Chapter 11: เริ่มแตกร้าว

สิ้นเสียงตะโกนนั้นก็เกิดแรงกระแทกอย่างมหาศาลระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับลูกบลัดเจอร์นั้นจนทำให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ ส่วนร่างของเฮอร์ไมโอนี่ลอยไปกระแทกเข้ากับผนังอัฒจันทร์เข้าอย่างจัง

“เกรนเจอร์!!!”  มัลฟอยตะโกนด้วยเสียงอันดังจนคนรอบข้างหันมามองเขาอย่างสงสัย  แต่ไม่นานพวกเขาก็กลับไปสนใจร่างไร้สติของเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนอยู่บนพื้นอัฒจันทร์

“เฮอร์ไมโอนี่!”  ไรอันหรือก็คือผู้ที่เสกคาถาสกัดภัยเพื่อช่วยเฮอร์ไมโอนี่นั้นก้มลงดูอาการของเธออย่างเป็นห่วง  แต่ก่อนที่เขาจะได้สัมผัสเธอเพียงแม้แต่ปลายเล็บ

“อย่าแตะต้องเธอ!!!”  มัลฟอยคำราม  สีหน้าดุดัน  บัดนี้เขาอยู่บนไม่กวาดที่และกำลังลอยอยู่ห่างจากไรอันไม่เกิน 2 เมตร

“ผมคิดว่าเราต้องพาเธอไปห้องพยาบาลนะครับ” ไรอันพูดกับเขาพร้อม ๆ กับมองดูเฮอร์ไมโอนี่และเมื่อไรอันพยายามจะพยุงเธอขึ้นมา

“ฉันบอกว่าอย่าแตะต้องเธอ….”  มัลฟอยตะโกนขึ้นมาจนคนอื่น ๆ ตกใจและไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เฮอร์ไมโอนี่พวกเขาทำแค่เพียงส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาที่มัลฟอยที่ไม่สนใจคนรอบข้าง  แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไปมากกว่านั้นเสียงของเขากลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงประกาศจากมาดามฮูช

“นักกีฬาทุกคน  ลงมาทางนี้เลย”  มาดามฮูชตะโกน  พวกผู้เล่นแต่ละทีมค่อย ๆ บินหลบลูกบอลต่าง ๆ ลงไปที่สนามเบื้องล่างอย่างวุ่นวาย  ยกเว้นก็แต่มัลฟอยที่กำลังลอยอยู่เหนืออัฒจันทร์ฝั่งกริฟฟินดอร์โดยไม่สนใจคำสั่งของเธอเลย

“ฉันสั่งว่า  นักกีฬาลงมา!”  มาดามฮูชตะโกนอีกครั้งด้วยเสียงอันดังกว่าเก่า  พร้อม ๆ กับที่ศาสตราจารย์มักกอนนนากัลสั่งพวกพรีเฟ็คให้พานักเรียนกลับห้องนั่งเล่นรวมทันที  ส่วนมัลฟอยนั้นมองลงไปเบื้องล่างอย่างลังเล  และเมื่อมาดามฮูชตะโกนขึ้นเป็นครั้งที่สามเขาก็ตัดสินใจลงไปสมทบกับผู้เล่นคนอื่น ๆ ที่สนาม  โดยไม่ลืมส่งสายตาที่มีความหมายประมาณว่า ‘ ถ้าแกทำอะไรเธอล่ะก็  ฉันฆ่าแกแน่ ’ ไว้ให้ไรอันก่อนจากไป



หลังจากนั้นความวุ่นวายทั้งหมดก็จบลงด้วยการที่พวกบรรดาอาจารย์ช่วยกันจับลูกบอลพวกนั้นมาลงมาก่อนที่มันจะทำให้สนามควิดดิชของฮอกวอตส์กลายเป็นรูเสียหมดมากไปกว่านี้  และหลังจากพวกอาจารย์จัดการร่ายเวทย์มนตร์ทำให้มันกลับเป็นปรกติแล้วศาสตราจารย์ฟลิตวิกก็เอาลูกบอลพวกนั้นไปตรวจหาสาเหตุที่เกิดเหตุการณ์ประหลาดอย่างนี้ขึ้น

แต่ผลของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มันไม่ได้สร้างความวุ่นวายให้เพียงแค่พวกอาจารย์เท่านั้น  เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่ดูเหมือนจะหัวหมุนที่สุดน่าจะเป็นมาดามพรอมฟรีย์เสียมากกว่า  เพราะว่าลูกบอลพวกนั้นเข้าพุ่งชนนักเรียนบาดเจ็บไม่น้อย  จนทำให้ห้องพยาบาลนั้นดูวุ่นวายมากกว่าทุกวัน  เมื่อไรอันพาเฮอร์ไมโอนี่ไปห้องพยาบาลนั้น ( มีลาเวนเดอร์  ปาราวตี  และเนวิลล์มาด้วย ) เขาก็เพิ่งสวนกับคอลิน  ครีฟวีย์ที่หน้ามีเลือดกำเดาไหลไม่หยุดเพราะโดนลูกบลัดเจอร์กระแทกเข้าอย่างจังที่หน้า

