” คุณคลิฟฟอร์ดพูดขึ้นทันทีเมื่อเขาได้เห็นมัลฟอยที่เพิ่งกลับมาจากบริษัท เขามารอต้อนรับมัลฟอยอยู่ซักครู่หนึ่งแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่เป็นยังไงบ้าง” มัลฟอยถามด้วยความเป็นห่วง
“เธอสบายดีขอรับ กระผมได้พบกับเธอ เอ้อ อีกครั้งแล้วขอรับ” พ่อบ้านชราพูด “ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องครับ”
“งั้นเหรอ งั้นเตรียมอาหารเย็นไว้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะลงมาทาน” มัลฟอยพูดและรีบตรงไปที่ห้องนอนของเขาทันที
เมื่อมัลฟอยมาถึงห้องนอนของเขา เขาก็พบว่ามีใครเฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาข้าง ๆ เตาผิง เธอฮัมเพลงอย่างมีความสุข ขณะที่สายตาจับจ้องอยู่บนหนังสือในมือ ผมสีน้ำตาลของเธอนั้นพลิ้วไหวเล็กน้อยตามแรงลมที่พัดมาจากระเบียงที่เปิดหน้าต่างทิ้งไว้
“เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพึมพำ เดินเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้น แต่เธอกลับไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันกลับมาแล้ว” มัลฟอยเอ่ยดังขึ้น พลางเอามือไปวางบนไหล่ของหญิงสาว และเมื่อเธอหันมามองเขา
“คุณเป็นใคร?” หญิงสาวถามพลางมองเขาด้วยแววตาราวกับมองคนแปลกหน้า
“ฉัน ก็ มัลฟอยไง” มัลฟอยเอ่ยอย่างตกใจไม่น้อย
“ฉันไม่รู้จักคุณ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ใบหน้าแสดงความหวาดหวั่นราวราวกับว่าเขาเป็นคนที่เธอไม่คุ้นเคย
“ก็ฉันไง มัลฟอยไงล่ะ สามีของเธอไง” มัลฟอยพยายามอธิบาย
“ออกไปจากบ้านฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นคำขาด
“แต่นี่ก็บ้านฉันด้วยนะ” มัลฟอยพูด
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันไม่รู้จักคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงดัวกว่าเก่า
“แต่…….”
“ฉันไม่รู้จักคุณ!!!”
*************************************************
มัลฟอยลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องทำงานของเขาโดยมีเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้า และเขาก็พบว่าเขาฟุบหลับไปขณะที่เขาทำงานอยู่
นี่เขาฝันไปหรือนี่ มัลฟอยคิด มันช่างเป็นฝันที่เหมือนจริงและน่ากลัวเหลือเกิน เป็นความฝันที่เขากลัวว่ามันจะกลายเป็นจริงมากที่สุด
“คุณมัลฟอยครับ ต้องการกาแฟหรืออะไรไหมครับ” แซมถามเขาอย่างสุภาพ
“นี่กี่โมงแล้วแซม” มัลฟอยถามพลางปาดเหงื่อออกจากไปหน้า
“หกโมงตรงครับ และตอนหนึ่งทุ่มตรงคุณมีนัดทานอาหารกับคุณราล์ฟเวลส์ ลูกค้าคนสำคัญ” แซมรายงานเขา
“ยกเลิกนัดซะ” มัลฟอยพูด
“อะไรนะครับ” แซมถามซ้ำด้วยความแปลกใจ
“ยกเลิกนัดนั่นซะ ฉันจะกลับบ้าน” มัลฟอยพูดพลางคว้าเสื้อสูทและเดินออกจากห้อง
“ไม่ได้นะครับคุณมัลฟอย คุณราล์ฟเวลส์เป็นลูกค้าคนสำคัญของเรานะครับ และถ้าคุณยกเลิกนัดเขาแบบนี้ ความสัมพันธ์ทางการค้าของเรากับทางทริษัท…..” แซมพยายามรั้งตัวมัลฟอยไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ
“คิดว่าฉันสนเหรอแซม” มัลฟอยพูด พร้อมกับหายตัวไปในทันที
TBC
No comments:
Post a Comment