เมื่อคืนเฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้จนหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาตาของเธอก็บวมเป่งจนเธอต้องร่ายคาถาปกปิดไว้
ที่ห้องโถงขณะทานข้าวเช้า “เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เรียก
“เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่เรียกดังขึ้น
“หา ๆ มีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ราวกับตื่นจากภวังค์
“เธอเป็นอะไรไปน่ะ นั่งเหม่อตั้งนาน”
“ไม่มีอะไร ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางก้มหน้าหลบสายตาของแฮร์รี่ เพราะเธอกลัวว่าเขาจะเห็นรอยบวมหากมองใกล้ ๆ
“ไม่สบายหรือเปล่า ตัวก็ไม่ร้อนนี่” แฮร์รี่ยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากของเธอ ใบหน้าของเธอเริ่มเป็นสีชมพู
ตอนนั้นทั้งสองไม่รู้หรอกว่ากำลังมีสายตามุ่งร้ายมองอยู่จากโต๊ะสลิธีริน
“เอ่อ แฮร์รี่ฉันไม่เป็นไร ฉันต้องไปเรียนแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่บอกพลางลุกไปทั้ง ๆ ที่ยังกินไม่หมด ( เช้าวันนี้เฮอร์ไมโอนี่เรียนคนละวิชากับแฮร์รี่และรอน ) ทำเอาแฮร์รี่งง ๆ กับอาการของเธอ
“นายว่าเฮอร์ไมโอนี่แปลกไปไหม” แฮร์รี่ถามรอนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากิน
“ไฮ้ฮู้เหือนฮัน ( ไม่รู้เหมือนกัน )”
“เออ นายกินต่อไปเถอะ” ( แฮร์รี่ตอบอย่างหน่าย ๆ )
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินไปห้องเรียนเธอก็พบว่ามีคน ๆ นึงขวางทางอยู่
“ว่าไงเกรนเจอร์ สวีทกับเจ้าพอตเตอร์แต่เช้าเชียวนะ” มัลฟอยทักเสียงยานคาง
“ฉันไม่อยากยุ่งกับนาย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรำคาญ
“งั้นเหรอคงอยากยุ่งแต่กับพอตเตอร์ล่ะสิ ได้บอกพอตเตอร์หรือเปล่าว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” มัลฟอยยังไม่เลิกหาเรื่องเธอ
เหมือนโดนจี้ใจดำเฮอร์ไมโอนี่เลยตบมัลฟอยเข้าไปอีกฉาด แต่คราวนี้เขารู้ทันจับมือเธอไว้ได้ทันและดึงตัวเธอเข้ามาจูบ ( อีกแล้ว ) เฮอร์ไมโอนี่พยายามขัดขืนแต่ไม่ว่าจะหยิกหรือข่วน มัลฟอยก็ยังไม่ปล่อยเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ออกมา น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มจนมัลฟอยรู้สึกได้ เขาจึงปล่อยเธอ ภาพที่เขาเห็นตรงหน้านั้นทำให้เราปวดร้าวขึ้นมาทันที เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้างและ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เกรนเจอร์ ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงไม่หยุดร้อง
“ฉันเกลียดนาย ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ด้วย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้หนักกว่าเก่า
ราวกับว่าเธอเก็บกดเรื่องนี้มานาน ยิ่งได้ยินอย่างนั้นมัลฟอยก็ยิ่งรู้สึกผิด “เกรนเจอร์ฉันเสีย…”
เฮอร์ไมโอนี่ตบเขาเข้าเต็มแรง แต่มัลฟอยไม่หลบเลยโดยเขาเต็ม ๆ เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเล็กน้อย มัลฟอยยังยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไร แล้วเธอผลักเขาและเดินวิ่งหนีไป
ตอนกลางวันเฮอร์ไมโอนี่ยังคงเป็นอย่างเดิม จนแฮร์รี่กับรอนสงสัย
“เฮอร์ไมโอนี่เธอ…” รอนถาม ( หลังจากกินอิ่มแล้ว )
“เอ่อ ฉันไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“ฉันยังไม่ทันถามเธอเลยนะ” รอนบอก
“เดี๋ยวเธอก็ถามอย่างที่ฉันคิดนั่นแหละ โถ่ รอน ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันก็เป็นอย่างเดิมแหละ” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวอย่างเสแสร้ง
“เแล้วเธอล่ะแฮร์รี่ ดีกับโชหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อต้องการเปลี่ยนเรื่องคุย
“ยังหรอก ฉันว่าปล่อยมันไปตามบุญตามกรรมดีกว่า” แฮร์รี่ตอบดูท่าทางเขาไม่เครียดเหมือนอย่างที่ผ่านมา
ขณะนั้นเองเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกว่ามีใครบางคนจ้องมองเธออยู่ และคนคนนั้นก็คือมัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่แกล้งทำเป็นไม่เห็นเขา เมื่อเธอกำลังเดินออกไปจากห้องโถง พวกมัลฟอยก็เข้ามาขวาง
“ฉันมีเรื่องคุยกับเธอ เกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“แต่ฉันไม่มีอะไรคุยกับนายนี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เดี๋ยวก่อนเกรนเจอร์” มัลฟอยเอามือคว้าแขนเฮอร์ไมโอนี่ไว้
“ปล่อยเฮอร์ไมโอนี่นะมัลฟอย นายมีธุระอะไรกับเธอ” แฮร์รี่เอ่ยและมายืนบังเธอไว้ ส่วนรอนตามมาข้างหลัง
“นายไม่เกี่ยวพอตเตอร์ ฉันมีเรื่องคุยกับเกรนเจอร์อย่ายุ่ง”
“มีอะไรก็คุยกันตรงนี้ซี่ คุยกับฉันแทนก็ได้”
“แหมเป็นห่วงเป็นใยกันจริงนะ แต่ก็เข้ากันดีนะ นักบุญพอตเตอร์ กับยัยเลือดสีโคลนเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดท่าทางกวนอารมณ์
“หยุดเรียกเธออย่างนั้นนะมัลฟอย!!!” แฮร์รี่ขึ้นเสียง ตอนนี้เริ่มมีคนมามุงดูมากขึ้น
“พอเถอะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่บอก “เดี๋ยวจะไปเรียนสายนะ” เฮอร์ไมโอนี่จูงมือแฮร์รี่เดินไป ส่วนรอนเดินตามต้อย ๆ มัลฟอยเพ่งสายตาพยาบาทไปที่มือของทั้งสองที่จับกันอยู่
TBC
No comments:
Post a Comment