“วางเธอลงก่อนเถอะ”  ปาราวตีพูดพลางชี้ไปที่เตียงสีขาวที่ว่างอยู่  ซึ่งเป็นเตียงที่อยู่ติดกลับเตียงของแครบที่โดนลูกควัฟเฟิลซัดซะจนตกไม้กวาด  กำลังนอนหลับอยู่

ไรอันวางเฮอร์ไมโอนี่ลงบนเตียงก่อนที่จะไปตามมาดามพรอมฟรีย์ที่กำลังยุ่งอยู่กับการรักษาเด็กนักเรียนจำนวนมากมายในขณะเดียวกันที่แฮร์รี่และรอนเพิ่งมาถึงห้องพยาบาล

“เฮอร์ไมโอนี่เป็นยังไงบ้าง”  แฮร์รี่ถามลาเวนเดอร์และปาราวตี  ส่วนรอนนั้นหอบแฮ่ก ๆ อยู่ข้างหลังเขาและทั้งสองคนนั้นก็ส่ายหน้าให้เขาเป็นคำตอบ

นานทีเดียวกว่ามาดามพรอมฟรีย์จะมาดูอาการของเฮอร์ไมโอนี่   เธอรักษาเฮอร์ไมโอนี่อยู่พักเฮอร์ไมโอนี่ก็ฟื้นแต่ตอนนี้ร่างกายของเธอยังอ่อนเพลียอยู่  “เธอต้องการการพักผ่อน”  มาดามพรอมฟรีย์พูดกับพวกเขาเหมือนจะเป็นการบอกเป็นนัย ๆ ว่าพวกเขาสมควรกลับไปและปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่พักผ่อนได้แล้ว

“ผมอยู่เฝ้าเธอได้ไหมครับ”  ไรอันพูดกับมาดามพรอมฟรีย์

“ฉันว่ามิสเกรนเจอร์ไม่ป่วยหนักถึงขนาดจะต้องมีใครมาเฝ้าไข้หรอกนะ  มิสเตอร์ครัม”  มาดามพรอมฟรีย์พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนเธอจะเดินกลับไปที่ห้องทำงาน  “พวกเธอต้องปล่อยให้เขาพักผ่อน”

“เธอไม่เป็นอะไรมากนะ”  แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งฟื้น

“อื้อ  แค่มึนหัวน่ะ”  เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา  “แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ” เธอถามพวกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ไม่รู้สิ  แต่มันดูเหมือนจะมีใครทำอะไรกับลูกบอลที่ใช้แข่งขันน่ะ  ตอนนี้พวกอาจารย์กำลังตรวจสอบอยู่”  แฮร์รี่ตอบเธอ

“เหรอแล้ว…”  เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เสียงของเธอก็ขาดหายไปเพราะเห็นใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องพยาบาล

มัลฟอยนั่นเองเขารีบรุดไปที่เตียงที่เฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่โดยที่ไม่ได้สนใจอะไร

“เกรนเจอ…”  มัลฟอยเรียกชื่อเธอ  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครอยู่บ้าง

“นายมาทำอะไรที่นี่มัลฟอย”  รอนพูดอย่างมีน้ำโห  แต่ในใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามัลฟอยมาที่เตียงของเฮอร์ไมโอนี่ทำไม

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมานักหรอกนะวีสลีย์”  มัลฟอยพูดอย่างไว้ที  มองพวกเขาทีละคนรวมทั้งเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาเย็นชา  “ฉันแค่เห็นว่ายัยเลือดสีโคลนนี่อยู่เตียงใกล้ ๆ กับแครบก็เลยจะมาดูอาการยัยนี่ซะหน่อย”

“ว่าจะอยู่ได้อักซักกี่วัน”  มัลฟอยตบท้ายส่วนรอนนั้นหน้าเริ่มแดง

“แกเลิกเรียกเธออย่างนี้นะ”  รอนกัดฟัน  พยายามที่จะไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา

“ก็ฉันจะเรียกแล้วมันจะทำไมวีสลีย์”  มัลฟอยพูดพลางเบ้ปาก

“หุบปากเน่า ๆ ของนายแล้วออกไปซะมัลฟอย”  แฮร์รี่พูดขึ้นอย่างรำคาญ  เขาไม่ต้องการให้รอนมาทะเลาะกับมัลฟอยในห้องพยาบาลเท่าไหร่นักหรอก

