Part II อดีตที่หวนคืน: Chap 12

“โอ๊ย!!!” มัลฟอยแผดเสียงดังลั่น ส่งผลให้เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอยู่ข้างตกใจด้วยเช่นกัน

“อะไรของนาย..” เสียงของเธอขาดไปเมื่อลูกบอลสีทองตกลงมาตรงหน้าเธอ “แค่นี้ต้องร้องเสียงดังด้วยรึไง”

“แล้วเป็นเธอ ไม่ตกใจรึไง” เขากล่าวแล้วลูบศีรษะตัวเองเบา และเพ่งมองไปยังทิศทางที่ลูกบอลพุ่งมา “..แย่ล่ะสิ”

ตอนที่ 12

“หายไปไหนแล้วน่ะ เดรโก” เสียงของเด็กหญิงร้องถามเพื่อนใหม่

“แถวๆนี้แหละมั้ง” เด็กชายย่ำเท้าสวบสาบเข้ามาในบริเวณพุ่มไม้ ในขณะที่ เด็กวัยรุ่นสองคนนั่งกลั้นหายใจนิ่ง
ไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อน

“เฮอร์ไมโอนี่ ระวังงูด้วยนะลูก” เสียงนายเกรนเจอร์ตะโกนมายังลูกสาวสุดหวงไม่เพียงเท่านั้น
 ยังเคลื่อนย้ายร่างกายตามเข้ามาด้วย “มานี่ พ่อเข้าไปหาให้”

“ทำอะไรสักอย่างสิเกรนเจอร์” มัลฟอยกระซิบ เมื่อเห็นท่าทางของเธอที่แข็งเกร็ง

“..อ่าา..อืม”

เฮอร์ไมโอนี่ผลักลูกบอลตัวต้นเหตุให้ไถลไปทางอื่น แต่ช้าเกินไป รองเท้าคู่ใหญ่หยุดยั้งลูกบอลที่กลิ้ง
ไปได้แค่หน่อยเดียว สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมอง คาดว่าจะเห็นสายตาจากผู้เป็นพ่อจ้องมองมายังเธอ
 แต่ไม่ใช่ ใบหน้าที่ดูหนุ่มกว่าที่เธอเคยเห็นในปัจจุบันนั้น ก้มลงเก็บลูกบอลแล้วเดินกลับมาหาเด็กๆทันที

“เฮ้ออ” มัลฟอยถอนหายใจอย่างโล่งอก ตรงข้ามกับเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังสงสัย

“ทำไมพ่อเธอถึงไม่เห็นเรา” เธอกล่าวถาม

“เหอะ ฉันคงตอบเธอได้หรอกนะ” เขาส่ายหน้าน้อยๆ “ทีนี้ เราจะออกไปเดินเพ่นพ่านได้รึยัง ฉันเบื่อนะเนี่ย”

“งั้นก็ไปสิ" เธอกล่าว เมื่อเห็นว่า บุคคลในอดีตนั้นทยอยเข้าไปในบ้านแล้ว

สาวน้อยย่างเท้าก้าวตรงไปยังประตูบ้านของเธอ แต่เด็กหนุ่มกลับเดินไปคนละทิศ

“นั่นนายจะไปไหนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนถามอย่างไม่ค่อยพอใจ แล้วเดินไปหาเขาที่หยุดอยู่
ใต้ต้นไม้สูงใหญ่ ที่มีชิงช้าทำด้วยแผ่นไม้ผูกด้วยเชือกเส้นใหญ่อย่างแน่นหนาแกว่งไกวไปตามแรงลม

“เดินเพ่นพ่านไง”

“ชั้นไม่ได้หมายถึงแบบนี้” เธอหยุดมองหน้าเขาพักหนึ่งก่อนจะว่าต่อ “ฉันหมายถึง..”

“ฉันรู้น่าว่าเธอหมายถึงอะไร แต่..”

“นายไม่อยากจะเข้าไป”

“ใช่ ถ้าเธออยากรู้นัก เธอก็เข้าไปสิ ฉันจะรออยู่ข้างนอกนี่” เขากล่าว แล้วจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำ
ตาลที่จ้องตอบกลับมา

“เอางั้นก็ได้” เด็กสาวตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูบ้าน ปล่อยให้ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนชิง
ช้าแล้วมองตามหลังของเธอไป

เฮอร์ไมโอนี่หยุดที่หน้าประตู ราวกับลังเล เธอจึงมองผ่านเข้าไปทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านผืนบางปกปิดไว้
ก่อนจะเดิมอ้อมไปทางประตูหลังบ้าน

