ก่อนการแข่งขันหนึ่งวันแอนเจลลิน่า จอห์นสันเรียกพบลูกทีมที่ห้องนั่งเล่นรวมของบ้านซึ่งก็รวมทั้งแฮร์รี่และรอนซึ่งต่าง
คนต่างก็มีท่าทางกระวนกระวายกับการแข่งขันนัดชิงชนะเลิศกับสลิธีรินในวันพรุ่งนี้ พวกเขากระวนกระวายมากถึง
ขนาดปฏิเสธโอกาสที่จะไปฮอกส์มี๊ดกับคนอื่น ๆ ที่เตรียมตัวกันตั้งแต่กลางคืน ทั้งเตรียมเสื้อกันหนาวหนา ๆ สีสดใส
เขียนรายการของที่ตั้งใจจะซื้อ รวมถึงนัดกับเด็กชายหรือเด็กหญิงที่ตัวเองคิดว่าดูดีที่สุด
แฮร์รี่กับรอนตื่นแต่เช้า พวกเขาสวมชุดควิดดิชกันอย่างรวดเร็วพร้อมกับถือไม้กวาดลงมายังชั้นล่าง ตลอดทางทั้งสอง
สวนกับด็กหลายคนที่กำลังคุยถึงแผนการที่จะทำในวันนี้พร้อมกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นรู้
ตัวดีว่าเพื่อนทั้งสองต้องการอะไรจึงไม่ได้พูดถึงฮอกส์มี๊ดให้ได้ยิน - - น่าแปลกที่แฮร์รี่กับรอนไม่รู้สึกอิจฉาเด็กคนอื่น ๆ
เลยสักนิด เพราะตอนนี้เส้นประสาทของพวกเขาเครียดเขม็งและสมองก็เต็มไปด้วยกลวิธีต่าง ๆ ที่จะแข่งขันในวันรุ่งขึ้น
ยิ่งได้ยินข่าวเกี่ยวกับชัยชนะและการฝึกของสลิธีรินพวกเขาก็ยิ่งกดดันกันมากขึ้นกว่าเดิม
แต่แล้วแผนทุกอย่างก็เหมือนสลายไปต่อหน้าต่อตาเมื่อทั้งสองเห็นแอนเจลลิน่าจอห์นสันไม่ได้สวมชุดควิดดิชและ
ไม่ได้ถือไม้กวาดกำลังนั่งรอพวกเขาอยู่บนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่นรวม - - ก่อนจะประกาศว่าวันนี้ไม่มีการซ้อมใด ๆ
ทั้งสิ้น เพื่อให้ทุกคนได้พักผ่อน นักกีฬาคนอื่น ๆ ที่เพิ่งเดินมาสมทบมีท่าทางไม่พอใจเพราะพวกเขาต้องการซ้อม
กันจนนาทีสุดท้าย เพื่อจะได้มั่นใจว่าจะสามารถถล่มทีมสลิธีรินได้อย่างย่อยยับ
“โอเค ฉันเข้าใจว่าทุกคนรู้สึกยังไง” แอนเจลลิน่ายกมือสองข้างขึ้นปรามทุกคนที่กำลังล้อมอยู่รอบตัวเธอ
ก่อนจะกวาดตามองลูกทีมที่กำลังทำท่าเหมือนจะประท้วง
“แต่เราจำเป็นต้องพักก่อนแข่งหนึ่งวัน เพราะถ้าวันนี้ซ้อมกันหนักจนมีใครบาดเจ็บล่ะก็...ทุกอย่างจบ!”
“แต่เราจะแพ้ไม่ได้นะ!” เคตี้ เบลล์พูดขึ้น เป็นผลให้คนอื่น ๆ เริ่มกันบ้าง
“สลิธีรินแกล้งเด็กบ้านเราหลายคนแล้ว คนที่มีต้นหอมออกจากจมูกน่ะน้องชายฉันเอง - - ฉันจะแก้แค้น!”
แฮร์รี่กับรอนผสมโรงไปด้วย
“แล้วมัลฟอยก็จับลูกสนิชได้เร็วขึ้นแค่ไหนเธอรู้บ้างรึเปล่า!” แฮร์รี่โวย
“ฉันต้องฝึกท่าป้องกันอีกนะ!”