“อย่างกับฉันอยากจะอยู่นักแหละ  พอตเตอร์  มีแต่เลือดสีโคลน  เลือดผสม  แล้วก็พวกยาจก”  มัลฟอยพูดพร้อมมองพวกเขาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

“แกกล้าดียังไงมัลฟอย!”  รอนร้องออกมาก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้าไม่กายสิทธ์

“ผมว่าพวกคุณไม่ควรทะเลาะกันนะครับ  ที่นี่มันห้องพยาบาล…”  ไรอันปรามทั้งสองคน  แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเลยเพราะรอนคว้าไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วแต่ก่อนที่ทั้งสองจะระเบิดคาถาใส่กัน

“อย่า!  อย่ารอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาเพื่อห้ามพวกเขา  แต่ช้าไปแล้วเพราะในจังหวะที่รอนหันมาหาเธอมัลฟอยก็โจมตีเขาด้วยคาถาทลายด่าน

“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องมองหน้ามัลฟอยด้วยสายตาโกรธ ๆ ก่อนที่จะลงจากเตียงไปดูร่างของรอนที่สลบอยู่กับพื้นซึ่งพวกแฮร์รี่กันรับไว้  ส่วนมัลฟอยนั้นเบ้ปากมองพวกเขาอย่างสมน้ำหน้า  และในตอนนั้นเองเฮอร์ไมโอนี่ก็หยิบไม่กายสิทธิ์ขึ้นมาชี้ที่มัลฟอย

“ออกไปซะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงกร้าว  พร้อม ๆ กับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่คอของเขาในเชิงข่มขู่  แต่เมื่อเธอเงยหน้าไปสบตาเขา  เธอก็พบว่ามัลฟอยมองเธอด้วยท่าทีที่เธอคาดไม่ถึง

“ทำไมฉันต้องฟังที่เธอพูดด้วยเกรนเจอร์”  มัลฟอยพูดอย่างเย็นชา  หากแต่สายตาที่มองเฮอร์ไมโอนี่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ออกไปซะ  ถ้านายไม่อยากเป็นยิ่งกว่ารอน” เฮอร์ไมโอนี่ตบท้ายเธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพยายามที่จะมองเขาด้วยสายตาเย็นชาพอ ๆ กับที่เธอต้องพยายามจะรวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อให้ยืนอยู่บนพื้นได้

“ก็ได้  เกรนเจอร์”  มัลฟอยพูดรอดไรฟันออกมา  มองเธอด้วยสายตาเย็นชาเช่นเดียวกับเธอ

“ถ้าเธอต้องการ  ก็ได้!”  มัลฟอยพูดทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะสะบัดเสื้อคลุมจากไป  และยังไม่ทันที่มัลฟอยจะก้าวพ้นประตูห้องพยาบาลเฮอร์ไมโอนี่ก็หน้ามืด  เธอเซเสียหลักไปชนกับไรอันที่ตอนนี้พยายามจะพยุงเธอไปนั่งที่เตียง

“ไหวไหมครับ”  ไรอันถามเธอด้วยความเป็นห่วง  ส่วนคนอื่นนั้นก็ไปตามมาดามพรอมฟรีย์มาอีกรอบเพื่อนรักษารอนที่นอนนิ่งไม่ได้สติอยู่

“บาดเจ็บอีกราย!”  เธอร้อง  “ฉันอยากจะบ้าตาย  พวกเธอ ๆ ”  มาดามพรอมฟรีย์พูดขณะที่มาเห็นรอน

“ออกไปนะ  ออกไปให้หมดพวกเธอจะสร้างเรื่องวุ่นไปถึงไหน”  เธอตะโกนพลางไล่พวกแฮร์รี่

“แต่”  แฮร์รี่พยายามจะอธิบาย

“ฉันจะดูแลเพื่อนของเธอเองมิสเตอร์พอตเตอร์  แต่พวกเธอต้องเลิกกวนฉันซะที”  มาดามพรอมฟรีย์เอ่ยอย่างหงุดหงิด  “เธอด้วยมิสเกรนเจอร์  นอนพักผ่อนซะ  และพวกเธอออกไปซะ  ไม่เห็นหรือว่าพวกเขาต้องการพักผ่อน  ออกไป!”  เธอตะโกนหนวกหู  แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นกลับไม่ได้สนใจที่จะฟังเธอแม้แต่น้อย  เพราะว่าตอนนี้ในหัวของเธอนั้นคิดแต่เรื่องมัลฟอย  เฮอร์ไมโอนี่เห็นเพียงแค่แววตาของเขาที่มองเธออย่างเจ็บปวดเท่านั้น


TBC