วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเธอกับมัลฟอยงั้นเหรอ? แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกเธอล่ะ?
“นายท่านเลยโกรธมากที่กลับมาไม่พบนายหญิง” มีน่าพยายามอธิบายแทนเจ้านายของมัน “และยิ่งเมื่อนายท่านรู้ว่านายหญิงไปกับใคร” เอล์ฟสาวหยุดพูดมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตากลมโตของมัน
“นายท่านเป็นห่วงนายหญิงมากนะคะ” มันพูดซ้ำ “นายท่านรักและเป็นห่วงนายหญิงมาก”
“ถ้าเขารักฉันจริง ๆ เขาคงไม่ทำอย่างนี้หรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอจะหายไปแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้มัลฟอยก็ถูกทำลายไปเช่นกัน
“นายท่านโกรธที่รู้ว่านายหญิงไปกับเพื่อนของนายหญิง นายท่านไม่ชอบพวกเขา” มีน่าพยายามพูด
“แต่พวกเขาเป็นเพื่อนของฉันนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็มีสิทธิ์จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนของฉันเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่เถียง ถึงแม้ว่าเธอจะผิดที่แอบออกไปข้างนอกกับแฮร์รี่และรอนโดยไม่บอกมัลฟอยก็เถอะ ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอก็ตาม แต่เธอก็ไม่ได้รู้มาก่อน และที่สำคัญถึงเธอจะทำผิดจริง ๆ มัลฟอยก็ไม่ควรจะทำกับเธออย่างนี้
เพราะสิ่งที่เขาทำไม่ต่างจากการขืนใจสักนิด และนี่ก็ไม่ใช่การกระทำของคนที่รักกัน !
“แต่……” มีน่าพยายามจะอธิบายแต่มันถูกตัดบทสนทนาเสียก่อน
“ฉันง่วงแล้ว เธอออกไปเถอะมีน่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเฉยชา
“เธอรู้ดีว่าทำไมนายท่านถึงโกรธนายหญิงมาก เธอเห็นนายท่าน เธอรู้ว่านายท่านโกรธแค่ไหน” มีน่าพึมพำ
“ฉันไม่อยากฟังเรื่องนั้นแล้วมีน่า ฉันอยากจะนอน” เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดจากโซฟาและเดินไปที่เตียง
“นายหญิงไม่รู้ นายหญิงไม่เข้าใจนายท่าน” มีน่าพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองมัน
“ฉันไม่เข้าใจอะไร?” เธอถาม และมีน่าก็ลังเลอยู่เล็กน้อย มันไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่มันกลับหยิบซองจดหมายสีขาวออกมาจากผ้าม่านที่มันสวมใส่อยู่ ซองจดหมายเสียหายไปเล็กน้อยเนื่องจากไฟไหม้ไปแถบหนึ่ง มันยื่นซองนั้นให้เฮอร์ไมโอนี่
“เธอเห็นนายท่านโยนนี่ลงในเตาผิงเมื่อนายท่านรู้ว่านายหญิงออกไปข้างนอกกับใคร” มันพูด “แต่เธอเก็บมันไว้ตอนที่นายท่านเผลอ และเธอคิดว่านายหญิงควรอ่านมัน” มันพูด เฮอร์ไมโอนี่มองมันซักครู่ก่อนที่จะรับซองนั้นมา
“แล้วนายหญิงจะเข้าใจนายท่านเอง” เอล์ฟสาวพูดเบา ๆ พร้อมกับหายตัวไปด้วยเสียงดังป็อป
เฮอร์ไมโอนี่หยิบซองนั้นมาดู เมื่อเธอพลิกไปด้านหลังมันมีข้อมความที่เขียนด้วยหมึกสีดำอยู่ ถึงมันจะถูกไฟไหม้ไปเล็กน้อยแต่ก็อ่านได้ข้อความว่า
ของขวัญแด่เฮอร์ไมโอนี่
เนื่องในวันครบรอบแต่งงานของเรา
จาก เดรโก มัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่เปิดซองนั้นออกมาช้า ๆ และเธอก็พบว่าสิ่งที่อยู่ในซองนั้นเป็นตั๋วไปยาว ๆ สองใบที่มีรูปทะเลและต้นปาล์มอยู่พร้อมด้วยข้อความว่า
ทัวร์มัลดีฟส์ โกลเด้น เพ็จเกจ สำรับสองท่าน
ทัวร์มัลดีฟส์ 7 วัน 6 คืน โรงแรมรอยัล มัลดีฟส์ ห้องพัก แกรนสวีท ฮันนีมูน ( แถมฟรีตั๋วรับประทานภัตราคารดาดฟ้า และทริปดำน้ำ )
ด้านล่างของตั๋วมีลายเซ็นที่น่าจะเป็นของทางโรงแรมอยู่พร้อมตราประทับและมีวันที่ออกเดินทางซึ่งระบุไว้ว่าเป็นวันพรุ่งนี้
และสิ่งนั้นเองก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจถึงเรื่องทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ว่าทำไมมัลฟอยต้องโกรธและผิดหวังขนาดนั้น และว่าทำไมมัลฟอยถึงไม่ยอมบอกเธอก่อนว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอ เพราะว่าเขาต้องการเซอร์ไพร์สเธอนั่นเอง ด้วยการไปเที่ยวมัลดีฟส์ 6 คืน 7 วัน แต่เธอกลับทำให้ทุกอย่างมันกลายเป็นอย่างนี้ !
