หลังจากเหตุการณ์คราวนั้นเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยไม่ได้พูดจากันอีกเลย เฮอร์ไมโอนี่พยายามทำตัวเป็นปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ในใจของเธอกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย
อีกปัญหานึงที่มากวนใจเธอก็คือเรื่องประกาศที่ติดไว้รอบ ๆ โรงเรียน กับเสียงซุบซิบนินทาที่ดังขึ้นทุกครั้งที่เดินไปไหนมาไหนกับแฮร์รี่ ถึงแม้ว่าจะมีรอนไปด้วยก็เถอะ
“ฉันว่าเราต้องเอาประกาศพวกนั้นออกให้หมดนะ” แฮร์รี่พูดในเช้าของอีกวันหนึ่ง เขามองออกว่าเฮอร์ไมโอนี่กลุ้มใจอยู่แต่ไม่ยอมบอกใคร
“แต่มันร่ายเวทย์มนตร์ไว้ไม่ใช่เหรอ” รอนว่า ตอนนั้นเขากำลังง่วนอยู่กับการยัดขนมปังเข้ากระเป๋าอยู่
“ฉันว่ามันก็ต้องมีคาถาแก้แหละน่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะกำลังอ่านหนังสือ’ คาถาเวทมนตร์ศาสตร์ชั้นสูง ’อยู่ เธอพยายามหาคาถาแก้เวทย์มนตร์ที่ร่ายไว้กับรูปพวกนั้นอยู่ พวกมันถูกร่ายเวทย์มนตร์บางอย่างเอาไว้ เมื่อมีใครพยายามแกะมันมันจะดิ้นรนไม่ยอมหลุดจากผนังที่ติด ( ปาราวตีโดนมันกัดเข้าทีนึงตอนที่เธอเอารูปมาให้พวกเขาดู ) ซึ่งตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่ใช่เวทย์มนตร์อย่างเดียวกับที่ใช้ติดรูปของนางแบล็คในกริมโมลด์เพลซหรอกนะ
“แหม ๆ ๆ สวีทกันไม่เลิกเชียวนะ” เสียงของเฟร็ดดังขึ้น ( ได้ออกโรงซะทีนะ )
“แฮร์รี่ที่รัก ทานอีกสิคะ” จอร์จทำท่าทางล้อเลียน
“อิ่มแล้วจ๊ะ เฮอร์ไมโอนี่ยอดยาหยี” เฟร็ดรับมุขอย่างดี
“ปัง!!!” เฮอร์ไมโอนี่ปิดหนังสือ ‘ คาถาและเวทย์มนตร์ศาสตร์ชั้นสูง ’ และหันไปมองพวกเขาทั้งสองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“พวกเราทำอะไรผิดงั้นเหรอ” เฟร็ดกับจอร์จถามพร้อมกัน
แฮร์รี่และรอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“หมู่นี้เธอดูอารมณ์เสียง่ายจังนะเฮอร์ไมโอนี่ เป็นอะไรรึเปล่า” เฟร็ดถาม
“ก็เพราะพวกนายนั่นแหละ!” เฮอร์ไมโอนี่คิด
“มีอะไรให้พวกเราช่วยหรือเปล่า” จอร์จตบท้าย
“งั้นก็ช่วยไปแกะไอ้ประกาศพวกนั้นออกหน่อยซิถ้าพวกนายทำได้!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนออกมาจนคนทั้งโต๊ะหันมามองเธอเป็นตาเดียว แต่เธอไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ก็อย่างกับปกติจะไม่มีคนมองงั้นแหละ
“อืมได้ซิ” เฟร็ดกับจอร์จรับคำ
“ยังไงพวกเธอก็ช่วยฉันไม่ได้หรอก ฮะ เมื่อก็ว่าอะไรนะ!!!” เฮอร์ไมโอนี่พูดราวกับว่าเธอไม่เชื่อหูตัวเอง “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ เธอมีวิธีเอาไอ้พวกรูปลงยันต์นั่นออกจริง ๆ น่ะเหรอ”
“มีสิ แต่ขอเวลาเราสักนิดนะ” เฟร็ดพูดยิ้ม ๆ
ตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่นึกว่าเฟร็ดกับจอร์จล้อเธอเล่น เพราะพวกเขาหายไปตลอดช่วงเช้า และเมื่อเธอเจอเขาในตอนบ่าย ( วันนี้เธอไม่มีเรียนช่วงบ่าย )
“เอาล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ไปจัดการกับเจ้ารูปที่กวนใจเธอพวกนั้นกัน” จอร์จพูดพลางเดินนำเธอไปในมือของเขาถือกระปุกเล็ก ๆ กระปุกหนึ่งเอาไว้
“นั่นอะไรน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามแต่เขาทั้งสองไม่ยอมตอบ
เมื่อพวกเขาไปถึงรูปที่ติดไว้ตามผนังเฟร็ดก็เปิดกระปุกนั่นออกมา เขาใช้มือป้ายครีมสีขาว ๆ มาทาที่รูป พวกมันดิ้นหลบมือเขา แต่เมื่อเขาป้ายครีมลงไปมันก็ส่งเสียงร้องแสบแก้วหู ( เฮอร์ไมโอนี่นึกถึงรูปของนางแบล็คที่กริมโมลด์เพลซขึ้นมาอีกครั้ง ) เฟร็ดค่อย ๆ ลอกรูปออกมาและจับมันเอาไว้ในมือ มันยังคงร้องไม่หยุด
“เธอต้องจับมันไว้จนครบครึ่งชั่วโมงนะ หรือจนกว่ามันจะหยุดร้องนั่นแหละ” จอร์ดพูดพลางเอามืออุดหู เมื่อรูปที่เฟร็ดจับอยู่ร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ
“ถ้าเธอปล่อยมันไปได้ล่ะก็ มันจะบินหนีไปแล้วเธอจะจับมันไม่ได้อีก” เฟร็ดพูด
“พวกเธอไปเอายานั่นมาจากไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขาทั้งสอง
“คือพวกเราก็ไม่อยากปิดปังเธอหรอกนะเฮอร์ไมโอนี่ แต่ว่า” จอร์จทำท่าจะไม่บอกแต่เขาก็เปลี่ยนใจเมื่อเห็นสายตาที่เฮอร์ไมโอนี่มองเขา
“คือเราเอามาจากร้านซองโก้น่ะ ที่ร้านน่ะมีกาวติดทนนานกับน้ำยาแก้ขาย ตัวนี้เป็นน้ำยาแก้” จอร์จสารภาพหมดเปลือก
“นายไปบอกเธอทำไมเล่า” เฟร็ดกระซิบ “นายอย่าลืมนะว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นฟรีเฟ็คถ้าขืนเธอรู้ว่า”
“ว่าพวกเธอแอบไปฮอกมี้ดมาเมื่อเช้านี้ใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย เฟร็ดกับจอร์จถึงกับสะดุ้ง
“พวกเรา ทำเพื่อช่วยเธอนะ” เฟร็ดเอ่ยตะกุกตะกัก
ขณะที่จอร์จกำลังจะอ้อนวอนเฮอร์ไมโอนี่ว่าอย่าฟ้องนางวีสลีย์เลย
“ขอบใจนะ ที่ช่วยน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เอ่อ ไม่เป็นไรเฮอร์ไมโอนี่ แล้วรอนกับแฮร์รี่ล่ะ ถ้ามีคนมาช่วยเยอะ ๆ จะเสร็จเร็วนะ” เฟร็ดพูดพลางมองไปที่ประกาศที่ติดอยู่ทุก ๆ สองเมตร
“ก็ไปซ้อมควิดดิชไง แล้วพวกนายไม่ไปเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสงสัย
เมื่อเฟร็ดกับจอร์ดได้ยินคำว่าควิดดิชก็ถึงกับหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“แองเจลิน่าฆ่าเราแหง” เฟร็ดพึมพำแล้วทั้งสองก็เริ่มออกวิ่งทันที
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ว่าการจัดการกับเจ้าประกาศพวกนั้นมันไม่ง่ายเลย เพราะมันคอยดิ้นจากมือเธออยู่เรื่อยตอนที่เธอพยายามจะจับมันไว้กับที่
TBC
No comments:
Post a Comment