“ฉัน….ไม่จริงแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง แฮร์รี่ส่ายหน้า
“มันเป็นเรื่องจริง เฮอร์ไมโอนี่ ผู้บำบัดบอกเราว่าเธอท้องได้สองเดือนแล้ว” แฮร์รี่พูด ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ขาวซีดจนน่าใจหาย เธอส่ายหน้าน้อย ๆ
“มัน…..” เธอพึมพำ ค่อย ๆ เอามือทั้งสองวางที่ท้องและลูบมันเบา ๆ
“ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้” หญิงสาวสะอื้น สีหน้าสับสน แฮร์รี่และรอนมองเธอด้วยความสงสารแต่พวกเขาไม่รู้จะช่วยเธออย่างไรดี
“ไม่จริง!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ ซบใบหน้าเข้ากับผ่ามือ เธอร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน แฮร์รี่มองหญิงสาวที่ร้องไห้จนตัวโยนด้วยความสงสารจับใจ น้ำตามากมายไหลลงบนผ่ามือเรียวเล็กของเธอ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับถูกบีบรัดไว้ด้วยเรื่องราวต่าง ๆ นานา ที่มันหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะรับไหว และเมื่อเธอรู้สึกตัว ชายหนุ่มตรงหน้าก็เข้ามาโอบกอดเธออีกครั้ง
“อย่าร้องไห้ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดอย่างปลอบโยน เฮอร์ไมโอนี่มองเขาผ่านดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ชายหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของเธอเบา ๆ
“ฉัน……ฉันจะทำอย่างไรดี” เธอสะอื้น โผกอดแฮร์รี่อย่างลืมตัว ชายหนุ่มตบหลังเธอเบา ๆ
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่ แล้วก็ไม่ต้องเสียใจด้วย” แฮร์รี่พูดกับเธอ
“ที่เธอต้องทำก็คือรักษาตัวดี ๆ ” แฮร์รี่พูดเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ผละออกจากอ้อมกอดของเขา “เพื่อลูกของเธอด้วย” ชายหนุ่มพูด
“แต่…..ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
“ไม่ต้องห่วง เฮอร์ไมโอนี่ ฉันจะดูแลเธอเอง” เขาพูด “ฉันกับรอนจะดูแลเธออย่างดี ดีกว่าเจ้านั่น!” แฮร์รี่พูดอย่างมาดมั่น พร้อมกับโอบกอดร่างของหญิงสาวที่เขารักไว้แนบอก
เขาไม่มีวันที่จะทำให้เธอเสียใจเช่นที่มัลฟอยทำแน่
ไม่มีวัน!!!
*************************************************
หลังจากนั้นผู้บำบัดก็เข้ามาตรวจอาการของเฮอร์ไมโอนี่และสั่งยานอนหลับให้เธอทานเพราะต้องการให้เธอพักผ่อนมาก ๆ และยังสั่งห้ามไม่ให้เธอออกไปไหนตามใจ เพราะว่าตอนนี้ร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่เพิ่งได้รับบาดเจ็บมา แถมยังอ่อนแออยู่มาก ถ้าเธอออกไปทำอะไรเสี่ยง ๆ อีกอาจจะส่งผลกระทบถึงลูกในท้องของเธอ
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่กินยาเสร็จแล้ว แฮร์รี่ก็อยู่กับเธอจนกระทั่งเธอหลับไป เขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสารและเป็นห่วง ก่อนที่จะลูบหัวเธอน้อย ๆ และเดินออกจากห้องไป