เมื่อถึงตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มรู้สึกว่าเธอผิดที่ออกไปกับแฮร์รี่และรอน รู้ว่าเธอทำให้มัลฟอยผิดหวังมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อาจจะกลับไปแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปแล้วได้ แม้ว่าเธอจะเสียใจกับมันมากแค่ไหนก็ตาม!
*************************************************
เดรโก มัลฟอย กำลังนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ซึ่งบนนั้นมีขวดบรั่นดีที่เคยมีอยู่เต็มวางอยู่พร้อมด้วยแก้วบรั่นดีที่บัดนี้เข้าไปอยู่ในอุ้งมือของเจ้าของคฤหาสน์คนนี้
มัลฟอยรินบรั่นดีในขวดแก้วจนหมดและกระดกมันภายในอึกเดียว!
“นายน้อยไม่น่าทำอย่างนี้เลย” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายชราคนหนึ่ง
“อย่ามายุ่งกับฉัน” มัลฟอยคำรามพลางความหาเหล้าขวดใหม่แทนขวดเดิมที่ว่างเปล่า มิสเตอร์คลิฟฟอร์ดเข้ามานั่งใกล้ ๆ เขา
“ถ้านายท่านรู้คงไม่ชอบใจแน่” พ่อบ้านชราเอ่ยพลางมองชายหนุ่มที่เขาเลี้ยงมากับมือแลพส่ายหัวอย่างท้อใจ อะไรหนอที่ทำให้คนอย่าง เดรโก มัลฟอยกลายเป็นแบบนี้ได้ นอกเสียจากเฮอร์ไมโอนี่
“พ่อจะรู้ได้ยังไงถ้าคุณไม่บอก คุณคลิฟฟอร์ด” มัลฟอยเถียง “และอีกอย่างพ่อก็คงไม่คิดว่าฉันเป็นลูกของเขาแล้ว”
“อย่าคิดอย่างนั้นซิครับ นายน้อย” พ่อบ้านชราปราม “นายท่านกับนายหญิงยังคิดว่านายน้อยเป็นลูกเสมอนะครับ เลือดของตระกูลมัลฟอยยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวของนายน้อยนะครับ และนั่นเป็นความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยน”
“งั้นเหรอ เป็นเลือดบริสุทธิ์แล้วมันยังไง มันก็เท่านั้น ดูอย่างเจ้าพอตเตอร์ซิ มันเป็นเลือดผสมแต่มันกลับมีทุกอย่าง ทั้งชื่อเสียง ทั้งคนรัก แต่ฉันกลับไม่มีอะไรเลย และตอนนี้มันยังจะมาแย่งคนสำคัญของฉันไปอีก” มัลฟอยพูดยืดยาว ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาครองสติได้ไม่ดีนัก
“ทำไมนายน้อยพูดอย่างนั้นล่ะครับ นายน้อยพูดราวกับตัวนายน้อยเป็นเลือดสีโคลนที่ต่ำต้อย” พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยพูด แต่เดรโกกลับนิ่งเฉย
“นายน้อยเปลี่ยนไปมาก นายน้อยลืมเรื่องของสายเลือดของตัวเอง ลืมเรื่องเกียรติยศของวงศ์ตระกูลไปหมด เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว” พ่อบ้านชราพูดด้วยสีหน้าเฉียบชม
“ผมรู้ว่านายน้อยกำลังหนักใจ แต่ให้ผมพูดตามตรงนะครับ นายน้อยกับผู้หญิงคนนั้นแตกต่างกันเกินไป ทั้งเรื่องสายเลือด ฐานะ และทุก ๆ อย่าง” ชายชราพูด มัลฟอยนั้นยังคงนิ่งเงียบ
“ผมเห็นนายน้อยทุกข์ใจมาตลอด ผมรู้ดีว่านายน้อยรักเธอ แต่ในเมื่อเธอไม่รักนายน้อยแล้วนายน้อยจะฉุดรั้งเธอไว้ทำไมล่ะครับ” คุณคลิฟฟอร์ดพูด มัลฟอยนิ่งเงียบ ท่าทีสับสน
“ลืมเธอเสียเถอะครับ ยังมีผู้หญิงดี ๆ อีกมากมายที่เหมาะสมกับนายน้อย อย่างคุณหนูแพนซี่ เธอรักนายน้อยมากตลอดเลยนะครับ” ชายชรายังคงพูดต่อไปในขณะที่มัลฟอยนั้นกัดริมฝีปากแน่น และทันทีที่คุณคลิฟฟอร์ดพูดจบมัลฟอยก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันที
“อย่าให้ผมได้ยินคุณพูดอย่างนี้อีกนะคุณคลิฟฟอร์ด ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่ผมเคารพก็ตาม แต่ผมจะไม่ไว้น่าคุณแน่” มัลฟอยพูดอย่างเย็นชาก่อนที่จะเดินจากไปและทิ้งพ่อบ้านชราไว้เบื้องหลัง
