เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าการนอนอยู่ในห้องพยาบาลเฉย ๆ เป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด โดยเฉพาะในคืนที่เธอนอนไม่หลับอย่างนี้ มันราวกับว่าเธอปล่อยเวลาที่มีค่าให้เสียไปฟรี ๆ ดูขนาดรอนสิยังอยากจะหาเวลาอ่านหนังสือเลย ( ถ้าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงนะ ) เฮอร์ไมโอนี่จึงตัดสินใจย่องออกจากห้องพยาบาล
เฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ลุกจากเตียงอย่างช้า ๆ เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าเด็กคนอื่นที่นอนอยู่หลับสนิทแล้ว
( นอกจากเธอยังมีเด็กบ้านฮัพเฟิลพัพอีก 2 คนที่มานอนห้องพยาบาล )
เมื่อเธอเห็นว่าปลอดภัยดี เธอก็ค่อย ๆ เดินออกจากห้องพยาบาลอย่างเงียบเชียบ และเมื่อมาถึงระเบียง ( ที่มืดมาก ) เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปอย่างระแวดระวังในใจก็ภาวนาขอให้อย่าเจอฟิลซ์หรือใครเลย เฮอร์ไมโอนี่กลับหอนอนได้อย่างปลอดภัย ( ทุกคนหลับอยู่ ) เธอรีบย่องไปที่ลิ้นชักของเธอและควานหาตำรา ‘คาถาและเวทย์มนตร์ศาสตร์ชั้นสูง’ ทันที ในขณะนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็พบกับสิ่ง ๆ หนึ่งที่ทำให้เธอลืมเรื่องการอ่านหนังสือไปหมดสิ้น บันทึกความรู้สึกของเธอนั่นเอง
เฮอร์ไมโอนี่หยิบมันขึ้นมาและเปิดไปอ่านข้อความที่เธอเขียนมันเมื่อไม่นานมานี้ ใช่เมื่อไม่นานมานี้เธอยังมีความรู้สึกอย่างที่เธอเขียนไว้ในบันทึก แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ เธอไม่ได้รักแฮร์รี่อีกแล้ว แต่ตอนนี้เธอรักมัลฟอยต่างหาก
เฮอร์ไมโอนี่นึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในเวลาเพียงไม่นาน ทั้งภาพที่เธอกับมัลฟอยทะเลาะกัน
ภาพที่เขาจูบเธอ ภาพที่เขาด่าทอเธอด้วยคำหยาบคาย ภาพที่เขากอดเธอไว้แนบอก ภาพทั้งหมดนั่นวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธอโดยที่เธอไม่สามารถสลัดมันออกไปได้ราวกับว่าภาพพวกนั้นเป็นความทรงจำส่วนหนึ่งของเธอไปแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ล้มหน้าลงมองบันทึก น้ำตาของเธอรินเอ่อออกมาและหยดลงไปที่มัน เฮอร์ไมโอนี่ใช้มือบาดมันทิ้ง เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมความรักสามารถเกิดขึ้นได้ในเวลาที่รวดเร็วอย่างนี้ ทำไมมันเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่เธอและมัลฟอยเป็นศัตรูกัน และทำไมเธอต้องเสียใจ ทำไมเธอต้องรักเขาขนาดนี้
“ลืมมันซะเฮอร์ไมโอนี่” เธอสั่งตัวเอง ( แต่ก็ไม่ได้เป็นผลแต่อย่างใด )
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนเอามือปาดน้ำตาบนหน้าออกให้หมด ( ทุกคนยังคงหลับสนิท ) เธอเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดออกมาและหยิบบันทึกอันเป็นเหมือนสิ่งที่คอยย้ำเตือนถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับมัลฟอยใส่ลงไปในนั้น เธอซ่อนมันไว้ลึกที่สุด เพราะเธอไม่ต้องการเห็นมันอีก ( แต่เธอก็ยังตัดใจทิ้งมันไม่ลง )
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไปจากหอนอนอย่างเงียบเชียบ ถึงแม้ว่าเธอจะเก็บบันทึกไว้ในลิ้นชักที่ลึกที่สุดก็เถอะ แต่หัวใจของเธอก็กลับเก็บมัลฟอยไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจเช่นกัน
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับไปที่ห้องพยาบาลอีกครั้ง ( เธอกลัวว่ามาดามพรอมพรีย์ถ้าไม่เห็นเธอตอนเช้าและรู้ว่าเธออกไปเถลไถลเธออาจจะต้องอยู่นอนห้องพยาบาลอีกคืนนึง ) แต่คราวนี้เธอได้ยินเหมือนเสียงใครสักคนเดินมาตามระเบียงข้างหลังเธอ เฮอร์ไมโอนี่รีบหลบเข้าไปหลังรูปปั้น