“ฉันได้ยินมาว่ามอนทาคิววางแผนกับเวอร์ริงตันว่า...”
“หยุด - - หยุด - - หยุด !!!”
แอนเจลลิน่ายกมือห้ามอีกเป็นครั้งที่สอง ทุกคนยอมเงียบลงเธอจึงพูดต่อ
“ฉันนึกแล้วว่าพวกเธอต้องไม่พอใจ แต่ฉันไม่ต้องการให้ใครได้รับอันตรายในวันนี้ทั้งนั้น
ถ้าไม่กลัวบาดเจ็บก็ขอให้ค่อยเจ็บกันพรุ่งนี้....ฉันขอความร่วมมือจากทุกคน!"
ท้ายประโยคเด็กสาวย้ำหันไปย้ำกับแฮร์รี่และรอนที่ทำท่าเหมือนจะเถียงอะไรอีกยาวยืด
สุดท้ายหลายคนก็ถอนใจแล้วก็แยกย้ายกันกลับไปเปลี่ยนชุด
“เกิดอะไรขึ้น” เฮอร์ไมโอนี่ที่เดินลงมาจากฝั่งหอนอนหญิงถาม เธอแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบาย ๆ
และมีเสื้อกันหนาวตัวใหญ่คล้องอยู่ที่แขน
“แอนเจลลิน่าให้เรางดซ้อมวันนี้”
“ทำไมล่ะ” เด็กหญิงเลิกคิ้วสงสัย
“เธอกลัวเราบาดเจ็บ...ไม่มีเหตุผลเลย สลิธีรินอาจจะนำหน้าเราไปได้” แฮร์รี่บ่นอย่างไม่พอใจ
รอนเห็นเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ที่แขนของเฮอร์ไมโอนี่จึงถามขึ้น
“เธอจะไปฮอกส์มี๊ดเหรอ”
“ใช่ ฉันจะไปกับ - -” เฮอร์ไมโอนี่พูดยังไม่ทันจบเนวิลล์ก็เดินมาหาทั้งสามคน แฮร์รี่ทักขึ้นก่อน
“นายจะไปฮอกส์มี๊ดกับเฮอร์ไมโอนี่เหรอ”
“ฮื่อ” เนวิลล์ตอบ
“ดีนไปไหนล่ะ” รอนถามเพราะปกติแล้วไม่ว่าจะยังไงเนวิลล์ต้องหาทางตามดีนไปให้ได้ทุกที
“ดีนโกรธฉัน” เนวิลล์พูดเสียงอ่อย
“ฉันทำพายตกใส่หัวเขาจากระเบียง ตอนที่เขากำลังชวนเด็กเรเวนคลอคนหนึ่งไปฮอกส์มี๊ดด้วยกัน”
“ฉันก็เลยจะไปเป็นเพื่อนเขาแทน”เฮอร์ไมโอนี่บอกรอน
“เราจะไปด้วย” รอนเน้นแล้วหันไปมองแฮร์รี่เหมือนจะถามว่า “ใช่ไหมแฮร์รี่” แฮร์รี่แอบยิ้ม - - เขารู้ว่ารอนคิด
อะไรและก็รู้อีกนั่นแหละว่ารอนงี่เง่าพอที่จะ “หึง” ได้แม้กระทั่งเนวิลล์
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพวกเขาทั้งสี่คนก็ร่วมเดินไปกับเด็กคนอื่น ๆ ที่ส่งเสียงพูดคุยเอะอะกันไปตลอดทาง - -
ฮอกส์มี๊ดในวันนี้ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาด และยังมีอีกมากที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้าสีเทาเหนือศรีษะ
เด็กหลายคนที่เดินเข้าออกร้านขนมส่วนใหญ่จะเป็นเด็กชั้นปีหนึ่งถึงปีสามและปีอื่น ๆ บ้างประปรายเพราะเดี๋ยว
นี้เด็กชั้นปีเดียวกับแฮร์รี่หลายคนรวมทั้งปาราวตีหรือลาเวนเดอร์ก็เลิกกินขนมไปหลายอย่างด้วยเหตุผลยอดฮิต
ของพวกเด็กผู้หญิงก็คือ “กลัวอ้วน”