“นายน้อยเปลี่ยนไปจริง ๆ เห็นทีว่าผมจะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้แน่”
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นเช้ามาด้วยอาการอ่อนเพลีย และไม่อยากจะทำสิ่งใดมากไปกว่าการนอนอยู่บนเตียงเฉย ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นช่างดูใหญ่โตและรุนแรงเกินที่เธอจะรับไหว แม้ว่าสาเหตุหนึ่งที่มันเกิดขึ้นนั้นจะมาจากเธอก็ตาม
เมื่อคืนหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อ่านซองที่เอล์ฟสาวมีน่ายื่นให้จนจบแล้วเธอก้รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกผิด และเธอก็คิดว่ามัลฟอยคงจะรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันเพียงแต่ว่าเธอและเขาต่างไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันอย่างไร นอกจากปล่อยให้มันเป็นไปตามแบบทีมันควรจะเป็น
เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำก่อนที่จะเดินไปที่ระเบียง เธอเหม่อลอยออกไปเบื้องล่าง ในมือของเธอถือซองจดหมายนั้นไว้ในมือ ถ้าเกิดเมื่อวานไม่เกิดเรื่องราวอย่างนั้นขึ้นมันจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าเธอไม่ออกไปข้างนอกกับแฮร์รี่กับรอน ถ้าเธออยู่บ้านรอจนมัลฟอยกลับมา
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ จะคิดไปก็เท่านั้น เพราะว่าถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อยู่ดี เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่สวนด้านล่าง มันเป็นสวนที่อยู่ด้านหลังตึกใหญ่ และถูกโอบล้อมด้วยปีกตะวันออกและตะวันตก มันเป็นสวนที่กว้างทีเดียวแม้จะมองจากด้านบน ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเหม่อมองลงไปด้านล่างอยู่นั้นก็มีลมพัดมาวูบหนึ่งทำเอาซองจดหมายในมือของเธอปลิวตกลงไปข้างล่าง
“ตายจริง” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน พลางมองซองจดหมายที่ปลิวลงไปตกในสวน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป
*************************************************
สวนของคฤหาสน์มัลฟอยนั้นดูเก่าแก่แต่ก็ดูมีความสวยงามอยู่ในตัวของมันเอง เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุได้ว่ารอบ ๆ สวนนั้นมีทางเดินที่เชื่อมปีกด้านตะวันออกและตะวันตกเข้ากับตึกใหญ่ทอดยาวอยู่ ตรงกลางมรสรำน้ำขนาดไม่เล็กนักอยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่เขียวขจี
“อยู่นี่เอง” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างดีใจเมื่อเธอเห็นว่าซองจดหมายนั้นปลิวมาติดที่กิ่งไม้ของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแทนทีจะตกลงในสระน้ำ แต่ปัญหามีอยู่ว่าเธอจะเอามันลงมายังไงนี่สิ เพราะเท่าที่ดูมันอยู่สูงไม่น้อยทีเดียว และเธอก็ไม่ได้เอาไม้กายสิทธิ์ลงมาเสียด้วย
“ทำไงดีเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางใช้ความคิด แต่ทันใดนั้นเองซองจดหมายนั้นก็ค่อย ๆ ปลิวลงมาจากกิ่งไม้และลอยลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธออย่างนิ่มนวล เฮอร์ไมโอนี่หันไปข้างหลังทันที