มัลฟอยมองตามเธอไป สงสัยในการกระทำของเธอ เขาจึงเดินตรงไปยังหน้าต่างบานที่สาวน้อยเคย
แง้มมองเข้าไปเมื่อครู่ และทำด้วยกิริยาเดียวกัน เขามองผ่านผ้าม่านที่สะบัดพัดตามแรงลม

ยากนักที่จะเห็นอะไรได้ชัดเจน พลันดวงตาสีซีดของเขาก็พบเข้ากับ เด็กชายและเด็กหญิงที่นั่ง
เล่นกันอยู่บนพื้นข้างโซฟา แต่ไร้วี่แววของผู้ปกครอง และหลานชายของพวกเขา รวมทั้ง
 เพื่อนสาวที่เดินทางมายังอดีตกับเขาด้วย

“หายไปไหนนะ” ชายหนุ่มพึมพำ และหันมาสนใจกับเด็กชายหญิงตรงหน้า

ตัวของเขากับเฮอร์ไมโอนี่ในอดีต กำลังหยอกล้อกันตามประสาเด็กๆ ในมือของเด็กหญิงอุ้มตุ๊กตา
หมีขนปุย ขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กไว้อย่างหวงแหน ปัดป้องมันออกจากมือที่พยายามจะไขว่คว้าของเด็กชาย

“เฮอะ เล่นอะไรปัญญาอ่อนจริงๆเรา” มัลฟอยบ่นกับตัวเอง “ทำไมฉันต้องกลับมาเห็นตัวเองในสภาพ
ที่มีความสุขทั้งๆที่ฉันจำไม่ได้ว่าเคยได้รับด้วยล่ะเนีย”

“บ้าจริง” เขาละสายตาจากเด็กทั้งสอง แล้วหันกลับไปทางชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ แต่กระนั้น เขาไม่แน่ใจ
… ไม่แน่ใจว่า… เมื่อครู่ เหมือนสายตาของเขามองเห็น แววตาสีซีดอันสดใสของเด็กชายที่อ่อนวัยกว่า
 มองผ่านหน้าต่างมาทางเขา ทว่าเมื่อเขาหันกลับไปอีกครั้งที่ ก็พบว่าเจ้าของสายตาคู่นั้นกำลังวิ่งไล่เพื่อน
ใหม่ไปมาทั่วบ้าน แล้วหันกลับมาอีกครั้ง..

“เฮ้ย!” เขาร้องด้วยความตกใจ เมื่อหันมาพบเข้าของดวงตาสีน้ำตาลสดใสที่จ้องมองมาที่เขาในระยะใกล้
คิ้วยาวเรียวมุ่นเข้าหากัน “มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”

“เมื่อกี้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “ว่าแต่นาย..”

“ก็มามองหาเธอน่ะสิ”

“ไม่ค่อยหน้าเชื่อเท่าไหร่” เธอตอบแล้วชะเง้อมองเข้าไปทางหน้าต่าง
 “พ่อกับแม่จะพาจัสตินไปไหนซักแห่ง แค่คิดว่าไปไม่นาน”

“เข้าไปข้างในกัน” เฮอร์ไมโอนี่ชวน เมื่อเห็นสองสามีภรรยาพาหลานของพวกเขาออกจากบ้านไป
โดยมีเด็กชายและเด็กหญิงอยู่บ้านเพียงลำพัง

“แล้วเมื่อกี้เธอเดินไปไหนมา”

“ก็สำรวจบ้าน.. ไม่ได้รึไง” เธอกล่าวเสียงสูงในท้ายประโยค แล้วดึงเขาไป “มาเถอะน่า”

“ปล่อยฉันน่า” เขาบ่นอุบอิบไม่พอใจ แล้วดึงมือของเขากลับมา

“เหตุผล” น้ำเสียงเน้นถามอย่างหนักแน่น

“ไม่อยาก!!.. ไม่อยากเข้าไป.. ไม่อยากเจอ..”

“ตัวเองตอนเด็กๆ” เด็กสาวกล่าวจบประโยคให้

“..เธอได้ยิน..”

“ใช่”

“ฉันจะกลับ”

“ทำไม”

“…….”