“นั่น…” รอนชี้ไปที่คน ๆ หนึ่งซึ่งเดินปะปนอยู่กับเด็กคนอื่น ๆ ตรงหน้าแล้วพูด
“มัลฟอย - - วันนี้หมอนั่นไม่ต้องมีแครบกับกอยล์คอยประคองรึไง”
มัลฟอยเดินอยู่เพียงลำพังด้านหน้าพวกเขา เด็กชายสวมเสื้อโค้ตสีดำเนื้อหนายาวคลุมเกือบถึงเข่า
สวมหมวกสีดำแบบเดียวกับที่พวกเขาเห็นกันจนคุ้นตา แต่มันจะเป็นตัวเดิมหรือไม่นั้นไม่มีใครรู้
พวกเขารู้แต่ว่ามัลฟอยคงจะชอบสีดำมากเป็นพิเศษ - - และสีดำก็เหมาะกับเขามากเสียจนราวกับถูกสร้างขึ้นมา
เพื่อคู่กับ “เดรโก มัลฟอย”
“หมอนั่นมานี่แสดงว่าสลิธีรินไม่ซ้อม” แฮร์รี่พูด
เนวิลล์ที่รู้รายละเอียดอธิบายให้เพื่อน ๆ ฟัง
“ไม่ซ้อมเป็นบางคน ฉันได้ยินมาว่ามอนทาคิวสั่งเพราะอยากจะถนอมมัลฟอยไว้โดยเฉพาะ - -
ส่วนแครบกับกอยล์โดนกักตัวไว้ที่สนามตั้งแต่เช้า ไม้กวาดรับน้ำหนักสองคนนั่นจนงอเป็นเปลญวนแล้ว”
“พรุ่งนี้เราจะเอาชนะหมอนั่น” แฮร์รี่พูดอย่างมั่นใจ
“แต่มัลฟอยดูแปลกไปนะ มีคนบอกว่าหมอนั่นเล่นควิดดิชเก่งขึ้นตั้งเยอะ” เนวิลล์บอกด้วยน้ำเสียงกังวล
“แล้วคิดว่าเรากลัวรึไง - - อ๊ะ!บ้าชะมัด” รอนร้องออกมาอย่างไม่พอใจที่เห็นมัลฟอยที่เดินนำกลุ่มพวกเขาอยู่เลี้ยวเข้า
ร้านไม้กวาดสามอันไปเสียก่อน เขาหันมาพูดกับเพื่อนอีกสามคน
“เราไปร้านอื่นกันดีกว่า - - ปล่อยให้หมอนั่นอยู่ในนั้นไปเถอะอยากกินอะไรก็กินไป...อาหารมื้อสุดท้ายแล้ว”
“รอน” เฮอร์ไมโอนี่หลุดปากเรียกชื่อเขาออกไปเมื่อได้ยินที่เขาพูด รอนเลิกคิ้ว
“มื้อสุดท้ายก่อนแพ้ไง เธอเป็นอะไรน่ะเฮอร์ไมโอนี่”
“เปล่า...ขอโทษที” เด็กหญิงหลบตา
“เราไปร้านมาดามพุดดี้ฟุตกันดูใหม่ ฉันได้ยินพวกผู้หญิงพูดถึงกันเยอะ” เนวิลล์เสนอ
“ฉันไม่เคยไปเลย ลองไปดูหน่อยก็ดี” รอนบอก
แฮร์รี่ทำหน้าแหยง ๆ แต่ก็เดินตามเพื่อนไป - - ก็ร้านนั้นเขาเคยไปนั่งกับโช แชงและก็ได้ความประทับใจไม่รู้ลืม
มาแล้วแต่ก็คิดว่าน่าจะให้คนอื่น ๆ ได้ลองเข้าไปดูบ้าง เพราะคำอธิบายคงไม่มีผลเท่าเจอด้วยตัวเอง
ภายในร้านไม้กวาดสามอันที่ทั้งสี่คนไม่ได้เข้าไปเวลานี้เต็มไปด้วยนักเรียนฮอกวอตส์ที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกัน
อยู่หลายโต๊ะ แต่ก็มีลูกค้าอื่น ๆ ปะปนอยู่ด้วย บางคนก็มีท่าทางไม่พอใจกับเสียงจอแจของเด็ก ๆ สังเกตได้จาก
พ่อมดท่าทางอันธพาลที่พบเห็นได้บ่อย ๆ ในร้านนี้เอาแต่ส่งสายตาตำหนิเด็กผู้หญิงที่กำลังหัวเราะคิกคักแบ่ง
กันดูของในถุงที่เพิ่งซื้อมา