“มัลฟอย” เธอพึมพำเมื่อพบร่างของชายหนุ่มผมบลอนด์ สวมชุดลำลองสีดำสนิทยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเมื่ออยู่ตรงหน้าเขา
“เธอมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามพร้อม ๆ กับหยิบจดหมายมาไว้ในมือ
“ฉันมาเดินเล่น แล้วเธอล่ะ” มัลฟอยพูด เจาไม่ได้เดินเข้ามาใกล้เธอแต่อย่างไร เพราะเขารู้ดีว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำในสถานะการณ์เช่นนี้พอ ๆ กับที่เขารู้ว่าเขาไม่ควรบอกเธอต่อว่าเขามารับอากาศบริสุทธิ์เพื่อแก้อาการเมาค้าง
“ฉัน…..เอ้อ….” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
“เธอมาเก็บไอ้เจ้านั่นสินะ” มัลฟอยพูดพลางชี้ไปที่ซองจดหมาย เฮอร์ไมโอนี่เอามันไปซ่อนข้างหลังทันที
“ไม่เห็นต้องแอบเลย” มัลฟอยพูดกับเธอ
“เธอรู้เหรอว่ามันคืออะไร” หญิงสาวพูด
“ฉันรู้” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ “แต่ฉันสงสัยว่าทำไมมันไม่กลายเป็นขี้เถ้าในเตาผิงแทนที่จะมาอยู่กับเธอ” เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจพูด
“ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“บอกเธอเรื่องอะไร” มัลฟอยถามกลับ เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากน้อย ๆ เธออายที่จะถามเขาออกไป แต่เธอเองก็ต้องการรู้คำตอบนั้น
“เรื่องที่ว่า เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกไป มัลฟอยมองหน้าเธอด้วยแววตายากจะอ่านก่อนที่จะตอบ
“ฉันว่าเธอก็คงรู้ เจ้ากระดาษนั่นคงบอกอะไรเธอบ้างแหละ เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูด โบ้ยใบ้ไปที่ซองจดหมายในมือเธอ
“ใช่ ฉันรู้” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็พอเดาออก แต่ฉันอยากจะได้ยินจากปากเธอมากกว่า”
“มันก็….เป็นอย่างที่เธอคิดแหละเฮอร์ไมโอนี่ ฉันแค่อยากจะเซอร์ไพร์สเธอก็เท่านั้น ไม่มีอะไรมากหรอก” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
“แต่ตอนนี้เซอร์ไพร์สนี้มันคงไม่จำเป็นกับเธอแล้ว” มัลฟอยพูด แม้ใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉย แต่ดวงตากลับฉายแววเศร้าออกมา
“ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่พูด มัลฟอยมองเธออย่างงุนงง
“ทำไมเธอต้องขอโทษด้วย” เขาพูด
“ก็เพราะว่า เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด “เพราะฉันออกไปข้างนอก เพราะฉันไม่อยู่ที่นี่รอเธอกลับมา”
“ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยบอก “ฉันต่างหากที่ผิด ฉันทำเรื่องเลวร้ายมาก ๆ กับเธอลงไป ฉันไม่ได้จะขอให้เธอยกโทษให้ฉันหรอกเฮอร์ไมโอนี่ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง” มัลฟอยพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันควรคืนนี่ให้เธอ” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นซองจดหมายนั้นไปให้มัลฟอย มือของเธอสั่นน้อย ๆ
“ความจริงมันควรจะเป็นของเธอ” มัลฟอยพึมพำ แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่มีท่าว่าจะชักมือกลับ และในที่สุดมัลฟอยก็ยื่นมือไปรับซองนั้นมา มือของเขากับมือของเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสกันเบา ๆ
แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รีบปัดมือของเธอออกทันที !
เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยด้วยสายตาไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“เธอควรจะขึ้นไปบนตึกนะ ข้างล่างนี่ลมเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” มัลฟอยพูดหากแต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นยังคงยืนนิ่ง เธอมองมัลฟอยด้วยแววตาที่สับสน
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปบอกเอล์ฟประจำบ้านให้เอาเสื้อคลุมมาให้” มัลฟอยพลางหมุนตัวกลับและเดินไปทางตัวตึกแต่เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาไว้ก่อน
“เธอจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความสับสน ชายหนุ่มชะงักฝีเท้า
“นายจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม มัลฟอยหันกลับมามองหญิงสาวที่มีท่าทีว่าจะร้องไห้ และเขาก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ
“แล้วเธอจะไม่รู้สึกอะไรเหรอ ถ้าฉันอยู่ใกล้ ๆ เธอน่ะ” มัลฟอยบอกเธอ “เธอจะไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยเหรอ” เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยท่าทีประหลาดใจ
“ฉัน…..”
“เธอรู้ไหมว่าฉันรู้สึกผิดแค่ไหน เมื่อรู้ว่าฉันทำร้ายคนที่ฉันรักด้วยมือของฉันเอง” มัลฟอยบอกเธอ “และเธอรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องเห็นเธอร้องไห้เพราะฉัน” ชายหนุ่มพูด น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มไหลมาอาบแก้ม
“เธอรู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน” มัลฟอยเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเธอเบา ๆ “ว่าเธอจะรังเกียจสัมผัสของฉัน ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจกลัวเมื่อฉันสัมผัสตัวเธอ เพราะว่าเรื่องที่ฉันทำไปเมื่อคืน” มัลฟอยบอกเหตุผลที่เขาปัดมือเธอออกเมื่อครู่นี้
“เธอกลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขาเบา ๆ ความรู้สึกอบอุ่นนั้นกลับมาแล้ว ความรู้สึกที่เธอเคยมีเมื่อเธออยู่ใกล้เขานั้นกลับมาอีกครั้งแล้วหลังจากที่เธอคิดว่าเธอได้สูญเสียมันไปแล้ว
“ใช่ แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันกลัว” มัลฟอยพูดดวงตาสีซีดของเขาสบตาเธออย่างอ่อยโยน
“คือกลัวเธอจะเกลียดฉัน” มัลฟอยพูด และทันใดนั้นเองก็มีบางสิ่งบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเธอ มันคือคำพูดเมื่อนานมาแล้ว
ฉันเองก็กลัว แต่ฉันมีความกลัวที่มากกว่านั้น
คือกลัวว่าเธอจะเกลียดฉัน
เสียง ๆ นั้นแว่วอยู่ในหูของเฮอร์ไมโอนี่ แม้เธอจะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ตาม
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ มัลฟอย ฉันไม่เคยเกลียดเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เธอพูดจริงรึเปล่า เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยถาม หญิงสาวพยักหน้าตอบ
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าฉันรู้สึกกับเธออย่างไรก็เถอะ แต่ฉันไม่เคยเกลียดเธอเลย ที่ฉันตบเธอเมื่อคืนนั้นเป็นเพราะว่าฉันโกรธ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางลูบแก้มของมัลฟอยเบา ๆ แต่ชายหนุ่มกลับจับมือของเธอเอาไว้แทน
“แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว แค่รู้ว่าเธอไม่เกลียดฉัน” มัลฟอยพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธออดไปเที่ยวน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปก็ได้” มัลฟอยพูด สำหรับเขาแล้วแค่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เกลียดเขากับเรื่องที่เขาทำกับเธอเท่านั้นเขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดแล้ว
“เธอไม่อยากไปหรือ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันอยากไป แต่เธอล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ
“ฉัน….” เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ เธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่าอะไรดี เธอเงียบไปซักครู่
และในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจได้
เธอต้องการจะพิสูจน์อะไรบ้างอย่าง ซึ่งนั่นก็คือความรู้สึกของเธอเอง
“ฉันอยากไป” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่มัลฟอยคว้าเธอไปกอดทันทีที่เธอพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่อุทานเบา ๆ
“เดี๋ยวซิ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด และเงยหน้าขึ้นมองตาของเขา มัลฟอยไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น นอกเสียจากประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอในทันที !
TBC
No comments:
Post a Comment