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าหมอนั่นมันจะกล้าทิ้งเฮอร์ไมโอนี่” รอนตะโกนออกมาเมื่อพวกเขาออกจากห้องพักของเธอ แต่เขาก็ได้รับสายตาดุ ๆ จากผู้บำบัดที่เดินสวนไป เหมือนต้องการจะบอกว่า ‘ ในโรงพยาบาลกรุณาอย่าใช้เสียง ’
“ฉันก็คิดเหมือนนายรอน” แฮร์รี่พูด “ไม่คิดว่ามัลฟอยจะทิ้งเธออย่างไม่ใยดีอย่างนี้” ชายหนุ่มพูด เขานึกถึงภาพของเฮอร์ไมโอนี่แล้วก็รู้สึกสงสารเธออย่างมาก
“แล้วเราควรทำอย่างไรดี ไปเล่นงานเจ้านั้นแก้แค้นให้เฮอร์ไมโอนี่ดีไหม” รอนว่าพลางทุบกำปั้นเข้ากับมือของเขา แฮร์รี่ขมวดคิ้ว
“ฉันว่าเราควรไปบอกเขาเรื่องเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เสนอ “ว่าเธอท้องลูกของเขา นั่นอาจจะพอทำให้มัลฟอยเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง”
“เป็นความคิดที่ดีนี่ ไปเหยียบคฤหาสน์ผีสิงนั่นอีกครั้งใช่ไหม” รอนประชด
“เราต้องทำเพื่อเฮอร์ไมโอนี่ รอน” แฮร์รี่พูดเสียงเข้ม “หรือนายอยากเห็นเธอเป็นอย่างนี้”
“ไม่หรอก ฉันไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น” รอนตอบ ถึงเขาจะไม่ชอบมัลฟอยเพียงไรก็ตาม แต่เขาก็ทนเห็นเฮอร์ไมโอนี่ตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องไปเหยียบคฤหาสน์มัลฟอยอีกครั้งแล้วล่ะรอน” แฮร์รี่พูด
*************************************************
เดรโก มัลฟอยกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ห้องหนังสือ พร้อมด้วยขวดวิสกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะ และแก้วใบเหล้าหนึ่งในมือ ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างปวดร้าวเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ป่านนี้เฮอร์ไมโอนี่คงได้สิ่งที่เขาส่งไปให้เธอแล้วสินะ และตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากที่เขาตกลงรับข้อเสนอของแพนซี่อย่างไม่มีทางเลือกเพราะห่วงความปลอดภัยของหญิงสาวที่เขารัก แพนซี่ก็ให้เขาเซ็นต์ใบหย่าและส่งมันไปให้เฮอร์ไมโอนี่ ชายหนุ่มรู้ดีว่าการทำอย่างนั้นจะทำให้หญิงสาวเสียใจเพียงไร แต่มันก็ดีกว่าที่เขาจะต้องสูญเสียเธอไป
มัลฟอยขวดวิสกี้เข้ามาในมือ และรินมันใส่แก้วก่อนที่จะกระดกมันจนหมด บางครั้งเหล้าก็เป็นทางออกสุดท้ายที่เขาพอมีเมื่อเขาแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาพอใจลืมเรื่องทุกข์ใจได้บ้าง ถึงแม้ว่าในที่สุดแล้วเขาก็ไม่ได้ลืมเลือนเรื่องราวเหล่านั้นไปแม้แต่น้อยก็ตาม
มัลฟอยกำลังจะรินเหล้าใส่แก้วอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาพบว่ามันว่างเปล่า มัลฟอยมองมันอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะตะโกนเรียก
“มีใครอยู่ไหม ไปเอาเหล้ามาอีก!” เขาพูดกับห้องที่ไร้ผู้คน และไม่นานนักก็มีเสียงป็อปเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของเอล์ฟประจำบ้านตัวหนึ่ง
“ไปเอาเหล้ามา” มัลฟอยสั่ง
“มีคนมาขอพบนายท่านครับ” เอล์ฟตัวนั้นรายงาน มัลฟอยมองมันอย่างสงสัย
“ใครกัน พาร์กินสันรึ” มัลฟอยถาม เอล์ฟประจำบ้านส่ายหน้า
“เปล่าครับ เป็นผู้ชายสองคนครับ เขาบอกว่าชื่อพอตเตอร์กับวีสลีย์”
*************************************************
เมื่อมัลฟอยไปถึงห้องรับแขกเขาก็พบร่างของชายหนุ่มสองคนที่เป็นครู่อริกันมาตั้งแต่อยู่ที่ฮอกวอตส์กำลังนั่งรออยู่โดยไม่สังเกตุเห็นเขา มัลฟอยจึงกระแอมเบา ๆ ชายหนุ่มทั้งสองจึงหันมามองเขา
“มีธุระอะไรกับฉัน พอตเตอร์ วีสลีย์” มัลฟอยพูดอย่างไว้ที มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชาและรู้สึกไม่พอใจนักที่ต้องต้อนรับทั้งสองคนนี้
“พวกเรามาคุยกับนายเรื่องเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดเสียงเข้ม มัลฟอยตีหน้าเรียบเฉย
“ใช่ เรื่องที่นายส่งใบหย่าไปให้เธอ” รอนพูดบ้าง เขาดูโกรธมัลฟอยไม่น้อย
“อ้อ แล้วทำไมเธอถึงไม่มาเองล่ะ ปล่อยให้องค์รักษ์อย่างพวกนายมาจัดการแทน” มัลฟอยพูดด้วยท่าทียียวน รอนกำหมัดแน่น
“ที่เธอมาไม่ได้เพราะเธอกำลังอยู่ที่เซนต์มังโกไงล่ะ” รอนร้อง “เพราะโดยยัยพาร์กินสันทำร้าย” ชายหนุ่มพูด มัลฟอยเลิกคิ้ว
“งั้นรึ” เขาพูดอย่างเรียบเฉย รอนมองเขาอย่างโกรธแค้น
“นายไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึ มัลฟอย นายไม่คิดจะไปเยี่ยม หรือไม่คิดที่จะเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่เลยหรือ” แฮร์รี่พูด ความโกรธของเขาตอนนี้ก็ไม่ได้น้อยไปกว่ารอนเท่าไรนัก เพียงแต่ว่าเขารู้จักที่จะอดกลั้นมันเอาไว้มากกว่า
“ถ้าฉันเป็นห่วงเธอฉันก็คงไม่ส่งใบหย่าไปให้เธอหรอก” มัลฟอยพูดอย่างเย็นชา และเมื่อรอนได้ยินคำนั้น เขาก็พุ่งเข้าหามัลฟอยทันที แต่แฮร์รี่รั้งเขาไว้ทัน
“แก ไอ้สารเลว!!!” รอนร้อง ใบหน้าเป็นสีแดง “ปากก็บอกว่ารักเฮอร์ไมโอนี่นักหนา แต่พอเอาเข้าจริงก็ทิ้งเธอโดยไม่ดูดำดูดี” รอนพูด มัลฟอยจ้องหน้าเขาอย่างเย็นชา แววตาสีซีดนั้นดูเยือกเย็นกว่าครั้งใด
“ใช่ ฉันทิ้งเพื่อนนายโดยไม่ดูดำดูดี” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาของเขากลับดูปวดร้าว “ฉันทิ้งเธออย่างเลือดเย็น ฉันเป็นไอ้สารเลว แล้วไง!” มัลฟอยตะโกน
“แก!!!” รอนคำราม “ปล่อยฉันแฮร์รี่ ปล่อยให้ฉันเองเลือดชั่วของมันออกเสียบ้าง!” เขาตะโกนด้วยเสียงอันดัง ใบหน้าเป็นสีแดงด้วยความโกรธ
“เอะอะโวยวายอะไรกัน” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น พวกเขาทั้งสามหันไปมองที่ต้นเสียงนั้น ซึ่งเป็นร่างของผู้สาวผมดำ ใบหน้าหงิกงอ แพนซี่ พาร์กินสันนั่นเอง