มัลฟอยเผลอหันซ้ายหันขวามองหาใครอีกคนที่เขาคิดว่าอาจจะนั่งอยู่ในนี้ - - ถึงแม้ว่าเป็นไปได้ที่จะเจอแต่เขาก็รู้
อยู่แก่ใจดีว่าความหวังนั้นถึงจะเป็นจริงขึ้นมาก็ไม่มีผลอะไรถ้าเธอนั่งอยู่กับศัตรูของเขา...เจ้าพอตเตอร์กับวิสลีย์
หญิงร่างสูงใหญ่สวมเสื้อโค้ทหนังมังกรที่ยืนอยู่ตรงเคานท์เตอร์ภายในร้านหันมาเห็นเขา เธอยิ้มกว้างให้เด็ก
ชายอย่างคุ้นเคยแล้วทัก
“ไงจ๊ะ เดรโก”
“คุณนายเคนท์” มัลฟอยมองเธอด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เธอคือคุณนายเคนท์ มัวร์ที่เขาและเฮอร์ไมโอนี่เคย
ไปพักอยู่ด้วยเมื่อครั้งไปโฮมเสตย์ ถึงแม้ที่ถูกต้องควรจะเรียกเธอว่า “คุณนายมัวร์” แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพอใจให้
ใครต่อใครเรียกว่า “คุณนายเคนท์” เสียมากกว่า
“ไม่รู้มาก่อนว่าคุณนายชอบมาฮอกส์มี๊ด” เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“ที่โปรดของหลานฉันเลยล่ะจ้ะ” เธอยิ้มแล้วตบถุงผ้าใบใหญ่ข้างตัวบนเคานท์เตอร์ที่ดูเหมือนจะบรรจุของฝาก
ไว้จนเต็มแล้วถาม
“เฮอร์ไมโอนี่ล่ะ”
“เขา...” มัลฟอยหรุบตาลงแล้วไม่พูดอะไรอีก เพียงเท่านี้คุณนายเคนท์ก็เข้าใจ เธอมองหน้าอีกฝ่ายแล้วถอนใจเบา ๆ
เหมือนกับเบื่อที่เห็นเด็กทะเลาะกันไม่รู้จักจบ
“นั่งดื่มกับฉันหน่อยไหม ถ้าเธอว่างฉันก็พอมีเวลานิดหน่อย” เธอชี้ไปที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้านที่ไม่มีใครนั่งอยู่
มัลฟอยพยักหน้ารับ
“บัตเตอร์เบียร์นะ อยากเลี้ยงอย่างอื่นที่แรงกว่านี้เหมือนกัน แต่คิดว่าที่นี่คงมีกฎห้ามเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะดื่ม”
เธอยิ้มหยอกขณะเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งพร้อมกับเด็กชาย ไม่ช้าบัตเตอร์เบียร์ร้อน ๆ สองแก้วก็ถูกยกมาเสิร์ฟ
“ถ้าเธอยินดีจะเล่า ฉันก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะฟังนะ”
“พ่อผมอยู่ที่อัซคาบันเพราะเขา” มัลฟอยเริ่มห้วน ๆ
คุณนายเคนท์ตาเบิกกว้างขึ้นนิดหนึ่งมองอีกฝ่ายยกแก้วขึ้นดื่มอึกใหญ่จนเกือบหมดแก้ว - - เป็นครั้งแรกที่คนซึ่ง
ไม่สนใจกฎเกณฑ์ข้อบังคับอย่างคุณนายเคนท์รู้สึกขอบคุณกฎหมายในโลกเวทมนต์อยู่ในใจที่ห้ามเด็กยังไม่
บรรลุนิติภาวะดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์
“เขากับพวกเพื่อน ๆ เฮงซวยของเขา”
“เขาคงสะใจใช่ไหม” คุณนายเคนท์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เหมือนเคย มัลฟอยเงยหน้าขึ้นแล้วปฏิเสธเพื่อปกป้อง