“ทำไม นายถึงไม่อยากจะเข้าไปดู ไปรับรู้ รื้อฟื้นบางสิ่งบางอย่างที่มันจางหายไปพร้อมกับคาถา
ลบความจำนั่น” เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ “แล้วทำไม นายไม่อยากจะพบกับตัวตนในอดีตของนายเอง
 ฉันไม่เชื่อหรอกที่นายเกลียดเขา”

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันเกลียด แต่เชื่อสิ เขาไม่ชอบฉันหรอก”

“คิดมาก นายก็รู้ว่าพวกเขาไม่มีทางเห็นเรา นายก็เห็นตอนพ่อเข้ามาเก็บลูกบอล”

“ก็ใช่ แต่ฉันไม่รู้สึกอย่างนั้น” เขาจ้องตอบดวงตาสีน้ำตาลใต้คิ้วที่ขมวดมุ่น

“งั้นก็พิสูจน์”

“งี่เง่าชะมัด” เด็กหนุ่มบ่นเบาๆแล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไปทางประตูบ้าน
 มือบางๆเอื้อมไปก่อนจะถึงลูกบิดประตู แต่มันกลับบิดตัวมันเอง พร้อมกับประตูที่เปิดออกอย่างแรง

พลัก!!

“โอ้ย!!”

ร่างของเด็กชายชนมัลฟอยเข้าอย่างจัง จนล้มลงไปนั่งกับพื้น มือเล็กกุมศีรษะไว้ แล้วร้องโอดครวญ

“เดินดูทางบ้างไม่เป็นรึไง” เสียงตะโกนเล็กๆของเด็กชาย ทำให้ผู้ที่มีอายุมากกว่า
 ถอนหายใจอย่างรู้แกวแล้วหันไปมองเพื่อนสาวที่มองไปทางเด็กชายด้วยสายตาที่พยายามจะค้นหาคำตอบ
 สื่อความหมายไปว่า

“เป็นไง ฉันพูดผิดมั้ยล่ะ”

“ใครกันแน่ เปิดประตูไม่ระวัง” เขากล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม สร้างความไม่พอใจให้เด็กชายเมื่อแรกพบทันที

“เป้นอะไรรึป่าวจ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่ก้มตัวไปดูเขา

“เดรโก” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงที่วิ่งตามมาแลเห็นชายหญิงแปลกหน้าที่หน้าบ้าน

“ป่าว” เสียงห้วนๆตอบกลับมา ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะหันไปสบตาหญิงสาว

“เดรโก พูดไม่เพราะเลย” เด็กหญิงปรามเด็กชาย ส่งผลให้ วัยรุ่นสาวนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นอาการ
เคอะเขินเล็กน้อยจากมัลฟอยผู้เป็นหนึ่งเดียวกันทว่าต่างกันซึ่งกาลเวลา แต่ดูเหมือนเธอจะล้อเลียน
ชายหนุ่มมากกว่า “ขอโทษเขาด้วยสิ”

“ทำไมต้องล่ะ”

“ก็นายเปิดประตูชนพี่ชายคนนี้น่ะสิ”

“แต่ฉันมองไม่เห็นเขานี่”

“ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ ขอโทษไว้ก่อนมันไม่ผิดหรอกนะจ๊ะ” เสียงนุ่มนวลของสาวน้อย
เฮอร์ไมโอนี่ดึงเขาให้หันไปหา เด็กชายจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวย อะไรบางอย่างบ่งบอกว่า
ถูกชะตากับพี่สาวผมสีเดียวเรือนผมที่ดูคล้ายกับเพื่อนใหม่ที่เขาเพิ่งรู้จัก

“ขอโทษ” เดรโกตัวน้อยกล่าวอุบอิบฟังไม่ชัด

“เธอว่าอะไรนะ” มัลฟอยในวัยที่มากกว่าถามทวน

“ขอโทษฮะ” เสียงดังฟังชัด ใบหน้าที่ก้มงุดเงยขึ้น แต่ไม่วายแสดงสีหน้าไม่ชอบหน้าของชาย
หนุ่มตรงนี้ แถมแลบลิ้นปริ้นตาให้โดยที่สองสาวไม่เห็น

‘หนอย เจ้าตัวแสบ’ ชายหนุ่มบ่นอุบ

“พี่สาวชื่ออะไรฮะ” เด็กชายหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่

“เฮอ..” เธอชะงัก สมองอันชาญฉลาดประมวลหาคำๆนึงขึ้นมาโดยเร็วที่สุด “เฮอร์นิต้า จ้า”

“ว้าว ชื่อเพราะจังเลย” เด็กหญิงตัวน้อยชม แล้วหันไปที่เด็กหนุ่มร่างสูงที่จ้องมองเด็กชายอย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วพี่ชายล่ะคะ”

“ด..”

“อ่ะแฮ่ม” เฮอร์ไมโอนี่ หรือ เฮอร์นิต้ากระแอมให้เขาได้สติ แต่สายไป...

“เดรโก”

TBC