“ทำไมพอตเตอร์กับวีสลีย์ถึงมาอยู่ที่นี่” แพนซี่พูดอย่างสงสัย แต่มือของเธอกำไม้กายสิทธิ์ไว้แน่น เช่นเดียวกับแฮร์รี่และรอนที่รีบชักมันออกมา
ในเสี้ยววินาทีนั้น ไม้กายสิทธิ์ทั้งสามถูกชักออกมายกเว้นของมัลฟอย แฮร์รี่และรอนมองแพนซี่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ฉันต้องเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่าพาร์กินสัน” แฮร์รี่พูดเสียงเข้ม “ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่”
“แล้วพวกเธอล่ะ มาทำงานอย่างนั้นรึ พอตเตอร์ วีสลีย์” เธอพูด “คุณมือปราบมาร”
“อย่าทำพูดดีไปเลยพาร์กินสัน สิ่งที่เธอทำไว้กับเฮอร์ไมโอนี่นั้นเธอต้องชดใช้” รอนพูด ไม้กายสิทธิ์ของเขาชี้ไปที่เธอ
“จะมาแก้แค้นแทนเพื่อนเธอน่ะมันยังสายไปสิบปี วีสลีย์” แพนซี่พูดพลางเหยียดยิ้ม “สตูเปฟาย!” ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าใส่รอน แต่เขาหลบมันได้ทันท่วงที
“รีคัตโต!” แฮร์รี่ตะโกน ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางแพนซี่ที่บัดนี้อาศัยโซฟาเป็นกำบัง โซฟาหนานุ่มราคาแพงแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยแรงคาถา
“โพรเทโก้!” แพนซี่ร้อง ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่รอนซึ่งไม่ทันระวังตัว คาถานั้นพุ่งเข้าใส่แขนเขา
“เธอ” แฮร์รี่คำราม “ริดดิเซมปร้า!” เขาตะโกน คาถาของเขากำลังจะพุ่งเข้าสู่ร่างของแพนซี่พอดีถ้าไม่ใช้ว่ามัลฟอยนั้นร่ายคาถาป้องกันไว้เสียก่อน
“อิมเปดิเมนต้า!” มัลฟอยตะโกนก่อนที่จะเกิดแรงกระแทกมหาศาลส่งร่างของแฮร์รี่และแพนซี่ลอยไปคนละทิศคนละทาง และเมื่อแฮร์รี่รู้สึกตัวไม้กายสิทธิ์ของมัลฟอยก็ชี้อยู่ที่เขาเรียบร้อยแล้ว
“อย่าแม้แต่คิดวีสลีย์” มัลฟอยเลื่อนไม้กายสิทธิ์มาที่รอนซึ่งกำลังจะเข้าไปช่วยแฮร์รี่ ตอนนี้พวกเขาถูกต้อนจนมุมเสียแล้ว รอนมองแพนซี่กับมัลฟอย และเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
“อย่างนี้นี่เอง!” รอนร้อง มองไปที่พวกเขาอย่างโกรธแค้น “อย่างนี้นี่เองแกหย่ากับเฮอร์ไมโอนี่ เพราะอย่างนี้เองแกถึงช่วยยัยหน้าหงิกนี่!” พอรอนพูดถึงตรงนั้นแพนซี่ก็ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เขา
“ระวังคำพูดด้วยวีสลีย์” เธอพูด
“แกทำกับเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไงมัลฟอย แกรู้ไหมว่าเขาเสียใจแค่ไหน” รอนร้อง แพนซี่ยิ้มเย้ยหยัน
“ทำไม ยัยนั่นร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดเลยล่ะสิ” เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แต่ฝากบอกหล่อนระวังหน่อยนะเพราะฉันกลัวน้ำตาสกปรก ๆ ของเธอจะทำข้าวของของคนอื่นแปดเปื้อนไปหมด” แพนซี่พูด รอนกัดฟันอย่างโกรธแค้นแต่เธอยังคงหัวเราะร่าเริงจนมัลฟอยต้องมาปรามเธอไว้