เฮอร์ไมโอนี่โดยไม่รู้ตัว
“เขาไม่…” พูดได้เพียงเท่านี้เด็กชายก็เม้มริมฝีปาก
“ถ้าอย่างนั้นเขาก็เสียใจสินะ” คุณนายยิ้มกว้างดักคำพูดของอีกฝ่าย
“เขาไม่รู้สึกอะไรต่างหาก - - เขาไม่ได้เสียใจเลยสักนิดที่ทำให้พ่อผมเดือดร้อน ไม่รู้ทำไมเขาต้องอยู่ฝ่ายตรง
ข้ามผมตลอด! ถ้าเขารักผมเขาก็ต้องเข้าข้างผมสิ!” คำพูดเริ่มพรั่งพรูออกมาจากปากของมัลฟอยราวกับหยุดไม่ได้
ที่ผ่านมาเขาไม่มีใคร...ไม่มีใครเลยที่จะรับฟังเรื่องภายในใจที่ราวกับจะฆ่าเขาให้ตายอยู่แทบทุกคืนวัน
“แล้วทำไมเธอไม่ก้าวข้ามฝั่งไปหาเขาก่อนล่ะ” คุณนายเคนท์ยิ้มอีก...ในที่สุดเธอก็รู้ความคืบหน้าของ
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้
มัลฟอยเงียบไป ทั้งที่ในใจสับสนแทบบ้า
"แต่พ่อของผม..."
"พ่อเธอมาเกี่ยวตั้งแต่เมื่อไหร่" คุณนายเลิกคิ้ว
"พ่อผมก็สำคัญกับผมเหมือนกัน" มัลฟอยเถียง
"ถ้าเธอเลือกเฮอร์ไมโอนี่เท่ากับเธอเองก็เลือกจะดื้อกับพ่อเธอตั้งแต่แรกแล้วล่ะ" คุณนายเคนท์ยิ้มกว้าง
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก คุณนายเคนท์สนอกสนใจกับการแข่งขันควิดดิช
ที่มัลฟอยยกขึ้นมาพูดถึงมากเป็นพิเศษ
“ควิดดิชนัดชิงชนะเลิศพรุ่งนี้เหรอ” เธอถามอย่างสนใจ
“ผมเอาชนะได้แน่” เด็กชายยกแก้วขึ้นดื่มอีก
คุณนายเคนท์หัวเราะเบา ๆ กับความมั่นใจของอีกฝ่ายก่อนจะยกนาฬิกาในกระเป๋าขึ้นมาดู
“ได้เวลาซะแล้ว พอดีฉันนัดลูกชายเอาไว้ให้มารับด้านหลังฮอกส์มี๊ด คงต้องไปก่อน” เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และยืน
ยันว่าจะเป็นคนจ่ายค่าบัตเตอร์เบียร์ทั้งสองแก้ว แต่มัลฟอยก็เดินตามออกมาที่หน้าร้าน เวลานี้เขารู้สึกอยากลับ
ไปที่หอมากกว่านั่งอยู่ที่นี่คนเดียว คุณนายเคนท์เอาถุงผ้าใบใหญ่ขึ้นพาดบ่า
“เอาไว้เจอกันนะจ๊ะ ฉันหวังว่าพบกันคราวหน้าฉันจะเห็นเธอสองคนยืนอยู่ด้วยกันที่หน้าบ้านฉัน” เธอพูดจบ
ก็ยิ้มให้กับเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโบกมือให้กับมัลฟอยแล้วเดินจากไป
“คุณนายเคนท์คะ”
เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังมัลฟอย เมื่อเขาหันไปก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินตรงมาที่เขา
ตามเนื้อตัวมีเศษกระดาษระยิบระยับสีชมพูและสีเงินติดอยู่เต็มตัวและค้างอยู่บนเส้นผมหลายแผ่นและเธอก็กำ
ลังพยายามปัดมันออกไปให้มากที่สุด