“น๊อกซ์” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวไฟที่ปลายไม้กายสิทธิ์ของเธอก็ดับลง เธอซ่อนตัวอย่างมิดชิด ในคืนเดือนมืดอย่างนี้ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์สาดส่องเข้ามา บนระเบียงทางเดินมืดสนิท ถ้าเธอโชคดีคนที่เดินผ่านมาน่าจะมองไม่เห็นเธอ และเดินเลยไปถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่ฟิลซ์ ( ฟิลซ์มีตาที่มีประสิทธิภาพมากโดยเฉพาะตอนที่เขาพยายามจ้องจับนักเรียนที่แหกกฏ ) เฮอร์ไมโอนี่รออยู่ซักพักแต่ก็ไม่มีใครเดินมาเธอชะโงกหน้าออกมาดู ระเบียงทางเดินว่างเปล่า แต่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าคนนี่นา หรือเธอคิดไปเองกัน
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เห็นว่าปลอดภัยเธอจึงเดินออกมาจากหลังรูปปั้นแต่
“โอ๊ย!!!” เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนถูกชนตัวเธอล้มลงกองกับพื้น เธอจำเจ้าของเสียงนั่นได้ดี เขาคือเพื่อนรักของเธอเอง
“แฮร์รี่!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา ทันใดนั้นถ้าคลุมล่องหนก็ถูกเปิดออกเผยให้เธอเห็นแฮร์รี่ที่อยู่ในชุดนอนสีเข้ม
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอมาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ อย่างนี้น่ะ” แฮร์รี่ถามพลางช่วยดึงเธอขึ้นมายืน
“ฉันนอนไม่หลับ เลยไปหยิบหนังสือมาอ่าน” เฮอร์ไมโอนี่สารภาพ แต่แฮร์รี่ล่ะเขามาทำอะไรที่นี่
“ตอนนี้เนี่ยนะ เธอลงไปห้องสมุดมาเหรอ” แฮร์รี่ถาม
“เปล่าหรอก ฉันกลับไปหอนอนมา แล้วเธอล่ะออกมาทำอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับบ้างแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
“ก็จะออกมาดูเธอน่ะสิ” แฮร์รี่ตอบเธอโดยที่ไม่ยอมมองหน้า
“หมายความว่าเธอกำลังจะไปหาชั้นที่ห้องพยาบาล!” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาอย่างงง ๆ
“เบา ๆ ซี่อย่าลืมนะว่าพวกเราแอบออกมา” แฮร์รี่เตือน “คือฉันเป็นห่วงเธอน่ะ เฮอร์ไมโอนี่” เขาตอบขณะมองตาเธอ
“เหรอ เอ่อเธอก็เจอฉันแล้วนี่ เธอกลับไปดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่บอกปัดอย่างลำบากใจเมื่อเธอได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากปากแฮร์รี่
“เธอก็จะกลับห้องพยาบาลใช่มั้ย งั้นฉันไปส่งเธอดีกว่า” แฮร์รี่พูดเขาไม่ได้แอบลงมาจากหอเพียงเพื่อพบเฮอร์ไมโอนี่แค่ครึ่งนาทีหรอกนะ
“ฉันกลับเองได้ ฉันไม่อยากรบกวนเธอ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“แล้วถ้าเจอฟิลซ์ล่ะ เธอจะทำยังไง” คำพูดของแฮร์รี่เล่นเอาเธอเถียงไม่ออกและยอมให้เขาไปส่งโดยดี
เมื่อถึงห้องพยาบาล “เธอกลับไปเถอะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“แต่ฉันอยากอยู่เฝ้าเธอนี่” แฮร์รี่คิดในใจ
“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะนอน” แฮร์รี่พูด เขาอยากอยู่กับเธอตามลำพังนาน ๆ เพราะทุกทีจะมีรอนพ่วงมาเสมอ
“แล้วเธอไม่ง่วงเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเธอเริ่มงัวเงีย
“เดี๋ยวเธอหลับแล้วฉันค่อยกลับก็ได้” แฮร์รี่ตอบพลางดูเฮอร์ไมโอนี่หาว “เธอนี่น่ารักจริง ๆ นะ”เขาคิด
“อืม ขอบใจนะแฮร์รี่ ราตรีสวัสดิ์” เฮอร์ไมโอนี่พูดและล้มตัวลงนอน
“ราตรีสวัสดิ์” เขาพูดและมองเธอนอนหลับไปในที่สุด
TBC
No comments:
Post a Comment