“พอที พาร์กินสัน” มัลฟอยว่า พลางหันมามองทางแฮร์รี่กับรอน
“ฉันให้โอกาสพวกนาย” เขาพูด “กลับไปที่ ๆ พวกนายมาซะ หรือที่อื่นที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านของฉัน ผงฟลูอยู่บนเตาผิง” เขาพูดพลางชี้ไปที่กระถางใส่ผงฟลูที่มันทำจากเงิน แฮร์รี่มองมัลฟอยอย่างโกรธแค้น
“งั้นก็แสดงว่านายต้องการหย่าขาดจากเฮอร์ไมโอนี่ใช่ไหม” แฮร์รี่พูด
“ถ้าฉันบอกว่าใช่แล้วจะทำไม” มัลฟอยพูดอย่างเย็นชา แฮร์รี่กำหมัดแน่น เขารู้สึกราวกับเส้นเลือดของเขากำลังโป่งพองขึ้นมา
“นายรู้อะไรไหม มัลฟอย” แฮร์รี่กัดฟันพูด ทุกถ้อยคำของเขาเปล่งออกมาจากปากอย่างยากเย็น
“ว่า…..เฮอร์ไมโอนี่ท้องลูกของนาย!” แฮร์รี่พูด มัลฟอยมีท่าทีตกใจแวบหนึ่งก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นเย็นชาดังเดิม เขายังคงนิ่งเฉย
“เธอออกไปก่อนแพนซี่ ฉันต้องการคุยอะไรกับเจ้าพวกนี้สักหน่อย” มัลฟอยพูด แพนซี่หน้างอ เธอหรี่ตาลงอย่างสงสัย
“มีอะไรที่ฉันรู้ไม่ได้หรือเดรโก” เธอถาม
“ฉันคิดว่าข้อตกลงของเราคงไม่ครอบคลุมไปถึงความเป็นส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันด้วยหรอกนะ” มัลฟอยหน้า แพนซี่มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“แต่….”
“เธอจะออกไปดี ๆ หรือจะให้ฉันโยนเธอออกไป” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว แพนซี่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะยอมเดินออกจากห้องโดยดี และเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงพวกเขาทั้งสาม
“เมื่อกี๊แกว่าอะไรนะพอตเตอร์” มัลฟอยถาม
“ฉันบอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ท้องลูกของนาย” เขาตอบ มัลฟอยดูอึ้งกับข้อมูลนั้นไม่น้อย แต่แฮร์รี่ก็อ่านสีหน้าของเขาไม่ออกว่าดีใจหรือรู้สึกอย่างไรกันแน่
“อย่างนั้นหรือ แล้วเธอปลอดภัยใช่ไหม” มัลฟอยพูด แต่ก่อนที่แฮร์รี่จะได้ตอบอะไรออกไป
“อย่าไปเสียเวลาพูดกับมันเลยแฮร์รี่ มันทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ได้อย่างนี้แล้วยังจะมาเป็นห่วงอะไรเธออีก” รอนว่า “ถ้าแกรักเธอจริง ๆ ก็ไปรับเธอกลับมาสิ” เขากระแทกน้ำเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ มัลฟอยมองเขาอย่างเย็นชา
“ฉันทำแน่ วีสลีย์ ฉันเองก็ไม่อยากปล่อยเธอไว้กับพวกนายนานนักหรอก เดี๋ยวจะอดอยากกันพอดี” มัลฟอยพูดอย่างจงใจ รอนนั้นหน้าเป็นสีแดง
“แก!!!” เขาร้อง เตรียมตัวพุ่งเข้าใส่รอน แต่แฮร์รี่รั้งเขาไว้ก่อน
“อย่ารอน มันไม่คุ้มหรอกนะ” เขากระซิบกับชายหนุ่มก่อนที่จะหันไปทางมัลฟอย
“ไหนเมื่อกี๊นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่านายต้องการหย่ากับเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอย” เขาพูดอย่างสงสัย “แล้วทำไมตอนนี้นายถึงทำเหมือนจะกลับไปหาเธอล่ะ”