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่หยุดยืนห่างจากเขาไปหลายก้าว แก้มของเด็กหญิงร้อนซู่ขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์
ครั้งสุดท้ายก่อนที่พวกเขาจะเลิกมองหน้ากันไป และความรู้สึกทั้งโกรธและอายของเธอนั้นยังคงอยู่ครบถ้วน
ทั้งสองสบตากัน มัลฟอยกวาดตามองเฮอร์ไมโอนี่ทั้งตัวนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าแม้แต่เสื้อกันหนาวเนื้อหน
าที่สวมอยู่ตอนนี้ยังบางเกินไปสำหรับสายตาที่เคยเห็นผิวเนื้อของเธอแม้จะเป็นเพียงส่วนน้อยก็ตาม - -
มัลฟอยละสายตาไปมองคุณนายเคนท์ซึ่งตอนนี้เดินปะปนกับผู้คนและไกลออกไปมากแล้ว
“เขาไม่ได้ยินแล้วล่ะ” เด็กชายหันกลับมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่แล้วพูด
“เกรนเจอร์ ฉัน...มีอะไรอยากพูดกับเธอหน่อย…”
เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย เธอยังลังเลที่จะให้โอกาสเขาแต่ขาทั้งสองข้างก็ไม่ขยับหนี มัลฟอยจึงพูดต่อ
“บางทีฉันอาจจะ...”
“เฮ้! นายจะทำอะไรน่ะ”
รอนตะโกนขึ้นขัดพร้อมกับแฮร์รี่และเนวิลล์เดินตามหลังมา ทุกคนเพิ่งออกจากร้านมาดามพุดดี้ฟุตและ
อยู่ในสภาพเดียวกันคือมีแต่เศษกระดาษสีชมพูติดทั่วตัว และกลิ่นหอมชวนปวดหัวติดตามเสื้อผ้า
รอนเดินเข้ามาประชิดตัวเฮอร์ไมโอนี่และแสดงท่าทางปกป้องอย่างเห็นได้ชัด (แม้เวลานี้เขาจะดูไม่ค่อยเหมาะนักเพรา
ะมีแต่เศษกระดาษเต็มผมไปหมด)
“นายคิดจะทำอะไร!” เขาถามเสียงดัง
มัลฟอยหรี่ตามองรอนที่เวลานี้แฮร์รี่และเนวิลล์เดินมาสมทบข้างหลัง
“ฉันไม่เสียแรงเปล่าหรอก - - เพราะฉันจะทำกับพวกแกพรุ่งนี้ แกสองคนเตรียมใส่เฝือกคอได้เลย
หรือไม่ก็ลงมาโหม่งพื้นสนาม” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและถลึงตาใส่รอนและแฮร์รี่เหมือนจะข่มขู่
“แล้วนายก็จะแพ้เหมือนทุกปีน่ะแหละ!” รอนเยาะ
มัลฟอยกวาดตามองหน้าแฮร์รี่ รอนรวมทั้งเนวิลล์ก่อนจะมองมาที่เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนสุดท้าย
เธอยังมองเขาด้วยสายตารอคอยว่าเมื่อสักครู่เขาอยากจะพูดอะไร และดูเหมือนว่ามัลฟอยจะเข้าใจความหมายนั้น
- - แต่...
“รักกันดีนี่ - - คงไม่ต้องแล้วมั้ง” พูดจบเด็กชายผมบลอนด์ก็เดินหันหลังกลับไปพร้อมกับไฟในใจที่ลุกแรง
พรุ่งนี้มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี - - และเขาจะต้องเอาชนะให้ได้!!
To be continued!!
No comments:
Post a Comment