“ฉันทำอะไรย่อมมีเหตุผลเสมอพอตเตอร์ และฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่จำเป็นต้องบอกใคร” เขาพูดอย่างไว้ที “แต่ก่อนอื่น ฉันอยากจะให้นายดูแลเธออย่างดีเป็นอันดับแรก” มัลฟอยพูด
“แน่นอน ฉันทำอยู่แล้ว” แฮร์รี่รับคำ ทั้งสองจ้องตากันโดยไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมหลบตาไปก่อน จนในที่สุดมัลฟอยก็พูดออกมา
“และอีกอย่างที่ฉันต้องการก็คือ ช่วยออกไปจากคฤหาสน์ของฉันด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งนาย วีสลีย์” มัลฟอยเอ่ย รอนหน้าแดงด้วยความโกรธ แต่แฮร์รี่ก็กระซิบเขาไว้ว่า ‘ อย่ามีเรื่อง ’ และในที่สุดชายหนุ่มผมแดงก็ยอมทำตาม โดยหยิบผงฟลูขึ้นมาจำนวนหนึ่งและเดินเข้าไปในเตาผิง เขามองมัลฟอยอย่างโกรธแค้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตะโกนเสียงดังฟังชัด
“กระทรวงเวทย์มนตร์” ไฟสีเขียวลุกอาบร่างของรอนก่อนที่เขาจะหายไป และเมื่อแฮร์รี่เห็นดังนั้นเขาก็จัดแจงหยิบผงฟลูขึ้นมา
“เดี๋ยว พอตเตอร์” เสียงของมัลฟอยรั้งเขาเอาไว้ แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมอง
“พวกมือปราบมารอย่างนายจะทำยังไงถ้าได้รับรายงานว่ามีการประชุมลับของผู้เสพความตายเกิดขึ้น”
“เราก็คงจะนำกำลังเข้าจับกุมมันน่ะสิ” แฮร์รี่ตอบ ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ถ้าอย่างนั้น” มัลฟอยมองซ้ายมองขาวก่อนที่จะก้มลงมาใกล้ ๆ แฮร์รี่ “ถ้านายได้รับรายงานว่าพรุ่งนี้จะมีการประชุมเกิดขึ้นที่โกดังร้างเลขที่ 68 ถนนแองคอร์ด เวลาเที่ยงตรงล่ะ” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ดูร้อนรน แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองเขาทันที
“นาย…หรือว่า” แฮร์รี่พูดอย่างสงสัย
“ฉันจะไม่บอกนายอีกเป็นครั้งที่สอง พอตเตอร์” มัลฟอยพูด “แต่ฉันหวังว่าพวกมือปราบมารคงทำหน้าของพวกเขากันอย่างเต็มที่” เขากล่าวเรียบ ๆ
“ทำไม นายต้อง…..” แฮร์รี่เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันไม่ได้ต้องการช่วยนาย หรือใคร ๆ ทั้งนั้น ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของเฮอร์ไมโอนี่” เขาพูดกับแฮร์รี่ที่เริ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
“หวังว่านายคงจำที่ฉันบอกได้” มัลฟอยพูด
“แน่นอนฉันจำได้” ชายหนุ่มผมดำตอบ มัลฟอยพยักหน้าอย่างพอใจ
“งั้นนายก็คงรู้หน้าที่ของนาย ลาก่อน พอตเตอร์” มัลฟอยพูดก่อนที่จะหันหลังให้เขา แฮร์รี่เดินเข้าไปในเตาผิง
“กระทรวงเวทย์มนตร์!” เขาตะโกนและโยนผงฟลูลงไป ก่อนที่ไฟสีเขียวจะลุกท่วมร่างของเขาที่หายวับไปในพริบตา
TBC
No comments:
Post a Comment